Chapter Thirty: Ethan's Birthday
Eila
"KAILANGAN ba talaga na ganito ang isusuot ko?" tanong ko kay Kesha habang tinitingnan ko ang sarili ko sa oversized na salamin sa kwarto niya.
"Eila, the dress looks good on you. Magkaroon ka naman ng confidence sa katawan mo," sagot niya habang abalang-abala sa paglalagay ng make up sa mukha niya.
"Pero..."
It's not about my confidence. Gaya nga ng sabi ng mga kaibigan ko noon—and Trojan's commentaries—maganda raw ang hubog ng katawan ko. Bagay lang sa height ko. Not too sexy and not too skiny.
Ang hindi ko lang maintindihan ay 'yung pagpupumilit ni Kesha na gamitan ng push up bra ang damit ko para ma-emphasize ang dibdib ko at nang mas lalo 'yung lumuwa sa too revealing na damit na pinahiram niya para sa party.
Ilang beses ko nang hinila pataas 'yung damit sa katawan ko para naman maging komportable ako pero mas lalo lang akong nagiging hindi komportable sa sobrang hapit na itim na mini dress na suot ko.
"Here's your clutch," sabi ni Kesha nang matapos na siya sa pag-aayos sa sarili niya sabay lagay sa kamay ko ng isang silver clutch. "And pretty jewelries for your ear and neck."
Hinayaan ko na lang si Kesha sa tainga ko 'yung punong-puno ng dyamante na hikaw niya sabay sabit naman sa leeg ko ng pares na diamond necklace.
"'Ayan! You're good to go!"
Hinarap ako ni Kesha sa salamin and my mouth almost drop nang makita ang ayos ko.
Kesha emphasized my facial strong features by applying smoking make up na hindi masyadong makapal at red sultry lipstick that complements the rest of my make up.
"You like it?" nakangiting tanong sa akin ni Kesha sa salamin.
"Oo naman!" hindi ko mapigilang mapataas ang boses ko sa tuwa sabay harap at yakap sa kanya. "Thank you, Kesha!"
"You're always welcome, Eila. Hindi ka na rin iba sa amin. And I bet sooner or later magiging isa ka na rin sa amin."
"Huh?"
"Just kidding!" sabi niya sabay tawa. "Tara na?"
Napatango na lang ako sabay natawa nang mahina nang bigla niyang kunin ang isang kamay ko at ilagay iyon sa braso niya.
Kesha becomes a friend sa ilang araw kong pananatili sa Alta Puebo. She made me feel at home with her bubbly and positive attitude.
Akala ko talaga no'ng una hindi kami magkakasundo dahil sa kakaibang naramdaman ko sa kanya nang una kaming magkita. I really thought she's Trojan's girlfriend or something. And yes, I felt jealous when I saw her.
Hindi dahil sa may espesyal na akong nararamdaman kay Trojan kundi dahil nakaka-insecure ang ganda niya. Ng mga Mondragon in general.
Pero dahil sa nangyari kagabi sa pagitan namin ni Trojan, may naramdaman akong kakaiba sa loob ko.
Like I am slowly falling in love with Trojan Mondragon regardless of his possessiveness and over-bearing roughness towards sex.
"Eila? Okay ka lang?"
Nagulat ako nang bigla kaming huminto ni Kesha sabay nagtataka siyang nakatingin sa mukha ko.
"You look preoccupied at namumula ka. Sobrang sikip ba talaga ng damit ko sa'yo? Kailangan mo bang mag-last minute change?"
Mabilis ko siyang nabitawan saka ko inilapat ang dalawang kamay ko sa pisngi ko para damhin 'yung mukha ko.
"Are you alright? Siguro napasobra nga ako sa damit mo. You know you can—"
"Hindi, Kesha! Okay lang ako. Okay lang ako sa suot ko," mabilis na putol ko sa sasabihin niya.
"Sigurado ka?"
"Oo. Okay lang ako."
"Okay," kibit-balikat na sabi niya saka niya muling kinuha ang kamay ko sabay bumaba na kami papunta sa garden kung saan gaganapin ang party.
Tumigil ka, Eila! Mali 'yang iniisip mo! Mali! Mali! Mali! Sex lang ang gusto ni Trojan niya sa'yo! Kaya 'wag kang naglalagay ng kung ano-anong kakaibang ideya sa utak mo! Stop it!
