მზის სხივები ეცემა იზაბელას სხეულს. ოთახში სინათლე აღწევს, გოგონა იშმუშნება, თვალებს ძნელად ახელს, იმ წამსვე სხეულში ტკივილის ტალღა უვლის, აბაზანაში გასვლა უნდა ამიტომ წამოდგომას ცდილობს, ყოველ გადადგმულ ნაბიჯზე საშინლად ტკივა სხეული. ახერხებს და აბაზანაში შედის, შხაპის მიღების შემდეგ კი ოთახში ბრუნდება. ძალიან ცუდად გრძნობს თავს, ასე არასდროს არ ყოფილა. ცდილობს კარამდე მიაღწიოს, რათა ვინმეს დაუძახოს, მაგრამ შუა გზაში იკეცება, ნელ-ნელა კი გონებას კარგავს. მანამ ეგდო რამდენიმე საათის განმავლობაში ცივ იატაკზე გონწასული, სანამ ლუკასმა არ იპოვა. მართალია იზაბელას მიმართ ვერაფერს გრძნობს გარდა უსაფუძვლო ზიზღისა, მაგრამ როდესაც ის ასეთ მდგომარეობაში დაინახა ანერვიულდა, სწრაფად აიყვანა ხელში და საავადმყოფოსკენ გააქანა. იცის რომ ცუდად მოექცა, ასე უხეშიც არ უნდა ყოფილიყო, მაგრამ როდესაც დაინახა თუ როგორ ეხებოდა ვიღაც ნაბიჭვარი თავი ვერ შეიკავა. ის მისი საკუთრებაა, ასევე მისი შვილის დედა ვერ შეეგუება ვინმე შეეხოს. საავადმყოფოში მისვლისთანავე შეიყვანა გოგონა შიგნით და ექიმებს გადასცა იზაბელას უგონო სხეული. დიდი ხნის განმავლობაში ჰყავადათ პალატაში იქიდან კი არაფერი არ ისმოდა. ლუკასი იჯდა და ერთ წერტილს გაშტერებული უყურებდა, ხვდება რომ თვითონაა დამნაშავე. იქნებ დროა შეეშვას მის ტანჯვას, უკვე საკმარისად გაუნადგურა ცხოვრება. ფიქრებში იყო გართული როდესაც ექიმი გამოვიდა პალატიდან, ბიჭი კი იმ წამსვე მივარდა მასთან.
-რა სჭირს?-იკითხა ანერვიულებული ხმით. თვითონაც არ იცოდა რატომ ღელავდა მასზე.
-სიტუაცია რთულადაა მისი სხეული სრულიად გამოფიტულია, ასევე შეენიშნება სხვადასხვა დაზიანებები რაც სამომავლოთ ბევრ პრობლემას შეუქმნის, თუ მკურნალობას დაიწყებს შესაძლოა მალევე გამოჯანმრთელდეს. როგორც ჩანს ძალიან დიდი სტრესის ქვეშაა, თანადგომა დასჭირდება, ეცადეთ მუდმივად ყურადღების ქვეშ გყავდეთ. ყურადღებით უსმენდა ლუკასი ექიმს, თავს უცნაურად გრძნობდა, ყველაფრის მიუხედავად იზაბელაზე ნერვიულობს, არ დაუშვებს მას რამე დაემართოს.
-შეიძლება ვნახო?-ეკითხება ექიმს.
-დიახ შებრძანდით, ოღონდ ეცადეთ არ გადიღალოს.-გაუღიმა ბიჭს. ლუკასმა ფრთხილად შეაღო კარი და შიგნით შევიდა. იზაბელას თავი გვერძე ჰქონდა მიტრიალებული, ბიჭისთვის არც კი შეუხედავს. ლუკასი ნელი ნაბიჯებით მიუახლოვდა გოგონას და მის გვერდით ჩამოჯდა.
