De Verlosser | Din Djarin Fanfic [ONC24]

Hoofdstuk 2

De enthousiaste kreten van sparrende kinderen wekten hem uit een droomloze slaap. Zijn lijf voelde zwaar in de hitte. Zijn gedachten zaten als stroop vast in zijn hoofd. Het zand was tussen zijn vingers door gegleden, vingers die licht gekruld richting de hemel wezen waarin de eerste zachtroze lijnen waren verschenen.

Het was een hele opgave om van de grond omhoog te komen. Een zandbak kwam naar beneden toen hij eindelijk op twee benen stond. Zijn cape voelde ruw van de viezigheid.

Niet te ver bij de trainingskuil vandaan was Lukes bescheiden klasje druk in de weer op het gras. Houten stokken zeilden door de lucht, klapten hard op elkaar terwijl de kinderen enthousiast de vechtbewegingen uitvoerden. Lukes zwarte gedaante bewoog met kalme passen tussen de kinderen door. Aan zijn heup bungelde het heft van het lazerzwaard waar al zijn leerlingen van droomden.

Luke had uitgelegd dat een lazerzwaard niet zomaar een wapen was, en dat een jetti zichzelf eerst moest hebben bewezen voor hij er eentje kreeg toegewezen. Din had dat vertaald naar zijn helm. Hij had zich pas Mandalorian mogen noemen nadat hij zich bewezen had aan zijn Covert. Voor het eerst had hij het gevoel gehad dat hij iets van Luke en Grogu's wereld begreep. Maar toen had Luke uitgelegd dat er een kristal nodig was om een lazerzwaard te creëren, en Dins begrip was in stukken uiteen gevallen op de grond. Aan helmen was nooit een gebrek, en ze bezaten al helemaal niet hun eigen "ziel".

Hij realiseerde zich pas dat hij zijn handschoen op de bodem van de trainingskuil had laten liggen toen zijn nagels zachtjes in zijn huid krasten. Hij draaide zich om, liep terug de zanderige helling af. Hij trok zijn speer met ontblote hand uit het zand. De beskar schroeide zijn huid.

De meeste van Lukes leerlingen keken niet meer op van zijn aanwezigheid. De stokken bleven onverminderd tegen elkaar klappen terwijl Din met trage passen langs liep, richting de tempel.

Luke weigerde hem te laten slapen in zijn eigen ruimteschip. En hoewel hij koppig was, kon Luke nog veel koppiger zijn als hij dat wilde. Na veel morren had hij zich gedwongen gezien in te geven en de kamer met tegenzin geaccepteerd. Hij kon de woorden niet vinden om Luke duidelijk te maken dat hij amper kon slapen in de tempel. Het bed was te zacht, de stenen muren te dik. De ruimte voelde verstikkend. Luke had geen idee dat hij zich 's avonds op de oneven grond oprolde en met dichtgeknepen ogen tevergeefs probeerde de slaap te vatten.

Hij stapte het koele gebouw binnen. Het licht van buiten wist amper door te dringen tot de raamloze gangen. Zijn speer sleepte over de oneven vloer. Het ratelende geluid echode door het verlaten gebouw; alle bewoners waren buiten nog druk in de weer met Lukes vechttraining.

De deur van Dins kamer klemde. Hij moest zijn schouder er tegenaan gooien om binnen te komen. Steevast stommelde hij de eerste paar passen de kamer binnen. Het deed hem denken aan zijn slaapplek in de Covert. De deur van de slaapruimte voor de jagers had ook geklemd, deels om te voorkomen dat nieuwsgierige Foundlings zich binnen waagden, deels omdat de materialen om de deur te repareren niet voor handen waren geweest. Het bracht opnieuw de frustraties van eerder omhoog.

Met een ruk draaide hij zich om. Zijn cape bleef hangen aan het einde van zijn speer, en in zijn ongeduld trok hij een nieuw gat in de stof. Met een voet trapte hij de deur dicht. Hij zette zijn speer tegen de muur, en toen het ding tegen de vlakte ging omdat hij te onzorgvuldig met het wapen omging, staarde hij bewegingloos naar het glimmende materiaal. Zijn armen voelden nutteloos langs zijn lichaam, zijn benen niet langer sterk genoeg om hem te dragen. Hij slenterde enkele passen door de kamer, dralend op de plek waar hij zich iedere nacht op de grond liet zakken. Hij ging zitten. De oneven vloer boorde in zijn benen. Hij trok de helm van zijn hoofd en klemde het ding tegen zijn buik aan. Hij keek een moment neer op het glimmende materiaal, starend naar zijn vertekende spiegelbeeld.

Zijn ogen stonden dof. Zijn haren waren vettig, lagen plat tegen zijn hoofd. Zijn gezichtshaar zag er ongeschoren uit. Hij liet zich op zijn zij op de grond zakken en maakte zich klein, beide armen stevig rond de helm geslagen.

Door het open raam kwamen de kreten van de kinderen binnen zweven. Hij kneep zijn ogen dicht en dacht terug aan de Covert, aan het geluid van trainende Foundlings. Hoe simpel had alles geleken toen hij nog jong was, toen hij nog geen helm had toegewezen gekregen die dicteerde hoe hij zijn leven moest leiden.

Hij trok de helm dichter tegen zich aan, tot de rand ervan pijnlijk in zijn maag boorde. Hij kneep zijn ogen stijver dicht en probeerde te vergeten waar hij was.

Misschien als hij dan wakker werd, zou het voor een moment lijken alsof hij terug was, bij de Armorer en Paz, tussen de slapende lichamen van zijn kameraden. Misschien zou hij voor een moment niet de verschoppeling zijn.