ခွန်းရဲ့နှောင်ကြိုးငယ်🍀 အပိုင်း - ၁၃
(Unicode)
ဖြူငယ်အလုပ်လာသည်နှင့် နိုရာအနားသို့ပြေးသွားလိုက်တော့သည်။
"တွေ့တယ်မို့လား ဖြူငယ် မနေ့ကလမ်းသရဲအဆိုးအတေကို..."
"အင်းတွေ့တယ် ဖြူငယ်ကြောက်လို့သူကို့"
"အင်းနိုရာမတွေ့ရတာတောင် ပြောသံကြားတာနဲ့ကြောက်နေတာ"
နိုရာ့စကားကြောင့်ဖြူငယ်ပြုံးလိုက်သည်။ အဲ့လိုလူကိုမှမကြောက်ရင်အဆန်းဖြစ်နေမှာပေါ့ ဖြူငယ်လဲကြောက်လို့အဲ့လူကိုရှောင်ရန်သာတွေးထားတော့သည်။
"နှင်းနှင်း အလုပ်လာပြီလားဟင်နိုရာ"
"မလာသေးဘူး ဟုတ်သားနောက်ကျနေတယ် "
"အင်း...မတွေ့မိလို့ဖြူငယ်လဲ "
"အဲ့နှင်းနှင်းကလေ ဖြူငယ့်ကိိုလိုက်ပြိုင်နေတာသိလား "
နိုရာ့စကားကြောင့်ဖြူငယ်အံအားသင့်သွားရတော့သည်။
"ဟမ် ဘာလို့လဲနိုရာရဲ့ ဖြူငယ်မှာဘာပြိုင်စရာမှလဲမရှိပဲနဲ့..."
"ဖြူငယ်က မနက် 10 နာရီမှအလုပ်ဆင်းတော့ သူကပါလိုက်ပြောင်းခိုင်းတာလေ အဲ့တာပဲကြည့်တော့သူကအဲ့လိုပဲ သူ့ထက်လှလို့နေမှာပေါ့ ဖြူငယ်က "
"ဟား ဟား နိုရာပဲ ဖြူငယ့်ကိုလှတယ်ပြောတာသိလား..."
"ဟီး အဲ့တာတော့နိုရာက ဖြူငယ့်ကို ချစ်လို့နေမှာပေါ့..."
နှစ်ယောက်သားအတိုင်ဖောက်ညီပြီး စကားတစ်ပြောပြောနှင့် အချိန်ကုန်တာမြန်လွန်းပြီး နိုရာပြန်ချိန်တောင်လာပြီဖြစ်သည်။ ဖြစ်နိုင်လျှင်နိုရာနှင့်တစ်ချိန်းတည်းအလုပ်ဆင်းချင်ပါသည်။ ဒါမှဖြူငယ်အဖော်ရမှာမဟုတ်လား။
"ဖြူငယ် နိုရာပြန်တော့မယ်နော် "
"Ok ဘိုင့်ဘိုင် မနက်ဖြန်မှတွေ့မယ် "
နှုတ်ဆက်ပြီးသည်နှင့် အတင်းပြေးသွားသည့်နိုရာကိုကြည့်ပြီး ဖြူငယ်ရယ်နေလိုက်သည်။
"ဖြူငယ်ရေ ဒို့နဲ့စတိုခန်းစစ်ရမှာမို့လား "
"အင်း...သွားရအောင်လေနှင်းနှင်း "
"ဒို့ပြီးမှလိုက်ခဲ့မယ်လေ သွားနှင့်လိုက်နော် "
" အင်းပါ..."
ဖြူငယ်စတိုခန်းထဲရောက်သည်နှင့် တွေ့လိုက်ရသည်က ရှိသမျှပစ္စည်းများ ပွလန်ကျဲလို့။ ပြုတ်ကျထားတာမဟုတ်မှန်းဖြူငယ်သိသည် တမင်လုပ်ထားခြင်းဖြစ်မည်ကိုလည်းမှန်းမိသည်။စိတ်တိုတို
နှင့် တံခါးအပြင်ထွက်ရန်ပြင်သော်လည်း တံခါးကိုအပြင်မှ သော့ခက်ထားသည်လားမသိ ဖွင့်မရပေ။
"အပြင်မှာလူရှိလားဟင် နှင်းနှင်းရေ...အပြင်မှာလူရှိလားလို့ ."
