Τον χάϊδευα και αυτός έτρεχε στην αυλή από εδώ και από εκεί.
Μου έλειψε ο άτιμος.
Είναι όντως πολύ καλό σκυλί.
Του βάζω νερό και φαγητό και αυτός τρέχει να φάει σαν μανιακός.
«Δικό σου είναι όλο Μιλο.Με την ησυχία σου...»του λέω.
«Πάντα έτσι κάνει σαν τρελός»λεει ο Σωκρατης και με το που τον άκουσε εκείνος τρέχει στα πόδια του.
Εκείνος σκύβει και τον παίρνει αγκαλια.
«Τι κάνει το αγόρι μου;Πως είναι σήμερα;»τον ρωτάει.
Προσφέρθηκα να τον πάρω εγώ μια μέρα για να ηρεμήσει και λίγο ο Σωκρατης.
«Το σπίτι είναι άδειο χωρίς εσένα μούτρο μου»του λεει και εκείνος του κάνει χαρές.
Και κάπως έτσι έγινε το πράγμα.
Ο Σωκρατης,που στην αρχή δεν τον ήθελε κει γκρίνιαζε όταν ήταν η σειρά του να τον κρατήσει τώρα απλά τον λατρεύει και δεν μπορεί χωρίς αυτόν.
Ειρωνία έτσι;
«Τι έγινε;Σου έλειψε και ήρθες να τον δεις;Δεν σε είχα για τόσο συναισθηματικό»τον πειραζω.
«Σιγά τον συναισθηματισμο.Που φύγατε και τον παρατήσετε όλοι σας εδώ σε εμένα;»
Καλά.Σε αυτό έχει δίκιο.Φύγαμε απότομα και απλά τον παρατήσαμε.
«Σορυ για αυτό...»
«Σιγά που ζητάς συγνώμη.Σε πειραζω»λεει και τον αφήνει κάτω και αυτός πήγε πάλι να συνεχίσει το φαγητό.
«Θέλω μια χάρη.Θα λείψω για λίγες μέρες.Θέλω να προσεχείς το μαγαζί με τον Θανάση»μου λεει.
Εγώ;Εγώ να προσέχω μαγαζί;
«Να κάνω τι;Δεν ξέρω τίποτα για πίτσες...»λέω την αλήθεια.
«Έχω προσωπικό για αυτό μην αγχώνεσαι.Απλά θέλω να είσαι στο μαγαζί σε περίπτωση που γίνει κάτι.Θα έλεγα στον Θανάση αλλά αυτός λείπει συνέχεια επειδή πάει παραγγελίες»
«Εσυ γιατί θα λείψεις;Που θα πας;»
«Θα...θα πάω στην μάνα μου για λιγο»λεει.
Η μαμα του ναι.Αυτό θα ήταν δύσκολο και για αυτήν.Και τέτοιες μέρες δύσκολες τις περνάς με την οικογένεια σου.
«Και φυσικά και να προσεχείς τον Μιλο»
«Τον Μιλο γιατί;Έχει θέμα η μαμα σου με τα σκυλιά;»ρωτάω γιατί μου φαίνεται περίεργο.
«Ας πούμε ναι»
Ας πούμε ναι;
Τι απάντηση είναι αυτή;
«Για ότι θες απλά Ρωτα τον Θανάση»
Άντε πάλι αυτός ο Θανάσης
«Γιατί ξινίζεις την μούρη σου;»
«Απλά μου φαίνεται περίεργο που κανείς τόσο παρέα με τον Θανάση...»
«Απλά έτυχε»
«Σωκράτη αυτός έκανε πολλά.Πως μπορείς;Έκανε κακό στον μπαμπά σου...!»συνεχίζω γιατί πραγματικά δεν το χωράει ο νους μου.Ο Σωκρατης δεν θα συγχωρούσε κάτι τέτοιο.
«Περασμένα ξεχασμένα»
«Απλά δεν καταλαβαίνω πως τον κανείς παρέα...!»λέω για μια άλλη φορά.
«ΚΑΙ ΜΕ ΠΟΙΟΝ ΝΑ ΕΚΑΝΑ ΠΑΡΕΑ ΡΕ ΛΕΥΤΕΡΗ ΠΟΥ ΦΥΓΑΤΕ ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΡΙΞΑΤΕ ΜΑΥΡΗ ΠΕΤΡΑ ΠΙΣΩ ΣΑΣ!»φωναζει τώρα και τρόμαξε ακόμα και ο Μιλο.
Τι ήταν αυτο τώρα;Τι ξέσπασμα;
Το κράταγε μέσα του μάλλον γιατί δεν εξηγείται.
«Σορυ οκ.Μου βγήκε.Δεν ήθελα να φωνάξω...»λεει πιο σιγά τώρα.