-როგორ ხარ?-კითხა წყნარად გოგონამ კი ირონიულად ჩაიცინა.
-როგორ ვარ? შენი აზრით?-ზიზღნარევი მზერა მიაპყრო ბიჭს. ამაზე ლუკასმა ჩაიხვნეშა.
-შენ მაიძულებ ასე მოვიქცე.-ცდილობს ხმამაღლა არ გამოუვიდეს და გოგონა არ შეაშინოს.
-აქედან გაეთრიე!-უყვირა იზაბელამ. ლუკასმა ძლივს შეიკავა ბრაზი, მუშტები ძლიერად შეკრა, სწრაფად გავარდა ოთახიდან და კარები ძლიერად მოიჯახუნა. გოგონას იმწამსვე ცრემლები გადმოსცვივდა თვალებიდან. რატომ არის ასეთი აგრესიული მის მიმართ? ფიქრისაგან გადაღლილს მალევე ჩაეძინა, ისე ღრმად ეძინა ვერც კი გაიგო როგორ წაიყვანეს საავადმყოფოდან და თავის ლოგინსი ჩააწვინეს. თვალები უკვე ოთახში გაახილა, ძალიან გაუკვირდა, ვერ მიხვდა რა ხდებოდა მის თავს, ამიტომ გადაწყვიტა დაბლა ჩასულიყო. მისაღებ ოთახში შესვლისას ყველას ყურადღება მასზე გადმოვიდა.
-საყვარელო ჯერ რატომ ადექი, დაგესვენა.-ტკბილი ხმით მიმართა ლუკასის დედამ.
-დედა მართალია ცოტა დაისვენე.-გაუღიმა სარამ.
-არაფერია კარგად ვარ.-უპასუხა და ძალდატანებით გაიღიმა. გარემოს თვალი მოავლო, მაგრამ ლილე ვერ დაინახა ამიტომ იკითხა სად იყო.
-ლილე მთელი დღეა ტირის, ვერაფრით დავაწყნარეთ, ცოტა ხნის წინ კი ლუკასმა გაივანა სასეირნოდ.-სწრაფადვე უპასუხა სარამ. იზაბელა ანერვიულდა, რატომ ტირის მისი პატარა? რამე ხომ არ აწუხებს?
-შეგიძლიათ ლუკასს უთხრათ რომ ლილე მომიყვანოს?-ძალიან უჭირდა ემოციების კონტროლი.
-კარგი, არ არის პრობლემა, ახლავე დავურეკავ.-დაამშვიდა გოგონა სარამ და ძმას დაურეკა. მალევე მოვიდა სახლში ჯერ კიდევ გაღიზიანებული ლუკასი, როგორც კი იზაბელამ მტირალი ლილე დაინახა იმწამსვე გამოსტაცა ხელიდან ბიჭს და გულში ჩაიკრა, დიდხანს ეფერა, უკვე მძინარი კი თავის ოთახში აიყვანა, ფრთხილად ჩააწვინა საწოლში შემდეგ კი შუბლზე ნაზი კოცნა დაუტოვა. თვითონ პენუარი ჩაიცვა და ლოგინში ჩაწვა, მაგრამ ვერ იძინებდა. ამის გამო გადაწყვიტა მისაღებში ჩასულიყო ფილმის საყურებლად. იქ მხოლოდ ლუკასი დახვდა, სავარძელში იყო მოკალათებული გვერდით კი ვისკით სავსე ჭიქა ედგა. ჩასვლისთანავე დაიმსახურა ბიჭის ყურადღება, არ სურდა მასთან ერთად ყოფნა, მაგრამ ახლა ოთახში ნამდვილად ვერ გაძლებდა. ხმისამოუღებლად მოკალათდა მდივანზე და ტელევიზორში ფილმი ჩართო. ინტერესით შესცქეროდა სიუჟეტს, მაგრამ თავს არაკომფორტულად გრძნობდა ლუკასის მზერის გამო, ბიჭი ხარბად ათვალიერებდა გოგონას მკვრივ ფეხებსა და გამოკვეთილ სხეულს, თან სასმელს სვავდა. მოულოდნელად კარზე ზარის ხმა გაისმა, იზაბელამ თვალები ჭყიტა, ლუკასი კი კარისკენ დაიძრა. ცოტახანში ოთახში ორ უცნობ პიროვნებასთან ერთად შემოვიდა, დაძაბულობა სუფევდა მათ შორის. ორივე მაღლები, დაკუნთულები და მეტად სერიოზულები იყვნენ. ერთი ქერა, მეორე კი შავგვრემანი. იზაბელას დანახვაზე კი ღიმილი ვერცეთმა შეიკავა.