"နှင်းနှင်း လူရှိလားအပြင်မှာ တံခါးဖွင့်ပေးပါအုံး "
လည်ချောင်းတွေတောင်နာရသည်အထိ အတော်ကြာအော်ခေါ်ပြီးမှနှင်းနှင်းကပြန်ထူးလေသည်။
"အော်ဖြူငယ်အထဲမှာရှိတာလား ဒို့က ပစ္စည်းစစ်ပြီးသွားပြီထင်လို့ သော့ခက်လိုက်တာ "
"အထဲမှာဖြူငယ်ရှိတယ်လေ အခုသော့ဖွင့်ပေးအုံး"
"အိုက်ယား နှင်းနှင်းသော့ဘယ်နားပျောက်သွားလဲမသိဘူး ရှာပြီးရင်လာဖွင့်ပေးမယ်နော် ပစ္စည်းအရင်စစ်ထားလိုက်နော် "
တမင်လုပ်မှန်းသိသော်လည်း ဖြူငယ်ဘာမှမလုပ်နိုင်ဘူးမို့လား ဖြူငယ်ပြဿနာဖြစ်ပြီး ဒီအလုပ်ကထွက်လို့မရသေးဘူးလေ။
"ဟူး.... စိတ်လျှော့ထားဖြူငယ် ပစ္စည်းအရင်ပြန်စီရမယ်"
ဖြူငယ်ကိုယ့်ကိုအားပေး၍ ပွကျဲနေသည့်ပစ္စည်းများကိုစီလိုက်တော့သည်။ တစ်ယောက်ထဲ ရှိသမျှပစ္စည်းများပြန်စီနေရသည်မို့ duty out ခါနီးထိမပြီးသေးပဲနဲနဲတောင်ကျန်နေသေးသည်ဖြစ်သည်။ ဖြူငယ်တစ်ကိုယ်လုံးဟာလဲ မလှုပ်ချင်တော့သည်အထိညောင်းချိနေပြီမို့ ဖြူငယ်အဆောင်ကိုသာပြန်ချင်နေတော့သည်။
"နှင်း ဟိုတစ်ယောက်ဘယ်ရောက်နေလဲ "
"အကိုကလဲ နှင်း သူ့ကိုပညာပါးပါးလေးပြထားတယ်.... "
"အရမ်းတော့မလွန်နဲ့နော် သူကအကို့အတွက်ဆိုတာလဲသိထားအုန်း..."
"အဲ့တာကြောင့်တမင် ပညာပြပေးနေတာလေအကိုရဲ့ နောက်ဆိုသူဘာမှမလှုက်ရဲအောင်လို့နှင်းက စေတနာနဲ့ပါ..."
"နှင်းသိရင်ပြီးတာပဲ "
"နှင်း duty out ရတော့မယ် အော် မေ့တော့မလို့ ဟိုတစ်ယောက်ကို..."
ပစ္စည်းများအကုန်ပြီးသည်အထိရောက်မလာ၍ ဖြူငယ်လက်ပန်းကျပြီး ထိုင်နေလိုက်သည်။ ဖြူငယ်တခဏလေးတောင်မနားပဲစီရီစစ်ခဲ့သည်မှာလဲ ပြီးသွားခဲ့ပြီပေါ့လေ။
"ဖြူငယ် ဒို့ကအခုမှသော့ရှာတွေ့လို့ ပျင်းနေမှာပေါ့ တစ်ယောက်ထဲထိုင်နေရတာနဲ့... "
တံခါးဖွင့်ပေးလာသည့်နှင်းနှင်းက ဖြူငယ့်ကိုခနဲ့သလိုကြည့်လာလေသည်။
"တမင်လုပ်တာမို့လား နှင်းနှင်း "
"ဟမ် နှင်းနှင်းကဘာလုပ်လို့လဲ "
"ဖြူငယ်သိတယ်နှင်းနှင်းတမင်လုပ်မှန်း..."
ဖြူငယ်ဒေါသ နဲနဲဖြစ်မိသည် တဂယ်ဆိုဒီထက်ပိုဒေါသဖြစ်သင့်တာကို မနည်းလျှော့ထားရသည်လေ။ ရွှေကူလက်သီးတို့ကိုတင်းကျပ်စွာဆုတ်ထားလိုက်တော့သည်။
"ငယ်ကလဲ ဘာလို့စိတ်တိုနေရတာလဲ "
"အကို့ကိုဘယ်သူက ငယ်လို့ခေါ်ခွင့်ပေးလို့လဲ ပြီးတော့အကိုနဲ့မဆိုင်ဘူး ဘေးဖယ်နေပေးပါလား.."
စတိုခန်းထဲဝင်လာပြီး သူများကိုပိုင်ဆိုးပိုင်နင်းနဲ့ ငယ်တဲ့။ အဲ့နာမ်စားကို ကိုကြီးတစ်ယောက်ပဲခေါ်ခွင့်ရှိတာမို့ မျက်စောင်းထိုးပြီးပြောလိုက်သည်။
"အိုး ဟို.. ငယ်က မျက်စောင်းထိုးလိုက်တာလားအဲ့နာမည်မခေါ်စေချင်ရင် ဘာလဲ Baby လို့ခေါ်ရမှာလား ကိုယ်က..."
