De Verlosser | Din Djarin Fanfic [ONC24]

Hoofdstuk 1

Hij weerde de haal met trillende armen. Zweet prikte in zijn ogen terwijl hij onbezonnen uithaalde. Zijn tanden knarsten. Hij kneep harder in het staal van zijn speer. Gefrustreerd haalde hij opnieuw uit naar de jetti.

'Mando,' De jetti voelde ver weg, leek zich te verstoppen achter het brandende groen van zijn lazerzwaard. Het maakte hem kwader. Het zwaard wist zich tussen al zijn halen te wurmen, zijn woeste slagen beheerst opzij te dirigeren, weg van Lukes lichaam.

'Mando, hey!' Luke plantte zijn linkervoet voor zich in de aarde. Zijn lazerzwaard kwam met een boog vanaf rechts op hem af. Razendsnel glipte de groene energiestraal langs zijn verdediging, ketste genadeloos hard tegen de beskar plaat die zijn zij afdekte.

'Genoeg!' Luke draaide zijn pols. Het lazerzwaard zeilde voor zijn beskar borstplaat langs, schraapte langs de schouderbeschermer en gleed langs zijn arm. De energiestraal tikte tegen de rug van zijn hand. Zijn wapen gleed tussen verschrikte vingers uit.

'Dit is niet de manier, Din.' Luke keek alsof het gevecht hem geen moeite had gekost, alsof al Dins woeste halen kinderspel waren geweest. 'Woede lost niets op.'

Din brieste. Hij kon het niet helpen. Een woeste ademstoot condenseerde tegen de binnenzijde van zijn helm. Hij hield zijn ogen op Luke gericht terwijl hij zich op de grond liet zakken, voelend naar zijn speer.

Luke opende zijn hand. De beskar staaf klapte tegen zijn handpalm aan. Vingers sloten zich rond het staal dat warm was geworden in Dins zweterige grip. 'Tel eerst eens tot tien,' zei hij op eenzelfde toon waarmee hij zijn studenten toesprak tijdens de meditatielessen. Zijn ogen glinsterden.

Din zuchtte. 'Solus.' Hij plantte zijn handen op de grond. 'T'ad.'

'In Basic, Din.' Luke liet het botte einde van de speer op de grond rusten. 'Voor hetzelfde geld sta je hier nu te schelden.'

Het leer van zijn handschoen kraakte toen hij zijn vingers in zijn handpalm boorde. 'Eén, twee, drie.' Zijn knie produceerde een akelig geluid tijdens het opstaan. 'Vier.' Hij schudde met zijn hoofd, probeerde de groeiende frustratie het hoofd te bieden. Zijn helm gleed lichtjes heen en weer. Een haartje bleef hangen in de beschadiging waar hij zich weken geleden al over had willen ontfermen. 'Vijf.' Zijn uitspraak werd een vreemd samenspel van Mando'a en Basic terwijl hij de laatste vijf cijfers met elkaar verweefde in zijn haast klaar te zijn. Hij stak zijn hand uit, en tot zijn grote opluchting kreeg hij zijn speer terug.

'Het was niet wat ik in gedachten had,' Luke kantelde zijn hoofd en de wervels in zijn nek kraakten, 'maar voor nu zullen we het ermee moeten doen.' Hij greep het heft van zijn lazerzwaard vast met twee handen en spreidde zijn benen.

Din voelde zich nog kwader dan voorheen toen hij de speer opnieuw Lukes richting in bewoog. Hij probeerde door Lukes verdediging heen te breken met een paar flinke zwaaien die alleen op pure kracht iets hadden kunnen aanrichten. Pure kracht tegen Luke Skywalker had echter weinig zin. De jetti wist al wat Dins volgende zet ging zijn voor hij zich er zelf bewust van was. Luke wrong opnieuw zijn groene zwaard tussen zijn lichaam en Dins halen en begeleide de speer keer op keer richting de zanderige grond.

Een strijdkreet steeg op uit Dins keel toen hij in pure wanhoop zijn speer recht naar voren stak, in de richting van Lukes onbeschermde buik. Waar hij had verwacht zacht vlees te raken, kwam de punt van de speer alleen in contact met de bodem. Dins woede boorde het wapen zo diep de grond in dat hij zijn evenwicht verloor. Zijn lichaam bleef voorwaarts bewegen terwijl het materiaal in zijn handen geen millimeter meer week. Lukes groene zwaard kwam van links zijn gezichtsveld binnen zwaaien en raakte met een klap zijn helm tegen de slaap.

