De bosgrond kreunde zachtjes onder zijn laarzen. Dood materiaal vormde een verend bed waar hij zich bij het vallen van de schemering dankbaar op neer liet vallen. Hij rolde zich op tussen de wortels van een enorme kapokboom. Het was makkelijk zijn ogen te sluiten, het was een stuk moeilijker om ze gesloten te houden. Nog voor de zon volledig was verdwenen uit de hemel en het duister zich ondoordringbaar tussen de bomen had kunnen nestelen, rolde hij zich op zijn rug en staarde met brandende gedachten naar het bladerdak boven hem. De sterren boden net genoeg contrast om delen van de hemel te kunnen onderscheiden van de grote bladeren. Hij telde de sterren die hij kon zien tot hij zeker was dat hij iedere ster wel zeventien keer had gehad.
Hij dacht aan Luke. Hij dacht aan de zus van Luke – hij had beloofd haar te redden, en nu lag hij hier, tussen de bomen, terwijl de kou langzaam langs zijn tenen en vingers omhoog kroop, en zat zij nog steeds in die ellendige cel.
De eerste huil die door het woud sneed, deed hem opschrikken. Hij was in beweging gekomen voor hij volledig begreep wat hij had gehoord. De tweede huil werd vergezeld door woest geblaf dat in de verte opsteeg uit de nacht. Vogels stegen krijsend op uit de bomen, opgeschrikt uit hun slaap. Ver boven Din slingerden dieren schreeuwend langs.
Din was wel vaker opgejaagd. Een Mandalorian was zowel de jager als de prooi – een lot waar hij zich met trots aan had onderworpen. Maar nu kneep de angst zijn hart samen tot het bloed kloppend in zijn keel bleef steken. Hij koos een richting en begon te rennen.
Luke had water gevonden toen ze hier voor het eerst waren aangekomen, maar Din kon dat verdomde water nergens vinden. Hij had meerdere keren de tijd genomen met ingehouden adem te luisteren naar het fluisterende woud, maar nooit had hij het kalme gekabbel van stromend water weten te ontwaren. Nooit trof hij een rivier of een beek om zijn geurspoor mee uit te wissen, niet toen hij links af sloeg toen het gehuil van de Massiffs intenser werd, niet toen hij een rotswand trof – te veel struiken waar zijn geur aan bleef hangen.
Er was geen tijd om te rusten. De zon kwam op en ging onder en het gehuil van de beesten verstomde geen moment. Op een zeker moment klonk een eerste menselijke schreeuw in de verte. Dins handen waren vergaan tot bloederige vingers rond een bekraste homp vlees terwijl hij struik na struik en tak na tak opzijschoof.
Hij probeerde in een boom te klimmen, maar realiseerde zich dat hij geen idee had hoe hij zich hoog boven de grond moest verplaatsen. Zijn nagels braken toen hij langs de stam met een rotvaart weer naar beneden gleed.
Het voelde alsof hij eeuwen door het woud had gestruind toen een bekend schip de atmosfeer betrad en de boomtoppen boven hem wild liet wervelen. Hij probeerde te wuiven, maar het bladerdak was te dicht om te kunnen worden opgemerkt door de bemanning van Boba Fetts Slave I.
Hoe ging hij de man ooit terugvinden in dit immense woud?
Hij bleef lopen, in dezelfde richting als de Slave I, tot het gejank van de Massiffs zo intens werd dat het pijn deed aan zijn oren, tot hij het geschreeuw van de troopers duidelijk kon verstaan, tot hij poten over de bosgrond kon horen rennen en voetstappen tussen de bomen door kon horen stampen, tot hij-
Stilte.
Hij staarde verdwaasd naar de dichte wand van bladeren. Hij had verwacht dat een horde troopers en opgefokte Massiffs hem zou overspoelen. In plaats daarvan schoven enkele bladeren opzij, stak Fennec Shand haar hoofd uit de wand groen. Ze verstijfde toen haar blik op hem viel. Met haar geweer in de aanslag stapte ze tussen de dichte begroeiing uit. 'Handen waar ik ze kan zien!' blafte ze.