Napabuntong-hininga na lang ako sa naisip ko saka pilit na inaalis sa utak ko ang ideya na 'yun.
I'm not falling for him! Attraction lang 'to! Just mad attraction!
Trojan
"YOU LOOK so mad struck with that woman."
I turned my head and saw Eros behind my back with two glass of brandy on his hand and he gave the other one to me before we toss.
"What are you talking about?"
"C'mon, Trojan! Stop playing dumb games with me. Matatanda na tayo. You know what I'm talking about."
"Are you talking about Eila?"
"May iba ka pa bang babae na dadalhin dito sa Alta Puebo nang hindi kami sinasabihan?" he mocked. "What's the real between the two of you?"
"It's none of your business, Eros. So stop being a btchy, nagging woman."
"Fck you, bstard. Nagtatanong lang ako," he replied annoyed too. "So, you're going to marry her?"
"I told you—"
I stopped in midsentence when Kesha went out of the mansion with a very stunning and sexy as hell woman standing beside her.
Damn!
"Ngayon alam ko na why all of you, my sht bstard cousins, became too clingy with that rude woman."
Hindi ko pinansin ang sinabi ni Eros sa tabi ko.
All I can think about is her. See only her and focus all my attention to her.
Eila, my dearest Eila, never fails to make me sht as damn with her looks. Body and fcking lips.
And she's mine. All mine.
"She's coming this way."
I turned my body around to calm my nerves and gr*in.
I've never been this sexually active and attracted to any woman.
Eila always make things impossible to possible. She's putting this unseen spell around me.
Every time I see her, I want to possess her. I want to trap her into my arms.
And fck her damn so hard whenever she's trying to become attractive in front of me. Conscious or unconsciously.
Nang lumingon ako para salubungin siya, bigla siyang nawala.
She's gone.
"Where is she?"
"I don't know," mabilis na sagot ni Eros saka ako inabutan ulit ng isang brasong brandy. "Bigla na lang siyang—"
"Where the fck is she?!"
"P'wede bang 'wag mo kong sigawan?!" Eros cried at me saka niya padabog na binagsak sa mesa namin ang alak na iaabot niya. "I don't know where she nor have a fck to know! You're mad as sick bstard over that woman! Go visit your doctor 'cause you're sick!"
I didn't bother to even stare nor watch Eros live as I start to roam my eyes around the garden to look at Eila.
With those too short dress, I can guarantee her safety.
Binalaan ko na siya na 'wag na 'wag siyang lalayo sa tabi ko dahil iba ang likaw ng bituka ng bawat naglalakad na lalaki sa lugar na 'to.
And I'll be damn mad kung may isa man sa mga kamag-anak kong lalaki ang hahawak sa kanya. Touch her to places exclusively mine.
She's exclusively mine. At walang p'wedeng tumingin sa kanya o humawak sa kanya maliban sa akin.
I need to find her.
Eila
MUNTIK na akong mapasigaw nang malakas ng may bigla na lang humila sa kamay ko nang sandaling umalis si Kesha sa tabi ko nang magpaalam ito na personal munang babatiin ang kanilang abuelo at abuela.
Napaimpit ako ng sigaw sabay iling-iling sa ulo ko para maalis 'yung pagkakatakip ng kamay ng kung sino mang humila at naglayo sa akin sa party.
"Relax, ako lang 'to."
Napalingon ako sa pinanggalingan ng boses na iyon saka ko nakita si Ethan na may alanganin na ngiti sa labi niya.
"Sorry. Hindi ko dapat ginawa iyon, alam ko. Kasalanan ko. Kaya sorry," dere-derechong sabi niya saka ito napakamot sa ulo nito na isa sa mga mannerism nito kahit no'ng una pa lang kaming nagkakilala. "Pero wala na akong maisip na ibang paraan para makalapit sa'yo at makausap ka ng tayong dalawa lang."
Hindi ko magawang ibuka ang bibig ko kasi nakatanga lang ako sa mukha niya.
At ngayon ko lang napansin kung gaano pala kabagay kay Ethan ang mga pormal party tuxedo nang malapitan. Matagal ko ng nakita si Ethan na nagsuot ng ganito noon pang sinasama niya ako sa part ng pamilya niya pero ewan ko ba bakit mas naging lalaking-lalaki at matikas siya sa suot niya ngayon.
Bumagay sa kanya 'yung buhok niyang parang sinuklay lang ng daliri ng babae o kung sino, sa isip ko habang nakatitig sa buhok niya.
