Κοιτάω γύρω.Σαν να μην πέρασε μια μέρα έτσι;
Ήξερα ότι θα αργούσα αλλά δεν μπορώ να το αποφύγω.Θέλω να το δω.Θέλω να δω το σπίτι μου.
Φτάνω.Και κάπως στεναχωρήθηκα.Κάπως με έπιασε η καρδιά μου.Το σπίτι προφανώς και ήταν ακατοίκητο.Και είχε μια ταμπέλα νοικιάζεται έξω.
Αλλά κανείς δεν μένει.Ποιος θα ήθελε άλλωστε;Όλοι ξέρανε τι ήταν οι γονείς μου.
Φεύγω από εκει για το νεκροταφείο.
Το έμαθα από το Ίντερνετ ότι πέθανε ο μπαμπάς του Σωκράτη.Είχε σχολιάζει μια κοπέλα από το σχολείο μου κάπου και το είδα.
Ο κύριος Μιχάλης μου έδωσε δουλειά και με βοήθησε.Όχι επειδή με πλήρωνε.Όχι στο οικονομικό.Με βοήθησε χωρίς καν να το ξέρει.Μου έδωσε κάτι για να φεύγω από το σπίτι.Να λείπω και άλλο από εκείνη την κόλαση.
Και του είμαι ευγνώμον για αυτό.
Για αυτό ήθελα να έρθω.
Φυσικά ο νους μου είναι σε εναν άνθρωπο μόνο όμως.
Βγάζω το κινητο και την παίρνω αμέσως.Σίγουρα θα είναι καλά αλλά πάλι θέλω να δω.
«Και πολύ άργησες να πάρεις»λεει στην άλλη γραμμή.
«Κυρία Συλια.Πως είναι;»ρωτάω.
«Είναι μια χαρά.Πριν λίγο ξύπνησε.Τώρα της ετοιμάζω τα φρουτα»
Τα λατρεύει τα φρουτα.
«Εσυ έφτασες;Όλα καλά;»ρωτάει.
«Έφτασα ναι.Θα τελειώσω και θα έρθω εντάξει;Δεν θα αργήσω.Θα κάνω όσο πιο γρήγορα μπορώ.»της λέω επειδή δεν μπορώ μακριά της αλλά δεν θέλω και να την φορτώσω στην κυρία Συλια.Όσο καλή και να είναι.
«Με το πάσο σου.Μην βιαστείς.Ξέρεις ότι την λατρεύω την μικρή»λεει αλλά το ξέρω ήδη αυτο.
Η κυρία Συλια είναι η καθαρίστρια στο κομμωτήριο που δουλέυω την τελευταίο καιρό.Και πολύ καλή γυναίκα.Δεν μπορούσε να κανεί παιδί με τον άντρα της έτσι την μικρή την έχει σαν εγγόνι της.
«Δώστε της μια αγκαλια από εμένα μεγάλη.»
Στάματαω στο φανάρι επειδή ήταν κόκκινο και όταν έγινε πράσινο για τους πεζούς άρχισα να περπατάω για να περάσω.
«Θα της δώσω»λέω και με το που το κλείνω όλα έγιναν πολύ γρήγορα.
Μια μηχανή δεν σταμάτησε και σχεδόν έπεσε πάνω μου και τρόμαξα τόσο που έπεσα κάτω.Χωρίς να με πατήσει απλά έπεσα κάτω.
Τρόμαξα.
Παραλιγο...
Παραλίγο....
Καλα το κόκκινο δεν το είδε;
Δεν κατάλαβα ποτέ ήρθε δίπλα μου.Έσκυψε κάτω.
«Είστε καλά;»ρωτάει η βαριά φωνή του και τον κοιτάω ετοιμη να τον βρίσω.
Αλλά δεν μίλησα.Δεν μπορούσα.
Γιατί ήταν μπροστά μου.Είναι αυτός.Ο Λευτέρης.
