ថេហ្យុងគេតាំងចិត្តមកតាមជុងហ្គុកដល់បន្ទប់ធ្វើការរបស់នាយដោយសារតែជុងហ្គុកថាមានរឿងនិយាយជាមួយខ្លួនទើបគេឈាងចូលមកបន្តិច ថ្ងៃនេះរាងតូចមិនស្រួលខ្លួនសោះគេចេះតែវិលមុខធីងធោងរហូតពេលដើរមកដល់មុខបន្ទប់រាងតូចយកដៃទប់ទ្វានឹងព្យាយាមសម្រួលអារម្មណ៍គេវិលមុខធ្យមងំរកក្អួតទៀតផង
"អ្ហឹក...អួក..."ដោយទ្វាចំហរស្រាប់រាងតូចក៏ខ្ទប់មាត់រកក្អួតនឹងប្រញាប់រត់ទៅបន្ទប់ដែលបន្ទប់ទឹកនោះគឺនៅជិតទ្វាតែម្ដងរីឯជុងហ្គុកនៅសាឡុងឆ្ងាយពីនោះគឺកណ្ដាលបន្ទប់បាំងដោយទូសៀវភៅមិនថាហ្សារីតាឬជុងហ្គុកគឺអត់បានដឹងថាថេហ្យុងចូលមកទេ
"នេះប៉ាកាហ្វេ"ហ្សារីតារៀបចំដាក់កាហ្វេអោយជុងហ្គុកដោយដកថាសចេញនឹងញញឹមដាក់នាយដោយជុងហ្គុកនៅចុចទូរស័ព្ទមើលgmailដែលជាការងាររបស់នាយ
"ហ្ហឹម..ប៉ុន្មានថ្ងៃមកនេះដូចមិនឃើញកូនទៅធ្វើការសោះយ៉ាងមិចទៅហើយ?"ជុងហ្គុកសួរទាំងមុខមិនដកមុខចេញពីការមើលទូរស័ព្ទនោះទេ
"គឺកូននៅពិបាកចិត្តរឿងម៉ាក់ទើបទៅនៅជាមួយមិត្តភក្តិសិនណាមួយប៉ូលីសតាមដានមិនចង់ធ្វើអ្វីទេ "ហ្សារីតា
"មិនអីទេតាមសម្រួល លេខកុងកូនប៉ុន្មានប៉ាបាញ់លុយអោយចាយ"ជុងហ្គុក
"គឺនេះប៉ា..."នាងឮថារាងក្រាសអោយលុយក៏រហ័សដកទូរស័ព្ទមកអោយនាយscanយ៉ាងលឿនជុងហ្គុកក៏ធ្វើការចុចបាញ់អោយទុកអោយហ្សារីតាគ្រាន់ចាយវាយខ្លះព្រោះនាយខានអោយលុយទៅកូនស្រីយូដែរហើយសង្ឃឹមថាហ្សារីតានឹងរៀនពីមេរៀនជីវិតខ្លះៗ
"ប៉ាអញ្ជើញផឹកកាហ្វេ"ហ្សារីតានៅតែបន្តរុញផេងកាហ្វេអោយជុងហ្គុកទើបនាងរៀងញញឹមនៅពេលឮសម្ដីកូនស្រីចេះរៀបរឹកនិយាយនឹងលើកកែវកាហ្វេឡើងមក
"អ្ហឹម..ចុះរឿងម៉ាក់មៃខើលគេមកសុំផ្ដាច់ពាក្យនោះ?"ជុងហ្គុក
"រឿងនោះកូនមានតែផ្ដាច់សិនទៅ ធ្វើយ៉ាងមិចហ្ហឹម"ហ្សារីតានិយាយដូចជាធ្វើចិត្តបានតែធាតុពិតនាងខឹងគុំសូម្បីតែម៉ាក់របស់ម៉ៃខើល
"មិនអីទេបុរសល្អនៅមានច្រើនទៀតមើលទៅខាងគេមិនពេញចិត្តកូនតាំងពីដំបូង...."និយាយរួចរាងក្រាសក៏លើកកាហ្វេបម្រុងនឹងផឹកតែឮសម្លេងថេហ្យុងរត់មកយ៉ាងលឿនទាំងទឹកមុខជ្រួញចិញ្ចើមពេបមាត់ម៉ួម៉ាវ
"លោកប៉ាអោយកាហ្វេនោះមកអូន"ថេហ្យុង