Δεν το συνεχίζω επειδή φαίνεται στα όρια του.
Ίσως πρέπει και εγώ να χαλαρώσω.
Τον μπαμπά του έθαψε πριν λίγες μέρες.
«Κοιτά Λευτέρη.Ο μπαμπάς του Θανάση δεν είναι καλος.Σαν τον δικό μου μπαμπά.Σαν τον δικό σου μπαμπά.Ήταν πάντα αυστηρός μαζί του»λεει.
Για να το λεει τι να πω.
«Τον χτύπαγε ρε.Μικρός έχει φάει το ξύλο της ζωής του.!»
Ξύλο;Ο Θανάσης;
«Αντιδρούσε έτσι επειδή δεχόταν αυτά στο σπίτι του.Πως εγώ να μην τον πάρω στην δουλειά μετά;Εσυ δεν θα τον έπαιρνες;Εσυ δεν θα του μίλαγες;»με ρωτάει.
«Οκ.Μην εξηγείς αλλά.Για να τον έχεις φίλο θα ξέρεις»λέω.
Συμφωνει και δεν μιλάμε άλλο για αυτό.
«Σορυ»λέω μετά.
«Για ποιο πράγμα;»
«Που έριξα μαύρη πέτρα πίσω μου...»απανταω.
Χαμογελάει.
«Μην ζητάς συγνώμη.Το μόνο που μπορείς να κανείς είναι να μην πάθει κάτι το μαγαζί μου μέχρι να έρθω.»
Μπορώ να το κάνω αυτό υποθέτω.
***
Ένα χάος.
Ένα χάος.
«Χρειάζομαι ψιλά για να δίνω ρεστα»λεει ο Θανάσης.
Τον κοιτάω.
«Άστο.Θα τα πάρω μόνος Μου»λεει και το κάνει.
Πολύ καλή ιδέα αυτή.
«Όλα καλά;»ακουω και γυρνάω να δω την Κασσανδρα να μπαίνει μαζί με την κόρη της στο μαγαζί.
Κόρη της.
Ακόμα δεν το πιστεύω.
«Θες βοήθεια;»ρωτάει.
«Παρακαλώ ναι!»λεω γιατί αυτή σίγουρα θα ξέρει παραπάνω από μένα.
«Σε τι;Πες μου.»
«Σε όλα»απανταω και γελάει.
Πραγματικά σε όλα χρειάζομαι.
«Κρατά την Ληδα και θα δω εγώ πως παει»λεει ενώ μου αφήνει την μικρή στην αγκαλια μου πριν παει μέσα.
Την κοιτάω.Με κοιτάει.
Είναι σοβαρή.
«Γεια σου Ληδα μου.Όλα καλά;»ρωτάω.
Εκείνη πιάνει πάλι την μυτη μου και την τραβάει.
Γελάει με αυτό.
Κάτι θα έχει η μυτη μου υποθέτω...
***
Ήταν νύχτα.
Και μόλις κλείσαμε.
Θεέ μου πόλη δύσκολο και αγχωτικό.
Πως το κάνει ο Σωκρατης;
Κλειδώνω και βλέπω την Κασσανδρα να περπατάει προς το σπίτι της Ολίβιας με την μικρή να κοιμάται στην αγκαλια της.
Κοιτάω την ώρα.
12.45.
Αρκετά αργά.
Περπατάω γρήγορα μέχρι που την φτάνω.
Γυρνάει να με δει.
«Τρόμαξα...»λεει ψιθιριστα μάλλον για να μην ξυπνήσει την Ληδα.
«Δεν το ήθελα.Σκέφτηκα να σε παω μέχρι το σπίτι.Είναι αργά και επικίνδυνα τέτοια ώρα»λέω.
Έχω την μηχανή βέβαια αλλά δεν φαίνεται ούτε αυτό ασφαλής για ένα μωρό.
«Πάντα ένας τζέντλεμαν...»σχολιάζει καθώς κοιτάει μπροστά τον δρόμο της.
Όπως έλεγε τότε.
«Δύσκολο αυτό σήμερα.Δεν ξέρω πως θα την βγάλω τις άλλες μέρες...»λέω και γελάει.
«Εσυ που σπουδάζεις το πιο δύσκολο πράγμα σου φαίνεται δύσκολο να διευθύνεις μια πιτσαρία;»
Πολύ πιο δύσκολο από την ιατρική Βασικά μου φαίνεται.
«Εσυ είσαι καλή σε αυτό πάντως»
«Το προτιμώ από το να κόβω τρίχες και να βάφω ρίζες να σου πω την αλήθεια»
Η μικρή κουνήθηκε και έβαλε το κεφάλι της από την άλλη μεριά.
«Θες να την πάρω εγώ;»ρωτάω.