"Eila, sorry."
Nang magsalita ulit si Ethan, parang doon lang ako natauhan sa pinaggagawa ko at saka ko lang naisip na baka napansin na rin ni Ethan ang matagal kong pag-iinspeksyon sa kanya kaya ito nagsalita na.
"H-huh? Para saan?"
Alam ko na hindi pa rin maganda ang relasyon namin ni Ethan ngayon. Alam ko na kahit na nginitian na niya ako magmula nang gagahang ginawa ko, hindi pa rin maitatanggi na mayroon ng pagkailang sa aming dalawa at na hindi ko na rin maaring pangalan na kaibigan ang isa't-isa lalo na kung ako na mismo ang tumapos sa relasyon namin na 'yun.
"Sorry. It's my fault kaya ka nandito ngayon."
Napakunot-noo ako sa sinabi niya.
"Anong ibig mong sabihin? Hindi kita maintindihan."
Ilang sandali pang napatingin si Ethan sa mukha ko saka nito mariing ipinikit ang mata nito saka napabuntong-hininga.
Narinig ko pa siya na binubulong-bulong ang pangalan niya at salitang sabihin mo na pero parang hindi yata alam ni Ethan na naririnig ko ang binubulong niya dahil mukhang sobrang lalim ng iniisip nito.
Sandali! May nakalimutan ako!
"Ethan."
Parang pagod na pagod si Ethan nang humarap sa akin pero hindi ko na kiniwestyon pa iyon saka ako ngumiti nang sobrang lapad sa kanya, gaya ng mga ngiti na binibigay ko sa kanya kapag dumadating ang araw na ito.
"Happy birthday."
"Eila..."
"Pasensya ka na kung nawala sa isip mo 'yung tungkol sa araw na 'to at wala akong maibigay na regalo pero pangako! Babawi ako sa—"
Hindi ko na natapos ang iba ko pang sasabihin nang bigla na lang akong hilain ni Ethan palapit sa kanya saka niya ako biglang niyakap nang sobrang higpit.
"E-Ethan?"
"'Wag ka munang magsalita, Eila. Hayaan mo muna ako."
Hindi ko alam kung anong gagawin ko dahil nang lumapat ang katawan ko sa katawan niya at pumulupot ang braso niya sa baywang ko, bigla na lang natorete ang utak ko.
Kaya sa bandang huli, nakita ko na lang ang sarili ko na ginagantihan 'yung yakap ni Ethan saka ko marahang tinatapik 'yung likod niya na para bang inaalo ko siya sa hindi ko malaman na posibleng dahilan.
"Eila, sorry," sabi ni Ethan maya-maya saka mas humigpit ang yakap niya sa akin. "Sorry."
"Bakit ka nagso-sorry?" sabi ko saka ko siya marahang tinulak palayo sa akin para makita ko ang mukha niya. "Kung tungkol 'to sa nangyari sa atin noon, wala kang kasalanan doon, Ethan. 'Di ba sabi ko na sa'yo na ako ang—"
"Hindi iyon ang ibig sabihin ko, Eila," putol niya sa sasabihin ko saka pilit na ngumiti sa akin. "At maraming salamat sa pagbati mo sa akin. Medyo gumaan ang loob ko sa bati mo."
"Ethan..."
"I miss you, Eila," sinserong sabi niya habang titig na titig sa mata ko. "I really, really miss my best friend. Alam ko na hindi na natin p'wedeng ibalik sa dati 'yung relasyon natin dahil sa nagawa ko sa'yo pero matatawag mo ba akong makasarili kung iyon ang gusto kong birthday wish para sa araw na 'to?"
Wala akong magawang isagot doon sa sinabi niya.
Tama siya. Kung sana talaga hindi nangyari ang halik na 'yun, kung sana talaga nakontento na ako sa kung anong mayroon kami ni Ethan, 'di sana magkaibigan pa rin kami ngayon.
At 'di ko sana nakikita na nahihirapan si Ethan na nahihirapan ng ganito.
"Eila, may aaminin ako sa'yo pero sana balang-araw mapatawad mo ko sa ginawa ko sa'yo."
Hindi ko alam pero bigla akong nakaramdam ng kaba sa paraan at tono ng pananalita ni Ethan.
Masayahing tao si Ethan kumpara sa dalawang pinsan niya na si Trojan at Ivo.
Walang araw na hindi siya nakangiti. Na akala mo ba wala siyang dinadalang problema.
