Μπαίνω μέσα και αυτό ήταν σαν deja vu.
Το είχα ζήσει αυτό άλλη μια φορά.
Απλά με τον μπαμπά του Σωκράτη.
Βλέπω στην μια μεριά την Κασσανδρα και στην άλλη μεριά-αρκετά μακριά ο ένας από τον άλλον-βλέπω τον Σωκράτη.
Και οι δυο κομμάτια.
«Κασσανδρα;Τι έγινε;Πως είναι;»ρωτάω.
Με πήρε ο Σωκρατης και μου είπε να έρθω εδώ και ότι η Ολίβια τράκαρε.
Αυτό μόνο.
«Δεν ξέρουμε.Μας είπαν να περιμένουμε»λεει με κλάμματα στα μάτια.
«Τι έγινε;Πως έγινε;»την ρωτάω και εκείνη κοιτάει αμέσως τον Σωκράτη.
«Αυτός το έκανε»λεει.
Τι;
Πως το έκανε αυτός;
«Τι εννοείς;Οδηγαγε εκείνος;»ρωτάω αφού τον βλέπω καλά.
«Όχι.Αλλά αυτός φταίει!»επιμένει εκείνη.
«Κασσανδρα σταματα οκ;»λεει εκείνος.
Εκείνη σηκώθηκε αμέσως.
«Να σταματήσω;Τα κανείς σκατα και μετά λες να σταματήσω;»
«Τι έγινε ρε παιδιά;Δεν καταλάβαινω»
«Σημασία έχει να γίνει καλά.Μόνο αυτό»λεει ο Σωκρατης.
«ΝΑ ΠΑΡΑΚΑΛΑΣ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΛΑ!ΒΛΑΚΑ Ε ΒΛΑΚΑ!»φωναζει εκείνη.
Τι έγινε;
Γιατί κανείς δεν μου λεει;
«Κασσανδρα είπα φτάνει.Νομίζεις δεν νιώθω άσχημα;Γιατί να σε ενημερώσω νιώθω σκατα!»
«Καλά κανείς και νιώθεις σκατα!Εφυγε με δάκρυα στα μάτια εξαιτίας σου!Εσυ την έδιωξες από το μαγαζί σε αυτήν την κατάσταση!»λεει εκείνη.
Αυτός δεν μίλησε γιατί είναι λες και τώρα συνηδητοποιησε κάτι.
Τι στο καλό έγινε;
«Πάω...πάω να πάρω λίγο αέρα...»λεει μετά αυτός και σαν χαμένος ανοίγει και βγαίνει από εδώ.
Η Κασσανδρα έκατσε στην θέση της έτσι έκατσα και εγώ πάλι.Ήταν χάλια.
«Έλα μην στεναχωριέσαι...»της λέω και βάζω το χέρι στην πλάτη της τώρα.
«Και αν έπαθε κάτι;»λεει με δάκρυα.
«Τίποτα δεν θα πάθει.Θα δεις.»
«Εγώ φταίω Λευτέρη.Για όλο αυτό εγώ φταίω»
Άντε πάλι δεν καταλαβαίνω τίποτα....
«Θα μου πεις τι έγινε για να βοηθήσω;»λέω.
Προσπαθεί να σταματήσει να κλαίει και μετά μου λεει.
Και μου λεει πολλά.Και δεν τα περίμενε.
Το ένα μετά το άλλο ερχόταν χωρίς σταματημό.
«Όντως τώρα;Όλα αυτά σήμερα;»ρωτάω και κουνάει το κέφαλι της.
«Την πλήγωσε Λευτέρη.Την έκανα χάλια.Την τράβηξε μέχρι την εξώπορτα.Δεν έχω ξαναδεί έτσι την Ολίβια και Σίγουρα δεν έχω ξαναδεί έτσι τον Σωκράτη.Λες και κάτι είχε μπει μέσα του να πούμε...»λεει.
Ο Σωκρατης να πει αυτά;Να κάνει αυτά;
Γιατί δεν το πιστεύω;
Κρύβει το πρόσωπο της στα χέρια της τώρα.
«Εγώ νόμιζα νιώθει το ίδιο.Περίμενα απλά να την ακούσει και μετά να τα βρουνε,δεν ξέρω.Πάντως αυτό δεν το περίμενα»λεει και ξεκίνησε παλι το έντονο κλάμα.
Χάϊδευα την πλάτη όταν βάζει το κεφάλι της στο στήθος μου και τα χέρια γύρω μου.