"ហ្ហឹម?អុស៎"នាយលើកចិញ្ចើមឆ្ងល់រំពេចនោះថេហ្យុងដណ្ដើមកែវកាហ្វរហើយមកអង្គុយនៅលើភ្លៅរបស់ខ្លួនរួចចាប់ផ្ដើមមកយកផឹក
"អ្ហា...ល្វីងតែបានធូ"ព្រោះទើបតែក្អួតហើយទើបថេហ្យុងចង់យកអីមកញាុំបន្សាបមាត់របស់គេណាមួយកាហ្វេត្រជាក់អស់ហើយទើបរាងតូចអកយកតែម្ដង
"អូនកើតអី"ជុងហ្គុក
"មិនដឹងទេ វិលមុខ"មិនមែនរំអួយតែគេនិយាយពិតរាងតូចទម្លាក់ខ្លួនខ្ទប់មុខនឹងទ្រូងនាយដោយមិនខ្វល់ពីវត្តមានហ្សារីតាឡើយ ស្រីស្រស់កំពុងតែធ្វើមុខខឹងគុំដែលថេហ្យុងមកបំផ្លាញផែនការផឹកកាហ្វេដែលមានថ្នាំ
ងងុយគេងដាក់អោយប៉ានាង
"ហ្ហឹស!.."នាងក្រោកចាកចេញទៅទាំងខឹងដោយជុងហ្គុកនៅតាមមើលបន្តិចតែក៏ប្ដូចំណាប់អារម្មណ៍មកមើលរាងតូចម្ដងនាយឈ្លីក្បាលថេហ្យុងស្រាលនឹងអោយគេសំងំសិនព្រោះសួរទៅរាងតូចហាកម៉ួម៉ាវណាស់មិនយូថ្នាំបញ្ចេញប្រតិកម្មថេហ្យុងដេកលក់ស្ងាត់នៅលើស្មានាយតែម្ដងទើបរាងក្រាសលើកបីកាយតូចដើម្បីអោយទៅគេងនៅបន្ទប់អោយបានស្រួល
"សឺត...."ជុងហ្គុកទម្លាក់ថេហ្យុងនៅលើពូកហើយនាយក៏ថើបថ្ពាល់ស្រទន់ថ្នមៗស្របពេលនាយក្រោកឈត្រង់ខ្លួនខុនយូក៏បើកទ្វាចូលមក
"ចៅហ្វាយខ្ញុំមកហើយ"ខុនយូ
"អ្ហឹម...និយាយមក"ជុងហ្គុកលូកដៃម្ខាងជ្រែងហោប៉ៅនឹងងាកមករកខុនយូដែលកំពុងតែដើរមកព្រមជាមួយនឹងសមីអ្វីមិនដឹងទើបរាងក្រាសដើរទៅអង្គុយល
សាឡុងនៅក្បែរទ្វាបន្ទប់នោះ
"នេះចៅហ្វាយ..តាមខ្ញុំដឹងអ្នកប្រុសថេយ៍រស់នៅផ្ទះតូចល្មមនៅជាយក្រុងមិនមែនមកពីតាមខេត្តទេ ពិសេសដូចជារស់នៅនឹងក្មេងស្រីវ័យជំទង់ម្នាក់នឹងក្មេងប្រុសវ័យជំទង់ដែរតាមអ្នកជិតខាងប្រាប់ថាពួកគេជាបងប្អូនគ្នាហើយកូនកំព្រាដូចគ្នា"ខុនយូ
"ចុះឯងទៅឃើញអីខ្លះ?"ជុងហ្គុក
"នៅផ្ទះតូចនោះចាក់សោតែមានខោអាវមនុស្សស្រីដែលហាលប្រហែលជាក្មេងស្រីវ័យជំទង់ម្នាក់ដែលរស់នៅ ប៉ុន្តែ..គាត់មានប្អូនហេតុអីក៏មិនប្រាប់ចៅហ្វាយអញ្ចឹង"ខុនយូ
"......."ជុងហ្គុកមិនមាត់ទេគំនិតនាយជ្រៅជាងអ្វីដែលខុនយូដឹង
"សុំទោសចៅហ្វាយឬក៏គាត់បានក្លាយជាភរិយាសេដ្ធីហើយភ្លេចបងប្អូនដែលកំសត់កម្រជាមួយគ្នា?"ខុនយូ