Din kon het niet helpen. Hij deinsde geschrokken terug, realiseerde zich toen dat Fennec hem nog niet eerder zonder helm had gezien. 'Fennec,' zei hij. 'Ik ben het, Din Djarin.'
Ze geloofde hem voor een beangstigend moment niet, trok zich toen plots terug tussen de bladeren. 'Hij heeft geen helm op,' klonk het.
Boba Fett stapte tussen de bladeren uit, ogen stijf dichtgeknepen terwijl hij zijn helm met gestrekte armen voor zich uit hield. Met hoge passen verplaatste hij zich over de bosgrond. De helm botste zachtjes tegen Dins torso. Hij was te verdwaasd om een woord uit te brengen. Boba's rechterhand gleed over zijn borst heen, richting zijn hoofd, tot hij met gesloten ogen in staat was op de tast de oude helm over Dins hoofd te schuiven.
Dins ogen hadden moeite zich aan te passen aan de donkere afstelling van Boba's HUD. Voor een moment voelde hij zich blind door de beperktere breedte van zijn beeld.
Boba's ogen vlogen open, zijn blik opgelucht. 'Kantje boord, Djarin,' zei hij, en wees met een duim over zijn schouder. 'Wees maar blij dat Fennec zo'n goede schutter is.'
Fennecs grip rond haar geweer verstevigde. 'Het waren watjes.'
Boba's blik verplaatste zich naar Dins kapotte handen. 'Wat hebben ze gedaan?' vroeg hij, zakelijke toon verrassend genoeg aangedikt met een vleugje bezorgdheid – misschien zelfs woede.
'Wat?' Din keek naar zijn eigen handen. De boeien hadden diepe sneeën aangebracht in zijn polsen. 'Nee, niets – dat is niets.' Hij haalde diep adem. Het voelde alsof er niet genoeg zuurstof aanwezig was in het woud – of wellicht was het de helm.
Hij trok zijn schouders op, liet ze weer vallen terwijl hij vlugge teugen lucht naar binnen zoog. De borstplaat van zijn harnas schoof onrustig over zijn hikkende borst. 'Ik ben niet allee– ik was hier met – Mayfeld.' Hij wilde een hand tegen zijn hoofd plaatsen, maar zijn knokkels tikten onwennig tegen de helm – alsof hij het dragen ervan al verleerd was na die paar dagen, maar waarschijnlijk was het de grootte van Boba's helm, de onbekende bekendheid. 'En, en-'
Hij zou moeten gaan zitten, maar er was zo weinig tijd om alles te vertellen. Wie weet wat Luke en zijn zus hadden moeten doorstaan sinds zijn ontsnapping.
'Mayfeld?'
Din knikte. 'En Luke, en, en-' De woorden regen zich aaneen, en zijn lippen wilden zich niet afdoende rond de klanken vouwen. Er waren te veel woorden nodig om zichzelf duidelijk te maken, de situatie uit te leggen.
'Luke?' Boba's toon had een scherp randje gekregen.
'Luke, en zijn,' hij voelde zich beroerd, 'en zijn zus.'
Fennec en Boba deelden een blik, richtten toen hun aandacht weer op Din. 'Luke, zijn zus en Mayfeld,' herhaalde Boba, 'Nog iemand?'
Din schudde zijn hoofd. De helm voelde te klein en te groot op hetzelfde moment, alsof zijn hoofd er te gemakkelijk in paste, maar er onvoldoende ruimte was voor een beetje lucht.
Zijn oren suisden, en het woud was te beklemmend en te wijds. Het was te veel, en tevens niet genoeg. Hij drukte een vinger tegen zijn kaak en smeerde bloed over zijn kin. Het was koel en het brandde – zijn vingertop brandde.
Hij keek Boba aan en voelde zich overweldigd. Boba wist zijn blik moeiteloos te vangen, bekend met de helm. Din sloeg zijn armen over elkaar en kneep in zijn bovenarmen tot zijn handen gevoelloos werden en de tremor langs zijn armen omhoog was gekropen naar zijn schouders en pompende borstkas.
'De troopers zijn weg,' merkte Boba op, toon onzeker terwijl hij Dins blik vasthield. 'Het waren er een stuk minder dan het lawaai suggereerde.'