နှင်းနှင်းကိုကျော်ပြီး ဖြူငယ့်ဆီတိုးလာသည်မို့ ဖြူငယ်တွန်းလွှတ်ပြီးပြေးလာခဲ့တော့သည်။ ဖြူငယ်မပြေးနိုင်လောက်ဘူးထင်လိုက်မိတာ အခုတော့အဲ့လမ်းသရဲကိုကြောက်လို့ပြေးလာလိုက်တာများ အအြင်တောင်ဘယ်လိုရောက်လာမှန်းမသိသည်အထိပင်။
"ငယ်ဘာဖြစ်လို့လဲ အလုပ်မှာအဆင်မပြေလို့လား"
"ဘာမှမဖြစ်ပါဘူးကိုကြီူရဲ့ ဖြူငယ်နည်းနည်းပင်ပန်းနေလို့ပါ "
"အင်း ထမင်းစားပြီးရင်အိပ်တော့နော်ဒီနေ့ဖုန်းမကြည့်တော့နဲ့ "
"ဟုတ်"
ဘာမှမဖြစ်ဘူးသာပြောတယ် အခန်းထဲဝင်လာထဲက ဘာစကားမှမပြော ငေးငိုင်နေပြီး ထမင်းစားတော့လဲ နည်းနည်းသာစားသည်မို့ စိတ်ပူနေရသည်။ ပထမဆုံးတွေ့တုန်းကလို ငေးနေပေမယ် ငိုမနေသောကြောင့်တော်သေး။ ခွန်းစိတ်ထဲ မိသားစုအဆင်မပြေလို့လားဟုတွေးပူမိသေးသည်။
ကိုကြီးအခန်းထဲက ပြန်လာပြီး အိပ်ရန်ပြင်သော်လည်း ဖြူငယ့်အတွေးတွေက အိပ်ခွင့်မပေးသည်ကြောင့် ခေါင်မိုးထက်သို့ တတ်ခဲ့ပြီး ကြယ်ကြည့်နေလိုက်သည်။ နေ့လည်ကအကြောင်းတွေးမိတော့ ငိုချင်လာသည်။ ဖြူငယ်ဘာမှပြန်မလုပ်နိုင်ခဲ့ပဲ ဖြူငယ်ငြိမ်ပြီးပဲ သည်းခံခဲ့သည်မို့ ကိုယ့်ကိုကိုယ်ဝမ်းနည်းမိသည်။ ဖြူငယ့်အဖြစ်က ထိုင်ငိုနေရုံမှတစ်ပါး လုပ်နိုင်တာဘာရှိမှာမလို့လဲလောကကြီးရယ်။
ဖြူငယ်မိသားစုမှာလေ ဖြူငယ်တို့အလုပ်မရှိ၍ ထမင်း ၃ ရက်တိုင်ငတ်ခဲ့သေးသည်။ အစာပြေတစ်နေ့ကို မုန့်လေးနဲနဲလေးပဲစားရပြီး ရေသောက်၍ နေခဲ့ရသည်မို့ ဖြူငယ်အလုပ်မရှိမှာတဂယ်ကြောက်သည်။ ဒါကြောင့် ဖြူငယ်ရိုးရိုးသားသားအလုပ်ဆိုလျှင်ဖြူငယ့်မျက်နှာ အောက်ချရသည်ဖြစ်စေ၊ ဘယ်လောက်ခက်ခဲသည့်အလုပ်ဖြစ်စေ၊ ဖြူငယ်လုပ်မည်ဟုဆုံးဖြတ်ထားသည်မို့ ဖြူငယ်သည်းခံရအုံးမည်။
တစ်ကိုယ်လုံး ကိုက်ခဲနေသော်လည်း ဖြူငယ်အလုပ်ကို အားတင်းပြီးလာခဲ့သည်။ဖြူငယ်ဘယ်လောက်ပဲနေမကောင်းဖြစ်ဖြစ် ဆေးတစ်ခါမှမသောက်ပဲ ကိုယ့်ကိုအပြစ်ပေးပြီးရောဂါကိုဒီတိုင်းထားတတ်သည့်အကျင့်ရှိ၍ ဤအခါလဲ ဖြူငယ်ဆေးသောက်မည်မဟုတ်ပေ။ ဖြူငယ်ကတစ်ခါတစ်လေ ဒီလိုလဲရူးတတ်တာမို့ ဒီအဖျားဒဏ်ကိုတမြေ့မြေ့ခံစားအုံးမည်ဖြစ်သည်။
ဖြူငယ်အလုပ်မှာ နှင်းနှင်းနဲ့ လမ်းသရဲကိုအတတ်နိုင်ဆုံးရှောင်နေလိုက်သည်။ ဒါတောင်ပြန်ခါနီး လမ်းသရဲက စကားလုံးတွေနဲ့ လာနှိပ်ဆက်သွားသေးသည်။
လူက ပြန်လာထဲက နုံချိနေပြီး လမ်းတောင်ကောင်းကောင်းမလျှောက်ချင်တော့။ ပင်ပန်းတာရော အိပ်ရေးပျက်တာရော ဒီကြားထဲအစားပါပျက်လိုက်သေးသည်မို့ အားမရှိသလိုခံစားနေရပြီး ဗိုက်ပါအောင့်လာသည်မို့ အခန်းထဲတွင်ခွေခွေလေးအိပ်နေလိုက်သည်။
"သေစမ်းဖြူငယ်ရယ် ဒီလိုရက်မှ လာနေရလား ဝယ်ထားတာလဲမရှိဘူး ဟူး.. စိတ်ညစ်တယ်"
တစ်ယောက်ထဲရေရွတ်နေလိုက်ပြီး မလှုပ်နိုင်တော့သည့်ခန္ဓာကိုယ်ကို အားယူထကာ ပိုက်ဆံလေးကိုင်၍ Mart သို့သွားရန်အခန်းအပြင်ထွက်လာလိုက်တော့သည်။ သို့သော်ဖြူငယ်လမ်းကောင်းကောင်းမလျှောက်နိုင်တော့ ဗိုက်အရမ်းအောင့်လာသည်မို့ထိုင်ချလိုက်ပြီး ငြိမ်ငြိမ်လေးနေနေလိုက်သည်။
"ငယ် ဘာဖြစ်လို့လဲ ဘာဖြစ်တာလဲလို့ငယ်... ငယ်..."
