မင်းဘုန်းတစ်ယောက် ချစ်သောထွေး နှင့်အမြဲတွေ့နေကြနေရာလေးမှာ။
မြူခိုးတွေဝေနေဆဲ။
ဒီတစ်ခါထွေးလေးကအဖြူရောင်ဝမ်းဆက်ကလေးဝတ်ထားသည်။ မျက်နှာလေးကလည်းကြည်စင်လို့။
"ထွေးလေး...မင်းမို့လား"
မင်းဘုန်းကလှမ်းခေါ်တော့ထွေးကပြုံးပြသည်။
"ငါ့ခန္ဓာကိုယ်ကိုမင်းပိုင်သွားပြီ။ငါ့ဝိညာဥ်ကလည်းလွတ်မြောက်ပြီ။ ငါ့မေမေနဲ့ငါ့ကိုကိုကြီးကိုအကောင်းဆုံးစောင့်ရှောက်ပေးနော်"
"စိတ်ချပါ ငါမင်းပြောတဲ့ကတိကိုတည်ပါ့မယ်။ မင်းလည်းနောင်ဘဝတွေမှာ ကိုယ်ချစ်တဲ့သူကကိုယ့်ကိုပြန်ချစ်ပါစေလို့ဆုတောင်းပေးလိုက်တယ်နော်"
ထိုအခါထွေးကနာကျင်နေသောအပြုံးတစ်ခုကိုပြုံးလိုက်ပြီး...
"ပေးတဲ့ဆုနဲ့ပြည့်ချင်ပါသေးတယ်ကွာ...
ကဲမင်းကိုခေါ်နေကြပြီ မင်းပြန်တော့။ငါလည်းသွားရတော့မှာ"
ထွေးပြောသမျှကိုသူနားမလည်။ သူဘာသံမှမကြားရပါဘူး။တွေး၍မဆုံးသေး။အနောက်နားဆီမှကိုမောင့်ခေါ်သံကိုမင်းဘုန်းကြားနေရသည်။
"ထွေးရေ....ထွေး...လေး"
ဟာခေါ်နေပြီဆိုပြီးသူအပြေးသွားလိုက်ရင်းမှ.....
သူနိုးလာခဲ့သည်။
ထွေးနိုးလာတော့မှအနဂ္ဂမောင်မှာသက်ပျင်းတစ်ချက်ကိုချနိုင်ကာ ဘေးနားကဆရာဝန်ကသူ့ကိုစစ်ဆေးစရာရှိတာတွေစစ်ဆေးနေသည်။
သူလည်းမေမေနှင့်ယုမောင်ကိုခဏကြည့်ရန်ဘေးအခန်းသို့ဝင်မိတော့ သုံးေယာက်သားငိုနေကြသည်။
"ထွေးသတိရလာပြီ"
သူပြောလိုက်ကာမှ မေမေကသားကြီးခဏနော်ဆိုပြီး ယုမောင်ကိုထားခဲ့ကာ သားငယ်ဆီအပြေးတစ်ပိုင်းပြေးပြန်သည်။
သူမမှာလည်းတစ်ရက်တည်းခံစားလိုက်ရသည်မှာမနည်း။
သားငယ်ကအဆိပ်အပ်မိတယ်။သားကြီးကခြေထောက်သေနတ်ထိတယ်။မွေးစားသားလေးကဆုံးတယ်။ သူမမို့သာပေါ့။သာမာန်မိန်းမသာဆိုလျင်ထိုနေရာမှာတင်လဲကျနိုင်သည်။
ယခုတော့လူဇော်လေးကိုဆေးရုံကရေခဲတိုက်မှာထားထားသည်။ 3ရက်ပြည့်ရင်သဂြိုလ်မည်။
*****
"အနဂ္ဂမောင် ဟိုကောင်တွေအကုန်ဖမ်းမိလား"
"မိတယ်ယုမောင် အငြိမ့်မင်းသမီးနှင်းဆီကကာလကတ္တားကိုပြေးဖို့ပြင်နေတာငါတို့ဘက်ကဦးမိလိုက်တယ်။သူရယ်ဖိုးတေ ရယ်ဟိုမိန်းမရီရီရယ်ကိုငါ့တရားရုံးမှာခဏသိမ်းထားတယ်"
