«Μαμά φεύγω»λέω και ανοίγω την πόρτα.
«Για έλα λίγο εδώ»λεει και κάνω τρία βήματα πίσω για να την δω στην κουζίνα.
«Τι;»ρωτάω.
«Γιατί έφυγε η Μελινα έτσι;»ρωτάει σοβαρή.
Σωστά.
Η Μελινα.
Έγιναν όλα πολύ γρήγορα και δεν έχω προλάβει όχι να κάτσω αλλά να επεξεργαστώ όλα αυτά.
Έγινε αυτό στην παραλία,Η Μελινα εφυγε και με χώρισε,η Κασσανδρα είπες πως με αγαπάει και μετά λυποθημησε ο Σωκρατης.
«Χωρίσαμε μαμά.Και έφυγε σπίτι της.»
«Χωρίσατε;Γιατί;»ρωτάει.
«Μεγάλη ιστορία.Και βιάζομαι.Θα τα πούμε μετά;»λέω και της δίνω ένα φιλί στο μάγουλο πριν φύγω.
***
Ευτυχώς ανοίγει εκείνη.Και όταν την βλέπω την πιάνω από το χέρι πιο μακριά και μετά κλείνω την πόρτα.
Πέφτω πάνω της και την φιλάω μέχρι που ακουμπάει η πλάτη της στον τοίχο,έξω από το σπίτι της Ολίβιας.
Την φιλάω.
Εγώ φιλάω την Κασσανδρα.
Αν πω ότι δεν μου πέρασε από το μυαλό ότι μπορεί να το ονειρεύτηκα η ακόμα χειρότερο ότι κάτι θα γίνει και θα το πάρει πίσω θα ήταν ψέμματα.
Αλλά όχι.
Την έχω εδώ απέναντι μου και την φιλάω.
Ανταποκρίνεται στα φιλια μου αλλά κάποια στιγμή κοίταζε γύρω της.
«Φτάνει τώρα...θα μας δει κανείς...ντροπή...»λεει και προσπαθεί να με διώξει αλλά δεν φεύγω.Επειδή το μόνο που θέλω ήταν να την φιλάω.
Ο Θεέ μου είναι όντως δίκη μου;
Όντως έγιναν όλα αυτά που έγιναν;
«Θα μας δουν Λευτέρη...»λέω πάλι.
«Σκασίλα μου»λέω και την φιλάω πάλι.
Με σπρώχνει απαλα.
«Λευτέρη είναι οι γονείς της Ολίβιας μέσα.Σε παρακαλώ...»λεει.
«Φιλάω την κοπέλα μου.Που είναι το κακό;»ρωτάω.
Εκείνη σοβαρεύει.
Σηκώνει τα φρύδια της.
«Αυτό είμαι;Η κοπέλα σου;»ρωτάει.
Σοβαρολογεί τώρα;
«Δεν είσαι η κοπέλα μου όχι.Έχεις δίκιο»απανταω και κατεβάζει αυτο το όμορφο μουτράκι που έχει.
Της πιάνω και τα δυο της μάγουλα με το ένα χέρι μου και τα πιέζω.
«ΕΙΣΑΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ ΓΑΜΩΤΟ!»φωναζω και την φιλάω πάλι.
Εκείνη ενω με φίλαγε γέλαγε.Χαμογέλαγε.Το ένιωθα δηλαδή ότι χαμογελάει ενώ με φιλαει.
Υπάρχει άραγε πιο ωραίο πράγμα από αυτό;
«Είσαι τρελός μα το θεό!»λεει και κοιτάει γύρω της.
«Τρελός για σένα.Τα είπαμε αυτά»απανταω.
«Πας γρήγορα.Πρέπει να μιλήσουμε για αυτό οκ;»λεει.
Δεν μαρεσει αυτό.
«Να πούμε τι;Σε ρώτησα αν μαγαπας και είπες σαν τρελη.Τι άλλο να πούμε;Ας πάμε αύριο να παντρευτούμε να τελειώνουμε!»λεω και εκείνη γουρλωσε τα μάτια σοκαρισμένη.
Γελάω.
«Πλάκα κάνω.»λέω.
Αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν κάνω.
Απλά περίμενα τόσο καιρό για αυτο.Τόσο καιρό την ήθελα δίκη μου.Τόσα χρόνια.
Και τώρα απλά με θέλει.Με θέλει και την θέλω.
Μια φορά αυτό το κομμάτι πάει όπως τα θέλω και δεν θα αφήσω τίποτα να το χαλάσει.
«Καταρχήν θέλω να ξεκαθαρίσω κάτι.»λεει σοβαρή.
Ξεκινήσαμε...
«Και ποιο είναι αυτό;»
«Ότι έχω μια κόρη»
Κόρη;
«Σοβαρά;κόρη;Δεν είχα ιδέα...»λέω και με χτυπάει.
«Σοβαρολογώ!»
«Το Ξέρω ότι έχεις κόρη...και;»ρωτάω για να δω που το πάει.