"គេមិនភ្លេចទេ..តែគេបិតបាំងពីយើងច្រើនជាងគេមិនឈ្លក់វង្វេងជាមួយទ្រព្យរបស់យើងតែមានអ្វីម្យ៉ាងនៅក្រោយនោះដែលយើងមិនដឹង"ជុងហ្គុកចាប់ផ្ដើមគិតពីរាងតូចហើយព្រោះអ្វីដែលគេប្រាប់នាយគឺខុសពីអ្វីដែលខ្លួននាយដឹង ឆ្ងល់ណាស់ហេតុអីគេត្រូវកុហកបង្កើតរឿងថាមកពីតាមខេត្តខ្លួនទទេរយ៉ាងកំសត់គ្មានសូម្បីតែសម្លៀកបំពាក់ជាប់ខ្លួនទាំងដែលផ្ទះគេនៅជាយក្រុងសោះ?អញ្ចឹងគេចេញក្រៅរហូតគឺទៅផ្ទះរបស់គេឬបើស្រលាញ់នាយច្បាស់លាស់មែនចាំបាច់អីកុហកបិតបាំងបែបនេះ។
#Skip
ក្រោយមីនជីនិយាយជាមួយជីមីនរួចសម្រេចចិត្តមកនិយាយជាមួយយុនហ្គីតែម្ដងគេគិតថាយុនហ្គីច្បាស់ជាពិចារណា៍មិនខានព្រោះគេនឹងជីមីនមុខដូចគ្នារស់នៅចុះសម្រុងគ្នាមិនពិបាកទេ អ្វីដែលមីនជីគិតគឺមិនចង់អោយប្អូនរបស់ខ្លួនត្រូវឈឺចាប់ព្រោះពីដើមឡើយជីមីនមិនដែលមានស្នេហាទេ
"ហ្ហាសអូននិយាយអីមីនជី?"យុនហ្គីឮហើយភ្ញាក់ផ្អើលជាខ្លាំងនាយសឹងតែមិនជឿនឹងត្រចៀក
"មីនជីយើងមានទាន់យល់ព្រមមកពីណា"ស្របពេលជីមីនមកពីខាងក្រៅគេដើរចូលមកមីនជីនិយាយប្រាប់យុនហ្គីរួចរាល់បាត់ទោះរត់មកខ្ទប់មាត់ក៏យឺតពេលដែរ
"មើស!ដូចបងឮនឹងហើយអូនមិនចង់អោយជីមីនត្រូវឈឺចាប់នោះទេណាមួយអូនពិបាកចិត្តរឿងពួកយើងត្រូវរស់នៅបែកគ្នាអូនមិនចង់ធ្វើអញ្ចឹងឡើយ"មីនជីគេគិតថាគេនឹងរស់នៅបែកពីជីមីនគឺមុខជាពិបាកហើយព្រោះបងប្អូនភ្លោះពួកគេគឺរស់ខ្វះគ្នាមិនបាន
"តែ..តែបងមិនអាចទេ អូនកុំបង្ខំចិត្តនិយាយព្រោះតែហេតុផលខ្លាចជីមីនឈឺចាប់នោះ"នាយគិតបំផុតគឺផ្លូវចិត្តរបស់មីនជីតាំងពីភ្ជាប់ពាក្យរួចមកនាយមិនដែលទៅដើរលេងស្រីញីអីដូចមុនទេ ហើយយុនហ្គីគិតថាមីនជីជាមនុស្សស្លូតបូតមុខជាត្រូវជីមីនបញ្ចុះបញ្ចូលឬគេខ្លាចប្អូនគេត្រូវឈឺចាប់ទាំងមិនគិតពីខ្លួនឯងហ៊ានចែករំលែកនាយជាមួយអ្នកដទៃ
"អូនមិនបានបង្ខំទេ"គេនិយាយដោយស្មោះត្រង់តែយុនហ្គីគិតថារាងតូចច្បាស់ជាឈឺចាប់តែខំប្រឹងសម្ដែង
"បងមិនព្រមទេផុតខែនេះពួកយើងរៀបការគឺមានតែបងហើយនឹងអូនប៉ុណ្ណោះ"យុនហ្គីមិនដឹងទេថាសម្ដីខ្លួនគឺបំបាក់ទឹកចិត្តជីមីនស្រស់ៗ
"មែនហើយ មីនជីគេគិតអីឆ្កួតៗ..ចេះអោយខ្ញុំមកឈជាចំណែកលើសអោយបងទើសចិត្តទៅកើត"ជីមីននិយាយទាំងញញឹមរលីងរលោង
"ឯងមិនមែនជាចំណែកលើសទេគឺថែមសមាជិកអោយគ្រប់"មីនជី