Din schudde zijn hoofd. Hij keek naar de bosgrond. Hij boorde zijn gescheurde nagels in de huid van zijn bovenarmen tot hij zeker wist dat de inkepingen nooit meer weg zouden gaan.
'Stop daarmee,' zei Boba. Hij greep de boeien beet en trok er met zoveel kracht aan dat Dins handen van zijn armen gleden. 'Je doet jezelf pijn.'
Din had geen idee. Zijn handen tintelden lichtjes, maar zijn lichaam voelde grotendeels dof aan, alsof het eigenlijk niet bij hem hoorde.
'Die boeien moeten eraf, dan een klodder bacta erop,' constateerde Boba na een vlugge inspectie van Dins gehavende handen en polsen. 'We gaan terug naar het schip en zullen daar een plan bedenken.' Hij plaatste een vinger onder de rand van de helm en dwong vriendelijk oogcontact af. 'Is dat goed?' vroeg hij zachtjes.
Din knikte; de woorden waren op. Het woud was te groots en te klein en het schip lag te ver weg maar tegelijk niet ver genoeg, want hij wilde nog niet gaan zitten. Hij moest terug, voor Luke, en hij moest Mayfeld vinden, zich ervan vergewissen dat de man ook had weten te ontsnappen.
Hij moest-
Fennec duwde hem neer op een boomstam. Hij greep haar onderarm, trok haar hand krachtig van zijn schouder. Hij kwam half overeind, draaide zijn rug naar haar toe en trok haar lichaam over zijn schouder. Met een verwijtende kreet kwam ze neer op de bosgrond. Haar hoofd miste de boomstam op een haar na.
Din staarde naar haar. Zijn borst rees en daalde oppervlakkig, ademhaling vluchtig.
'Djarin!' riep ze verontwaardigd.
'Fennec?' Boba stak een hand naar haar uit, hielp haar omhoog. Hij klopte de bladeren van haar rug.
Din schudde zijn hoofd. 'Was niet de bedoeling,' merkte hij schaapachtig op. De woorden smaakten vreemd op zijn tong.
'Dat hoop ik, ja.' Boba zond hem een ontevreden blik toe. 'Ga zitten,' hij wees weer naar de boomstam, 'We houden hier even halt.' Hij cirkelde met zijn wijsvinger door de lucht, wijzend in Dins richting. 'Laten we allemaal een moment nemen om te kalmeren voor we verder gaan.'
Din plofte zwaar neer op het hout. Hij wreef over zijn borstplaat, voelend naar zijn borst die te klein leek voor de inhoud. Hij dwong zijn knokkels in lange halen over het materiaal, trok rode strepen over het harnas. Hij blies en hij pompte tot hij sterretjes begon te zien.
'Dat is het tegenovergestelde van kalm, Djarin,' merkte Boba op. 'In,' hij ademde nadrukkelijk in.
Din volgde zijn voorbeeld. Hij voelde zich jong en hulpeloos. 'Wat-' begon hij.
'Doet er niet toe,' wuifde Boba het weg. Hij blies hoorbaar uit. 'Ademhaling,' herinnerde hij Din. 'In,' Boba's inademing fluisterde door het woud. 'Uit.'
Fennec rolde met haar ogen, ademde toen nadrukkelijk in en uit met Boba tot ook Din niets anders kon horen dan het kalmerende ritme van zijn eigen ademhaling tegen het ruisen van het woud. Hij balde zijn handen tot vuisten toen Boba's laatste nadrukkelijke "uit" zijn mond verliet, gefrustreerd dat hij niet in staat was geweest het beklemmende gevoel rond zijn borst zelf de baas te worden – boos dat alles zo nodeloos ingewikkeld was.
'We zijn er bijna.' Boba draaide zich om, liep verder alsof er niks gebeurd was. Din stond op, stapte achter de man aan het dichte struikgewas in.
De Slave I raakte met haar tenen net de bosgrond. Het grootste gedeelte van het gewicht werd gedragen door kreunende bomen. Fennec gaf de dichte begroeiing van de jungleplaneet de schuld van het tafereel, maar Din had Luke zonder moeite zijn schip hier zien landden en wist dat het niet onmogelijk was.
'Bacta, eten, plan,' Boba verdween in de buik van het schip.