Ανοίγω την πόρτα και την αφηνω να μπει μέσα πρώτη και μετά εγώ.
Πόσες φορές ερχόμασταν εδώ για να αγοράσουμε κάτι εγώ και η Κασσανδρα.!
Και δεν έχει αλλάξει τίποτα.
Μόνο ο Τάκης.Που έχει λιγότερα μαλλιά.
«Ε δεν το πιστεύω.Δεν το πιστεύω!»λεει όταν μας βλέπει.
«Γεια σας κύριε Τάκη»λεει η Κασσανδρα.
«Που είστε βρε παιδιά;Σας χάσαμε.Τι κάνετε;Πως είστε;»ρωτάει.
«Καλά κύριε Τάκη καλά.Εσείς;»λέω.
«Καλά και εγώ.Σαν χθες θυμάμαι που τρεχάτε εδώ μέσα να προλαβεται τα παγωτά με τα παιχνίδια από κάτω επειδή τελείωναν με την μια»λεει.
Το θυμάμαι και εγώ αυτό.
«Πάντα εγώ τύχαινα τις τρελομπαλες»λεει εκείνη.
«Και εγώ τα αυτοκόλλητα»προσθέτω.
«Και έτσι συνέχεια τα ανταλλάζατε.Θυμάμαι.Θυμάμαι.»λεει ο κύριος Τάκης και βλέπω την Κασσανδρα να με κοιτάει με την άκρη του ματιού της.
«Θα πάρουμε κάποια πράγματα»λέω και εκείνος κουνάει το κεφάλι του.
Προχωράμε μέσα.
Την κοιτάω να κοιτάει δεξιά και αριστερά.Μετά βλέπω ένα καλάθι κάτω και το παίρνω.
«Λοιπόν;Τι έχει η λίστα;»λέω.
«Γαλα.Γιαούρτια.Πάνες.Μωρομαντηλα.Φρουτα για αρχη»λεει.
«Όλα για την Ληδα;»
«Ναι.Ένα μωρό θέλει πολλά»
«Το βλέπω...»λέω.
Αλλά που να ξέρω εγώ από αυτά.Έτσι απλά την αφηνω να τα βάλει στο καλάθι.
Κοιτάει για πάνες.
Νούμερα;Γιατί έχουν νούμερα οι πάνες;
Εκείνη παίρνει το νούμερο 4.Θα υπάρχει λόγος έτσι;
«Θα σου φτάσει ένα;Πάρε άλλο ένα»λέω και βάζω άλλο ένα πακέτο.
«Η αλήθεια είναι ποτέ δεν πάνε χαμένες οι πάνες»λεει με ένα χαμόγελο.
Ότι εγώ,θα ήμουν μια μέρα εδώ,στο σουπερμάρκετ με την Κασσανδρα να ψωνίζουμε κάποια παραγματα για την κόρη της ποτέ δεν θα το φανταζόμουν.
«Λευτέρη Βάσικα θα ήθελα να σου μιλήσω...»λεει μετά μπροστά από το ψυγείο.
«Πες μου»
«Κοιτά.Θα δουλεύω στην πιτσαρία από εδώ και πέρα.Αρα θα βλεπόμαστε πιο συχνά.Όχι καθημερινά αφού θα φύγεις αλλά πιο συχνά»
Θα μείνει εδώ;Μόνιμα;
«Και θέλω να είμαστε εντάξει μεταξύ μας.Χωρίς σπόντες και χωρίς εξυπνάδες.Έχω και ένα παιδί τώρα και θέλω μια ήρεμη ζωή για αυτήν»λεει.
Για μένα πάει αυτό;Της κάνω ανήσυχη την ζωή;
«Και εγώ ηρεμία θέλω στην ζωή μου»
«Ωραία.Ωραία.Τότε ας μην μιλάμε για το παρελθόν.Τι λες;»λεει και πήγε να ανοίξει το ψυγείο αλλά με το χέρι μου έβαλα αντίσταση.
«Με άφησες επειδή δεν με ήθελες ή για την Ολίβια;»την ρωτάω μετά.