Μετά από τόσα χρόνια είναι εδώ.Τον βλέπω.
Τα μαλλιά του είναι διαφορετικά.Πιο κοντά και στο πλαι σχεδόν ξυρισμένα.Φαίνεται πιο μεγάλος.Πιο γεροδεμένος.
Αλλά τα ευγενικά μάτια του είναι τα ίδια.
«Κασσανδρα εσυ»είναι το μόνο που λεει.
«Εγώ ναι»λέω και με βοηθάει να σηκωθώ.
Άρχισαν να κορνάρουν πίσω του έτσι σηκώνει την μηχανή και την βάζει στην άκρη καθώς έρχεται παλι σε εμένα.
Δεν το πιστεύω ότι είναι εδώ μπροστά μου.
«Ποτέ ήρθες;»ρωτάει.
«Μόλις»λέω.
Και τον βλέπω να με κοιτάει έτσι και δεν μπορώ.Δεν το μπορώ.Ήξερα ότι υπήρχε περίπτωση να τον δω αλλά πάλι δεν ήμουν προετοιμασμένη για αυτό.
«Πρέπει να φύγω.Βιάζομαι»λέω και αρχίζω να περπατάω γρήγορα μακριά του για να μην του δώσω την ευκαιρία να μου πει κάτι.
Άλλωστε τι θα μπορούσε να μου πει;
***
Ανοίγω την πόρτα και μπαίνω.Το αυτοκίνητο του ήταν έξω αρα λογικά εδώ θα είναι.
Το μαγαζί ήταν κλειστό.
Πράγμα λογικό.
Κοιτάω γύρω και δεν μπορώ να μην χαμογελάσω.Πέρασα ωραία εδώ πέρα.Μου άρεσε να δουλεύω εδώ.
Άλλαξε.
Έχει πιο πολλά τραπέζια.Αλλά τραπέζια.Άλλες εικόνες στον τοίχο.
Αλλά ακόμα σου βγάζει αυτό που πάντα μου έβγαζε.
«Ήμαστε κλειστά»ακουω από πίσω και πλησιάσω.
Ήταν ο Σωκρατης.Αρκετά διαφορετικός αλλά είναι ο Σωκρατης.
«Μια πίτσα από τα χεράκια σου θα την έτρωγα»λέω και γυρνάει να με δει.
Δεν πλησίασε έτσι το έκανα εγώ.Άνοιξα τα χέρια μου και τον αγκάλιασα.Άλλωστε για αυτόν ήρθα.
«Κασσανδρακι»λεει.
«Συλλυπητήρια για τον πατέρα σου Σωκράτη.»λέω και κάνω πίσω.
Σαν να μην πέρασε μια μέρα.
«Λυπάμαι.Ήταν πολύ καλός άνθρωπος.Κύριος με τα όλα του»λέω.
Φαίνεται χάλια.
«Δεν το πιστεύω ότι είσαι εδώ.Δεν περίμενα να έρθει κάνενας σας»
«Ναι.Είδα τον Λευτέρη...»
«Και την Ολίβια»απαντάει.
Τι;Είναι εδώ και η Ολίβια;
«Μεγάλη μέρα η σημερινή»λεει.
«Έχασα και την κηδεία.Σορυ»
Ανοίγει το ψυγείο και βγάζει δυο μπυρες.
Μου δίνει την μια.
«Θα ήρθες από μακριά φαντάζομαι»λεει.
«Δεν έχεις ιδέα...»λέω και πίνω από την κρύα μπυρα.
Κοιτάω γύρω για άλλη μια φορά.
«Θα το κρατήσεις κλειστό;»
«Για λίγο ναι.Δεν έχω το μυαλό τώρα σε τίποτα...»
«Καλά θα κάνεις»
Ξεφυσάει.
«Δεν ξέρω πως θα λειτουργήσει αυτό το μέρος χωρίς εκείνον...»λεει μετά και κάτι στην φωνή του με έκανε να ανατριχιάσω.
