De Verlosser | Din Djarin Fanfic [ONC24]

Hoofdstuk 19

'Toen Calica mij vanmorgen kwam halen omdat er een Mandalorian voor de cantina lag te slapen, had ik moeilijkheden verwacht,' Cobb Vanth stond midden in de enige straat van Freetown, op een veilige afstand van Din. Zijn grijze haren verkleurden zilver in het licht van de opkomende zonnen.

'Hm.' Dins lichaam voelde zo stijf dat hij niet zeker wist of hij wel overeind zou weten te komen.

'Klopt dat, Mando? Zijn er moeilijkheden?'

Din probeerde zichzelf te bevrijden uit de mantel die hij stevig om zichzelf heen gewikkeld had in een poging de kou uit zijn lichaam te verdrijven. Zijn ledematen protesteerden, zijn vingers tintelden toen er voor het eerst weer bloed naartoe stroomde. Hij haalde rillend adem. 'Geen moeilijkheden,' wist hij uit te brengen.

Zijn oog viel op het meisje dat zich veilig achter Cobbs benen had opgesteld. Ze nam hem met grote ogen in zich op.

'Is dat Calica?' vroeg hij. Zijn benen waren zo koud geworden dat hij daadwerkelijk niet in staat was overeind te komen. Cobb bestudeerde hem met groeiende pretoogjes, maar toen Din ondanks zijn tintelende ledematen probeerde op te staan en als een zak aardappelen weer in elkaar stortte, sloeg de pret om in bezorgdheid. 'Gaat het?'

Calica keek teleurgesteld. 'Ik dacht dat je zei dat hij de Krayt Dragon had verslagen.' Ze sloeg haar armen over elkaar, toon zonder meer beschuldigend.

'Dat dacht ik ook,' hoorde Din de Marshall binnensmonds uiten. Hij was verrast toen hij een hand op zijn bovenarm voelde en die verbazing bleef groeien toen hij opmerkte dat Cobbs slungelige lichaam hem omhoog hielp en zonder vragen ondersteunde. 'Ben je gek geworden?' siste Cobb, terwijl Din een eerste wankele pas probeerde te zetten met zijn ontwakende benen. 'Het weer was verschrikkelijk afgelopen nacht!'

Din haalde zijn schouders op. Doodvriezen stond tevens niet op zijn lijstje van manieren waarop hij wilde eindigen, maar tot afgelopen nacht had het hem allemaal niet eens zoveel uitgemaakt. 'Sorry,' mompelde hij met een traag hoofd, 'Ik dacht-'

'Volgens mij dacht jij helemaal niks,' onderbrak Cobb hem, 'Iemand die zich laat opeten door een Krayt Dragon kan niet denken. Je zou gillend gek worden van je eigen waanzin.' Hij liet een moment los om de deur van zijn eigen koepelhuisje open te duwen en Din met vriendelijke dwang naar binnen te duwen.

Din werd behangen met alle dekens die Cobb in huis leek te hebben plus de dekens van de buren die ook al wakker waren. 'Dit is nergens voor no-' begon hij.

'En die handen,' zei Cobb alsof hij het niet hoorde.

Dins hoofd schoot onwillig naar zijn eigen handen.

'Ja-ha, ik heb ze wel gezien hoor,' reageerde Cobb terwijl hij op het aanrecht een grote bak neer plantte en er enkele zakjes Bactagel in leeg liet lopen. 'Ik wil die handen hier in hebben en pas dan ben ik bereid te luisteren.'

Din kneep ongeduldig in zijn pijnlijke handen. 'Ik heb geen hulp nodig. Bewaar de gel voor iemand die het echt kan gebr-'

'Wat hoor ik?' Cobb plaatste zijn hand achter zijn oor en leek zich in te spannen om iets op te vangen wat zelfs de sensoren van Dins helm niet waar wisten te nemen. 'Volgens mij heeft iemand mijn hulp nodig.'

Din drukte zijn gehavende handen zo agressief in de gel dat er spetters de keuken rond vlogen. Cobb haastte zich de dekens beter rond zijn schouders te plaatsen, opdat ze niet van hem af gleden. Nonchalant, met de armen over elkaar geslagen, leunde hij daarna met zijn achterhand tegen het aanrecht aan. 'Wat deed je buiten?'

'Ik wilde niemand wakker maken.'

'Mando,' Cobb zuchtte diep, 'Je hebt Freetown immens geholpen. Weet dat je daarom altijd welkom bent hier.'