And that's his best asset. He's charming. Kaya nga maraming nahuhulog na babae sa kanya noon.
At naging isa ako sa kanila. Sa mga babaeng nagkagusto kay Ethan.
Pero ngayon hindi ko na alam.
Hindi ko na alam kung gusto ko pa ba siya o...
Stop it, Eila! Ano ba?! Hindi ba sinabi ko na sa'yo na alisin mo sa utak mo si Trojan at 'yung nararamdaman mo sa kanya? Masasaktan ka lang kapag pinagpatuloy mo ang pag-iisip mo d'yan! Masasaktan ka na naman! kastigo ko sa sarili ko.
"Eila," sabi ni Ethan na nagpaputol sa panenermon ko sa isip ko saka niya kinuha ang dalawang kamay ko at mahigpit na hinawakan iyon. "Kumusta ka na?"
"O-okay lang naman," muntik ko nang batukan ang sarili ko sa pagkakautal ko.
"Hindi ka ba..." pabitin na sabi ni Ethan saka ito bumuntong-hininga ulit bago nagsalita. "Hindi ka ba pinapahirapan ni Trojan?"
"Anong ibig mong sabihin?"
"Hindi ka ba niya sinasaktan? Pinapahirapan? Sinesermunan? Inuutusan ng kung ano-ano? Minamaltrato ka ba niya? Pinapakain ka ba niya ng maayos?"
Hindi ko mapigilang mapangiti sa paraan ng pagkakatanong ni Ethan saka hindi ko na napigilang matawa sa kanya.
"May nakakatawa ba?"
Iling lang ang sagot ko sa tanong niya na 'yun pero nandoon pa rin ang nagpipigil na ngiti sa labi ko saka ako huminga nang malalim bago ko siya muling hinarap.
"Hindi ginagawa sa akin ni Trojan ang mga pinagsasabi mo. Mabait na amo si Trojan kahit na napakasumpungin at biglang naninigaw pero okay naman siya—"
"Hindi iyon ang ibig kong sabihin, Eila."
Napakunot-noo ako sa kanya.
Isang buntong-hininga na naman ang pinakawalan niya saka niay ako hinawakan sa magkabila kong balikat.
"Eila, alam ko na hindi naging maayos 'yung pagkakahiwalay natin at na iniiwasan mo pa rin ako dahil sa nangyari noon pero lagi mong iisipin na hindi lang ikaw ang may mali dito. Nagkamali rin ako. Nakagawa rin ako ng mali sa'yo. At sobrang nagsisisi ako sa ginawa ko."
"Hindi kita maintindihan, Ethan. Ano ba talagang gusto mong sabihin?"
Napatingin na naman sa akin si Ethan saka bumaba 'yung tingin niya sa suot ko.
Bago pa ako pangunahan ng hiya sa itsura ko sa harap niya, natigilan na lang ako nang biglang alisin ni Ethan 'yung pagkakabutones ng coat niya saka iyon hinubad at walang atubiling isinuot sa akin.
"E-Ethan! Hindi mo na kailangang—"
"Kailangan," pagdidiin niya saka niya inayos sa huling pagkakataon 'yung coat sa pagkakasabit noon sa balikat ko. "Hindi mo alam 'yung ugali ng mga pinsan ko. Baka mamaya bigla ka na lang dalhin sa kung saan at anong gawin sa'yo."
"R-Rapist ang mga pinsan mo?" kinikilabutang sabi ko sabay napahawak nang mahigpit sa coat niya.
"Hindi naman," sabi niya saka ako ulit pinasadahan ng tingin. "Pero sa suot mo ngayon? Walang matinong lalaki sa Alta Puebo ang hindi mapapatingin at mapapa-isip nang hindi maganda sa'yo. Hindi ko maintindihan paano ka niya pinayagan na magsuot ng ganyan. Saan mo ba nakuha ang damit na 'to?"
"Pinahiram sa akin ni Kesha. Wala kasi akong baon na damit at hindi ko naman kasi inaasahan na magkakaroon pala ng party dito sa lugar n'yo."
"Pasaway talaga kahit kailan si Kesha!" bulong ni Ethan sa sarili niya saka siya biglang napatingtin ulit sa akin.
Sa loob ng ilang segundo naging ganoon lang ang ayos namin.
Nakatingin lang ako sa mukha niya at ganoon din siya sa akin.
