De Verlosser | Din Djarin Fanfic [ONC24]

Hoofdstuk 30

Hij had gedacht dat het een ceremonieuze toestand zou worden, zijn dood. In plaats daarvan haalden een paar Mandalorians zwijgend alle wapens uit zijn harnas, maakte de Armorer met langzame handelingen de wapens in zijn onderarmbeschermers onklaar en werd met een klein magneetje de werking van zijn helm verstoord. Weerloos, met het kristal diep in zijn zak weggestoken, slofte hij achter de Armorer aan de gangen door, terug naar de grote ruimte welke uitkeek over het verlaten landschap.

'Aruetii,' sisten de Mandalorians die hem tegenkwamen in de gang.

Hij wond zijn blik af, beschaamd. Hij had gewild dat het anders was gelopen, dat hij zich nooit genoodzaakt had gezien naar de Covert terug te keren.

Het leven was niet om te willen.

Vergezeld door een klein team van vijf Mandalorians, de Armorer en twee Foundlings werd hij gedwongen langs de rotswand af te dalen naar het onherbergzame dal beneden. Eenmaal terug op horizontalere grond, schoven de stenen gelijk weg onder zijn voeten. Het water raasde onder hem tussen de losse keien door. Een Mandalorian prikte met een speer in zijn rug en maande hem door te lopen.

Hij klom over de losliggende stenen in de richting van de plek waar het kolkende water een diepe geul tussen de stenen had geslagen. De Foundlings fluisterden opgewonden tegen elkaar terwijl ze in zijn voetsporen volgden.

Hij stopte aan de rand van het razende water. Kleine uitwassen stroomden kalm over de stenen, tikten de neus van zijn laarzen aan. In het midden van de smalle geul bulderde het water woest over een kei heen. Er vormden zich eeuwig tollende golven onder witte schruimkragen.

'Din Djarin,' sprak de Armorer achter hem.

Hij hield zijn blik gericht op het kolkende water. Druppeltjes nevelden boven de smalle rivier. Als hij een goede aanloop zou nemen, zou hij misschien zelfs de overkant weten te bereiken met een enkele sprong.

Luke zou in ieder geval zeker de overkant weten te bereiken.

Hij realiseerde zich dat het geen genadige dood zou zijn. Zijn harnas zou hem naar de bodem trekken, de kracht van het water zou hem tegen de rotsen smijten, de golven zouden hem meerdere malen de illusie geven dat hij zich boven water bevond en hij zou wanhopig telkens weer adem halen, maar in plaats daarvan alleen zijn longe vol vocht zuigen.

Hij realiseerde zich tevens dat hij niet langer bereid was te sterven voor het zwaard. Hij had zijn aandeel vervuld. Er was aan zijn opdracht voldaan.

Hij draaide zich om.

Acht Mandalorians tegen hem alleen, zij bewapend en hij met een leeggehaald harnas, leek een kansloze zaak. Maar hij had het eerder tegen Luke opgenomen, een jetti, en hij had meermaals langer stand weten te houden dan verwacht.

'Dit is waar jouw weg eindigt,' vervolgde de Armorer plechtig, alsof ze hem hier niet ter dood veroordeelde maar zegende op zijn sterfbed.

Hij probeerde onder zijn voeten een stabiel stukje grond te vinden om zijn gewicht op te plaatsen.

De Armorers helm leek bijna een wanhopige gezichtsuitdrukking met zich mee te dragen. 'Maak het alsjeblieft niet moeilijker dan het is,' fluisterde ze.

Hij schudde zijn hoofd. 'Ik moet terug.' Hij ontweek de eerste Mandalorian die op hem afstormde behendig. Hij tackelde de krijger, waardoor deze languit op de stenen belandde in plaats van ondersteboven in de kolkende rivier. Din bukte zich, trok een blaster uit de holster aan riem van de Mandalorian, en opende gehurkt het vuur op de anderen.

De Foundlings hadden een moment nodig om tot bezinning te komen. Met onzekere passen kwamen ze zijn kant uit.

Din rukte de speer uit de handen van een rode Mandalorian. Ze struikelde achter haar wapen aan in een vastberaden poging hem niet van een nog groter voordeel te voorzien. Hij zette zijn voet tegen haar borstplaat en duwde haar van zich af. De speer glipte uit haar handen, waarna hij het ding in een geoefende zwaai omdraaide en de punt op zijn aanvallers richtte.