အတင်းလူကိုလှုတ်ရမ်းပြီးမေးလာသည့်ကိုကြီးနဲ့လဲစိတ်ညစ်ပါသည်။ အားကြီးနှင့်လူကိုကိုင်ပြီးမေးနေသည့်ကိုကြီးကြောင့် ဖြူငယ်တော့သေတော့မှာပဲ ကိုယ်ကြီးလက်ထဲမှာ။
"ဖြူငယ် ဗိုက်အောင့်လို့ပါ ဘာမှမဖြစ်ဘူး "
"ငယ်ဘာတွေစားလို့လဲ ဆေးခန်းသွားပြရအောင်လာ..."
"မပြတော့ဘူးကိုကြီး ပြီးရင်ပျောက်သွားလိမ့်မယ်"
"မဟုတ်တာကွာဒီလောက်ဖြစ်နေတာကို ကိုကြီးကိုယ်တိုင်လိုက်ပို့ပေးမယ်ထ"
"ကိုကြီးနဲ့လဲခက်ပါတယ် ဖြူငယ်ကဟိုဟာလာနေလို့ဗိုက်အောင့်တာပါ "
မအီမသာမျက်နှာလေးက ရှက်ရွံ့သလိုလေးပြောလာသည့်အခါ ခွန်းသဘောပေါက်သွားရတော့သည်။
"အော် သိပြီ "
"အင်းအဲ့တာသွားဝယ်စရာလေးရှိလို့ လမ်းမလျှောက်နိုင်တော့လို့ ခဏထိုင်နေတာ..."
" အင်း...လာအခန်းပြန်မယ် "
"ဟမ် ..ဝယ်စရာရှိပါတယ်ဆို "
"သိတယ် လမ်းလျှောက်နိုင်လားငယ်
ထားတော့ ကိုကြီးပဲခေါ်သွားတော့မယ် "
ပြောပြီး ဖြူငယ့်ကို ကောက်ပွေ့လာသည့်ကိုကြီးကြောင့် ရင်တုန်ရပြန်ပြီ။ ဖြူငယ်တို့ကဒီအချိန်မှာ နီးနီးကပ်ကပ်ကြီးနေလို့မရဘူးလေကိုကြီးရယ်။
"ကိုကြီး အောက်ကိုပြန်ချပေး ငရဲကြီးမယ်လို့ "
"ကိုကြီးအခန်းမှာပဲနေနော် "
အောက်မချပေးပဲ ကိုကြီး ကုတင်ဆီပွေ့လာပေးပြီးချပေးသည်မို့ ဖြူငယ်မှာပြာယာခက်နေရသည် အစွန်းထင်းတွေပေကုန်ရင်ဘယ်လိုလုပ်မလဲ။
"ငြိမ်ငြိမ်နေလေငယ်ရဲ့ကိုကြီးမှာ အခင်းအပိုတွေရှိတယ်အေးဆေးနေ ခဏလေးပဲစောင့် ကိုကြီးပြီးရင်ပြန်လာခဲ့မယ်နော်.."
"ကိုကြီး.."
အခန်းဝရောက်သွားသည့်ကိုကြီးကိုလှမ်းခေါ်လိုက်တော့ တစ်ချက်ရယ်ပြကာထွက်သွားလေတော့သည်။ ဖြူငယ်လဲမလှုပ်နိုင်တော့ပြီမို့ လှနေပြီးသာနေလိုက်တော့သည်။
Words 1929
ဆက်လက်ကြိုးစားသွားပါမည်။
(Zawgyi)
ခြန္းရဲ႕ႏွောင္ႀကိဳးငယ္ အပိုင္း - ၁၃
ျဖဴငယ္အလုပ္လာသည္ႏွင့္ နိုရာအနားသို႔ေျပးသြားလိုက္ေတာ့သည္။
"ေတြ႕တယ္မို႔လား ျဖဴငယ္ မေန႕ကလမ္းသရဲအဆိုးအေတကို..."