လျှို့ဝှက်သောအကြည့်တစ်ချက်ဖြင့်ပြောသောထိုအပြောကိုယုမောင်နားလည်ပါသည်။
ငါတို့တရားငါတို့စီရင်မယ်။ဘယ်ဥပဒေမှမလိုဘူး။
*****
သုံးရက်မြောက်နေ့။
ဒီနေ့နေ့လယ် ၂နာရီ။လူဇော်လေးကိုအသုဘချမည်။ လူဇော်လေးအတွက်တရားမျှတမှုရအောင်သူရောအနဂ္ဂမောင်ရောတရားခွင်တက်ရဦးမည်။
ယုမောင်လည်းမနက်ကိုးနာရီခန့်တွင် အနဂ္ဂမောင်တို့ ခြံထဲသို့ရောက်နေသည်။
အိမ်ထဲဝင်သွားတော့နဂ္ဂက ဧည့်ခန်းထဲမှာထိုင်ကာသတင်းစာတစ်စောင်ကိုဖတ်နေသည်။
"ယုမောင်ရေ ဂျူဗလီဟောအကြမ်းဖက်မှုမှာ အဓိကတရားခံနှစ်ယောက်ပျောက်နေတယ်ဆိုပဲ"
"သူတို့အစိုးရညံ့ပုံများ တရားခံတောင်လူေစ့အောင်မသိပဲ တိုင်းပြည်ကအုပ်ချုပ်ချင်သေး။"
ယုမောင်ကပြောတော့အနဂ္ဂမောင်ကထပ်ပြောလိုက်သေးသည်။
"အာဏာပါဝါဆိုတာဘာလဲမေးရင်လက်နက်လို့ပြောပြီး အသိညဏ်ကိုထမင်းစားရေသောက်ဖို့ပဲသိနေရင်ဒီအစိုးရလည်းကြာရှည်မှာမဟုတ်ပါဘူးကွာ..."
နှစ်ယောက်သားမတိုင်ပင်ပါပဲ ခြံလေးထဲသို့ဆင်းကာကွပ်ပြစ်လေးနားတွင်မတ်တပ်ရပ်လိုက်သည်။
ကွပ်ပြစ်အောက်ကြမ်းခင်းနားသို့လက်ကလေးစမ်းကာ တစ်နေရာကိုဖိနှိပ်လိုက်စဥ်ကွပ်ပြစ်ကလေးကနှစ်ခြမ်းကွဲကာလူတစ်ယောက်စာလျှောက်လမ်းကလေးပေါ်လာသည်။
သူရောယုမောင်ရောထိုလမ်းကလေးအတိုင်းဆင်းသွားလိုက်သည်။သူတို့ဝင်ခဲ့သောတံခါးလေးကသူတို့ဆင်းပြီမကြာAutoပိတ်သွားသည်။ လှေကားအောက်ဆုံးထိပ်တွင်မီးတုတ်နှစ်ခုချထား၍ထိုမီးတုတ်ကိုမီးညှိကာအထဲသို့ဆက်ဝင်လာလိုက်သည်။
အထဲသို့တိုးဝင်လေ သွေးညှီနံ့ကပိုရလာလေဖြစ်သည်။ နောက်ဆုံးအမှောင်ခန်းမတစ်ခုသို့ရောက်သောအခါ ထိုင်ခုံသုံးခုံယှဥ်ထားပြီး ထိုသူတို့ကိုအိတ်အမဲနဲ့မျက်နှာကိုစွပ်ထားသည်။
သူတို့လည်းပါလာသောမီးတုတ်များကိုမီးတုတ်ထောင်ထားရသည့်နေရာတွင်ထားလိုက်သည်။
ထိုသူများကိုလက်ပြန်ကြိုးများတုပ်ထားပြီး မျက်နှာမမြင်ခင်ကပင် ထိုသူတို့မှာ မိန်းမနှစ်ယောက်နှင့်ယောကျ်ားတစ်ယောက်ဆိုတာသိနိုင်သည်။
