『Unicode』
အဆုံးသတ်စက်ဝန်း
《ကျွန်တော်မွေးချင်တယ်》
[ ၁၄၄၈ . ၀၈ .၁၃ ၊ ၁၆ :၀၃ : ၅၁ ]
ရာသီဥတုမှာ ပူနွေးစိုထိုင်းနေလျက် ။ မကြာမီ မိုးရွာတော့မည့်အလား ။ ကျစ်မင်ယွဲ့က တဗျစ်တောက်တောက်ပြောနေသည့်အချိန် ကျစ်ယွီရှီ ကားပြတင်းမှန်ကို မှီထားလိုက်သည် ။ "မင်းအိမ်ကို အမေနဲ့ငါ ကူရှင်းပေးပြီးသားလေ ။ ငါသေချာစစ်ဆေးကြည့်ပြီးတော့ မင်းလိုတာမှန်သမျှ အကုန်ပြင်ဆင်ပေးပြီးသွားပြီ ။ ကြည့်လိုက်...မိုးလေဝသသတင်းက နောက်ရက်ပိုင်းအတွင်း မိုးသည်းမှာတဲ့ ။ ဘာလို့ နောက်မှ မပြောင်းဘဲ အိမ်မှာ ရက်နည်းနည်းလောက် ထပ်မနေတာလဲ ? "
အသက် ၁၇နှစ်အရွယ်တွင် သူသည် အထက်တန်းအောင်ပြီးကာစ ။ ရုတ်တရက် အစီအစဉ်မရှိ ဆန္ဒပေါ်လာသဖြင့် ဘာတစ်ခွန်းမျှမဆိုဘဲ လေယာဉ်လက်မှတ် ဘိုကင်တင်ကာ ကာဒိုကျွန်းတွင် ပျော်ပါးရန် ပြေးထွက်သွားခဲ့သည် ။ ကျစ်မိသားစု သူ့ထံမှ ဖုန်းလက်ခံရရှိချိန်တွင် သူက သူ့ဦးတည်ရာကိုပင် ရောက်နှင့်နေလေပြီ ။
ဒီနေ့ ပြန်ရောက်လာသောအခါ သူ့ကို ကားဖြင့်လာကြိုသူက ကျစ်မင်ယွဲ့ပင် ။ ကျစ်ယွီရှီသည် ကာဒို၏နေရောင်ခြည်ထဲတွင် လတစ်ဝက်ကျော်နေထိုင်ခဲ့ရာ သူ့အသားအရည်က ယခင်ကထက် ပိုညိုသွားပြီး သူ့အား ကျန်းမာသည့် ဝင်းလဲ့မှုကို ပေးစွမ်းနေခဲ့သည် ။
ကျစ်မင်ယွဲ့၏ အကြံပြုချက်ကို ကြားချိန်တွင် သူပြန်ဖြေလိုက်သည် ။ "မိုးရွာတာ မရွာတာက အိမ်ပြန်တာနဲ့ ဘာဆိုင်လို့လဲ ? ကောလဲ ၁၈နှစ်မပြည့်ခင် ပြောင်းသွားတာ မဟုတ်လား ? "
ငယ်ရွယ်ကာ ပုန်ကန်တတ်သည် ။ လူတိုင်း ဤသို့သော အချိန်မျိုး ရှိခဲ့သည်ပေ ။ အနှီ ပုန်ကန်တတ်သည့်အရွယ်က ကျစ်ယွီရှီထံ အနည်းငယ် နောက်ကျပြီးမှသာ ရောက်လာခဲ့ရုံ ။
ကျစ်မင်ယွဲ့သည်လည်း အသက်၂၀ထဲတွင်သာရှိနေသေးသဖြင့် သူ၏ငယ်ရွယ်ပျိုမြစ်သော နှလုံးသားလေးကို ထိန်းသိမ်းထားဆဲ ။ "ဟုတ်ပါပြီကွာ ။ ကောင်းတာတွေကို သင်ယူရမဲ့အစား ငါ့အကျင့်ဆိုးတွေကိုမှ မင်းသင်ရတယ်လို့ "
ကျစ်ယွီရှီက လှမ်းကြည့်လာ၏ ။ "ကောဆီက ကျွန်တော်လိုက်သင်နေတယ်လို့ ဘယ်သူပြောတုန်း ? "
ကျစ်မင်ယွဲ့ : "လောင်ကျစ်ပြောတာလေ "
ကျစ်ယွီရှီကို ချပေးပြီးနောက် ကျစ်မင်ယွဲ့က ပြန်ထွက်သွားခဲ့သည် ။ အသေအချာပင် အကုန်လုံးကို သေသေသပ်သပ် သန့်ရှင်းရေးလုပ်ထားလေ၏ ။ အန်တီစုက စေ့စပ်သေချာလှသဖြင့် တစ်ရှူးလိပ်များ ၊ လက်ဆေးဆပ်ပြာကဲ့သို့သော နေ့စဉ်သုံးပစ္စည်းများကိုပင် အသင့်ပြင်ပေးထားသည်မှာ မိခင်မေတ္တာများဖြင့် ပြည့်နှက်နေခဲ့သည် ။ ယခုက ကျစ်ယွီရှီ တစ်ယောက်တည်း နေဖူးသည့် ပထမဆုံးအကြိမ်ပင် ။ သူ့မိသားစုက စိတ်ပူနေသည့်တိုင် တစ်စုံတစ်ယောက်က သူ့ကိုဂရုစိုက်ပေးသော နေ့ရက်များက သူ့ဘဝအား အင်မတန်လွယ်ကူနေစေသည် ။ သူသည် တတ်နိုင်သမျှ အမြန်ဆုံးသာ အမှီအခိုကင်းအောင် နေတတ်ဖို့ သင်ယူချင်ခဲ့သည် ။
နောက်တစ်နေ့မနက် သူနိုးလာသောအချိန်တွင် ကောင်းကင်က မှိုင်းညို့နေ၏ ။ အမှန်တကယ်ကို မိုးရွာတော့မည်ပင် ။ ကျစ်ယွီရှီ၏ အဝတ်အိတ်က သစ်သားကြမ်းခင်းထက် ရှိနေသေးဆဲ ။ မနေ့က ပြန်ရောက်လာပြီးနောက် သူသိမ်းဆည်းရှင်းလင်းရန် အချိန်မရှိခဲ့ပေ ။ အထဲတွင် အဝတ်အစားအနည်းငယ်သာ ရှိနေပြီး အများစုမှာ သူကာဒိုမှ ယူလာခဲ့သော အပြန်လက်ဆောင်ငယ်များပင် ။ သူသည် အိမ်ထဲတွင် ခြေဗလာနှင့် ရှေ့သွားလိုက် နောက်သွားလိုက် လျှောက်နေခဲ့ပြီး ရေသောက်ရန် မီးဖိုချောင်သို့ သွားသည့်အချိန်၌ တိုးလျသော အော်မြည်သံတစ်ခုကို မသဲမကွဲ ကြားလိုက်ရလေသည် ။