"အင္းေတြ႕တယ္ ျဖဴငယ္ေၾကာက္လို႔သူကို႔"
"အင္းနိုရာမေတြ႕ရတာေတာင္ ေျပာသံၾကားတာနဲ႕ေၾကာက္ေနတာ"
နိုရာ့စကားေၾကာင့္ျဖဴငယ္ၿပဳံးလိုက္သည္။ အဲ့လိုလူကိုမွမေၾကာက္ရင္အဆန္းျဖစ္ေနမွာေပါ့ ျဖဴငယ္လဲေၾကာက္လို႔အဲ့လူကိုေရွာင္ရန္သာေတြးထားေတာ့သည္။
"ႏွင္းႏွင္း အလုပ္လာၿပီလားဟင္နိုရာ"
"မလာေသးဘူး ဟုတ္သားေနာက္က်ေနတယ္ "
"အင္း...မေတြ႕မိလို႔ျဖဴငယ္လဲ "
"အဲ့ႏွင္းႏွင္းကေလ ျဖဴငယ့္ကိိုလိုက္ၿပိဳင္ေနတာသိလား "
နိုရာ့စကားေၾကာင့္ျဖဴငယ္အံအားသင့္သြားရေတာ့သည္။
"ဟမ္ ဘာလို႔လဲနိုရာရဲ႕ ျဖဴငယ္မွာဘာၿပိဳင္စရာမွလဲမရွိပဲနဲ႕..."
"ျဖဴငယ္က မနက္ 10 နာရီမွအလုပ္ဆင္းေတာ့ သူကပါလိုက္ေျပာင္းခိုင္းတာေလ အဲ့တာပဲၾကည့္ေတာ့သူကအဲ့လိုပဲ သူ႕ထက္လွလို႔ေနမွာေပါ့ ျဖဴငယ္က "
"ဟား ဟား နိုရာပဲ ျဖဴငယ့္ကိုလွတယ္ေျပာတာသိလား..."
"ဟီး အဲ့တာေတာ့နိုရာက ျဖဴငယ့္ကို ခ်စ္လို႔ေနမွာေပါ့..."
ႏွစ္ေယာက္သားအတိုင္ေဖာက္ညီၿပီး စကားတစ္ေျပာေျပာႏွင့္ အခ်ိန္ကုန္တာျမန္လြန္းၿပီး နိုရာျပန္ခ်ိန္ေတာင္လာၿပီျဖစ္သည္။ ျဖစ္နိုင္လွ်င္နိုရာႏွင့္တစ္ခ်ိန္းတည္းအလုပ္ဆင္းခ်င္ပါသည္။ ဒါမွျဖဴငယ္အေဖာ္ရမွာမဟုတ္လား။
"ျဖဴငယ္ နိုရာျပန္ေတာ့မယ္ေနာ္ "
"Ok ဘိုင့္ဘိုင္ မနက္ျဖန္မွေတြ႕မယ္ "
ႏႈတ္ဆက္ၿပီးသည္ႏွင့္ အတင္းေျပးသြားသည့္နိုရာကိုၾကည့္ၿပီး ျဖဴငယ္ရယ္ေနလိုက္သည္။
"ျဖဴငယ္ေရ ဒို႔နဲ႕စတိုခန္းစစ္ရမွာမို႔လား "
"အင္း...သြားရေအာင္ေလႏွင္းႏွင္း "
"ဒို႔ၿပီးမွလိုက္ခဲ့မယ္ေလ သြားႏွင့္လိုက္ေနာ္ "
" အင္းပါ..."
ျဖဴငယ္စတိုခန္းထဲေရာက္သည္ႏွင့္ ေတြ႕လိုက္ရသည္က ရွိသမွ်ပစၥည္းမ်ား ပြလန္က်ဲလို႔။ ျပဳတ္က်ထားတာမဟုတ္မွန္းျဖဴငယ္သိသည္ တမင္လုပ္ထားျခင္းျဖစ္မည္ကိုလည္းမွန္းမိသည္။စိတ္တိုတို
ႏွင့္ တံခါးအျပင္ထြက္ရန္ျပင္ေသာ္လည္း တံခါးကိုအျပင္မွ ေသာ့ခက္ထားသည္လားမသိ ဖြင့္မရေပ။
"အျပင္မွာလူရွိလားဟင္ ႏွင္းႏွင္းေရ...အျပင္မွာလူရွိလားလို႔ ."
