Μπαίνω απλά μέσα αφού η πόρτα ήταν ανοιχτή.Το βλέπω στο γνωστό μέρος.Εκεί που είναι κάθε μέρα.Στο ροζ δωματιο.
Τον βλέπω στα γόνατα να συναρμολογεί την συρταριερα .Την συρταριερα που έχει πάρει για την μικρή.
Δεν με έχει δει ακόμα έτσι απλά κάθομαι και τον χαζεύω από έξω από το δωματιο.
Είναι ακόμα πιο χλωμος.
Ακόμα πιο αδύνατος.
Ακόμα πιο αδύναμος.
Αλλά το ίδιο πρόσωπο που ερωτεύτηκα.
Μετά σταμάτησε τα πάντα και έβαλε το χέρι στο στήθος του.Δυσκολευόταν να αναπνεύσει πάλι.Ο γιατρός του λεει ότι μπορεί να πάρει οξυγόνο για να βοηθηθεί αλλά εκείνος δεν θέλει.Είναι και ξεροκεφαλος.
Πλησιάσω αμέσως και τον βοηθάω να σηκωθεί.
«Ολίβια...ήρθες...»λεει.
«Εντάξει είσαι;»ρωτάω.
«Περδίκη»λεει και μου ρίχνει ένα χαμόγελο.
«Έλα να ξαπλωσεις λίγο.Τι λες;»ρωτάω.
«Έναν ύπνο θα τον εκανα»λεει και πάμε σιγά σιγά μέχρι το δωματιο του.Τον βοηθάω να ξαπλωσει.
«Θες κάτι να σου φέρω;»ρωτάω.
Με κοίταζε περιέργα τώρα.
«Τι είναι;»
«Εσυ φαίνεσαι να έχεις πιο πολύ ανάγκη τον ύπνο από μένα.Τι μαύροι κύκλοι είναι αυτοί κάτω από τα μάτια σου;»μου λεει.
Και η αλήθεια είναι αυτή.
Δεν μπορώ να κοιμηθώ καλά.Δεν έχω όρεξη να φάω.Η γενικά να κάνω το οτιδήποτε.
«Έλα εδώ να κοιμηθούμε παρέα»λεει και κάνει άκρη για να έχω χώρο να ξαπλώσω.Και το κάνω φυσικά.Ξαπλώνω δίπλα του.
Αυτος με την μια κοιμάται.Με το που έκλεισε τα μάτια του.Εγώ φυσικά και δεν το έκανα.Απλά τον κοίταζα να κοιμάται.Άκουγα την αναπνοή του που έβγαινε δύσκολα.Έβλεπα το στήθος του να ανεβοκατεβαίνει.
Έβαλα το χέρι μου πάνω στην καρδιά του και άκουγα πως έκανε.Δεν μπορώ να το διανοηθώ ότι σε λιγο καιρό δεν θα χτυπάει.Δεν μπορώ.Δεν μπορώ να το διανοηθώ ότι δεν θα γιορτάσει τα φετινά γενέθλια του.Ότι δεν θα είναι στα πρώτα γενέθλια της Ληδα ή στην αποφοιτήση του Λευτέρη ή στα επόμενα Χριστούγεννα.
Δεν μπορώ.
Δεν θέλω.
Δεν μπορώ.
***
«Εχω ερώτηση»λεει όταν βάζω πάνω στο τραπέζι το ψωμί.
«Πες μου»λέω.
«Ποιο είναι το όνειρο σου;»ρωτάει.
Κάθομαι στο τραπέζι απέναντι του αφού τα έβαλα πάνω όλα και είμαστε ετοιμοι να φάμε.
«Τι εννοείς;»
«Κάτι που θέλεις πολύ ρε παιδάκι μου.Ένα όνειρο από εδώ και πέρα.Έναν στόχο.Κάτι»ρωτάει.
«Δεν θέλω τίποτα»λέω και βαζω στο πιάτο του πατάτες.
«Αποκλείεται αυτό.Όλοι θέλουν κάτι»
Σταμάτησα ότι έκανα.
«Ωραία.Τότε θέλω να γίνεις καλά!»απανταω.
«Ολίβια εννοώ πράγματα εφικτά.Που μπορούν να πραγματοποιηθούν»
«Αυτό είναι αυτό που θέλω πιο πολύ»του απανταω ειλικρινά γιατί δεν υπάρχει κάτι που να θέλω περισοτερο από αυτό.
