De Verlosser | Din Djarin Fanfic [ONC24]

Hoofdstuk 5

'Mando, Mando!'

Din liet zijn speer tot stilstand komen tegen de grond. Zand stoof op naar de hemel. Hij draaide zich zuchtend om en knikte naar het Twi'lek meisje uit Lukes bescheiden Forceklasje dat ze zijn aandacht had.

Met ogen vol ontzag keek ze naar hem op. Ze zocht naar de juiste woorden. 'Master Luke,' begon ze, 'hij heeft je hulp nodig.'

'Waarmee?'

'Hij wil het niet zeggen,' ze gebaarde ongeduldig dat hij haar moest volgen. 'Het is belangrijk!'

Zijn voeten voelden zwaar. Met moeite nam hij de stappen die nodig waren om het kind over de glooiende grasvelden te volgen. Zijn speer voelde vreemd op zijn rug, alsof hij het ding niet langer waard was, het niet langer bij hem hoorde. Het gevoel had hem gisteren verrast en was vandaag sterker teruggekomen.

Het heft van de Darksaber vibreerde aan zijn riem.

*

'Zit je – vast?'

'Figuurlijk, Din,' Luke keerde opnieuw om bij het raam en liep voor de derde keer voor hem langs. 'Leia heeft mijn hulp nodig, maar de kinderen-'

Din knikte. Er viel een stilte die alleen werd verbroken door Lukes wanhopige passen. 'Ik kan gaan,' opperde hij.

'Nee, ik kan niet-' Luke hield halt. Hij kantelde zijn hoofd terwijl zijn ogen Dins vizier opzochten. 'Ik kan je zo niet laten gaan, zo... boos.'

Din was niet boos, al in geen dagen meer. Ja, gefrustreerd. Hij kon nog steeds heel gefrustreerd raken. Met de Darksaber waren ze nog geen stap verder gekomen, zelfs niet nadat Din had meegedaan met vijf zwaardvechtlessen van Luke. Hij had met houten stokken door de lucht gezwaaid alsof zijn leven ervan af had gehangen – misschien had het dat ergens ook wel; Luke was de reden dat hij nog niet verdronken was in zijn eigen doelloosheid, de frustraties over zijn leven hem nog niet volledig van kant hadden gemaakt.

'Ik ben niet boos.'

'Maar je bent kwaad op iets.' Luke gebaarde wild met zijn armen. 'Dat is nagenoeg hetzelfde. Het maakt je roekeloos.'

Dins woede maakt hem niet roekeloos, en zijn frustratie al helemaal niet. Het was het onvermogen dat hij ervoer; een onvermogen om dingen te veranderen, nog langer van enige betekenis te zijn. 'We hebben het hier over je zuster.' Hij zag in deze Leia zijn kans om weer iets voor iemand te kunnen betekenen, zijn leven opnieuw een doel te geven. 'Als ze hulp nodig heeft, behoort ze die te krijgen.'

'En ik dan?' vroeg Luke, 'Ik verdien geen hulp? Het is niet makkelijk de school in mijn eentje te runnen!'

'Ik ben amper van dienst.' Din herinnerde zich de ellelange middagen in de verstikkende zomerzon, het zand van de trainingskuil dat door de zolen van zijn laarzen heen brandde. Hij herinnerde zich de benauwde slaapkamer, de harde vloer waar hij zich iedere nacht tevergeefs op oprolde – de kou en de frustratie en de leegte.

'Niet waar! Dat is niet waar!' Luke keek hem lang aan, blauwe ogen donkerder dan anders. Hij liep opnieuw naar het raam. 'Of we gaan samen, of niemand gaat,' zei hij, zijn rug naar Din gekeerd.

'Maar de school-'

'Kelo uit het dorp,' viel Luke hem in de rede, 'Hij kan vast wel een oogje in het zeil houden terwijl we weg zijn.'

Kelo uit het dorp was een zelfgenoegzame hufter waar Din een pesthekel aan had. Kelo uit het dorp dacht dat hij alles al gezien had omdat hij een van de weinige bewoners van Yavin IV was die buiten de dampkring was geweest. Hij had geen andere planeten bezocht. Nee, hij had een rondje door de ruimte gevlogen als passagier in Lukes X-Wing omdat Luke geen pesthekel aan hem had, omdat Luke zich schuldig had gevoeld toen Kelo uit het dorp Din bloedend had aangetroffen op de stoep voor de cantina en Din had geweigerd hem Lukes comm-informatie te geven, waardoor Kelo uit het dorp zich geroepen had gevoeld Din het hele stuk naar de tempel te vergezellen.

Luke pikte zijn twijfel zonder moeite op. 'Wat is belangrijker, Din?' vroeg hij, handen in de zij, 'Mijn zus of jouw eer?'