အစက သူစိတ်ထင်တာဟု ထင်ခဲ့၏ ။ သို့သော် သူရေတစ်ခွက် သောက်ပြီးချိန်တွင်ပင် အော်သံက ဆက်လက်ထွက်ပေါ်နေခဲ့သည် ။
"ညှောင်~" ထိုအသံက ကြောင်ပေါက်စတစ်ကောင်၏ အသံအလား သေးငယ်ကာ တိုးလျ၏ ။ တစ်ကောင်ထက် ပိုများသည်ဟုလည်း ထင်ရသည် ။ မီးဖိုချောင်တွင် အဖြူရောင် ကန့်လန့်ကာများနှင့် ကြီးမားသောပြတင်းပေါက်တစ်ခုရှိသည် ။ ပြတင်းပေါက်မှတစ်ဆင့် အရသာရှိသည့် သီးပင်စားပင်များစွာ ပေါက်ရောက်နေသော အိမ်ရာနောက်ရှိ ဥယျာဉ်ကို သူလှမ်းမြင်နေရသည် ။ သူလိုက်ကာကို တွန်းဖယ်လိုက်ပြီးနောက် အပြင်ဘက်ရှိ ကောင်းကင်မှာ မယုံနိုင်ဖွယ်ကောင်းလောက်အောင် တိမ်ထူထပ်နေလျက် မိုးများလည်း စတင်ရွာနေခဲ့ကြောင်း သိလိုက်ရ၏ ။ မိုးသည် အင်မတန် မြန်ဆန်စွာဖြင့် အားပြင်းပြင်း ရွာနေခဲ့သည် ။ ပြတင်းပေါက်ကို ဖွင့်လိုက်ပြီးနောက် သစ်ရွက်များနှင့် မြေကြီးသို့ မိုးစက်များ ထိခတ်နေသည့်အသံက ပိုမိုကျယ်လောင်လာခဲ့သည် ။ ထိုတိုးလျလျအော်သံများက ဥယျာဉ်ဘက်မှ လာနေသယောင် ။
အဲ့မှာ ဘယ်လိုလုပ် ကြောင်တွေရှိနေရတာလဲ ?
သူတစ်ခဏမျှ တွေဝေနေခဲ့ပြီး ဖိနပ်ကိုစီးကာ ထီးတစ်ချောင်းပါ ယူလာခဲ့လိုက်တော့သည် ။ သူ တစ်ချက်သွားကြည့်ကြည့်ရန် စီစဉ်လိုက်သည် ။
ထီးကိုကိုင်လျက် အမျိုးသားငယ်လေးသည် အိမ်ရာဥယျာဉ်ထံသို့ ပထမဆုံးအကြိမ်အဖြစ် လမ်းလျှောက်သွားခဲ့သည် ။ မိုးစက်များက သည်းထန်စွာ ရွာသွန်းနေလျက် ။ ၎င်းတို့က ထီးပေါ်သို့ ကျလာကာ ထီးအစွန်းသို့ မျဉ်းတစ်ကြောင်းနှယ် လိမ့်ဆင်းသွားပြီးနောက် မြေကြီးပေါ် ကျဆင်းသွားခဲ့သည် ။ သူ့ဘောင်းဘီအဖျားများက စိုစွတ်နေသည် ။ ဥယျာဉ်အတွင်းပိုင်းသို့ ရောက်သော် မွေးကင်းစကြောင်ပေါက်လေးများကို မြင်လိုက်ရလေသည် ။
ချုံပုတ်အောက်တွင် ကတ်ထူပုံးတစ်ပုံးရှိနေ၏ ။ ထိုပုံးမှာ မိုးရေများဖြင့် စိုရွှဲနေပြီဖြစ်သည် ။ နှစ်လထက်ကြီးပုံမရသော ကြောင်ပေါက်လေးသုံးကောင်က တစ်ကိုယ်လုံး မည်းနက်နေသည် ။ သူတို့သည် တွားထွက်လာရန် ကတ်ထူပုံးကို ကုတ်ခြစ်နေကြပြီး ထိတ်ပျာစွာဖြင့် တမြှောင်မြှောင် အော်မြည်နေကြသည် ။
ပုံးထဲတွင် နို့မှုန့်နှင့် ကြောင်စာများ ရှိနေသည့်တိုင် အနားတွင် မည်သူမျှ မရှိချေ ။
ကျစ်ယွီရှီ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်လိုက်သည် ။ ကြောင်ပေါက်တစ်ကောင်၏ဦးခေါင်းကို သူ့လက်ချောင်းဖြင့် အသာပွတ်သပ်ကြည့်လိုက်၏ ။ သိပ်ညစ်ပတ်မနေကြောင်း သေချာမှသာ ထိုကြောင်များကို သေချာ စိတ်အေးလက်အေး ပွတ်သပ်ပေးနိုင်သည် ။ သူသည် ကတ်ထူပုံးရှိရာသို့ မိုးစက်များမကျစေရန် ထီးကိုကိုင်ထားလိုက်၏ ။ နေရာတွင် စိတ်ရှည်လက်ရှည်ဖြင့် အချိန်အတော်ကြာ စောင့်ဆိုင်းခဲ့သော်လည်း ထိုကြောင်များကို မည်သူကမျှ လာမခေါ်ခဲ့ချေ ။ စွန့်ပစ်ခံထားရသော ကြောင်ပေါက်စများ ဖြစ်ရမည်ဟု သူဆုံးဖြတ်လိုက်တော့သည် ။
ကျစ်ယွီရှီသည် လက်ထဲတွင် ကတ်ထူပုံးကိုကိုင်လျက် ပစ္စည်းထိန်းသိမ်းရေးရုံးခန်းမှလူများ ထိုကြောင်များကို ဘာလုပ်ရမှန်း သိမသိကြည့်ရန် ၎င်းတို့ကို ခေါ်သွားဖို့ အသင့်ပြင်လိုက်သည် ။