Δεν σκέφτηκα ότι θα παρεξηγηθεί ή ότι δεν πρέπει γιατί είναι μια δύσκολη στιγμή και αυτή είναι σε άσχημη κατάσταση.Έτσι της χάιδεψα τα μαλλιά της και την κράτησα κοντά μου.
«Όλα καλά θα πάνε.Θετικές σκέψεις οκ;»λέω αλλά δεν απαντάει.
«Λευτέρη έπεσε πάνω σε έναν τοίχο...»λεει μετά.
«Σσσσσσς όλα καλά θα πάνε»ξαναλέω.
Πρέπει να πάνε καλά.
Και θα πάνε.
Θα είναι μια χαρά η Ολίβια.
«Ευτυχώς που ήρθες...»ξαναλέει και σηκώνει το βλέμμα της τώρα να με δει.Εγώ με τα δάχτυλα μου βάζω τα μαλλιά της πίσω επειδή είχαν μπει μπροστά.
Με κοιτάει και αυτό φτάνει για να με σκοτώσει.
«Ευτυχώς που υπάρχεις...»λεει παλι και με αγκαλιάζει.
***
Λίγη ώρα μετά και είμαστε ακόμα εδώ απλά έχουν έρθει και οι γονείς της Ολιβιας τώρα.
Και η μικρή Ληδα φυσικά.
«Πως έγινε αυτό;Πως;»λεει η μαμά της πολύ στεναχωρημένα.
Δεν μίλησε η Κασσανδρα.Και δεν μίλησε και ο Σωκρατης.
«Ατύχημα ήταν.»λέω.
«Ναι αλλά πως;Ήρθε κάποιος πάνω της;Κάτι θα έγινε έτσι;Κάτι θα συνεβει...»λεει ο πατέρας της.
Μετά βλέπω τον Σωκράτη μόνο του μακριά μας και τον πλησιάσω.
«Θες να πας σπίτι σου;Νομίζω είναι καλύτερα»του λέω σιγά.
«Καλύτερα για ποιον;Όχι.Θα κάτσω εδώ.»
«Σωκράτη με το ζόρι κρατάω την Κασσανδρα να μην σου ορμήσει.Σε παρακαλώ απλά πήγαινε σπίτι...»επιμενω επειδή πιστεύω είναι το καλύτερο αυτό.
Με πλησιάσει τώρα.
«Λευτέρη δεν το ήθελα φίλε οκ;Δεν το ήθελα.Δεν ήξερα ότι θα γίνει αυτο...δεν...»λέει και νιώθω τον πνίγουν οι τύψεις.
«Γιατί ρε Σωκράτη;Γιατί ήσουν τόσο σκληρός;Τόσο κακό είναι που της αρέσεις και κανείς έτσι;Έπρεπε να την διώξεις από το μαγαζί λες και δεν είναι φίλη σου από το νήπιο;»λέω.
«Δεν καταλαβαίνεις για αυτό μην μιλάς»
«Δεν καταλαβαίνω τι σε εποιασε.Μέσα σε αυτά τα σχόλια σου και τις βλακείες ξέρουμε ότι μέσα σου είσαι παιδί μάλαμα.Αρα γιατί;»
Έβαλε τα δάχτυλα του ανάμεσα στα μαλλιά του.
«Είπε ότι δεν μπορούσε να προχωρήσει την ζωή της επειδή σκεφτόταν εμένα...εμένα Λευτέρη!»
«Εντάξει και;Μπορεί εκείνη να ελέγξει πως νιώθει;Μπορείς εσυ;Μπορώ εγώ;Όχι.Κανείς δεν μπορεί.Εκείνη γιατί να μπορέσει;»του εξηγώ αφού δεν καταλαβαίνω.
Δεν απάντησε.
«Καταλαβαίνω ότι μπορεί να μην νιώθεις τίποτα για εκείνη.Αλλά υπάρχουν και όρια φίλε.Και τα ξεπέρασες.Για αυτό καλύτερα φύγε.Και θα σου στείλω μήνυμα όταν μάθω κάτι οκ;Αλλά πήγαινε για τώρα.Στο κάτω κάτω δεν νομίζω να θέλει και να σε δει στην τελική.»λέω και βάζω το χέρι στον ώμο του και αυτός το σπρώχνει μακριά.
Και φεύγει.
Και χτυπάει δυνατά την πόρτα πίσω του από τα νευρα.