De Verlosser | Din Djarin Fanfic [ONC24]

Hoofdstuk 21

Kelo uit het dorp wilde alles weten. Din kon de energie niet opbrengen ook maar een woord tegen hem te uiten bij terugkomst. Hij liet het praten aan Luke over, en Leia die het nodig had geacht haar ereschuld – waar geen sprake van was, maar Din had snel genoeg geleerd dat er niet viel te overleggen met die vrouw – in te lossen door een tijdje mee te helpen met het runnen van Lukes Jedi school, en Cobb die na een vluchtig overleg met Fett en Fennec tot de conclusie was gekomen dat hij best een paar dagen vakantie kon gebruiken. Nu waren er drie mensen die hem bedachtzaam gade sloegen terwijl hij wegdommelde in de brandende zon en met hangende schouders langs slofte terwijl Luke zijn klasje onderwees in nieuwe vechttechnieken. Het was Cobb die als eerste de fout beging hem wakker te porren van zijn hazenslaapje in de trainingskuil en hem ondanks zijn zware lichaam en stroperige gedachten maande op te staan. Din had de Marshall getackeld en tegen de grond gewerkt voor hij het gevoel in zijn vingers volledig had teruggevonden – en hij had moeite de Marshall tegen de grond gedrukt te houden met zijn lichaam dat door de hitte aanvoelde als een overkookte soeppan.

'Je hoorde me niet eens aankomen,' merkte Cobb onbehulpzaam op.

Din liet zich van de man afrollen en landde weer languit in het brandende zand. Hij bestudeerde met samengeknepen ogen de spierwitte wolkjes die schel afstaken tegen de strakblauwe lucht.

'Je bent bij lange na niet zo intimiderend als je slaapt.'

Din spitste zijn oren op de ongeduldige kinderstemmen die onbedoeld vragen bleven afvuren op Luke nadat hij zijn klas al een aantal keer had gevraagd stil te zijn en zich te concentreren op de geluiden om hen heen. Hij negeerde Cobbs ongewenste opmerking stellig.

'Je zag er haast vredig uit.'

Din stond op. Hij klom de trainingskuil uit. Verderop in het glooiende landschap zat Luke met zijn klas in een kleine kring, allen in kleermakerszit en de handen rustend op de knieën. Din zag hoe Dan'te probeerde zijn ogen gesloten te houden, maar zich door ieder briesje liet verleiden en met schuldbewuste ogen vlug even om zich heen keek alvorens ze opnieuw te sluiten. Zijn pogingen zich te concentreren op de geluiden om hem heen waren stuk voor stuk hopeloos.

Din sloop dichterbij. Zijn ledematen voelden zwaar. Hij hoorde het gras onbedoeld ruisen onder zijn laarzen, zijn gedachten te wollig om zich afdoende te concentreren. Nog voor hij echt dichtbij had weten te geraken, had Luke zijn ogen geopend en zijn helderblauwe blik op hem gericht.

Din bleef schaapachtig staan.

Hij voelde iets van woede in zijn borstkas klotsen, het zeurende geduw in zijn longen niet meer dan een slaperige suggestie. Soms wilde hij boos worden, ontzettend kwaad, buitenzinnig gewoon. Meestal was het genoeg zijn handen samen te knijpen tot het leer van zijn handschoenen pijnlijk in zijn huid sneed en ebde het gefrustreerde ongeduld vanzelf weg.

'Is er iets?' vroeg Luke, waarop al zijn leerlingen nieuwsgierig de ogen openden en zich naar hem toe draaiden. Din liet zijn blik over de kinderen dwalen. Hij schudde ontkennend zijn hoofd.

'Misschien moeten we het mediteren voor een andere dag bewaren,' merkte Luke op. Hij klopte op zijn benen. 'Soms,' begon hij tegen zijn leerlingen terwijl hij Din wenkte dichterbij te komen, 'soms moet je het opnemen tegen een tegenstander maar heb je helemaal geen wapens tot je beschikking. Ook op zo'n moment is het belangrijk dat je je kan verweren.' Hij stond op. 'Din?' Hij wees naar de lege plek voor hem.

Din stelde zich op tegenover de jetti.

Luke telde tot drie. Op iedere tel deelde hij een klap uit, zachtjes, langzaam, zodat Din meer dan genoeg tijd had de haal te weren en de kinderen tot in detail konden zien wat er precies gebeurde.

'Kies een partner,' zei Luke, terwijl hij nogmaals, hardop tellend, de klappen uitdeelde.

De kinderen stelden zich enthousiast tegenover elkaar op.