-იზაბელა ზემოთ ადი.-მკაცრად მიმართა ლუკასმა და გამაფრთხილებლად გახედა.
-არ მინდა.-ამაყად განუცხადა გოგონამ, რამაც ლუკასის გაღიზიანება გამოიწვია.
-დროზე ადი ოთახში.-უფრო მკაცრად მიმართა, გოგონა კი სწრაფად წამოდგა ფეხზე, მისი პენუარი საშინლად მოკლე და გამჭვირვალე იყო, რაზეც ლუკასმა მუშტები შეკრა.
-ეს ლამაზმანი ვინ არის?-ეშმაკურად იკითხა ერთ-ერთმა ბიჭმა და გოგონას სხეული დეტალურად შეისწავლა. იზაბელა შეიშმუშნა არ ესიამოვნა ბიჭის მზერა, ამიტომ გადაწყვიტა ლუკასის ბრძანებას დამორჩილებოდა. სწრაფი ნაბიჯებით გაემართა მეორე სართულისკენ, შუა გზაში მკლავზე ზლიერი შეხება იგრძნო.
-ახალი სათამაშო გყავს?-იკითხა ქერამ და სხეულზე მჭიდროდ მიიკრო გოგონა, ხელი კი თეძოებზე მოხვია.
- გაუშვი ნაბიჭვარო!-იღრიალა განრისხებულმა ლუკასმა, ბიჭმა საპირისპიროდ გოგონას საჯდომზე ჩააცურა ხელი, რამაც მეტად გაამწარა ლუკასი.
-რატომ ცოტა გართობა არ გვაწყენდა.-ირონიულად თქვა ბიჭმა, იზაბელა ძალიან ცუდად გრძნობდა თავს, ცდილობდა ხელიდან დასხლტომოდა, მაგრამ არაფერი გამოსდიოდა.
-ბოლოჯერ გაფრთხილებ ხელი გაუშვი, თორემ ჩემს თავზე პასუხს არ ვაგებ.-ცცდილობდა მოთმინება შეენარჩუნებია, რაც ძალიან ცუდად გამოსდიოდა, ხოლო როდესაც ბიჭმა გოგონას უკანალზე ხელი მოუჭირა, თავი ვერ შეიკავა და იარაღი დაუმიზნა მას.
-არ გაბედო მეორედ მიეკარო თორემ ტვინს გაგასხმევინებ!-ხმამაღლა დაუყვირა ქერას.
-კარგი ძმაო დამშვიდდი.-ჩაიცინა და გოგონას ხელი გაუშვა. იზაბელა იმწამსვე გაიქცა მეორე სართულზე და ოთახში შეიკეტა, ნერვიულად დადიოდა თან ცრემლებს ვერ იკავებდა. ისედაც დაძაბული იყო უცნობის შეხებების გამო, იარაღის დანახვისას კი ძალიან შეეშინდა, სუნთქვა ახლაც უჭირს. დაახლოებით ნახევარი საათის განმავლობაში დადიოდა მოუსვენრად, მალევე ლუკასმა პირდაპირი მნიშვნელობით შეანგრია კარი და სწრაფად დაეტაკა გოგონას, იზაბელა შეხტა ბიჭის უეცარ მოქმედებაზე.