Met maaiende ledematen ging hij neer. Zand stoof op. Zijn schouder kraakte luid toen hij de grond raakte. Met een doffe klap landde zijn hoofd in het zand.

'Ik zei dat dit niet de manier is,' Lukes voet tikte testend tegen het vizier van zijn helm. 'Gaat het?'

Hij trok zijn schouders op. De wereld danste voor zijn ogen. Het gras aan de rand van de trainingskuil haalde vreemde capriolen uit terwijl in de voorgrond Lukes voeten van links naar rechts sprongen. Het voelde alsof een Star Cruiser zich op zijn hoofd had geparkeerd.

'Waarom die woede?'

Din rolde zich op zijn rug, een arm dramatisch over zijn vizier gedrapeerd. Hij kon proberen op te staan, doen alsof hij de vraag niet had gehoord, maar Luke zou vroeg of laat een manier vinden om hem aan het praten te krijgen. Din had nog altijd niet weten uit te vogelen of de Force daar iets mee te maken had of dat er hele andere zaken aan ten grondslag lagen. 'Ik ben niet woedend.'

'Nee?' Luke klonk geamuseerd. Din wist zeker dat de ogen van de jetti fonkelden, had hij de kracht gevonden op te kijken. 'Din, je kwam hier vijf dagen geleden midden in de nacht aanzetten, vanuit het niets, en alles wat we sindsdien hebben gedaan is vechten.'

'Sparren.' Din was er zeker van dat vechten en sparren twee heel verschillende dingen waren in Basic. In Mando'a bestond er geen onderscheid; zelfs ten tijde van oefening kon je leven zomaar op het spel staan. De intenties van je tegenstander moesten nooit worden onderschat.

'O nee, dit is vechten, zonder meer,' het zand stoof weg onder Lukes schoenen. Zandkorreltjes gleden Dins handschoen binnen toen de jetti bijna op zijn hand ging staan. 'Waarom vertel je me niet waarom je zo boos bent?'

Din was niet echt boos, of woedend. Sterker nog, het merendeel van de tijd was hij helemaal niets. Er was zoveel gaande, in zijn leven, in het universum. Er was zo weinig waar hij iets aan kon doen.

Hij ging rechtop zitten, trok zijn knieën wat dichter richting zijn borst zodat zijn hakken stevig in het zand staken. Hij draaide zijn hoofd zodat hij kon opkijken naar de jetti.

Gedet'ye, zelfs de jetti wakkerde zijn frustraties aan.

'Din, ik wil je alleen helpen.' Luke had een druk schema, en als Din zich nog net wat langer stil wist te houden, zou de middagpauze in Lukes lesrooster voorbij zijn. Luke zou terugkeren naar de tempel, de kinderen verzamelen en plichtsgetrouw zijn pupillen nabij de trainingskuil door dezelfde vechtbewegingen heen leiden die Din net de overwinning hadden gekost.

Hij draaide zijn hoofd af en staarde naar de bosrand.

'Din.' Het klonk wanhopig, alsof Luke na al die dagen de hoop begon op te geven. Opgeven zou op dit punt zeker verantwoord zijn. Din zou het al lang hebben opgegeven als de rollen omgedraaid waren geweest. Hij kon er eerlijk gezegd niet bij dat Luke hier nog steeds was, nog steeds iedere dag bereid was met hem te zwoegen in het losse zand om zijn ondoordachte slagen stuk voor stuk achteloos te weren.

'Ik moet nu echt terug naar de kinderen.' Luke keek op naar de zon. Met een druk op de knop verdween de groene lazerstraal in het heft van zijn lichtzwaard. Voor een moment bleef hij staan, alsof hij nog iets kwijt wilde. Uiteindelijk draaide hij zich om en klom langzaam de trainingskuil uit. Het duurde niet lang voor hij uit het zicht verdwenen was.

Din keek naar zijn gehandschoende handen, naar de naden die door het leer liepen. Hij plukte aan de vingers. De handschoen schoof gemakkelijk van zijn hand. De lucht botste hard tegen zijn klamme huid.

Hij voelde de zon branden op zijn harnas. Hij keek naar de grond en greep een hand vol zand. De korrels brandden in zijn greep. Hij liet zich opnieuw achterovervallen en staarde met gespreide ledematen naar de strakblauwe lucht.

De pijn deed niets om zijn frustraties te bekoelen.