At hindi ko alam pero may pakiramdam ako na may gusto pang sabihin sa akin si Ethan pero hindi niya masabi-sabi.
"Eila."
"A-ano 'yun?"
Medyo nagulat ako nang bilang hawakan ni Ethan ang mukha ko gamit ang isang kamay niya habang ang isa naman ay inaayos ang buhok ko at hindi inaalis ni Ethan ang titig niya sa buong mukha ko.
"Alam ko na hindi na tayo okay, na hindi na tayo p'wedeng maging magkaibigan ulit—na hindi mo na ako gustong maging kaibigan ulit pero gusto kong ipaalam sa'yo na kahit ano pang nangyari sa pagitan natin, kaibigan pa rin ang tingin ko sa'yo. Na ikaw pa rin 'yung Eila na nakilala ko noon na kailangan kong bantayan at protektahan. 'Yung nag-iisang Eila sa buhay ko at para ko ng kapatid na babae."
Hindi ko alam kung bakit wala akong naramdaman na kahit ano nang banggitin ni Ethan ang mga salita na iyon.
'Yung dating ako kasi, kung narinig niya 'to, baka nagpipigil na siya ng iyak niya ngayon.
Pero hindi. Hindi ako naiiyak. Ni wala nga akong nararamdaman na kahit anong uri ng sakit sa sinabi niya.
Isa lang ang nararamdaman ko ngayon. Ang kagustuhan na maibalik ko sa dati 'yung nasirang pagkakaibigan namin ni Ethan.
I miss my best friend too, Ethan.
"Eila, ayong magalit ka sa akin at mas lalong ayokong mawala ka sa akin," seryosong-seryoso na sabi ni Ethan habang hindi pa rin niya inaalis sa mukha ko ang mga mata niya. "Pasensya ka na kung naduduwag pa ako na aminin sa'yo 'yung kasalanan ko sa'yo kasi hindi pa ako handa. Hindi pa ako handa na mawala ka sa akin, Eila."
"Ethan..."
"Sorry," sabi niya saka alanganing tumawa nang bitawan na niya ako. "Ano ba 'tong pinagsasabi ko. Ang korni. Pasensya ka na, Eila."
Pinanood ko na lang si Ethan na mapakamot ulit sa ulo niya habang nag-iisip ng mga bakit ganoon?
Bakit hindi na ako nasasaktan sa sinasabi niya? Na hanggang kaibigan lang ako? Na kahit kailan, hindi na lalagpas sa pagiging best friend ang tingin sa akin ni Ethan.
Bakit hindi na tumitibok ang puso ko gaya nang tibok noon kapag kasama ko siya? O kahit kapag kausap ko lang siya?
Bakit hindi na ako natataranta kapag kaharap ko siya? Bakit hindi na ako naiilang na kausapin siya? Bakit hindi ko na naiisip 'yung naging pagtingin ko sa kanya.
Was it because of Trojan?
Am I... am I really falling for him?
O baka...
"Mahal ko na siya?"
"Huh? May sinasabi ka ba, Eila?"
Nanlaki ang mata ko sabay takip sa bibig ko nang bigla na lang lumabas sa bibig ko ang nasa isip ko.
Then all of a sudden, Trojan's face flashed in my mind.
The way he look. His intimidating aura. His c*ckiness. His possessiveness. His obessiveness. His gentleness. His roughness. His body. His hair. His green eyes. His smirk. His smile.
His lips to mine. His body to mine. Him inside.
Oh my god.
I've fallen for Trojan Mondragon. Deep and hard.
"DO YOU see anything, Miss Delos Santos?"
Sobrang bilis ng tibok ng puso ko maging ang paghinga ko.
Butil-butil na rin ang pawis sa noo at katawan ko at hindi ko na magawang kumalma.
Ni hindi ko magawang gumalaw mula sa kinaluluhuran kong malambot na bagay ngayon.
"Again, do you see anything, Miss Delos Santos?"
Pigil ang pagsinghap ko nang maramdaman ko sa isang tainga ko ang mainit na hiningi na nagmumula sa kanya na mas lalo lang nagpapakilabot sa akin ngayon.
Hindi ako makagalaw. Hindi ako makakita. Nakatali ang mga kamay ko sa likuran ko at may piring ang kamay ko.
At kahit wala akong makita, ramdam na ramdam ko ang galit niya sa loob ng lugar na ito.
And I know, by this moment, I will never receive any forgiveness from him.
Never.