Ξεκινάει να τρώει.
Δεν μιλήσαμε για δυο λεπτά περίπου.
«Παλια έλεγες ότι θα άνοιγες ένα κτηνιατρείο.Ακόμα ισχύει αυτό;»ρωτάει.
Το θυμάται.
«Ναι το θέλω.Κάποια στιγμή δηλαδή...»λέω γενικά.
«Γιατί όχι τώρα;»
«Γιατί δεν έχω λεφτά τώρα.Δεν έχω και όρεξη.»λέω.
Το μόνο που θέλω είναι να είμαι μαζί του.
«Κατάλαβα»είναι το μόνο που λεει.
Δεν μιλήσαμε πάλι και τελειώσαμε το φαγητό στην απόλυτη ησυχία.Όταν τελειώσαμε μάζεψα τα πιάτα και άρχισα να τα πλένω.
«Έτσι θα μαστε από εδώ και πέρα;»ρωτάει μετά.
«Τι εννοείς;»
Μου κλείνει την βρύση.Γυρνάω το κεφάλι αφού ήταν ακριβώς πίσω μου.
«Δεν είσαι ο εαυτός σου Ολίβια.Και έχει περάσει καιρός και πάλι δεν επανήλθε ο γνωστός εαυτός σου.Και φοβάμαι.Φοβάμαι μην από εδώ και πέρα είσαι έτσι πάντα»λεει.
Αγαπάω κάποιον.
Και αυτός πεθαίνει.
Πως θέλει να είμαι;
«Σωκράτη δεν μπορώ να γελάω.Όχι όταν ξέρω ότι εσυ...απλά δεν μπορώ!»λεω.
«Εγώ όμως θέλω να γελάς.»
Δεν μπορώ.Δεν εχω κάτι για να γελάσω.
***
Έκανα μπάνιο τον Μιλο και αφού έφαγε ξανακοιμηθηκε.
Ήμουν ετοιμη να φύγω όταν μπαίνει μέσα στο δωματιο ο Σωκρατης με το κινητό στο χέρι και γρήγορα βήματα.
«Τι πηγές και έκανες;»ρωτάει.
«Τι;Τι έκανα;»ρωτάω.
«ΤΙ ΕΚΑΝΕΣ ΟΛΙΒΙΑ;ΠΗΡΕΣ ΤΟΝ ΓΙΑΤΡΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ;!»φωναζει.
Α.
Αυτό.
«Τον ρώτησες τι;Αν γίνεται να πάρουν τους πνεύμονες σου και να τους δώσουν σε εμένα;Είσαι σοβαρή;»ρωτάει.
«Σωκράτη...»
«Όχι Σωκράτη!Ασε τα Σωκράτη!»λεει.
Έχει νευριάσει μαζί μου.
«Θέλω απλά να γίνεις καλά οκ;»λέω.
Έρχεται απότομα απέναντι μου.
Σταματάει ακριβώς μπροστά μου.
Πετάει το κινητό κάτω με δύναμη και μετά με κοιτάει.
Με τα χέρια μου κρατάει το πρόσωπο μου δυνατά.
«Θα πεθάνω.»
«Μην...»
«Ολίβια θα πεθάνω.Το καταλαβαίνεις αυτό;Θα πεθάνω.Απλά αποδεξου το όπως έκανα εγώ.Σε παρακαλώ!»
«Δεν θα το αποδεχτώ ποτέ!»
«Ολίβια θα πεθάνω.Και δεν υπάρχει τίποτα που να μπορείς να κανείς.Ούτε εσυ ούτε κανείς»λεει σκληρά.
Η καρδιά μου δεν την αντέχει την αλήθεια.
Πάντα ήθελα την αλήθεια αλλά τώρα δεν την θέλω.
Δεν μαρεσει.
«Όχι»λέω.
«Ολίβια μην το κανείς αυτό γαμωτο!Μην!Μην αλλάξεις αυτό που είσαι,μην κανείς την ζωή σου να γυρνάει γύρω από μένα και την αρρώστια μου.Μην βάλεις την ζωή σου σε παύση!»λεει.
Αρχίζω να κλαίω για άλλη μια φορά.
«Μακαρι εγώ να πέθαινα οκ;Μακαρι εγώ να είχα καρκίνο και εγώ να πέθαινα!!!»φωναζω τώρα.