"ស្នេហាអ្នកណាមានបីនាក់នោះ?សូម្បីតែពូជុងក៏ត្រូវលែងលះម្នាក់ដែរបងថ្លៃគាត់ស្មោះនឹងឯងប៉ុណ្ណឹងហើយយើងជូនពរឯង"ជីមីននិយាយរួចក៏ផៀសខ្លួនដើរចេញទៅបាត់
"អ្ហេ...ហ្ហើយ!តើបងមិនអាចស្រលាញ់ជីមីនម្នាក់ទៀតទេហ្ហេស?វាពិបាកខ្លាំងណាស់ឬបើអូននឹងគេមុខដូចគ្នានឹង?"មីនជីចង់ខឹងជាមួយរាងក្រាសហើយគ្រាន់តែaddថែមប្អូនគេម្នាក់ទៀតសោះដូចជាវេទនាណាស់
"មីនជី"យុនហ្គីហួសចិត្តនឹងគូដណ្ដឹងរបស់ខ្លួនតើគេធ្វើចិត្តល្អមួយពេលហើយដេកឈឺចាប់មួយជីវិតអញ្ចឹងឬ
"ហ្ហឹស!.."មីនជីគិតផ្សេងយុនហ្គីគិតផ្សេងខ្ជិលនិយាយរាងតូចក្រោកដើរចេញបាត់ដោយរាងក្រាសនៅធ្វើមុខតប់ប្រមល់ បើអោយនាយមើលចិត្តជីមីនមិនបាច់មើលអីទេគឺគេគួរអោយស្រលាញ់តាំងពីដំបូងហើយសម្រាប់ខ្លួនតែមិនអាចឋាន:យើងត្រឹមតែជាបងប្អូនថ្លៃរឹតតែធ្វើរឿងនេះមិនកើតព្រោះអ្នកឈឺចាប់មុខជាមីនជីមិនខាន។
#ទីបញ្ចុះសព
ដោយសារតែថ្ងៃទីវានៃក្ដីស្រលាញ់ម៉ៃខើលរវល់មិនបានមកលេងថេឡាទើបថ្ងៃនេះនាយមកបន្ទាប់ពីទៅជួបអតិថិជនជាមួយអីុនឌីណារួចនាងក៏ទារមកជាមួយដែរទើបម៉ៃខើលយល់ព្រមអោយមក
"ហ្ហឹម...សុំទោសណាដែលថ្ងៃបុណ្យនៃក្ដីស្រលាញ់បងមិនបានមកលេងអូន"ម៉ៃខើលលុតជង្គង់នៅចំពោះមុខផ្នូនឹងដាក់បាច់ផ្កានៅទីនោះដោយអីុនឌីណានៅឈរមើលទាំងខ្ទប់មាត់សើចមិនយូនាងក៏ធ្លាយសម្លេងសើចចេញមក
"ហិហិ.."អីុនឌីណាខ្ទប់វិញយ៉ាងលឿនពេលម៉ៃខើលងាកមកសម្លក់
"អ្នកនាងយ៉ាងមិច?សើចអី"មៃខើល
"សើចស្មៅនេះសោះលោកនិយាយជាមួយសង្សារលោកបន្តទៅ"អីុនឌីណាពេបមាត់អោបដៃយកជើងទាត់ស្មៅធ្វើមិនដឹងដោយមៃខើលឈប់ខ្វល់រួចមកនិយាយបន្ត
"ហ្ហឹស...អូនដឹងទេ?បងកំសាកឬអត់?ដែលប្អូនប្រុសរបស់អូនមួយមើលថែមិនបានបងមិនដឹងថាគេរស់នៅទីណាឡើយស្រាប់ឃើញស្របពេលគេជាប្រពន្ធចុងរបស់ឪពុកហ្សារីតាដែលនាងតែងតែធ្វើបាបនោះអី អូនដឹងទេពូជុងអាយុស្របាលម៉ាក់អូនឯណោះ"
"អ្ហេ..លោកនិយាយអី?អញ្ចឹងថេហ្យុងត្រូវជាយ៉ាងមិចនឹងលោកពូជុង មិនមែនស្រលាញ់គ្នាចេញពីចិត្តនឹងចិត្តទេឬ??"អីុនឌីណាអោនមកសួរម៉ៃខើល
"អ្នកនាងកុំរំខានខ្ញុំនិយាយបានទេ"ម៉ៃខើល
"ណែ!ខ្ញុំសួរ"ស្រីស្រស់ក៏ក្រវួចកអាវម៉ៃខើល