သူမတ်တပ်ထရပ်လိုက်ပြီးပြီးချင်း မလှမ်းမကမ်းရှိ ပန်းခြံအမိုးအောက်တွင် လူတစ်ယောက်ရပ်နေသည်ကို မြင်လိုက်ရ၏ ။ မိုးသည်းထဲတွင် ကျစ်ယွီရှီ သေချာ သဲသဲကွဲကွဲ မမြင်နိုင်ခဲ့ ။ ထိုလူက အလွန်အရပ်ရှည်ကာ ၁.၉၀မီတာထက် ပိုရှည်လောက်သည်ကိုသာ သူပြောနိုင်၏ ။ ထိုလူ၏ ပုံပန်းသွင်ပြင်ကို မမြင်နိုင်သော်ငြား အနှီခြေတံရှည်များကိုတော့ သတိမထားမိရန် ခဲယဉ်းလှပေသည် ။ ထိုနေရာတွင် ရပ်နေရုံဖြင့် အနှီလူက အလွန်ထင်သာမြင်သာရှိသည် ။ မိုးများ သည်းထန်စွာ ရွာသွန်းနေချိန်တွင် ပန်းခြံထဲ ယခုလို ရောက်နေခြင်းက ထိုလူသည် ဤအိမ်ရာတွင် နေထိုင်ပြီး မိုးလာခိုခြင်း ဖြစ်ဖို့များသည် ။
ကျစ်ယွီရှီ လှမ်းခေါ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည် ။ "ဟေး ! " တစ်စတစ်စပိုမိုကျယ်လောင်လာသော မိုးသံများကြောင့် သူ့အသံကပျောက်ကွယ်သွားလေ၏ ။ "ခုနက ဒီနေရာမှာ ကြောင်တွေကို ဘယ်သူထားသွားလဲ ခင်ဗျားမြင်လိုက်လား ? "
ထိုလူက မလှုပ်ရှားပေ ။ တစ်ဖက်လူက သူ့ကိုမကြားလိုက်မည်ကို စိုးရိမ်သဖြင့် သူစတင်၍ အနားသို့ လျှောက်သွားတော့သည် ။ "ဟယ်လို...ကျွန်တော်ပြောတာ ကြားရဲ့လား ? "
လက်တစ်ဖက်က ထီးကိုကိုင်လျက် ကျန်လက်တစ်ဖက်က ကတ်ထူပုံးကိုကိုင်ထားသည် ။ ကြောင်လေးများ မိုးရေစိုခြင်းမှ ကာကွယ်ရန် ကျစ်ယွီရှီသည် ထီးကို ဘေးဘက်သို့ စောင်းထားခဲ့ပြီး သူ့ခန္ဓာကိုယ်တစ်ပိုင်းက စိုရွှဲနေခဲ့သည် ။
သူသည် ခင်းထားသော လမ်းမှ လျှောက်သွားလိုက်ပြီး မကြာမီအမိုးရှိရာသို့ ရောက်အံ့ဆဲဆဲ ။
ထိုလူသည် သူ့ကို သေချာပေါက် ကျောပေးထားခဲ့သော်လည်း နောက်ကျောဘက်တွင် မျက်စိရှိနေသည့်နှယ် သူ့ခန္ဓာကိုယ်က ရုတ်တရက် တောင့်တင်းသွားတော့သည် ။ ထို့နောက်တွင်တော့ ချက်ချင်းပင် အနှီအမျိုးသားက နောက်ပြန်လှည့်မကြည့်ဘဲ ရုတ်တရက် ထွက်ခွာသွားလေ၏ ။
ကျစ်ယွီရှီ ကြောင်အသွားရသည် ။ သူအမှီမလိုက်နိုင်ခဲ့ ။ သူသည် လမ်းကြောင်းပြောင်းကာ ကြောင်သုံးကောင်ကို ပစ္စည်းထိန်းသိမ်းရေးရုံးခန်းသို့သာ ခေါ်သွားလိုက်တော့သည် ။ ထိုနေရာရှိ ဝန်ထမ်းများ ပြောလာသည်က လတ်တလောတွင် ကြောင်မွေးနေသောသူရှိသည်ဟု မကြားမိဟူ၍ ၊ သို့သော် နေထိုင်သူများထဲတွင် ထိုကြောင်များကို မွေးချင်သည့်သူရှိမရှိ သူတို့ကူညီရှာဖွေပေးနိုင်ပြီး အကယ်၍ မွေးမည့်သူ မရှိပါက လေလွင့်တိရစ္ဆာန်ကယ်ဆယ်ရေးစင်တာသို့ ပို့မည်ဖြစ်ကြောင်း ပြောလာ၏ ။ ကျစ်ယွီရှီ မပြန်ခင် မိုးကြီးလေကြီးထဲ အပြင်ဘက်တွင် ဤမျှသေးငယ်သော ကြောင်ပေါက်လေးများကို စွန့်ပစ်ထားခဲ့သည့်ပိုင်ရှင်အကြောင်း ဝန်ထမ်းများ မကျေမနပ်ပြောနေကြသည်ကို ကြားလိုက်ရပြီး ဥယျာဉ်ထဲတွင် မြင်ခဲ့သော ပုံရိပ်ကို အမှတ်ရသွားခဲ့သည် ။
ကျစ်ယွီရှီ မေးလိုက်၏ ။ "ကျွန်တော့်ကို စောင့်ကြည့်ကင်မရာတွေ ကူစစ်ပေးလို့ရမလား ? "
ကျစ်ယွီရှီသည် တစ်စုံတစ်ယောက်က တန်ဖိုးထား မွေးမြူခဲ့ပုံပေါ်သော ၁၇နှစ် သို့မဟုတ် ၁၈နှစ်သာရှိသေးသည့် ကျောင်းသားတစ်ယောက်ပင် ။ ဝန်ထမ်းများက သူဤပြဿနာကို အလေးအနက်ထားလိမ့်မည်ဟု မထင်မှတ်ထားခဲ့ပေ ။ "စောင့်ကြည့်ကင်မရာတွေကို စစ်ပေးဖို့လား ? "
"ဟုတ်တယ် " ကျစ်ယွီရှီက ပြောလိုက်သည် ။ "တခြားသူတွေရဲ့ ကိုယ်ရေးကိုယ်တာကို ချိုးဖောက်တာမျိုး ဖြစ်မှာမဟုတ်ဘူး ။ အများပိုင်နေရာက ကင်မရာတွေပဲဆိုရင် အဆင်ပြေမလား ? "