«Έχω λοιπόν μια κόρη.Που την λατρεύω..»
«Το εχω καταλάβει.Και;»
«Και...»δειλιάζει.
«Λευτέρη εγώ με την κόρη μου πάμε πακέτο.Και θέλω να το ξέρεις αυτό.»
«Το Ξέρω αυτό»
«Και επίσης είναι η ζωή μου.Κάνω ότι είναι καλύτερο για αυτήν.Την βάζω πάντα πάνω απο όλα,ακόμα και από μένα»
«Και καλά κανείς...»συμφωνώ.
«Απλά ήθελα να το πω»λεει.
Αρα εκεί το πάει;
Την πιάνω από την μέση και την φέρνω κοντά μου.
«Πας πακέτο με την κόρη σου.Δεν χρειαζόταν καν να το πεις αυτό.Το ξέρω.Και επίσης δεν με πειράζει καθόλου που έχεις παιδί.Εγώ θέλω εσένα Κασσανδρα και αν αυτό σημαίνει ότι θα έχω και την μικρή εκδοχή σου πακέτο τότε θα το πάρω.»
Χαμογελάει και με το χέρι της χαϊδεύει το πίσω μέρος του κεφαλιού μου.
«Στο κάτω κάτω ξέρεις τι είναι καλύτερο από μια Κασσανδρα στην ζωή μου;Δυο Κασσανδρες»την πειραζω και εκείνη γελάει.
Συμβαίνει στα αλήθεια.
Τώρα αστειευόμαστε και για την σχέση μας.
«Η...Μελινα;»ρωτάει μετά.
«Έφτασε στους δικούς της.Μου έστειλε μήνυμα επειδή την έπαιρνα.Δεν θέλει να μου μιλήσει όπως είναι και το προφανές...»λέω.
Και στεναχωρήθηκα με αυτό.
Έτσι όπως έγινε.
Ελπίζω να είναι καλά μόνο.
«Ο Σωκρατης;»ρωτάει.
«Εκεί ήμουν.Δεν είναι ούτε σπίτι ούτε στο μαγαζί.Έχει λεει δουλειες.Θα λείψει όλη μέρα.Πράγμα πολύ περίεργο..»λέω.
«Είναι πολύ περίεργος τελευταία.Με το ζόρι κρατάω την Ολίβια να μην φύγει από εδώ πέρα»απαντάει.
Δύσκολη όλη η φάση.
«Τι έχει όμως;Γιατί σίγουρα δεν είναι ο εαυτός του...»
«Εγώ νομίζω γουστάρει τρελα την Ολίβια.Αλλά κάτι κρύβει και κάνει πίσω και φέρεται έτσι.Το θέμα είναι τι»λεει.
Ότι κάτι κρύβει κάτι κρύβει.
Και ότι θα το μάθω,θα το μάθω.
«Πρέπει να μπω μέσα.Ταΐζω την μικρή»λεει.
«Φυσικά και να μπεις.Αλλά το βράδυ εσυ,η Λυδα και εγώ θα βγούμε για φαγητό.Τι λες;»προτείνω κάτι πολύ ωραίο.
«Ναι;Και η Λυδα;»ρωτάει έκπληκτη.
«Ναι.Γιατί όχι η Λυδα;»
«Απλά δεν το περίμενα...Σορυ...»λεει.
Γιατί δεν το περίμενε;
Δεν κατάλαβα.
«Δεν είμαι περαστικός Κασσανδρα στην ζωή σου.Όχι αυτήν την φορά.Ήρθα για να μείνω»της λέω και την φιλάω πάλι.
Θεέ μου αυτήν την στιγμή μου φενεται πολύ δύσκολο να μην την φιλάω 24 ώρες το 24ωρο...
***
«Ορίστε και το φαγητό σας»λεει το παιδί και αφήνει τα πιάτα μας.
«Ωραίο φαίνεται»λεει η Κασσανδρα.
Κοιτάω την Λυδα.
«Εσένα μικρούλα σαρεσει;»ρωτάω και εκείνη σήκωσε τα μάτια πάνω και έδειξε με το δάχτυλο της τα φώτα πάνω που είναι κάπως Ουαου.
«Της αρέσει της αρέσει»λεει η μαμά της και αρχίσουμε να τρώμε και εκείνη δίνει και μικρά κομμάτια από το φαγητό της και στην Λυδα.
Και είναι περίεργο αλλά νιώθω οικεία.
Νιώθω λες και το έχουμε ξανακάνει αυτό οι τρεις μας.
Λες και δεν είναι η πρώτη φορά που βγαίνουμε μόνοι μας.
Θα μπορούσα να το συνηθίσω αυτό.
Κοιτάω την Κασσανδρα.
Ποσό πανέμορφη είναι.
Δεν έχουμε πει πολλά σήμερα αλλά το προτιμώ.
Ζουμε την στιγμή.
Και είναι υπέροχο.