Αφού θέλει να μην μιλάμε για το παρελθόν τότε να μην το κάνουμε.Αλλά αφού πρώτα μου πει αυτό.Ξέρω ότι δεν θα αλλάξει κάτι αλλά θέλω να ξέρω.
Αξίζω να ξέρω.
Κοιτάει το χέρι μου στην πόρτα στο ψυγείο για λίγα δευτερα.Δεν μιλάει.Απλά το κοιτάει.
Και μετά γυρνάει.
«Έχει σημασία;»
«Απλά πες το τότε αφού δεν έχει σημασία»λέω.
Γιατί δεν μπορεί να απάντησει να τελειώνουμε;
«Λευτέρη θα βοηθήσει κανέναν να μιλάμε για το παρελθόν;Έχεις κοπέλα.Μην το ξεχνάς»λεει.
Και με αυτό βγάζω το χέρι και εκείνη ανοίγει το ψυγείο.
Έχω κοπέλα.Ναι.
Παίρνει τα πάντα και αφού γεμίζει το καλάθι πάμε στο ταμείο.
«Έτοιμα τα καλά τα παιδιά;»λεει εκείνος.
«Ναι κύριε Τάκη»λέω και αρχίσει να τα χτυπάει ένα ένα.
«Εσάς παντα μαζί σας θυμάμαι.Είστε μαζί μαζί;»ρωτάει.
Κοιτάω την Κασσανδρα και εκείνη έβγαζε το πορτοφόλι από την τσαντα της.
«Όχι κύριε Τάκη.Δεν είμαστε μαζί.»λέω.
«Απλά γνωστοί»απαντάει η Κασσανδρα.
Από φίλοι γίναμε ξένοι και από ξένοι πάλι γνωστοι.
Ωραία πράγματα.
Αφού τελειώνει με όλα κοιτάει την Κασσανδρα.
«62,70 κορίτσι μου»λεει αυτός.
Εκείνη ανοίγει το πορτοφόλι και κοίταζε μέσα.Ήμουν πίσω της έτσι μπορούσα να δω.
Είχε ένα πενηντάρικο.Και τίποτα άλλο.
Δεν φτάνουν.Και δεν μπορεί να βγάλει τίποτα αφού αυτά είναι σημαντικά για την Ληδα.
Βγάζω το πορτοφόλι μου.
Βγάζω 65 ευρώ και του τα δίνω.
«Ήμαστε εντάξει.Ευχαριστούμε Τάκη.»λέω και τα βάζαμε σε σακούλες τώρα.
«Δεν χρειαζόταν να το κανείς αυτό.Θα έβγαζα κάτι»λεει.
«Σιγά τι έκανα.»
«Δεν έπρεπε.»λεει κει νιώθω το χέρι της στην πίσω τσέπη του τζιν.Έβαλε κάτι μέσα.Σίγουρα ήταν τα τελευταία της χρήματα.
«Κασσανδρα κρατά τα»
«Όχι.Δεν θα πληρώσεις και για τις πάνες τις κόρης μου.Είπαμε.Τα υπόλοιπα θα στα δώσω μόλις πληρωθώ»λεει και βγαίνει έξω και εγώ την ακόλουθω με τις δυο τελευταίες σακούλες.
Ξεροκέφαλη όπως πάντα.
Κάποια στιγμή δεν προχωραγε και δεν το κατάλαβα έτσι έπεσα πάνω της.
Και βλέπω γιατί σταμάτησε.
Βλέπω δυο πρόσωπα οικεία μας.
«Βλέπω καλά όντως;Η Κασσανδρα και ο Λευτέρης είναι αυτοί;»λεει ο Στρατός.
«Ναι ναι αυτοί είναι.Δεν θα μπορούσαμε άλλωστε να ξεχάσουμε το βίντεο της στο Ίντερνετ.Βέβαια εκεί ήταν γυμνή...»λεει ο Τάσος.
Αν πω ότι μου έλειψαν τα πρόσωπα τους τόσα χρόνια θα πω ψέματα.
«Τραβάτε κάνα ζόρι;Άντε στις δουλειες σας!»λεω γιατί κάπου έλεος.
«Σχεδόν δεν σε αναγνώρισα με ρούχα Κασσανδρα»το συνεχίζει ο Τάσος και πριν πω τίποτα άλλο εκείνη γυρνάει και βάζει τα χέρια της στο στήθος μου.Και απλά με κοίταζε.