«Όχι ευχαριστώ.Δεν με κουράζει.Αλλά και να με κουράζει είναι γλυκιά η κούραση»λεει και της δίνει ένα φιλί στο μετωπο.
Η Κασσανδρα μάνα.Μητέρα.Μαμά.
Όσες φορές και να το πω δεν το πιστεύω.
Και τα κατάφερε μόνη της.
Αν πριν την θαύμαζα μια φορά τώρα την θαυμάζω δέκα.
«Της αρέσει η κούνια που της πήρα;»ρωτάω μετά από λίγα λεπτά σιωπής.
«Την λατρεύει.Κάθεται εκει μέσα και παίζει και ολας με τις ώρες»
Πραγματικά αυτό με κάνει χαρούμενο.
«Ελπίζω μην ξόδεψες πολλά λεφτά για αυτό...»
«Μην σκας για αυτο»της λέω.
Βάζει το κεφάλι της τώρα κοντά στης μικρής και την ξαναφιλαει.
Της πάει η μητρότητα.Φαίνεται διαφορετική.
Και φαίνεται πως την λατρεύει.
«Χαίρομαι που μπορούμε και μιλάμε έτσι.Ήρεμα.»λεει μετά εκείνη.
«Γιατί να μην το κάνουμε άλλωστε.Είμαστε ενήλικες.Αφήσαμε το παρελθόν πίσω.»
«Φυσικά ναι.Εγώ έχω την μικρή.Εσυ έχεις την ιατρική και σίγουρα κάποια σχέση πίσω σου..»λεει.
Έχω τώρα που το λεει.
Και πρέπει αύριο να την πάρω τηλέφωνο Επειδή με αυτά και με αυτά την έχω παραμελήσει.
«Δυο χρόνια περίπου.Την λένε Μελινα»
Δεν μιλάει αμέσως.
«Ωραίο όνομα έχει»
«Σπουδάζει και αυτή ιατρική.Δεν έχουμε και πολύ χρόνο όμως έτσι έχουμε σαν ανοιχτή σχέση»λέω κι σταματάει να περπατάει.
«Ελεύθερη όπως λέμε πάτε με όποιον θέλετε;»ρωτάει σοκαρισμένη.
Γελάω με την έκφραση της.
«Ελεύθερη όπως ότι επειδή δεν έχουμε πολύ χρόνο δεν βγαίνουμε ιδιαίτερα ραντεβού ή δεν μιλάμε στο τηλέφωνο.Δεν νιώθουμε δηλαδή αυτήν την πίεση ξέρεις να δει ο ένας τι κάνει ο αλλος»
«Δηλαδή απλά για το σεξ είστε μαζί.Κατάλαβα»λεει και ξεκινάει να περπατάει πάλι.
«Όχι μόνο για το σεξ.Απλά δεν κολαμε ο ένας πάνω στον άλλον.Επειδή δεν προλαβαίνουμε και ολας.»
«Και είσαι εντάξει με αυτό;Δεν φαίνεσαι σαν κάποιος που θα ήταν εντάξει σε μια τέτοια σχέση...»
Τι πάει να πει αυτο τώρα;
«Και που ξέρεις εσυ πως είμαι σε μια σχέση;Αφού με παρατησες πριν είμαστε μαζί!»λεω τώρα κάπως προσβεβλημένος με αυτό που είπε.
Οκ μαζί της δεν θα ήμουν έτσι τότε αλλά με την Μελινα είμαι.Δεν μου βγαίνει να της στέλνω συνέχεια.Και εκείνη δεν έχει θέμα.
Δεν μίλαγε.
Απλά με κοίταζε σαν να μην πιστεύει στα αυτιά της.
«Καλύτερα να πάω μέσα»λεει και δεν είχα καταλάβει ότι φτάσαμε στο σπίτι της Ολιβιας.
Πήγε να μπει μέσα αλλά σταματάει στην πόρτα.
«Νόμιζα ότι αυτό ήταν παρελθόν.Ότι τα άφησαμε πίσω.»λεει πιο μακριά μου τωρα.
«Είναι παρελθόν.Απλά το παρελθόν καλό είναι να το ξεκαθαρίζουμε που και που»λέω και φεύγω πριν πω αλλά.
Στον δρόμο σκεφτόμουν διαφορά.
Η Μελινα μαρεσει.Αλήθεια μαρεσει.Είναι κατάπληκτικο κορίτσι.Περνάμε καλά μαζί.
Δεν ξέρω τι φταίει που δεν θέλω κάτι παραπάνω μαζί της από αυτό που εχω αλλά δεν θέλω.Είμαι
Καλά έτσι.Και είναι και αυτή.Έτσι μου λεει.
Δεν θέλω να πληγωθώ ούτε θέλω πολλά πολλά.
Όχι παλι.
Άνοιξα την καρδιά μου στην Κασσανδρα τότε και τι κατάλαβα;