Ακούστηκε το κινητό μου και ξύπνησα.Άνοιξα τα μάτια μου και όταν αυτό συνέχισε να δονείτε στην τσέπη μου το βγάζω.
Κασσανδρα.Τι θέλει;
Δεν το σηκώνω επειδή έχω έναν άσχημο πονοκέφαλο.
Πήγα να σηκωθώ αλλά ξάπλωσα πάλι πίσω επειδή το θεωρώ καλύτερη ιδέα.
Τι έγινε;
Α ναι πήγα να πιω με τον Λευτέρη.Και είχα καιρό να πιω.Και νομίζω το παράκανα.
Ευτυχώς που τουλάχιστον με έφερε σπίτι αμέσως και δεν είπα πουθενά καμία βλακεία.
Παίρνω δύναμη και σηκώνομαι.Μολις ακουμπησα τα πόδια κάτω να σηκωθώ από το κρεβάτι τρόμαξα.
Γιατί ήταν μπροστά μου.Στο πάτωμα του δωματίου μου.Με την πλάτη στον τοίχο,κάτω από το παράθυρο μου.
Φόραγε μια ρόμπα και την κράταγε σφιχτά γύρω της.Είχε τα μαλλιά της κάτω και τα μάτια της ήταν κόκκινα.
Αποκλείεται να είναι εδώ έτσι;
«Ολίβια;»λέω και έκανα δυο βήματα και την έφτασα.Σκύβω κάτω.Και όταν την είδα καλύτερα τότε μου ήρθαν όλα.Ότι έγινε χθες.
Πήγα σπίτι της.Να την δω τέλευταια φορά.Της είπα να με φέρει εδώ.Κάτσαμε στον κήπο.Με εφερε στο κρεβάτι.
Ο Θεέ μου τι έκανα πάλι;
«Τι κανείς εδώ;»ρωτάω.
«Έχω τέσσερις ώρες εδώ κάτω και απλά σε βλέπω να κοιμάσαι.»απαντάει.
Και μετά όχι μόνο θυμήθηκα τι έκανα αλλά και τι είπα.Και κρατιέμαι να μην χτυπήσω το κεφάλι μου στο τοίχο.
«Τι μου κρύβεις Σωκράτη;»
«Ότι σαγαπαω.»
Είμαι ηλίθιος!
Τέλος!
Είμαι απλά ηλίθιος!
«Έχω 4 ώρες που σε κοιτάω να κοιμάσαι και σκέφτομαι αυτά που είπες χθες.Και την προηγούμενη φορά.Και την άλλη πριν από αυτήν.»λεει.
Είπα ότι είμαι ηλίθιος;
Γιατί είμαι!
Τι πήγα και έκανα;Γιατί;
«Θα έφευγες το πρωί...θα αργήσεις...»λέω και σηκώνομαι.Αλλά σηκώνεται και αυτή.
«Έχω χάσει το ΚΤΕΛ Σωκράτη.Νομίζεις με νοιάζει αυτό τώρα;»
Το έχασε;
ΤΙ ΤΟ ΘΕΛΩ ΤΟ ΠΟΤΟ ΑΝ ΚΑΝΩ ΜΑΛΑΚΙΕΣ!
ΤΙ!
«Κοιτά Ολίβια βασικά...»πάω να μίλησα αλλά κλείνει το στόμα μου με το χέρι της αμέσως.
Κουνάει πέρα δώθε το κεφάλι της σαν να μου λεει να μην μιλήσω και μετά βγάζει το χέρι της.
«Μην πεις ότι δεν τα εννοούσες ή ότι ήσουν μεθυσμένος...δεν θα σε πιστέψω»λεει.
Λογικό είναι!Λογικο να μην με πιστέψει και αυτήν την φορά!
Τώρα;Τώρα τι κάνω;
Φεύγω μακριά της.