သူတို့က မှတ်တမ်းများကို ပြန်လည်ပြသလာသည် ။ လွန်ခဲ့သောတစ်နာရီသို့ ရွှေ့လိုက်ပြီးနောက် တစ်စုံတစ်ယောက်က ကတ်ထူပုံးကိုကိုင်လျက် ဥယျာဉ်ထဲသို့ ဝင်လာသည်ကို မြင်လိုက်ရသည် ။
ထိုလူက အင်မတန်အရပ်မြင့်ပြီး ကတ်ထူပုံးမှာ သူ့လက်ထဲတွင် ပိုသေးငယ်သွားပုံပင် ။ ထိုလူက ကျစ်ယွီရှီ၏ အဆောက်အဦးအောက်တွင် နာရီဝက်နီးနီး မတ်တပ်ရပ်နေခဲ့ကာ တစ်ယောက်ယောက်ကို စောင့်နေသည့်အလား အဆောက်အဦးကို ရံဖန်ရံခါ မော့ကြည့်နေသည်ကို ကျစ်ယွီရှီ မြင်လိုက်ရသည် ။ မိုးသက်လေပြင်းမကျမီ အတော်လေး မှောင်နေပြီး ထိုအမျိုးသားသည်လည်း ဦးထုပ်ဆောင်းထားသဖြင့် သူရုပ်ရည်သွင်ပြင်ကို ပီပီပြင်ပြင် မြင်ရရန် ခက်ခဲစေ၏ ။
ဝန်ထမ်းက ကြိမ်းမောင်းလာသည် ။ "ချီး ! ဒီလောက် လူကောင်ကြီးကြီးလူကလဲ အိမ်မွေးတိရစ္ဆာန်တွေကို ပစ်သေးတာပဲ ! မမွေးနိုင်ရင် မဝယ်နဲ့လေ ။ အနည်းဆုံးတော့ ပေးလိုက်တာဖြစ်ဖြစ် ၊ ကယ်ဆယ်ရေးဆီ ပို့လိုက်ဝာာဖြစ်ဖြစ် လုပ်ပေါ့ ။ အခုက တအားဆိုးလွန်းတယ် ! "
ကျစ်ယွီရှီသည် ခုနက ဥယျာဉ်ထဲရှိ ကိစ္စအကြောင်း ဘာမျှမပြောခဲ့ ။ ပြောရန်လိုအပ်သည်ဟု သူမထင်ပေ ။ သူမေးရုံမေးလိုက်၏ ။ "သူက ဒီမှာနေတဲ့သူလား ? "
ဝန်ထမ်းက ဆိုသည် ။ "မဟုတ်လောက်ဘူး ။ ဒီမှာ အဲ့လောက်အရပ်ရှည်တဲ့သူ တစ်ယောက်မှ မတွေ့ဖူးဘူး ! " ပြောရင်းနှင့် ဝန်ထမ်းက ပို၍ပင် ဒေါသထွက်လာတော့သည် ။ အဲ့လူက ကြောင်တွေပစ်ဖို့ သူတို့ အိမ်ရာထဲထိတောင် တကူးတကလာသွားသေးတယ်လေ !
ကျစ်ယွီရှီ ပစ္စည်းထိန်းသိမ်းရေးရုံးခန်းမှ ထွက်လာခဲ့သည် ။ သူ့အိမ်သို့ ပြန်ရောက်လာပြီး ရေချိုးရန် အဝတ်စိုများကို ချွတ်လိုက်ချိန်၌ သူ့တီရှပ်တွင် ကပ်ငြိနေသော အနက်ရောင်ကြောင်မွေးအနည်းငယ်ကို တွေ့လိုက်ရသည် ။
ရေချိုးပြီးနောက် သူရေချိုးခန်းထဲမှ ထွက်လာ၏ ။ သူသည် မနက်စာအတွက် ပေါင်မုန့်နည်းနည်းစားလိုက်ကာ စာအုပ်ဖတ်ရန် ဆိုဖာပေါ် လှဲလိုက်သည် ။ အိမ်ထဲတွင် တိတ်ဆိတ်နေသော်လည်း အပြင်ဘက်တွင်တော့ မိုးများရွာနေဆဲ ။
အိမ်ထဲ၌ အထီးကျန်ဆန်မှုက အလျှံအပယ်ပင် ။
သူထရပ်ကာ ဖိနပ်စီးလိုက်ပြီးနောက် ခုနက မိုးရေများကို ခါထုတ်ခဲ့သည့်တိုင် ရေစက်လက်ကျနေသေးသော ထီးကို တွေ့သွားခဲ့သည် ။ သူသည် ပစ္စည်းထိန်းသိမ်းရေးရုံးခန်းသို့ ပြန်သွားလိုက်တော့သည် ။
"ဘာလို့ ပြန်ရောက်လာတာလဲ ? " တစ်ဖက်လူက မေးလာသည် ။ "အဲ့လူကို ရှာတွေ့ပြီလား ? "
"မဟုတ်ဘူး " ကျစ်ယွီရှီ ပြောလိုက်၏ ။ "ကျွန်တော်မွေးချင်တယ် "
ဝန်ထမ်းမှာ အံ့အားသင့်သွားခဲ့သည် ။ "မင်းမွေးချင်လို့လား ? " ခုနက ထိုကြောင်များကို အသေအချာ လာထားသွားသည်က ဤအမျိုးသားငယ်ပင် ။
ကျစ်ယွီရှီ : "အင်း "
ဝန်ထမ်းက မေးသည် ။ "ဒါပေမဲ့ မင်းကြောင်မွေးချင်ရင် မင်းမိသားစုက သဘောတူလို့လား ? "
ကျစ်ယွီရှီ ပြောလိုက်သည် ။ "ကျွန်တော် တစ်ယောက်တည်းနေတာ "
ဝန်ထမ်း : "ဒါဆိုလဲ ကောင်းပြီ ။ မင်းဘယ်တစ်ကောင်ကို မွေးချင်တာလဲ ? "
"အကုန်လုံး " ကျစ်ယွီရှီက ဆို၏ ။ "ကျွန်တော့်အိမ်က ကျယ်တယ် ။ ကျွန်တော် သုံးကောင်လုံး မွေးချင်တယ် "
•°•°•
『Zawgyi』
အဆုံးသတ္စက္ဝန္း
《ကၽြန္ေတာ္ေမြးခ်င္တယ္》
[ ၁၄၄၈ . ၀၈ .၁၃ ၊ ၁၆ :၀၃ : ၅၁ ]
