Μούδιασαν τα πόδια μου έτσι τα κουνάω όσο μπορώ.
Προσπαθώ να μην κουνήσω το χέρι μου όπως μου είπαν αλλά είναι δύσκολο.Θα έρθει κάποιος να μου βάλει γύψο είπαν αλλά ακομα περιμένουν.
Πήγα να σηκώσω λίγο το σώμα μου για να πιάσω το μπουκάλι νερό που είχα δίπλα μου αλλά ζαλίστηκα έτσι έκανα πίσω.
Άστο καλύτερα.
Το κεφάλι μου δεν έχει σταματήσει να γυρνάει.
Αλλά ευτυχώς δεν είναι κάτι σημαντικό.
Θα ανάψω ένα κεράκι στην εκκλησία όταν βγω από εδώ.
Φέρνω στο μυαλό μου τα χθεσινά.Η είναι σημερινά;Δεν ξέρω καν τι ώρα είναι.
Φυσικά.Τα λέω για να σταματήσει να ελπίζει και να βγει από αυτήν την μικρή φούσκα που ζει!ΔΕΝ ΝΙΩΘΩ ΤΙΠΟΤΑ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΟΛΙΒΙΑ.ΤΙΠΟΤΑ.
Ένα δάκρυ έπεσε έτσι το σκουπίζω γρήγορα.
Είναι απλά τα πράγματα.
Δεν ξέρω γιατί τα δυσκολεύω στο μυαλό μου.
Τι άλλο να πει ο άνθρωπος για να το καταλάβω δηλαδή;
Δεν νιώθει απολύτως τίποτα.
Όπως ήξερα και ολας.
Αρα το θέμα τελειώνει εδώ.
Ο Σωκρατης τελειώνει εδώ.Όχι ότι άρχισε κάτι ποτέ αλλά πάλι.
Νιώθω ότι θέλω να κλάψω αλλά θα κρατηθώ.
Το κλάμα με έφερε σε αυτήν την θέση άλλωστε.Δεν έβλεπα από τα δάκρυα και από όλο αυτό που έγινε έτσι έπεσε πάνω σε έναν τοίχο.
Αλλά παίρνω όλη την ευθύνη.
Αυτά που είπε ο Σωκρατης με πλήγωσαν αλλά αυτή είναι η αλήθεια του.Εγώ δεν λέω συνέχεια ότι πρέπει μόνο την αλήθεια να λέμε;
Ε την είπε.
Και τα είπε έντονα.Σαν με μίσος.Σαν να με μισεί.
Που εγώ δεν του είπα καν τίποτα.Απλά τα άκουσε.Δεν θα τα έλεγα αν ήξερα ότι ακουγε.
Γιατί είχα καταλάβει πως νιώθει.
Ανοίγει η πόρτα και βλέπω έναν γιατρό.
«Ήρθα να βάλουμε τον γύψο.Ετοιμη;»με ρωτάει και κουνάω το κεφάλι μου.
***
Κοιτάω τον γύψο στο χέρι μου.
Τόσες εβδομάδες εδώ αυτό;
Τι θα κάνω;
Ούτε να πάω σπίτι ούτε να οδηγήσω μπορώ.
Ούτε καν να αγκαλιάσω την Λυδα.
Αλλά θα πρέπει να χαίρομαι που είναι μονο αυτό έτσι;
Ναι ναι.Χαίρομαι που δεν ήταν χειρότερο.
Η πόρτα ανοίγει χωρίς να χτυπήσει και σηκώνω να δω τον Σωκράτη να μπαίνει γρήγορα μέσα λες και κρυβεται και να κλείνει την πόρτα πίσω του.
«Εδώ είσαι...»λεει και πλησιάσει.
Δεν μιλάω και αυτός πλησιάσει και άλλο.
«Πως...πως είσαι;Το χέρι σου τι έπαθε;»ρωτάει.
Δεν περίμενα να έρθει εδώ βασικά.
Αρα ξαφνιάστηκα.
«Γύψο.Το έσπασα»
«Θεέ μου...»λεει και κάτι στα μάτια του είναι περίεργο.Διαφορετικό.
«Λυπάμαι Ολίβια.Δεν...δεν ξέρω τι να πω.Δεν ήθελα να πάθεις τίποτα.Δεν ήξερα ότι θα φύγεις και...δεν έπρεπε να τα πω όλα έτσι...λυπάμαι αλήθεια»λεει.
Φαίνεται μετανιωμένος.Άσχημα.