"ႏွင္းႏွင္း လူရွိလားအျပင္မွာ တံခါးဖြင့္ေပးပါအုံး "
လည္ေခ်ာင္းေတြေတာင္နာရသည္အထိ အေတာ္ၾကာေအာ္ေခၚၿပီးမွႏွင္းႏွင္းကျပန္ထူးေလသည္။
"ေအာ္ျဖဴငယ္အထဲမွာရွိတာလား ဒို႔က ပစၥည္းစစ္ၿပီးသြားၿပီထင္လို႔ ေသာ့ခက္လိုက္တာ "
"အထဲမွာျဖဴငယ္ရွိတယ္ေလ အခုေသာ့ဖြင့္ေပးအုံး"
"အိုက္ယား ႏွင္းႏွင္းေသာ့ဘယ္နားေပ်ာက္သြားလဲမသိဘူး ရွာၿပီးရင္လာဖြင့္ေပးမယ္ေနာ္ ပစၥည္းအရင္စစ္ထားလိုက္ေနာ္ "
တမင္လုပ္မွန္းသိေသာ္လည္း ျဖဴငယ္ဘာမွမလုပ္နိုင္ဘူးမို႔လား ျဖဴငယ္ျပႆနာျဖစ္ၿပီး ဒီအလုပ္ကထြက္လို႔မရေသးဘူးေလ။
"ဟူး.... စိတ္ေလွ်ာ့ထားျဖဴငယ္ ပစၥည္းအရင္ျပန္စီရမယ္"
ျဖဴငယ္ကိုယ့္ကိုအားေပး၍ ပြက်ဲေနသည့္ပစၥည္းမ်ားကိုစီလိုက္ေတာ့သည္။ တစ္ေယာက္ထဲ ရွိသမွ်ပစၥည္းမ်ားျပန္စီေနရသည္မို႔ duty out ခါနီးထိမၿပီးေသးပဲနဲနဲေတာင္က်န္ေနေသးသည္ျဖစ္သည္။ ျဖဴငယ္တစ္ကိုယ္လုံးဟာလဲ မလႈပ္ခ်င္ေတာ့သည္အထိေညာင္းခ်ိေနၿပီမို႔ ျဖဴငယ္အေဆာင္ကိုသာျပန္ခ်င္ေနေတာ့သည္။
"ႏွင္း ဟိုတစ္ေယာက္ဘယ္ေရာက္ေနလဲ "
"အကိုကလဲ ႏွင္း သူ႕ကိုပညာပါးပါးေလးျပထားတယ္.... "
"အရမ္းေတာ့မလြန္နဲ႕ေနာ္ သူကအကို႔အတြက္ဆိုတာလဲသိထားအုန္း..."
"အဲ့တာေၾကာင့္တမင္ ပညာျပေပးေနတာေလအကိုရဲ႕ ေနာက္ဆိုသူဘာမွမလႈက္ရဲေအာင္လို႔ႏွင္းက ေစတနာနဲ႕ပါ..."
"ႏွင္းသိရင္ၿပီးတာပဲ "
"ႏွင္း duty out ရေတာ့မယ္ ေအာ္ ေမ့ေတာ့မလို႔ ဟိုတစ္ေယာက္ကို..."
ပစၥည္းမ်ားအကုန္ၿပီးသည္အထိေရာက္မလာ၍ ျဖဴငယ္လက္ပန္းက်ၿပီး ထိုင္ေနလိုက္သည္။ ျဖဴငယ္တခဏေလးေတာင္မနားပဲစီရီစစ္ခဲ့သည္မွာလဲ ၿပီးသြားခဲ့ၿပီေပါ့ေလ။
"ျဖဴငယ္ ဒို႔ကအခုမွေသာ့ရွာေတြ႕လို႔ ပ်င္းေနမွာေပါ့ တစ္ေယာက္ထဲထိုင္ေနရတာနဲ႕... "
တံခါးဖြင့္ေပးလာသည့္ႏွင္းႏွင္းက ျဖဴငယ့္ကိုခနဲ႕သလိုၾကည့္လာေလသည္။
"တမင္လုပ္တာမို႔လား ႏွင္းႏွင္း "
"ဟမ္ ႏွင္းႏွင္းကဘာလုပ္လို႔လဲ "
"ျဖဴငယ္သိတယ္ႏွင္းႏွင္းတမင္လုပ္မွန္း..."
ျဖဴငယ္ေဒါသ နဲနဲျဖစ္မိသည္ တဂယ္ဆိုဒီထက္ပိုေဒါသျဖစ္သင့္တာကို မနည္းေလွ်ာ့ထားရသည္ေလ။ ေ႐ႊကူလက္သီးတို႔ကိုတင္းက်ပ္စြာဆုတ္ထားလိုက္ေတာ့သည္။
"ငယ္ကလဲ ဘာလို႔စိတ္တိုေနရတာလဲ "
"အကို႔ကိုဘယ္သူက ငယ္လို႔ေခၚခြင့္ေပးလို႔လဲ ၿပီးေတာ့အကိုနဲ႕မဆိုင္ဘူး ေဘးဖယ္ေနေပးပါလား.."
စတိုခန္းထဲဝင္လာၿပီး သူမ်ားကိုပိုင္ဆိုးပိုင္နင္းနဲ႕ ငယ္တဲ့။ အဲ့နာမ္စားကို ကိုႀကီးတစ္ေယာက္ပဲေခၚခြင့္ရွိတာမို႔ မ်က္ေစာင္းထိုးၿပီးေျပာလိုက္သည္။
"အိုး ဟို.. ငယ္က မ်က္ေစာင္းထိုးလိုက္တာလားအဲ့နာမည္မေခၚေစခ်င္ရင္ ဘာလဲ Baby လို႔ေခၚရမွာလား ကိုယ္က..."