ရာသီဥတုမွာ ပူေႏြးစိုထိုင္းေနလ်က္ ။ မၾကာမီ မိုးရြာေတာ့မည့္အလား ။ က်စ္မင္ယြဲ႕က တဗ်စ္ေတာက္ေတာက္ေျပာေနသည့္အခ်ိန္ က်စ္ယြီရွီ ကားျပတင္းမွန္ကို မွီထားလိုက္သည္ ။ "မင္းအိမ္ကို အေမနဲ႔ငါ ကူရွင္းေပးၿပီးသားေလ ။ ငါေသခ်ာစစ္ေဆးၾကည့္ၿပီးေတာ့ မင္းလိုတာမွန္သမၽွ အကုန္ျပင္ဆင္ေပးၿပီးသြားၿပီ ။ ၾကည့္လိုက္...မိုးေလဝသသတင္းက ေနာက္ရက္ပိုင္းအတြင္း မိုးသည္းမွာတဲ့ ။ ဘာလို႔ ေနာက္မွ မေျပာင္းဘဲ အိမ္မွာ ရက္နည္းနည္းေလာက္ ထပ္မေနတာလဲ ? "
အသက္ ၁၇ႏွစ္အရြယ္တြင္ သူသည္ အထက္တန္းေအာင္ၿပီးကာစ ။ ႐ုတ္တရက္ အစီအစဥ္မရွိ ဆႏၵေပၚလာသျဖင့္ ဘာတစ္ခြန္းမၽွမဆိုဘဲ ေလယာဥ္လက္မွတ္ ဘိုကင္တင္ကာ ကာဒိုကၽြန္းတြင္ ေပ်ာ္ပါးရန္ ေျပးထြက္သြားခဲ့သည္ ။ က်စ္မိသားစု သူ႔ထံမွ ဖုန္းလက္ခံရရွိခ်ိန္တြင္ သူက သူ႔ဦးတည္ရာကိုပင္ ေရာက္ႏွင့္ေနေလၿပီ ။
ဒီေန႔ ျပန္ေရာက္လာေသာအခါ သူ႔ကို ကားျဖင့္လာႀကိဳသူက က်စ္မင္ယြဲ႕ပင္ ။ က်စ္ယြီရွီသည္ ကာဒို၏ေနေရာင္ျခည္ထဲတြင္ လတစ္ဝက္ေက်ာ္ေနထိုင္ခဲ့ရာ သူ႔အသားအရည္က ယခင္ကထက္ ပိုညိဳသြားၿပီး သူ႔အား က်န္းမာသည့္ ဝင္းလဲ့မႈကို ေပးစြမ္းေနခဲ့သည္ ။
က်စ္မင္ယြဲ႕၏ အႀကံျပဳခ်က္ကို ၾကားခ်ိန္တြင္ သူျပန္ေျဖလိုက္သည္ ။ "မိုးရြာတာ မရြာတာက အိမ္ျပန္တာနဲ႔ ဘာဆိုင္လို႔လဲ ? ေကာလဲ ၁၈ႏွစ္မျပည့္ခင္ ေျပာင္းသြားတာ မဟုတ္လား ? "
ငယ္ရြယ္ကာ ပုန္ကန္တတ္သည္ ။ လူတိုင္း ဤသို႔ေသာ အခ်ိန္မ်ိဳး ရွိခဲ့သည္ေပ ။ အႏွီ ပုန္ကန္တတ္သည့္အရြယ္က က်စ္ယြီရွီထံ အနည္းငယ္ ေနာက္က်ၿပီးမွသာ ေရာက္လာခဲ့႐ုံ ။
က်စ္မင္ယြဲ႕သည္လည္း အသက္၂၀ထဲတြင္သာရွိေနေသးသျဖင့္ သူ၏ငယ္ရြယ္ပ်ိဳျမစ္ေသာ ႏွလုံးသားေလးကို ထိန္းသိမ္းထားဆဲ ။ "ဟုတ္ပါၿပီကြာ ။ ေကာင္းတာေတြကို သင္ယူရမဲ့အစား ငါ့အက်င့္ဆိုးေတြကိုမွ မင္းသင္ရတယ္လို႔ "
က်စ္ယြီရွီက လွမ္းၾကည့္လာ၏ ။ "ေကာဆီက ကၽြန္ေတာ္လိုက္သင္ေနတယ္လို႔ ဘယ္သူေျပာတုန္း ? "
က်စ္မင္ယြဲ႕ : "ေလာင္က်စ္ေျပာတာေလ "
က်စ္ယြီရွီကို ခ်ေပးၿပီးေနာက္ က်စ္မင္ယြဲ႕က ျပန္ထြက္သြားခဲ့သည္ ။ အေသအခ်ာပင္ အကုန္လုံးကို ေသေသသပ္သပ္ သန႔္ရွင္းေရးလုပ္ထားေလ၏ ။ အန္တီစုက ေစ့စပ္ေသခ်ာလွသျဖင့္ တစ္ရႉးလိပ္မ်ား ၊ လက္ေဆးဆပ္ျပာကဲ့သို႔ေသာ ေန႔စဥ္သုံးပစၥည္းမ်ားကိုပင္ အသင့္ျပင္ေပးထားသည္မွာ မိခင္ေမတၱာမ်ားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေနခဲ့သည္ ။ ယခုက က်စ္ယြီရွီ တစ္ေယာက္တည္း ေနဖူးသည့္ ပထမဆုံးအႀကိမ္ပင္ ။ သူ႔မိသားစုက စိတ္ပူေနသည့္တိုင္ တစ္စုံတစ္ေယာက္က သူ႔ကိုဂ႐ုစိုက္ေပးေသာ ေန႔ရက္မ်ားက သူ႔ဘဝအား အင္မတန္လြယ္ကူေနေစသည္ ။ သူသည္ တတ္နိုင္သမၽွ အျမန္ဆုံးသာ အမွီအခိုကင္းေအာင္ ေနတတ္ဖို႔ သင္ယူခ်င္ခဲ့သည္ ။
ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ သူနိုးလာေသာအခ်ိန္တြင္ ေကာင္းကင္က မွိုင္းညိဳ႕ေန၏ ။ အမွန္တကယ္ကို မိုးရြာေတာ့မည္ပင္ ။ က်စ္ယြီရွီ၏ အဝတ္အိတ္က သစ္သားၾကမ္းခင္းထက္ ရွိေနေသးဆဲ ။ မေန႔က ျပန္ေရာက္လာၿပီးေနာက္ သူသိမ္းဆည္းရွင္းလင္းရန္ အခ်ိန္မရွိခဲ့ေပ ။ အထဲတြင္ အဝတ္အစားအနည္းငယ္သာ ရွိေနၿပီး အမ်ားစုမွာ သူကာဒိုမွ ယူလာခဲ့ေသာ အျပန္လက္ေဆာင္ငယ္မ်ားပင္ ။ သူသည္ အိမ္ထဲတြင္ ေျခဗလာႏွင့္ ေရွ႕သြားလိုက္ ေနာက္သြားလိုက္ ေလၽွာက္ေနခဲ့ၿပီး ေရေသာက္ရန္ မီးဖိုေခ်ာင္သို႔ သြားသည့္အခ်ိန္၌ တိုးလ်ေသာ ေအာ္ျမည္သံတစ္ခုကို မသဲမကြဲ ၾကားလိုက္ရေလသည္ ။