«Πρόβλημα σου αν δεν με πιστεύεις...»λέω και γυρνάω από την άλλη και πιάνω το χερούλι να βγω αλλά η πόρτα δεν άνοιγε.
«Ήξερα ότι θα έφευγες με την πρώτη ευκαιρία έτσι κλείδωσα.Και έκρυψα το κλειδί»λεει.
Τι;
Γυρνάω να την δω.
«Άνοιξε Ολίβια»
«Θα μιλήσουμε Σωκράτη!Δεν θα μου το κανείς αυτό πάλι!Δεν θα τρέξεις να κρυφτείς και εγώ δεν θα κάτσω να κλαίω μέχρι να με πάρει ο ύπνος!Θα μιλήσουμε!»λεει.
Πρώτη φορά την ακουω έτσι.
Τόσο σίγουρη.Αποφασιστική.
«Ολίβια πρέπει να ανοίξεις»
«Θα μιλήσουμε»λεει πάλι.
Περπατάω μέχρι εκείνην πάλι.
«ΚΑΙ ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΘΕΣ ΝΑ ΠΟΥΜΕ!Ε;ΠΑΛΙ ΤΑ ΙΔΙΑ ΘΑ ΠΟΥΜΕ;ΔΕΝ ΤΑ ΕΝΝΟΟΥΣΑ!ΗΜΟΥΝ ΤΥΦΛΑ ΣΤΟ ΠΟΤΟ!»φωναζω επειδή έπρεπε ήδη να έχει φύγει μακριά μου.
«Μην οκ;Μην το ξαναπείς αυτο.Δεν γίνεται κάθε φορά που είσαι είτε άρρωστος είτε μεθυσμένος να λες τέτοια και όταν δεν είσαι να λες τα εντελώς αντίθετα!Οχι μόνο μου είπες ότι μαγαπας αλλά είπες ότι μαγαπας με όλο σου το είναι Σωκράτη...»
«Δεν...δεν το εννοούσα..»λέω μετά.
Θεέ μου πως το είπα αυτό;
Πως τα έκανα έτσι;
Και μετά την λέω στον Θανάση!
«Πως ακριβώς δεν το εννοούσες αυτό;Μπορείς να μου πεις;Πως λες κάτι τέτοιο αλλά δεν το εννοείς;ΠΩΣ ΣΩΚΡΑΤΗ;!»
Τώρα;Τώρα τι λέω;
Δεν μίλησα.
Μετά εκείνη βγάζει μια κραυγή και χτυπάει το χέρι με το γύψο στον τοίχο.
«Ολίβια πας καλά;Τι κανείς;»λέω αλλα δεν ακούει.Μια χτυπάει με το χτυπημένο χέρι μια με το άλλο χέρι ενώ χτυπάει και τα πόδια δυνατά κάτω.
«ΘΑ ΤΡΕΛΑΘΩ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ!ΘΑ ΤΡΕΛΑΘΩ!»ελεγε και ξαναέλεγε ενώ χτύπαγε και με τα δυο τον τοίχο.
Δεν την είχα ξαναδεί έτσι ποτέ.Σαν κάποιος να έχει μπει μέσα της.
Της πιάνω το καλό χέρι και την τραβάω πίσω.
Τι κανεί;Το χέρι ακόμα στον γύψο το έχει!
«Ηρέμησε...»λέω.
«ΘΑ ΜΕ ΤΡΕΛΑΝΕΙΣ ΣΩΚΡΑΤΗ!ΑΠΛΑ ΘΑ ΤΡΕΛΑΘΩ!ΔΕΝ ΤΟ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ ΠΙΑ ΑΥΤΟ!ΔΕΝ ΤΟ ΑΝΤΕΧΩ!»φωναζει ενώ τώρα χτυπάει εμένα και με το χέρι και με το γύψο στο στήθος.
Πονάω,βασικά όχι,πεθαίνω από τον πόνο.
Όπως και όταν απλά με ακουμπάει κάποιος.