Νομίζει ότι ευθύνεται για όλο αυτό;
Γιατί δεν ευθύνεται.
«Μην ζητάς συγνώμη για αυτά που είπες.Άλλωστε είναι η αλήθεια έτσι;»λέω.
Δεν μίλησε.
«Όσο για αυτό δεν φταις εσυ.Εγώ φταίω.Δεν έπρεπε να πιάσω τιμόνι αφού ήμουν έτσι.Ήταν ανεύθυνο εκ μέρους μου αρα μονο εγώ φταίω»απανταω.
«Εγώ ευθύνομαι...το παράκανα και...»
«Και τίποτα Σωκράτη.Αφού τα εννοούσες.Τα κράταγες μέσα σου και απλά τα έβγαλες.Έτσι πρέπει να κάνουμε όλοι.Να λέμε την αλήθεια»λέω.
Βάζει τα χέρια στο κεφάλι τώρα.
«Ολίβια μην το κανείς αυτό οκ;Μην είσαι καλή.Έκανα κάτι απαράδεχτο.Είμαι για σφαλιάρες αλλά μην λες ότι δεν φταίω εγώ!»
«Λέω αυτό που πιστεύω.Δεν σε κατηγορώ για τίποτα.»
«ΚΑΚΩΣ!»φωναζει τώρα και όταν το κατάλαβε κατέβασε την φωνή του.
Ήρθε εδώ για να τον βρίσω δηλαδή;
Αυτό περιμένε;
«Ποσό..ποσό καιρό θα είναι έτσι;»ρωτάει και δείχνει το χέρι μου.
«4 έβδομαδες.Μετά θα το βγάλω και θα φύγω.Θα σου αδειάσω την γωνια.»του λέω.
«Μην λες βλακείες τώρα...»
Σοβαρά τώρα;
«Μην λέω βλακείες;Εσυ δεν είπες ότι δεν θες να με βλέπεις συνέχεια μπροστά σου;Αυτό σκοπεύω να κάνω Σωκράτη...»λέω αφού αυτά ήταν τα λόγια του.
Δεν με θέλει εδω έτσι απλά θα φύγω.
Δεν μαρεσει να μένω εκεί που δεν με θέλουν.
«Δεν έπρεπε να το πεις αυτο.Το άκουσα και...και φρικαρα οκ;»λεει τρομοκρατημένος κάπως.
«Ότι μου αρέσεις;Δεν ήξερα ότι ήσουν εκεί.»
«Δεν έπρεπε καν να το νιώσεις!»λεει.
Ακούει τι λεει τώρα;
Τι εννοεί δεν έπρεπε να το νιώσω;
«Σωκράτη αυτά είναι τα συναισθήματα μου.Δεν μπορώ να τα ελέγξω ξέρεις.Δεν είναι στο χέρι μου.Απλά τα νιώθω.Νομίζεις εμένα μαρεσει να μου αρέσει κάποιος που δεν θέλει να με βλέπει μπροστά του;Όχι.Δεν το θελω!»λεω και τώρα κάνει τρία βήματα πίσω μέχρι που ακουμπάει η πλάτη του στον τοίχο.
«Γιατί Ολίβια;...»μουρμουρίζει μετά.
Δεν καταλάβαινω.
Γιατί τι;
Γιατί μου αρέσει;
Τι ερώτηση είναι αυτή;
«Απλά μείνε μακριά μου οκ;»λεει.
Ήρθε εδω να μου πει αυτό;
Γιατί το κατάλαβα αυτο.Και πολύ καλά μάλιστα.
«Αυτο σκοπεύω να κάνω»απανταω.
«Ωραία.»
Χτυπά και άλλο Σωκράτη.
Χτυπά και άλλο.
Μια καρδιά είναι μόνο.
Σιγά το πράγμα.
«Λυπάμαι για ότι έγινε.Πραγματικά λυπάμαι.Δεν ήθελα να πάθεις κακό.Περαστικά...»λεει σιγά και ανοίγει την πόρτα και φεύγει.
Αυτό δεν ήταν τίποτα μπροστά σε αυτό που νιώθω τώρα μέσα μου.
***
«Είσαι καλά κοριτσάκι μου...ποσό χαίρομαι...»λεει η μαμά.
Είμαι ακινητη γιατί έχουν πέσει όλοι πάνω μου και με αγκαλιάζουν.Δεν παραπονιέμαι.