အစက သူစိတ္ထင္တာဟု ထင္ခဲ့၏ ။ သို႔ေသာ္ သူေရတစ္ခြက္ ေသာက္ၿပီးခ်ိန္တြင္ပင္ ေအာ္သံက ဆက္လက္ထြက္ေပၚေနခဲ့သည္ ။
"ေညႇာင္~" ထိုအသံက ေၾကာင္ေပါက္စတစ္ေကာင္၏ အသံအလား ေသးငယ္ကာ တိုးလ်၏ ။ တစ္ေကာင္ထက္ ပိုမ်ားသည္ဟုလည္း ထင္ရသည္ ။ မီးဖိုေခ်ာင္တြင္ အျဖဴေရာင္ ကန႔္လန႔္ကာမ်ားႏွင့္ ႀကီးမားေသာျပတင္းေပါက္တစ္ခုရွိသည္ ။ ျပတင္းေပါက္မွတစ္ဆင့္ အရသာရွိသည့္ သီးပင္စားပင္မ်ားစြာ ေပါက္ေရာက္ေနေသာ အိမ္ရာေနာက္ရွိ ဥယ်ာဥ္ကို သူလွမ္းျမင္ေနရသည္ ။ သူလိုက္ကာကို တြန္းဖယ္လိုက္ၿပီးေနာက္ အျပင္ဘက္ရွိ ေကာင္းကင္မွာ မယုံနိုင္ဖြယ္ေကာင္းေလာက္ေအာင္ တိမ္ထူထပ္ေနလ်က္ မိုးမ်ားလည္း စတင္ရြာေနခဲ့ေၾကာင္း သိလိုက္ရ၏ ။ မိုးသည္ အင္မတန္ ျမန္ဆန္စြာျဖင့္ အားျပင္းျပင္း ရြာေနခဲ့သည္ ။ ျပတင္းေပါက္ကို ဖြင့္လိုက္ၿပီးေနာက္ သစ္ရြက္မ်ားႏွင့္ ေျမႀကီးသို႔ မိုးစက္မ်ား ထိခတ္ေနသည့္အသံက ပိုမိုက်ယ္ေလာင္လာခဲ့သည္ ။ ထိုတိုးလ်လ်ေအာ္သံမ်ားက ဥယ်ာဥ္ဘက္မွ လာေနသေယာင္ ။
အဲ့မွာ ဘယ္လိုလုပ္ ေၾကာင္ေတြရွိေနရတာလဲ ?
သူတစ္ခဏမၽွ ေတြေဝေနခဲ့ၿပီး ဖိနပ္ကိုစီးကာ ထီးတစ္ေခ်ာင္းပါ ယူလာခဲ့လိုက္ေတာ့သည္ ။ သူ တစ္ခ်က္သြားၾကည့္ၾကည့္ရန္ စီစဥ္လိုက္သည္ ။
ထီးကိုကိုင္လ်က္ အမ်ိဳးသားငယ္ေလးသည္ အိမ္ရာဥယ်ာဥ္ထံသို႔ ပထမဆုံးအႀကိမ္အျဖစ္ လမ္းေလၽွာက္သြားခဲ့သည္ ။ မိုးစက္မ်ားက သည္းထန္စြာ ရြာသြန္းေနလ်က္ ။ ၎တို႔က ထီးေပၚသို႔ က်လာကာ ထီးအစြန္းသို႔ မ်ဥ္းတစ္ေၾကာင္းႏွယ္ လိမ့္ဆင္းသြားၿပီးေနာက္ ေျမႀကီးေပၚ က်ဆင္းသြားခဲ့သည္ ။ သူ႔ေဘာင္းဘီအဖ်ားမ်ားက စိုစြတ္ေနသည္ ။ ဥယ်ာဥ္အတြင္းပိုင္းသို႔ ေရာက္ေသာ္ ေမြးကင္းစေၾကာင္ေပါက္ေလးမ်ားကို ျမင္လိုက္ရေလသည္ ။
ခ်ဳံပုတ္ေအာက္တြင္ ကတ္ထူပုံးတစ္ပုံးရွိေန၏ ။ ထိုပုံးမွာ မိုးေရမ်ားျဖင့္ စိုရႊဲေနၿပီျဖစ္သည္ ။ ႏွစ္လထက္ႀကီးပုံမရေသာ ေၾကာင္ေပါက္ေလးသုံးေကာင္က တစ္ကိုယ္လုံး မည္းနက္ေနသည္ ။ သူတို႔သည္ တြားထြက္လာရန္ ကတ္ထူပုံးကို ကုတ္ျခစ္ေနၾကၿပီး ထိတ္ပ်ာစြာျဖင့္ တေျမႇာင္ေျမႇာင္ ေအာ္ျမည္ေနၾကသည္ ။
ပုံးထဲတြင္ နို႔မႈန႔္ႏွင့္ ေၾကာင္စာမ်ား ရွိေနသည့္တိုင္ အနားတြင္ မည္သူမၽွ မရွိေခ် ။
က်စ္ယြီရွီ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္လိုက္သည္ ။ ေၾကာင္ေပါက္တစ္ေကာင္၏ဦးေခါင္းကို သူ႔လက္ေခ်ာင္းျဖင့္ အသာပြတ္သပ္ၾကည့္လိုက္၏ ။ သိပ္ညစ္ပတ္မေနေၾကာင္း ေသခ်ာမွသာ ထိုေၾကာင္မ်ားကို ေသခ်ာ စိတ္ေအးလက္ေအး ပြတ္သပ္ေပးနိုင္သည္ ။ သူသည္ ကတ္ထူပုံးရွိရာသို႔ မိုးစက္မ်ားမက်ေစရန္ ထီးကိုကိုင္ထားလိုက္၏ ။ ေနရာတြင္ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ျဖင့္ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ ေစာင့္ဆိုင္းခဲ့ေသာ္လည္း ထိုေၾကာင္မ်ားကို မည္သူကမၽွ လာမေခၚခဲ့ေခ် ။ စြန႔္ပစ္ခံထားရေသာ ေၾကာင္ေပါက္စမ်ား ျဖစ္ရမည္ဟု သူဆုံးျဖတ္လိုက္ေတာ့သည္ ။
က်စ္ယြီရွီသည္ လက္ထဲတြင္ ကတ္ထူပုံးကိုကိုင္လ်က္ ပစၥည္းထိန္းသိမ္းေရး႐ုံးခန္းမွလူမ်ား ထိုေၾကာင္မ်ားကို ဘာလုပ္ရမွန္း သိမသိၾကည့္ရန္ ၎တို႔ကို ေခၚသြားဖို႔ အသင့္ျပင္လိုက္သည္ ။