«Σσσς»λέω για να ηρεμήσει αλλά τίποτα.Αυτή κουνάει χέρια πόδια και φωναζει και κάνει σαν υστερική.
Εγώ το έκανα αυτο;
Εγώ της το έκανα;
Εγώ ήθελα απλά να την προστατέψω.
Να μείνει μακριά μου για το καλό της.
«Θα κανείς κακό στο εαυτό σου..»της λέω τώρα σταμάτησε να κάνει έτσι αλλά ξεκίνησε να κλαίει με λιγνούς.
«Είπες μαγαπας...γιατί να το πεις αυτό...γιατί να μην το εννοείς αυτό;...»λέει με τα δάκρυα να μην σταματάνε να πέφτουν.
Όντως εγώ το έκανα αυτό.
Εγώ ευθύνομαι για αυτό.
Ενώ της έλεγα αλλά έκανα αλλά.Δεν το ήθελα μεν αλλά εγώ το έκανα αυτο.
Και βλέποντας την έτσι κατάλαβα ότι τα έκανα χειρότερα.Όχι μόνο δεν έφυγε αλλά την έκανα χίλιες φορές χειρότερα από πριν.
«...γιατί μου το κανείς αυτό;...»λεει μετά σιγά.
Το πρόσωπο της κόκκινο.Υγρό.
«Σαρεσει να με βλέπεις να υποφέρω;;;»ρωτάει.
Να υποφέρει;Εγώ έκανα πίσω για να είναι καλά.Την έβαλα πάνω από μένα και από αυτά που νιώθω.Το πιο δύσκολο πράγμα που έχω κάνει στην ζωή μου είναι που της μίλησα άσχημα.
Δεν μπορώ να την βλέπω έτσι.Να κλαίει τόσο πολύ.Δεν το αντέχει το μέσα μου.
Την τύχη μου μέσα γαμωτο!
Έτσι όπως την είχα μπροστά μου,απλα πλησίασα.Και την φίλησα.Ακουμπησα το στόμα μου πάνω στο δικό της.
Δεν θα πω ότι περίμενα να γίνει αυτό πολύ καιρό επειδή δεν περίμενα.Επειδή δεν άφησα τον εαυτό μου να σκέφτεται πράγματα που δεν θα μπορούσαν να γίνουν.
Το φίλι μας κράτησε λίγο.Αλλά για αυτό το λίγο ξέχασα πάλι πως ελέγχεις τον εαυτό σου.Επειδή ήξερα μέσα μου ότι έπρεπε να κάνω πίσω αλλά απλα δεν μπορούσα.Δεν έλεγχα για άλλη μια φορά το σώμα μου οταν είμαι μαζί της.
Βάζει το ένα της χέρι γύρω από τον λαιμο μου και σηκώνετε στις μύτες της για να με φτάσει καλύτερα.
Άνοιξε το στόμα της έτσι όλο αυτό άλλαξε παρά πολύ γρήγορα.Μια ερχόταν αυτή κοντά,μια εγώ.
Ο Θεε μου πως θα συνεχίσω την υπόλοιπη ζωή μου-που δεν είναι και πολύ εδώ που τα λέμε-και να μην σκέφτομαι αυτό το φιλί;
Δεν θα μπορέσω έτσι;
Είμαι καταδικασμένος.
Ευτυχώς(η δυστυχώς) έκανε αυτή πίσω και σταμάτησε το φιλί μας.Ακούμπησε το μέτωπο της στο δικό μου και καθόταν εκεί.Άνοιξα τα μάτια αλλά αυτή είχε κλειστά στα δικά της.Και χαμογελούσε.
Αυτό προφανώς και δεν είναι καλό.
Πως κάνεις πίσω μετά από αυτό;
Τι δικαιολογία θα πω μετά από αυτό;
«Σαγαπω»λεει και βγήκα από τις σκέψεις μου.
Όχι δεν το είπε έτσι;
Αποκλείεται να το είπε!