ယုမောင်ကအိတ်အမဲကိုချွတ်ပစ်လိုက်တော့ မြင်လိုက်ရသည်က ရီရီရယ်။လမ်းမတော်ဖိုးတေ ရယ်။ အငြိမ့်မင်းသမီးမနှင်းဆီရယ်။
သူတို့သုံးယောက်စလုံးရဲ့ပါးစပ်ကိုတော့အဝတ်စဖြင့်စည်းထားသည်။
အားလုံးကရိုက်နှက်ခံထားရ၍မျက်နှာမှာဖူးယောင်နေပြီး လူတွေကသတိလစ်နေသည်။
ယုမောင်လည်းဘေးနားကရှိသောရေပုံးထဲမှဆားရေကိုယူကာသူတို့သုံးယောက်မျက်နှာကိုပက်လိုက်သည်။
ထိုအခါမှအအေးဓာတ်နှင့်အတူစပ်ဖျင်းဖျင်းနိုင်မှုကြောင့်နိုးထလာရသည်။
ထိုအခိုက်အနဂ္ဂမောင်ကယုမောင်ဘေးနားလာရပ်ပြီး "ကဲယုမောင် မင်းတရားစီရင်ချင်တဲ့အပြစ်ဒဏ်ကိုပေးလို့ရပြီ"
ဆိုပြီး ယုမောင်ပုခုံးကိုတစ်ချက်ပုတ်ကာ ရေခဲတောင်စီးကရက်ကိုဖွာရှိုက်ရင်းနံရံတစ်နေရာတွင်ကပ်၍သူလုပ်သမျှကိုရပ်ကြည့်ရန်ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။
ယုမောင်ကပထမဦးဆုံး သတိကောင်းကောင်းမလည်သော ဖိုးတေ ပါးကို ဖြောင်းခနဲလက်လွှဲ၍ရိုက်ချလိုက်သည်။
နာကျင်မှုနှင့်အတူလူးလွန်ထလာပြီးဖိုးေတကသူကိုမြင်သွားမှပိုအံ့သြရသည်။
"ပြန်တွေ့ကြပြန်ပြီ လမ်းမတော်ဖိုးတေဒိီ တစ်ခါမင်းဇာတ်သိမ်းပြီ"
ပြောပြီးယုမောင်ကသူ့အနောက်နားဆီမှသံတုတ်တစ်ချောင်းကိုယူကာ သူ့ညိုသကြီးကိုဖြတ်ရိုက်ချလိုက်သည်။
"ဒါကငါ့ခြေထောက်အတွက်ကွ"
"အား..."
အာခေါင်ခြစ်သောဝမ်းခေါင်းသံကြီးနှင့်အတူဂွပ်ခနဲမြည်သွားသောရိုက်ခတ်သံ။
ဖိုးတေ ကအသံကွဲအောင် အော်သော်လည်းဒီအခန်းတွေကမြေအောက်အလုံပိတ်အခန်းဖြစ်၍အပြင်သို့အသံမကြားရ။
"ဒီခြေထောက်က ငါ့ကိုကန်တာလား"
"ကဲဟာ..ကဲဟာ..ကဲဟာ..."ဆိုပြီးမေးပြောပြောရိုက်နေသောယုမောင်လက်ချက်နဲ့ဖိုးေတခြေထောက်ကခြေသလုံးရိုးတို့မှာရစရာပင်မရှိနိုင်တော့ချေ။
ယုမောင်ကအားမရသေးပဲ သူ့နောက်ကရှိနေသောပလက်ယာတစ်ခုကိုယူကာဖိုးတုတ်ကိုချည်ထားသော လက်များဆီသွားလိုက်ပြီး လက်ချောင်းကလေးများတစ်ချောင်းချင်းဆီကိုတစ်ဆစ်ချင်းရိုက်ချိုးသည်။