သူမတ္တပ္ထရပ္လိုက္ၿပီးၿပီးခ်င္း မလွမ္းမကမ္းရွိ ပန္းၿခံအမိုးေအာက္တြင္ လူတစ္ေယာက္ရပ္ေနသည္ကို ျမင္လိုက္ရ၏ ။ မိုးသည္းထဲတြင္ က်စ္ယြီရွီ ေသခ်ာ သဲသဲကြဲကြဲ မျမင္နိုင္ခဲ့ ။ ထိုလူက အလြန္အရပ္ရွည္ကာ ၁.၉၀မီတာထက္ ပိုရွည္ေလာက္သည္ကိုသာ သူေျပာနိုင္၏ ။ ထိုလူ၏ ပုံပန္းသြင္ျပင္ကို မျမင္နိုင္ေသာ္ျငား အႏွီေျခတံရွည္မ်ားကိုေတာ့ သတိမထားမိရန္ ခဲယဥ္းလွေပသည္ ။ ထိုေနရာတြင္ ရပ္ေန႐ုံျဖင့္ အႏွီလူက အလြန္ထင္သာျမင္သာရွိသည္ ။ မိုးမ်ား သည္းထန္စြာ ရြာသြန္းေနခ်ိန္တြင္ ပန္းၿခံထဲ ယခုလို ေရာက္ေနျခင္းက ထိုလူသည္ ဤအိမ္ရာတြင္ ေနထိုင္ၿပီး မိုးလာခိုျခင္း ျဖစ္ဖို႔မ်ားသည္ ။
က်စ္ယြီရွီ လွမ္းေခၚဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္ ။ "ေဟး ! " တစ္စတစ္စပိုမိုက်ယ္ေလာင္လာေသာ မိုးသံမ်ားေၾကာင့္ သူ႔အသံကေပ်ာက္ကြယ္သြားေလ၏ ။ "ခုနက ဒီေနရာမွာ ေၾကာင္ေတြကို ဘယ္သူထားသြားလဲ ခင္ဗ်ားျမင္လိုက္လား ? "
ထိုလူက မလႈပ္ရွားေပ ။ တစ္ဖက္လူက သူ႔ကိုမၾကားလိုက္မည္ကို စိုးရိမ္သျဖင့္ သူစတင္၍ အနားသို႔ ေလၽွာက္သြားေတာ့သည္ ။ "ဟယ္လို...ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာ ၾကားရဲ့လား ? "
လက္တစ္ဖက္က ထီးကိုကိုင္လ်က္ က်န္လက္တစ္ဖက္က ကတ္ထူပုံးကိုကိုင္ထားသည္ ။ ေၾကာင္ေလးမ်ား မိုးေရစိုျခင္းမွ ကာကြယ္ရန္ က်စ္ယြီရွီသည္ ထီးကို ေဘးဘက္သို႔ ေစာင္းထားခဲ့ၿပီး သူ႔ခႏၶာကိုယ္တစ္ပိုင္းက စိုရႊဲေနခဲ့သည္ ။
သူသည္ ခင္းထားေသာ လမ္းမွ ေလၽွာက္သြားလိုက္ၿပီး မၾကာမီအမိုးရွိရာသို႔ ေရာက္အံ့ဆဲဆဲ ။
ထိုလူသည္ သူ႔ကို ေသခ်ာေပါက္ ေက်ာေပးထားခဲ့ေသာ္လည္း ေနာက္ေက်ာဘက္တြင္ မ်က္စိရွိေနသည့္ႏွယ္ သူ႔ခႏၶာကိုယ္က ႐ုတ္တရက္ ေတာင့္တင္းသြားေတာ့သည္ ။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ခ်က္ခ်င္းပင္ အႏွီအမ်ိဳးသားက ေနာက္ျပန္လွည့္မၾကည့္ဘဲ ႐ုတ္တရက္ ထြက္ခြာသြားေလ၏ ။
က်စ္ယြီရွီ ေၾကာင္အသြားရသည္ ။ သူအမွီမလိုက္နိုင္ခဲ့ ။ သူသည္ လမ္းေၾကာင္းေျပာင္းကာ ေၾကာင္သုံးေကာင္ကို ပစၥည္းထိန္းသိမ္းေရး႐ုံးခန္းသို႔သာ ေခၚသြားလိုက္ေတာ့သည္ ။ ထိုေနရာရွိ ဝန္ထမ္းမ်ား ေျပာလာသည္က လတ္တေလာတြင္ ေၾကာင္ေမြးေနေသာသူရွိသည္ဟု မၾကားမိဟူ၍ ၊ သို႔ေသာ္ ေနထိုင္သူမ်ားထဲတြင္ ထိုေၾကာင္မ်ားကို ေမြးခ်င္သည့္သူရွိမရွိ သူတို႔ကူညီရွာေဖြေပးနိုင္ၿပီး အကယ္၍ ေမြးမည့္သူ မရွိပါက ေလလြင့္တိရစၧာန္ကယ္ဆယ္ေရးစင္တာသို႔ ပို႔မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာလာ၏ ။ က်စ္ယြီရွီ မျပန္ခင္ မိုးႀကီးေလႀကီးထဲ အျပင္ဘက္တြင္ ဤမၽွေသးငယ္ေသာ ေၾကာင္ေပါက္ေလးမ်ားကို စြန႔္ပစ္ထားခဲ့သည့္ပိုင္ရွင္အေၾကာင္း ဝန္ထမ္းမ်ား မေက်မနပ္ေျပာေနၾကသည္ကို ၾကားလိုက္ရၿပီး ဥယ်ာဥ္ထဲတြင္ ျမင္ခဲ့ေသာ ပုံရိပ္ကို အမွတ္ရသြားခဲ့သည္ ။
က်စ္ယြီရွီ ေမးလိုက္၏ ။ "ကၽြန္ေတာ့္ကို ေစာင့္ၾကည့္ကင္မရာေတြ ကူစစ္ေပးလို႔ရမလား ? "
က်စ္ယြီရွီသည္ တစ္စုံတစ္ေယာက္က တန္ဖိုးထား ေမြးျမဴခဲ့ပုံေပၚေသာ ၁၇ႏွစ္ သို႔မဟုတ္ ၁၈ႏွစ္သာရွိေသးသည့္ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ပင္ ။ ဝန္ထမ္းမ်ားက သူဤျပႆနာကို အေလးအနက္ထားလိမ့္မည္ဟု မထင္မွတ္ထားခဲ့ေပ ။ "ေစာင့္ၾကည့္ကင္မရာေတြကို စစ္ေပးဖို႔လား ? "
"ဟုတ္တယ္ " က်စ္ယြီရွီက ေျပာလိုက္သည္ ။ "တျခားသူေတြရဲ့ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကို ခ်ိဳးေဖာက္တာမ်ိဳး ျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူး ။ အမ်ားပိုင္ေနရာက ကင္မရာေတြပဲဆိုရင္ အဆင္ေျပမလား ? "