Ανοίγει τα μάτια της.
«Σωκράτη και εγώ σαγαπω»λεει μετά.
Όχι όχι.
Αυτό είναι πολύ πολύ κακό.
Όχι.
«Λες ψέματα»λέω και κάνω ένα βήμα πίσω.
«Όχι δεν λέω.Σαγαπαω»απαντάει σίγουρη.
«Σταματα οκ;Μην την λες αυτήν την λεξη!»
«Την «σαγαπαω»;»ρωτάει και κλείνω τα αυτιά με τα χέρια μου αφού να φύγω από το δωματιο δεν μπορώ.
Έτσι δεν θα ακούσω να την λεει!
Έτσι δεν θα την εννοεί!
Της γύρισα την πλάτη αλλά εκείνη ήρθε πάλι κοντά μου και βγάζει το ένα χερι από το αυτί μου.
«Κλείσε τα αυτιά όσο θες.Έχω και πάλι θα σαγαπω.Δεν αλλάζει κατι.Και ξέρω ότι και εσυ μαγαπας.Το κατάλαβα πλεον.»λεει με μια σίγουρια που με σκοτώνει.
«Δεν ξέρεις τι λες...»
«Σαγαπαω Σωκράτη.Που είναι το κακό;»ρωτάει.
«Νόμιζα απλά σου άρεσα.Όχι ότι...οχι αυτό!Δεν γίνεται να με αγαπάς!Δεν γίνεται κανείς να μαγαπαει βασικά...!»
«Σαγαπαω εγώ»
«Μάλλον δεν κατάλαβες καλά!»
«Κατάλαβα καλά ότι σαγαπω»
«Μπορεί να μπέρδευτηκες...»εξηγώ.
«Οχι.Σαγαπω.Δεν είμαι μπερδεμένη»λεει με σιγουριά πάλι.
Γιατί μιλάει με σιγουριά γαμωτο;
«Δεν μπορείς να με αγαπάς...»
«Σωκράτη σταματα!Δεν ξέρω γιατί κανείς έτσι.Δεν ήρθε και η καταστροφή του κόσμου...»
«ΒΑΣΙΚΑ ΗΡΘΕ Η ΚΑΡΑΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΟΛΙΒΙΑ!ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ;»φωναζω τώρα.
Όχι οχι.
Αυτό δεν έπρεπε να συμβεί.
Τώρα;Τώρα τι κάνω;
«Σωκράτη γιατί κανείς ετσι.Μαγαπας και σαγαπαω.Αυτό είναι καλο...»λεει.
Την κοιτάω.
«Ξε-αγαπάμε !»της λεω μια πολύ καλή ιδέα.
«Τι;Δεν υπάρχει αυτό.Δεν μπορώ να το κάνω αυτό...»λεει.
Και ξαφνικά δεν είχε αέρα το δωματιο.Και μου φάνηκε πολύ μικρό το μέρος.
«Σωκράτη χλώμιασες...»λεει.
«Μπορείς να ανοίξεις;Θέλω να πάρω καθαρό αέρα!»της λέω.
«Σωκράτη άσπρισες.Με τρομάζεις...»λεει και βγάζει το κλειδί από το συρτάρι στο κομοδίνο μου και ανοίγει.
Πάω να περάσω αλλά μου κλείνει το δρόμο.
«Μην φύγεις μακριά μου πάλι...»λεει.
Ο Θεέ μου.
«Θέλω απλά να πάρω αέρα.Να σκεφτώ.Να μείνω μόνος.Μην με ακολουθήσεις!»της λέω και βγαίνω από το σπίτι με τον Μιλο να τρέχει πίσω μου.
Δεν μπορεί να με αγαπάει.
Δεν γίνεται αυτό.
Η αγάπη έχει ένταση.Έχει βάθος.Έχει διάρκεια.
Και η ζωή μου μόνο διάρκεια δεν έχει.