«Μην δίνεις σημασία.Απλά πάμε»λεει.
«Μα....»
«Δεν είναι σημαντικό Λευτέρη.Θυμάσαι;Θέλω μια ήρεμη ζωή για την κόρη μου..»μου θυμίζει.
Ναι...
Αυτό το θυμάμαι...
Γυρνάμε μετά από την άλλη να πάμε στην μηχανή.Αφού αυτό θέλει εκείνη.
«Τι έγινε;Άφησες τον Σωκράτη και πήρες τον Λευτέρη τώρα;Με την σειρά τους παίρνεις;»λεει τώρα ο Στρατός.
Και δεν θυμάμαι ποτέ αλλά έγινε.Άφησα τις σακούλες κάτω και έτρεξα πάνω του.Τον επιασα από τη ζακέτα και με δύναμη τον έριξα πάνω σε ένα δέντρο που είχε πίσω του.Και τον κράτησα κολλημένο εκεί.
«Τι είπες;Ξαναπες το αν τολμάς!ΠΕΣ ΤΟ!»λεω.
«Λευτέρη Αστον...»ακουω την Κασσανδρα.
«ΠΕΣ ΤΟ ΡΕ!ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΙΛΑΣ;»φωναζω αλλά εκείνος δεν λεει κάτι.
Πλησίασε η Κασσανδρα τώρα και έβγαλε τα χέρια μου από πάνω του.
«Πάμε.»λεει.
«Όχι πριν τον πλακώσω!»
«Ειπα πάμε!»λεει πιο έντονα τώρα και έφυγε.Έτσι πήρα τα ψώνια και την ακολούθησα.Έτρεχε γρήγορα.Λαχάνιασα να την φτάσω.
Φτάνει στην μηχανή και αφήνει τα ψώνια κάτω.Το ίδιο κάνω και εγώ.
«Νευριασες»λέω.
Δεν ρωτάω γιατί την ξερω.
Αν και «γνωστοι».
«Πως να μην νευριάζω!Πριν λίγο τι έλεγα;Δεν σου έλεγα ότι θέλω μια ήρεμη ζωή για την κόρη μου;Τι δεν κατάλαβες από αυτό;»λεει.
«Και έπρεπε να τους αφήσω να μιλήσουν έτσι για σένα;»λέω.
Ο καθένας αυτό θα έκανε.
«ΝΑΙ ΛΕΥΤΕΡΗ ΕΠΡΕΠΕ!»φωναζει τώρα.
Κουνάω το κεφάλι μου.
«Η Κασσανδρα που ξερω θα του ορμούσε μόνη της...»λέω γιατί σχεδόν δεν την αναγνωρίζω σε αυτό το τομέα.
«Η Κασσανδρα που ήξερες δεν είχε παιδί.Δεν ήταν μάνα.Τώρα είμαι ομως.Και ότι κάνω επηρεάζει και αυτήν.Ήδη μιλάνε για μένα για τους γονείς μου.Κάποιοι για το βίντεο.Σκέψου τι θα πουν όταν μάθουν για το μωρο μου!»λεει.
«Τι θα πουν;Το ίδιο που είπα και εγώ.Μπράβο σου που την μεγάλωσες μόνη»λέω αφού δεν καταλαβαίνω που το πάει.
Γελάει.Ειρωνικά.
«Το πιστεύεις αυτό;Λευτέρη θα πουν ότι έχω ένα εξώγαμο.Ότι το παιδί δεν έχει πατέρα.Ότι κοιμήθηκα με κάποιον που με παράτησε...!»λεει.
Δεν...
Δεν το είχα σκεφτεί αυτό...
«Οκ.Συγνώμη.Δεν ήξερα ότι...Σορυ...»λέω μετά μετανιωμένος επειδή δεν σκέφτηκα όλα όσα σκέφτηκε αυτή.
«Μπόρεις να με πας απλά στο μαγαζί γιατί πρέπει να ανοίξω;«Λεει και κουνάω το κεφάλι.
Και την πάω στην πιτσαρία.
Και δεν μιλάμε καθόλου στην διαδρομή.