သူတို႔က မွတ္တမ္းမ်ားကို ျပန္လည္ျပသလာသည္ ။ လြန္ခဲ့ေသာတစ္နာရီသို႔ ေရႊ႕လိုက္ၿပီးေနာက္ တစ္စုံတစ္ေယာက္က ကတ္ထူပုံးကိုကိုင္လ်က္ ဥယ်ာဥ္ထဲသို႔ ဝင္လာသည္ကို ျမင္လိုက္ရသည္ ။
ထိုလူက အင္မတန္အရပ္ျမင့္ၿပီး ကတ္ထူပုံးမွာ သူ႔လက္ထဲတြင္ ပိုေသးငယ္သြားပုံပင္ ။ ထိုလူက က်စ္ယြီရွီ၏ အေဆာက္အဦးေအာက္တြင္ နာရီဝက္နီးနီး မတ္တပ္ရပ္ေနခဲ့ကာ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ေစာင့္ေနသည့္အလား အေဆာက္အဦးကို ရံဖန္ရံခါ ေမာ့ၾကည့္ေနသည္ကို က်စ္ယြီရွီ ျမင္လိုက္ရသည္ ။ မိုးသက္ေလျပင္းမက်မီ အေတာ္ေလး ေမွာင္ေနၿပီး ထိုအမ်ိဳးသားသည္လည္း ဦးထုပ္ေဆာင္းထားသျဖင့္ သူ႐ုပ္ရည္သြင္ျပင္ကို ပီပီျပင္ျပင္ ျမင္ရရန္ ခက္ခဲေစ၏ ။
ဝန္ထမ္းက ႀကိမ္းေမာင္းလာသည္ ။ "ခ်ီး ! ဒီေလာက္ လူေကာင္ႀကီးႀကီးလူကလဲ အိမ္ေမြးတိရစၧာန္ေတြကို ပစ္ေသးတာပဲ ! မေမြးနိုင္ရင္ မဝယ္နဲ႔ေလ ။ အနည္းဆုံးေတာ့ ေပးလိုက္တာျဖစ္ျဖစ္ ၊ ကယ္ဆယ္ေရးဆီ ပို႔လိုက္ဝာာျဖစ္ျဖစ္ လုပ္ေပါ့ ။ အခုက တအားဆိုးလြန္းတယ္ ! "
က်စ္ယြီရွီသည္ ခုနက ဥယ်ာဥ္ထဲရွိ ကိစၥအေၾကာင္း ဘာမၽွမေျပာခဲ့ ။ ေျပာရန္လိုအပ္သည္ဟု သူမထင္ေပ ။ သူေမး႐ုံေမးလိုက္၏ ။ "သူက ဒီမွာေနတဲ့သူလား ? "
ဝန္ထမ္းက ဆိုသည္ ။ "မဟုတ္ေလာက္ဘူး ။ ဒီမွာ အဲ့ေလာက္အရပ္ရွည္တဲ့သူ တစ္ေယာက္မွ မေတြ႕ဖူးဘူး ! " ေျပာရင္းႏွင့္ ဝန္ထမ္းက ပို၍ပင္ ေဒါသထြက္လာေတာ့သည္ ။ အဲ့လူက ေၾကာင္ေတြပစ္ဖို႔ သူတို႔ အိမ္ရာထဲထိေတာင္ တကူးတကလာသြားေသးတယ္ေလ !
က်စ္ယြီရွီ ပစၥည္းထိန္းသိမ္းေရး႐ုံးခန္းမွ ထြက္လာခဲ့သည္ ။ သူ႔အိမ္သို႔ ျပန္ေရာက္လာၿပီး ေရခ်ိဳးရန္ အဝတ္စိုမ်ားကို ခၽြတ္လိုက္ခ်ိန္၌ သူ႔တီရွပ္တြင္ ကပ္ၿငိေနေသာ အနက္ေရာင္ေၾကာင္ေမြးအနည္းငယ္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္ ။
ေရခ်ိဳးၿပီးေနာက္ သူေရခ်ိဳးခန္းထဲမွ ထြက္လာ၏ ။ သူသည္ မနက္စာအတြက္ ေပါင္မုန႔္နည္းနည္းစားလိုက္ကာ စာအုပ္ဖတ္ရန္ ဆိုဖာေပၚ လွဲလိုက္သည္ ။ အိမ္ထဲတြင္ တိတ္ဆိတ္ေနေသာ္လည္း အျပင္ဘက္တြင္ေတာ့ မိုးမ်ားရြာေနဆဲ ။
အိမ္ထဲ၌ အထီးက်န္ဆန္မႈက အလၽွံအပယ္ပင္ ။
သူထရပ္ကာ ဖိနပ္စီးလိုက္ၿပီးေနာက္ ခုနက မိုးေရမ်ားကို ခါထုတ္ခဲ့သည့္တိုင္ ေရစက္လက္က်ေနေသးေသာ ထီးကို ေတြ႕သြားခဲ့သည္ ။ သူသည္ ပစၥည္းထိန္းသိမ္းေရး႐ုံးခန္းသို႔ ျပန္သြားလိုက္ေတာ့သည္ ။
"ဘာလို႔ ျပန္ေရာက္လာတာလဲ ? " တစ္ဖက္လူက ေမးလာသည္ ။ "အဲ့လူကို ရွာေတြ႕ၿပီလား ? "
"မဟုတ္ဘူး " က်စ္ယြီရွီ ေျပာလိုက္၏ ။ "ကၽြန္ေတာ္ေမြးခ်င္တယ္ "
ဝန္ထမ္းမွာ အံ့အားသင့္သြားခဲ့သည္ ။ "မင္းေမြးခ်င္လို႔လား ? " ခုနက ထိုေၾကာင္မ်ားကို အေသအခ်ာ လာထားသြားသည္က ဤအမ်ိဳးသားငယ္ပင္ ။
က်စ္ယြီရွီ : "အင္း "
ဝန္ထမ္းက ေမးသည္ ။ "ဒါေပမဲ့ မင္းေၾကာင္ေမြးခ်င္ရင္ မင္းမိသားစုက သေဘာတူလို႔လား ? "
က်စ္ယြီရွီ ေျပာလိုက္သည္ ။ "ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္းေနတာ "
ဝန္ထမ္း : "ဒါဆိုလဲ ေကာင္းၿပီ ။ မင္းဘယ္တစ္ေကာင္ကို ေမြးခ်င္တာလဲ ? "
"အကုန္လုံး " က်စ္ယြီရွီက ဆို၏ ။ "ကၽြန္ေတာ့္အိမ္က က်ယ္တယ္ ။ ကၽြန္ေတာ္ သုံးေကာင္လုံး ေမြးခ်င္တယ္ "
•°•°•