Είναι οι γονείς μου,ο Λευτέρης και η Κασσανδρα με την Ληδα μου.
Κάνουν πίσω και απλά με κοιτάνε όλοι τους τώρα.
«Γύψο έτσι;Τέσσερις έβδομαδες;»ρωτάει ο Λευτέρης.
«Μάλιστα γιατρέ»τον πειραζω και γελάει.
«Τρόμαξα τόσο πολύ.Χαίρομαι που είσαι καλά»λεει η Κασσανδρα.
Καλα ναι.
Από όλες τις λέξεις αυτή δεν μου ακούγεται σωστή.
Καλα.
Ούτε κατά διάνοια.
***
Μου φτιάχνει το μαξιλάρι.
«Είσαι εντάξει τώρα;Άνετα;»ρωτάει.
Δεν είμαι άρρωστη.Τους το έχω πει χίλιες φορές αλλά δεν φάινεται να με ακούνε.
«Είμαι μια χαρά Κασσανδρα μου.Είσαι και εσυ κουρασμένη με την δουλειά και την μικρή.Δεν χρειάζεται να με προσεχείς έτσι»λέω.
«Χρειάζεται»είναι το μόνο που λεει.
Έχω από χθες που βγήκα μόνο στο κρεβάτι κάθομαι.Απλά δεν νιώθω ότι θέλω να κάνω κάτι άλλο.Αλλά ίσως με βλέπουν έτσι όλοι και για αυτό με προσέχουν τόσο.Ισως πρέπει να βγαίνω πιο πολύ.
«Δεν φαντάζεσαι ποσό δύσκολο είναι να δουλεύω μαζί του.Μου έρχεται να του ανοίξω το κεφάλι κάθε φορά που τον βλέπω!»λεει με νευρα.
Θεέ μου.
«Κασσανδρα μην το κανείς αυτό οκ;Δεν έφταιξε εκείνος για αυτό.Εγώ έφταιγα.»
«Μην τον υπερασπίζεσαι!»
«Αλήθεια είναι.Αυτός αυτό πιστεύει και απλά το λεει.Από ποτέ είναι αυτό κακό;»της λέω.
Δεν θέλω να δημιουργήσω πρόβλημα στην σχέση τους αφού δουλεύει σε εκείνον.
«Εσυ πως είσαι;»ρωτάει μετά.
«Θα είμαι καλά»είναι το μόνο που μπορώ να πω.
Δεν είμαι αλλά θα γίνω.
Χτυπάει η πόρτα και ένα κεφάλι μπαίνει μέσα.
«Τι κάνει η αρρώστουλα;»λεει ο Λευτέρης.
«Δεν είμαι άρρωστη ξέρετε.»λέω και μπαίνει μέσα.
«Δεν είσαι όντως.Επειδή έφερα το φάρμακο για ότι είναι αυτό που νιώθεις.Και περνάει αμέσως!»λεει.
Μακαρι να γινόταν αυτό βασικά.
Ένα φάρμακο για τις πληγωμένες καρδιές.
«Το θέλω!Και το θέλω τώρα!»λεω και ανοίγω τα χέρια μου.
Γελάει και ανοίγει ένα κουτί που είχε φέρει.
Μην μου πεις...
«Προφιτερόλ;Έφερες προφιτερόλ;»λέω.
«Αυτό είναι το φάρμακο που σου ελεγα βασικά»λεει εκείνος και γελάμε με την Κασσανδρα.
«Πάω να φέρω κουτάλια.»λεει η Κασσανδρα και σηκωνεται.
«Θες...βασικά...να φέρω και για σένα;»ρωτάει τον Λευτέρη κάπως αμήχανα.
«Αν δεν σου είναι κόπος»απαντάει εκείνος.
Μετά εκείνη πήγε να περάσει αλλά δεν χοραγε από τον Λευτέρη.Έτσι έκανε δεξιά αλλά δεξιά έκανε και εκείνος.Μετά έκανε αριστερά και αριστερά έκανε πάλι αυτός.Και μετά πάλι το ίδιο δεξιά.
«Εγώ δεξιά και εσυ αριστερά»απαντάει μετά εκείνη.Και το κάνουν.Ο ένας αριστερά και ο αλλος δεξιά.Έτσι εκείνη βγαίνει από το δωματιο και αυτός την κοίταζε που το έκανε.
Και ενώ έχει ώρα που έχει φύγει αυτός ακόμα κοιτάει εκεί.Την πόρτα.
Αυτός δεν έχει κοπέλα;