"ហ្ហើយ! បងទៅវិញហើយណាថេឡា អុស៎.."រកតែនាយលាថេឡាមិនទាន់អីុនឌីណាចាប់អូសដៃនាយចាកចេញពីទីនេះដើម្បីចម្រិតសួរនៅរឿងខ្លះ។
Skip
មិនយូថ្ងៃណាត់ជួបរវាងជុងលីនឹងជុងហ្គុកត្រូវបានដល់ថ្ងៃល្មមពេលសប្ដាហ៍ថ្មីចូលមកដល់រាងក្រាសឆ្លៀតមកជួបជាមួយជុងលីបន្តិចនៅរសៀលម៉ោង3ព្រោះនៅល្ងាចនេះនាយត្រូវជូនថេហ្យុងទៅលេងជាមួយមីនជីដែលជិតនឹងរៀបការនោះ អនាគត់ពូថ្លៃនឹងក្មួយៗរបស់នាយប្រហែលជាពួកគេនិយាយគ្នារឿងឈុតមង្គលការហើយ
"ខាងខ្ញុំគឺកំពុងតែធ្វើតែហាកមានអ្នកមកជ្រៀតជ្រែតកាត់មុខរហូតមើលទៅក្រុមហ៊ុនធំមួយនោះព្យាយាមជាន់ខ្ញុំតែមិនអីទេលោកថៅកែខ្ញុំសន្យាថាខំប្រឹងចំពោះការងារ"ជុងលីនិយាយរៀបរាប់ប្រាប់ជុងហ្គុកដោយរាងក្រាសចេះតែងក់ក្បាលយល់មិនបាច់រៀបរាប់ច្រើនក៏នាយយល់ដែរថាជុងលីមុខជាត្រូវគេធ្វើសីុ
"ហ្ហឹម..ហុចប៊ិចមកខុនយូ"ជុងហ្គុកទម្លាក់កែវទឹកចុះនឹងលើកដៃដើម្បីអោុខុនយូហុចប៊ិចមកនាយមិនស៊ូញសាញច្រើនទេ ដោយខុនយូនឹងរីកាងាកមកលួចញញឹមដាក់គ្នាមិនស្មានសោះថាសេដ្ធីដូចជុងហ្គុកយល់ព្រមចំពោះរឿងនេះ
"នេះ..យើងចូលចិត្តមនុស្សខំប្រឹងដូចលោក"ជុងហ្គុកហុចសមីដែលសីុញ៉េរួចនោះអោយជុងលីវិញ
"អគុណលោកថៅកែ"ជុងលីក្រោកឈអោនគោរពនាយទើបជុងហ្គុកក្រោកហុចដៃដើម្បីចាប់ដៃគ្នា
"នៅក្មេងហើយដើរលើវិស័យនេះតែម្នាក់ឯងទេឬ?"ជុងហ្គុក
"បាទខ្ញុំមានតែខ្លួន1"ជុងលី
"ត្រូវតែរហ័សបន្តិចឮទេព្រោះមានអ្នកដែលជោគជ័យហើយនៅអង្គុយចាំបោះកាំបិតមកកាន់អ្នកដែលទើបតែរៀនដើរច្រើនណាស់"ជុងហ្គុកលួចផ្ដល់ជាដំបូន្មានព្រោះខ្លួនជួបបទពិសោធន៍ឆ្អែតហើយ
"បាទលោកថៅកែខ្ញុំយល់ហើយ"ជុងលី
"អ្ហឹម...គ្រឺង!"ជុងហ្គុកទះស្មាជុងលីបន្តិចរួចក៏លូកដៃយកទូរស័ព្ទដែររោរ៍គឺជាលេខរបស់ថេហ្យុង
"អូនសម្លាញ់?"ជុងហ្គុក
«លោកប៉ារួចឬនៅ?អូនឃ្លានចង់ញាុំpizzaទិញផ្ញើរផង»ថេហ្យុង
"បាទៗរួចការងារហើយតោះ!ខុនយូ"ជុងហ្គុកបបួលជំនិតនឹងអង្គរក្សមកដោយជុងលីនៅលាម្ដងទៀតទាំងដៃនាយនៅរៀបចំឯកសារ ចំណែកឯរីកាវិញនាងឈថ្មឹងព្រោះមុននោះជុងហ្គុកឈក្បែរនាង តាមរយ:សម្លេងទូរស័ព្ទនិយាយឮដូចប្រហែលៗ
"ដូចសម្លេងបងថេយ៍ណាស់ "រីកាពោលឡើងតិចៗតែម្នាក់ឯង
To be continued .....
write by steemeeraa 🎀