ႏွင္းႏွင္းကိုေက်ာ္ၿပီး ျဖဴငယ့္ဆီတိုးလာသည္မို႔ ျဖဴငယ္တြန္းလႊတ္ၿပီးေျပးလာခဲ့ေတာ့သည္။ ျဖဴငယ္မေျပးနိုင္ေလာက္ဘူးထင္လိုက္မိတာ အခုေတာ့အဲ့လမ္းသရဲကိုေၾကာက္လို႔ေျပးလာလိုက္တာမ်ား အျအင္ေတာင္ဘယ္လိုေရာက္လာမွန္းမသိသည္အထိပင္။
"ငယ္ဘာျဖစ္လို႔လဲ အလုပ္မွာအဆင္မေျပလို႔လား"
"ဘာမွမျဖစ္ပါဘူးကိုႀကီဴရဲ႕ ျဖဴငယ္နည္းနည္းပင္ပန္းေနလို႔ပါ "
"အင္း ထမင္းစားၿပီးရင္အိပ္ေတာ့ေနာ္ဒီေန႕ဖုန္းမၾကည့္ေတာ့နဲ႕ "
"ဟုတ္"
ဘာမွမျဖစ္ဘူးသာေျပာတယ္ အခန္းထဲဝင္လာထဲက ဘာစကားမွမေျပာ ေငးငိုင္ေနၿပီး ထမင္းစားေတာ့လဲ နည္းနည္းသာစားသည္မို႔ စိတ္ပူေနရသည္။ ပထမဆုံးေတြ႕တုန္းကလို ေငးေနေပမယ္ ငိုမေနေသာေၾကာင့္ေတာ္ေသး။ ခြန္းစိတ္ထဲ မိသားစုအဆင္မေျပလို႔လားဟုေတြးပူမိေသးသည္။
ကိုႀကီးအခန္းထဲက ျပန္လာၿပီး အိပ္ရန္ျပင္ေသာ္လည္း ျဖဴငယ့္အေတြးေတြက အိပ္ခြင့္မေပးသည္ေၾကာင့္ ေခါင္မိုးထက္သို႔ တတ္ခဲ့ၿပီး ၾကယ္ၾကည့္ေနလိုက္သည္။ ေန႕လည္ကအေၾကာင္းေတြးမိေတာ့ ငိုခ်င္လာသည္။ ျဖဴငယ္ဘာမွျပန္မလုပ္နိုင္ခဲ့ပဲ ျဖဴငယ္ၿငိမ္ၿပီးပဲ သည္းခံခဲ့သည္မို႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ဝမ္းနည္းမိသည္။ ျဖဴငယ့္အျဖစ္က ထိုင္ငိုေန႐ုံမွတစ္ပါး လုပ္နိုင္တာဘာရွိမွာမလို႔လဲေလာကႀကီးရယ္။
ျဖဴငယ္မိသားစုမွာေလ ျဖဴငယ္တို႔အလုပ္မရွိ၍ ထမင္း ၃ ရက္တိုင္ငတ္ခဲ့ေသးသည္။ အစာေျပတစ္ေန႕ကို မုန့္ေလးနဲနဲေလးပဲစားရၿပီး ေရေသာက္၍ ေနခဲ့ရသည္မို႔ ျဖဴငယ္အလုပ္မရွိမွာတဂယ္ေၾကာက္သည္။ ဒါေၾကာင့္ ျဖဴငယ္ရိုးရိုးသားသားအလုပ္ဆိုလွ်င္ျဖဴငယ့္မ်က္ႏွာ ေအာက္ခ်ရသည္ျဖစ္ေစ၊ ဘယ္ေလာက္ခက္ခဲသည့္အလုပ္ျဖစ္ေစ၊ ျဖဴငယ္လုပ္မည္ဟုဆုံးျဖတ္ထားသည္မို႔ ျဖဴငယ္သည္းခံရအုံးမည္။
တစ္ကိုယ္လုံး ကိုက္ခဲေနေသာ္လည္း ျဖဴငယ္အလုပ္ကို အားတင္းၿပီးလာခဲ့သည္။ျဖဴငယ္ဘယ္ေလာက္ပဲေနမေကာင္းျဖစ္ျဖစ္ ေဆးတစ္ခါမွမေသာက္ပဲ ကိုယ့္ကိုအျပစ္ေပးၿပီးေရာဂါကိုဒီတိုင္းထားတတ္သည့္အက်င့္ရွိ၍ ဤအခါလဲ ျဖဴငယ္ေဆးေသာက္မည္မဟုတ္ေပ။ ျဖဴငယ္ကတစ္ခါတစ္ေလ ဒီလိုလဲ႐ူးတတ္တာမို႔ ဒီအဖ်ားဒဏ္ကိုတေျမ့ေျမ့ခံစားအုံးမည္ျဖစ္သည္။
ျဖဴငယ္အလုပ္မွာ ႏွင္းႏွင္းနဲ႕ လမ္းသရဲကိုအတတ္နိုင္ဆုံးေရွာင္ေနလိုက္သည္။ ဒါေတာင္ျပန္ခါနီး လမ္းသရဲက စကားလုံးေတြနဲ႕ လာႏွိပ္ဆက္သြားေသးသည္။
လူက ျပန္လာထဲက ႏုံခ်ိေနၿပီး လမ္းေတာင္ေကာင္းေကာင္းမေလွ်ာက္ခ်င္ေတာ့။ ပင္ပန္းတာေရာ အိပ္ေရးပ်က္တာေရာ ဒီၾကားထဲအစားပါပ်က္လိုက္ေသးသည္မို႔ အားမရွိသလိုခံစားေနရၿပီး ဗိုက္ပါေအာင့္လာသည္မို႔ အခန္းထဲတြင္ေခြေခြေလးအိပ္ေနလိုက္သည္။
"ေသစမ္းျဖဴငယ္ရယ္ ဒီလိုရက္မွ လာေနရလား ဝယ္ထားတာလဲမရွိဘူး ဟူး.. စိတ္ညစ္တယ္"
တစ္ေယာက္ထဲေရ႐ြတ္ေနလိုက္ၿပီး မလႈပ္နိုင္ေတာ့သည့္ခႏၶာကိုယ္ကို အားယူထကာ ပိုက္ဆံေလးကိုင္၍ Mart သို႔သြားရန္အခန္းအျပင္ထြက္လာလိုက္ေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ျဖဴငယ္လမ္းေကာင္းေကာင္းမေလွ်ာက္နိုင္ေတာ့ ဗိုက္အရမ္းေအာင့္လာသည္မို႔ထိုင္ခ်လိဳက္ၿပီး ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေနေနလိုက္သည္။
"ငယ္ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဘာျဖစ္တာလဲလို႔ငယ္... ငယ္..."