Διώχνω τα χέρια του από το πρόσωπο μου και του γυρνάω την πλάτη για να κλάψω με την ησυχία μου.
Προσπαθώ να μην κλαίω μπροστά του.
Ξέρω.Δεν κάνω καλή δουλειά.
Νιώθω τα χέρια του να με κρατάνε και να με αγκαλιάζουν απαλα από πίσω.Νιώθω την αναπνοή του στο αυτί μου.Νιώθω ένα απαλό φίλι στον ώμο μου.
«Μην το ξαναπείς ποτέ αυτο οκ;Ούτε καν να περνάει από το μυαλό σου θέλω...»λεει σιγά στο αυτί μου.
«Θα ήταν καλύτερα για όλους...»λέω.
Έτσι δεν θα πέρναγα αυτό που περνάω τώρα.
Με γυρνάει από την μέση προς την μεριά του.
«Το χαμόγελο σου κανεί καλύτερο τον κόσμο Ολίβια.Η καλοσύνη σου και η ευγενια σου και ο τρόπος που βλέπεις τον κόσμο θα αλλάξουν κάτι σε αυτήν την σκατοζωη.Είμαι σίγουρος για αυτο.Και αν δεν μπορείς να αλλάξεις όλο τον κοσμο θα αλλάξεις ένα μέρος του.Και αυτο είναι υπεραρκετό»λεει.
Δεν με νοιάζει πλέον να αλλάξω τον κοσμο.
Να αλλάξω το γεγονός ότι είναι άρρωστος ο Σωκράτης.Μόνο αυτό θέλω να αλλάξω.
«Κοιτά!Αλλαξες εμένα στο κάτω κάτω.Το τελευταίο μήνα έχω πει πράγματα που έλεγα πότε δεν θα πω...»λεει με ένα χαμόγελο.
«Σιγά τι έχεις πει...»λέω αφού τα λεει για να νιώσω καλύτερα.
Σκουπίζει ένα δάκρυ μου.Ένα πράγμα που το κάνει συχνά μαζί μου πλέον.
«Έχω πει το σαγαπω.Ποτέ σε καμία δεν έχω πει το σαγαπω στην ζωή μου»λεει.
Αυτό με έκανε να κλάψω πιο πολύ.
Γιατί δεν έπρεπε να γίνουν έτσι όλα.Έπρεπε να ζήσει.Να κάνει ότι θέλει στην ζωή του.Να ζήσει και να είμαστε μαζί.
Τώρα τον βρήκα.Γιατί πρέπει να τον χάσω;
Πως αυτό είναι δίκαιο;
Πως αυτό είναι σωστό;
Πως;
Μια φορά ερωτεύτηκα τρελα.Μια φορά άνοιξα την καρδιά και τα είπα όλα κοιτάζοντας τον στα μάτια.Μια φορά ξεπέρασα την ντροπαλότητα μου.Μια φορά.
Και γιατί;Για να νιώθω κενή μέσα μου;
Για να μείνω μόνη;
Για να πεθάνει ο άνθρωπος που μόλις βρήκα;
Είπε το σαγαπω πρώτη φορά σε εμένα.
Και εγώ ειπα το σαγαπω πρώτη φορά σε αυτόν.
Για ποιο λόγο;
Για να τελειώσει η ιστορία μας πριν καν αρχίσει;
«Φίλα με»του λέω μετά.
Κουνάει το κεφάλι αρνητικά.
«Αυτό δεν είναι καλή ιδέα....»λεει.
«Γιατί;Φοβάσαι μην σε ερωτευτώ περισσότερο;Γιατί αυτό δεν είναι εφικτό ξέρεις..»λέω.
Είναι αργά για αυτό.
«Ολίβια...»ψιθιριζει και ξεφυσάει δυνατά.
«Προσπαθώ να κάνω την απουσία μου αργότερα όσο πιο εύκολη μπορώ...αλλά μου το κανείς δύσκολο γαμωτο...»λεει σιγά.
«Δεν θα μπορούσε ποτέ η απουσία σου να είναι εύκολο πράγμα Σωκράτη.»
Και κάπως έτσι με φίλησε.Και κάπως έτσι ξεκίνησα να κλαίω περισσότερο ενώ με φιλαει.
Γιατί αυτό το φιλί το θέλω κάθε μέρα,κάθε ώρα για το υπόλοιπο της ζωής μου.
Και απλά δεν θα το έχω.