«Θα τα καταφέρεις.Θα την βρεις την άκρη»λέω επειδή το πιστεύω.
Κουνάει το κεφάλι του.
«Πως είσαι εσυ;Τρως ή δεν τρως γενικά;Πολύ αδύνατος είσαι»λέω.
«Προσέχω την σιλουέτα μου»
Γελάω.
«Μάντεψε ποια είδα!Δεν θα το πιστέψεις!Ειναι εδώ η...»ακουω ότι κάποιος μπήκε και γυρνάω να δω τον...Θανάση;
«Κασσανδρα;Εσυ;»λεει αυτός και σηκώνομαι και πιάνω το πρώτο πράγμα που βλέπω,που ήταν μια καρέκλα και τον πλησιάσω να του ανοίξω το κεφάλι.
«Τι θες εσυ εδώ;Έμαθες ότι ήρθα και ήρθες να σε στείλω στο νοσοκομείο;»του λέω.
«Σωκράτη λίγη βοήθεια!»λεει αυτός.
Ναι.Λες και θα σε βοηθούσε ποτέ ο Σωκρατης.
Αλλά όμως.Το έκανε.Τον βοήθησε.Πήρε την καρέκλα από τα χέρια μου και την άφησε στην θέση της.
«Ας ηρεμήσουμε»λεει.
«Να ηρεμήσουμε;Ανέβασε το βίντεο μας στο Ίντερνετ!Το είδαν όλοι!»
«Ποτέ δεν το έκανα αυτό!»απαντάει ο Θανάσης.
Θα τον χτυπήσω.
«Δεν το εκανε αυτός.Οκ;Δεν το ανέβασε αυτός»λεει ο Σωκράτης και τον κοιτάω τώρα.
«Και τον πιστεύεις;»
«Φυσικά.Είμαστε φιλαράκια με τον Σωκράτη»λεει ο Θανάσης.
Ο Θανάσης και ο Σωκρατης φίλοι;
Τι;
Ότι πιο κουλό έχω ακούσει!
«Δεν το ανέβασε εκείνος Κασσανδρα.Είναι σίγουρο»
«Τότε ποιος;»ρωτάω.
«Δεν έχει σημασία»λεει ο Σωκρατης.
«Η ΕΛΕΑΝΝΑ!»φωναζει ο Θανάσης.
Η ποια;Η γνωστή Ελεάννα;
«Είσαι ηλίθιος;»του λεει.
«Δεν θα βρω εγώ τον μπελά μου!»απανταει εκείνος.
Η Ελεάννα;
«Η Ελεαννα ναι.Της μίλησα.Το μετάνιωσε.Τι θα αλλάξει;»λεει ο Σωκρατης.
Καλά δεν έχει και άδικο.
Ότι έγινε,έγινε.
«Εγώ σας αφηνω τότε.Ήρθα μόνο να σου πω ότι είδα στον δρόμο την Ολίβια σου»του λεει.
Ορίστε μας;
«Ολίβια σου;»ρωτάω τον Σωκράτη.
«Μαλακιες του Θανάση.Πετάει συχνά τέτοια.»λεει αυτός.
«Να φεύγω.Θα έχετε πολλά να πείτε.Άντε γεια»λεει ο Θανάσης και απλά φεύγει.
Λες και είμαστε στο σχολείο ακόμα.
Παράξενο.
«Τα νέα σου;Πως είσαι;»με ρωτάει μετά.
Και του λεω τα πάντα.Σχεδόν τα πάντα δηλαδή.
Δεν του είπα για την κόρη μου.
Δεν του είπα για την Λήδα.
Για την μικρή μου Ληδα.
Όχι επειδή ντρέπομαι,αφού εκείνη είναι το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο.Απλά επειδή αύριο θα φύγω.Ποιο το νόημα άλλωστε;