အတင္းလူကိုလႈတ္ရမ္းၿပီးေမးလာသည့္ကိုႀကီးနဲ႕လဲစိတ္ညစ္ပါသည္။ အားႀကီးႏွင့္လူကိုကိုင္ၿပီးေမးေနသည့္ကိုႀကီးေၾကာင့္ ျဖဴငယ္ေတာ့ေသေတာ့မွာပဲ ကိုယ္ႀကီးလက္ထဲမွာ။
"ျဖဴငယ္ ဗိုက္ေအာင့္လို႔ပါ ဘာမွမျဖစ္ဘူး "
"ငယ္ဘာေတြစားလို႔လဲ ေဆးခန္းသြားျပရေအာင္လာ..."
"မျပေတာ့ဘူးကိုႀကီး ၿပီးရင္ေပ်ာက္သြားလိမ့္မယ္"
"မဟုတ္တာကြာဒီေလာက္ျဖစ္ေနတာကို ကိုႀကီးကိုယ္တိုင္လိုက္ပို႔ေပးမယ္ထ"
"ကိုႀကီးနဲ႕လဲခက္ပါတယ္ ျဖဴငယ္ကဟိုဟာလာေနလို႔ဗိုက္ေအာင့္တာပါ "
မအီမသာမ်က္ႏွာေလးက ရွက္႐ြံ႕သလိုေလးေျပာလာသည့္အခါ ခြန္းသေဘာေပါက္သြားရေတာ့သည္။
"ေအာ္ သိၿပီ "
"အင္းအဲ့တာသြားဝယ္စရာေလးရွိလို႔ လမ္းမေလွ်ာက္နိုင္ေတာ့လို႔ ခဏထိုင္ေနတာ..."
" အင္း...လာအခန္းျပန္မယ္ "
"ဟမ္ ..ဝယ္စရာရွိပါတယ္ဆို "
"သိတယ္ လမ္းေလွ်ာက္နိုင္လားငယ္
ထားေတာ့ ကိုႀကီးပဲေခၚသြားေတာ့မယ္ "
ေျပာၿပီး ျဖဴငယ့္ကို ေကာက္ေပြ႕လာသည့္ကိုႀကီးေၾကာင့္ ရင္တုန္ရျပန္ၿပီ။ ျဖဴငယ္တို႔ကဒီအခ်ိန္မွာ နီးနီးကပ္ကပ္ႀကီးေနလို႔မရဘူးေလကိုႀကီးရယ္။
"ကိုႀကီး ေအာက္ကိုျပန္ခ်ေပး ငရဲႀကီးမယ္လို႔ "
"ကိုႀကီးအခန္းမွာပဲေနေနာ္ "
ေအာက္မခ်ေပးပဲ ကိုႀကီး ကုတင္ဆီေပြ႕လာေပးၿပီးခ်ေပးသည္မို႔ ျဖဴငယ္မွာျပာယာခက္ေနရသည္ အစြန္းထင္းေတြေပကုန္ရင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။
"ၿငိမ္ၿငိမ္ေနေလငယ္ရဲ႕ကိုႀကီးမွာ အခင္းအပိုေတြရွိတယ္ေအးေဆးေန ခဏေလးပဲေစာင့္ ကိုႀကီးၿပီးရင္ျပန္လာခဲ့မယ္ေနာ္.."
"ကိုႀကီး.."
အခန္းဝေရာက္သြားသည့္ကိုႀကီးကိုလွမ္းေခၚလိုက္ေတာ့ တစ္ခ်က္ရယ္ျပကာထြက္သြားေလေတာ့သည္။ ျဖဴငယ္လဲမလႈပ္နိုင္ေတာ့ၿပီမို႔ လွေနၿပီးသာေနလိုက္ေတာ့သည္။
Words 1929
ဆက္လက္ႀကိဳးစားသြားပါမည္။