-რა ჯანდაბა მოხდა ქვემოთ?!-გაცეცხლებულმა უყვირა აცახცახებულ გოგონას.
-მეე...ბო..დიში.-ამოილუღლუღა იზაბელამ და თვალი აარიდა ბიჭს.
-რამდენჯერ გაგაფრთხილე, რომ ჩემს ყოველ სიტყვას უნდა დაემორჩილო!-ახლა უკვე მკლავებზე ჩასჭიდა ხელი გოგონას. იზაბელამ გაქცევა სცადა, ლუკასმა კი სწრაფი მოძრაობით ააკრა მუცლით კედელზე, ხელები ზურგს უკან დაუჭირა თვითონ კი რაც შეიძლება ძლიერად მიაწვა მთელი სხეულით.
-სად გარბოდი?-ეშმაკურად ჩასჩურჩულა ყურში და უბე მის საჯდომს გაუხახუნა.
-ა..არსად...-ამოიკვნესა გოგონამ, რამაც ბიჭის ჩაცინება გამოიწვია.
-ნუთუ ასე ძალიან გინდა გაგჟიმონ!-ხმა გაუმკაცრდა ბიჭს და გაბრაზებულმა ძლიერად დაარტყა საჯდომზე. იზაბელას ტირილი აუვარდა.
-გამიშვი, არ მომეკარო! მეზიზღები!-ერთმანეთს მიაყარა გოგონამ სიტყვები და მის მკლავებში დაიწყო ფართხალი, ლუკასმა სწრაფადვე შემოატრიალა.
-არ დავინახო მეორედ ვინმე შეგეხოს, თორემ რაც მოგივა შენს თავს დააბრალე!-უღრიალა გოგონას.
-იაფფასიანი კახპასავით ნუ იქცევი!-ირონიულად უთხრა ლუკასმა, რის გამოც სახეში ძლიერი გარტყმა დაიმსახურა, ძარღვები დაეჭიმა, სიბრაზისგან სულ გაწითლდა. არ სურდა იზაბელასთვის რამე დაეშავებია, ამიტომ სწრაფად გავარდა გარეთ. რამდენიმე წამში იზაბელამ კარის ძლიერი მოჯახუნების ხმა გაიგო, როგორც ჩანს სახლიდან წავიდა. ხმაურზე ლილეს გაეღვიძა და ტირილი დაიწყო, იზაბელა მალევე მივიდა პატარასთან და მისი დამშვიდება დაიწყო, თვითონაც ვერ იკავებდა ცრემლებს, გული საშინლად სტკიოდა, თან ეშინოდა. არ იცის ვინ იყვნენ ის ხალხი. რამდენიმე წუთში ბავშვთან ერთად ჩაეძინა, გადაღლილსა და გამოფიტულს. შუაღამეზზე ტელეფონის ხმამ გააღვიძა, ზლაზვნით წამოდგა ფეხზე და ლუკასის გამოგზავნილი ესემესი გახსნა.
message
lukas
იმედია ისიამოვნებ ფოტოთი😈
იზაბელამ ძლიერი ტკივილი იგრძნო მკერდის არეში, ცრემლები დაუკითხავად გადმოუგორდნენ თვალებიდან, ტელეფონი ძლიერად მიანარცხა კედელს და უკონტროლოდ დაიწყო ტირილი. თვითონაც ვერ ხვდებოდა რა ატირებდ,ა ისედაც ხომ ძალიან კარგად იცის ლუკასი მისით მხოლოდ და მხოლოდ ერთობა. იმ ძუკნასთანაც სიამოვნების მისაღებადაა წასული, მაგრამ რატომ სტკივა ასე ძალიან გული? ნუთუ შეუყვარდა?
-----------------------------------------------------------
ბოდიში დაგვიანებისთვის.🖤