ပါးစပ်ကလည်းမေးေသး သည်။
"ဒီလက်လားငါ့လူဇော်လေးကိုပစ်တာ။ဒီလက်လား ဒီလက်လား"
ဆိုပြီးလက်ချောင်းဆယ်ချောင်းလုံးကိုတစ်ချောင်းချင်းဆီပလက်ယာနှင့်ဆွဲလိမ်ချိုးပစ်သည်။
ငယ်သံပါအောင်အော်ငိုသံနှင့်တင်ဘေးကရှိနေသောရီရီနှင့်နှင်းဆီပင်လန့်၍ငိုနေသည်။
ငိုသံကြားကာမှယုမောင်ကသတိရပြီးညှပ်နေသောပလက်ယာကိုမြေပေါ်ပစ်ချလိုက်သည်။
ပြီးနောက် ရီရီဘက်သို့လှည့်ကာရီရီ့မေးစေ့ကိုလှမ်းကိုင်၍လက်တစ်ဖက်ကဆံပင်ကိုဆောင့်ဆွဲလိုက်သည်။
"မင်းလား ငါ့လူဇော်လေးကိုသတ်တာ"
ဖြောင်း...
ခနဲမြည်သံနှင့်အတူ ရီရီပါးပြင်မှာပူခနဲဖျင်းစပ်၍ပါးစောင်ကသွေးပင်ထွက်လာသည်။
"နင်ကငါ့အပိုင်ကို သတ််တယ်ပေါ့ဟုတ်လား"
ဆိုပြီး အနောက်နားကဓားအစုံထားထားသောနေရာမှ ကိုးလက်မခန့်ရှိသောဓားတစ်ချောင်းကိုယူကာ ရီရီ့ပါးပြင်သို့တစ်ချက်ရှပ်ဖြတ်လိုက်သည်။
ထိုအခိုက်အနဂ္ဂမောင်ကလည်းရောက်လာကာ နှင်းဆီကိုဆံပင်ကကိုင်ဆောင့်၍မေးပြန်သည်။
"မင်းကငါ့အသက်လေးကိုအဆိပ်နဲ့သတ်တယ်ပေါ့ဟုတ်လား"
ဆိုပြီး အရက်ပြန်တစ်ဗူးကိုယူကာနှင်းဆီပါးစပ်ထဲသို့လောင်းချပစ်လိုက်သည်။
နှင်းဆီမှာသတိနဲ့မြိုမချမိအောင်ကြိုးစားရင်းပါးစောင်တစ်ခုလုံးကျဥ်ထုံလာ၍သွားများပင်ကြွေကျချင်နေသည်။
သူလည်းထွေးထုတ်လိုက်ပြီး တဟီးဟီးနဲ့အော်ငိုတော့သည်။ ပါးစပ်ကလည်းတောင်းပန်ကြ။ငိုလည်းငိုကြနှင့်။ငါတို့ချစ်သူတွေကိုဒုက္ခပေးတုန်းကဒီ လိုတုန်းလာဟ ဆိုပြီးမေးရိုက်ရိုက်တာနောက်ဆုံးသုံးယောက်သားဘယ်လိုမှမခံစားနိုင်ပဲခပ်မျော့မျော့သာကျန်ခဲ့တော့သည်။
သူတို့သုံးယောက်ကိုဂုန်နီအိတ်ထဲထည့်ကာ ဖိုးသာထူးကိုပါခေါ်၍ ရန်ကုန်မြစ်ဆိပ်ကမ်း လူရှင်းသောနေရာတွင်အထုပ်လိုက်ပြစ်ချခဲ့လိုက်ပြီး သူတို့ပြန်လာခဲ့ကြသည်။
သူတို့ကိစ္စတွေပြီးလို့နာရီကြည့်မိတော့နေ့လယ်၁နာရီ။ သူတို့နှစ်နာရီတွင်လူဇော်လေးအသုဘချိန်ရှ်ိသေး၍မြန်မြန်ပြန်ပြီးရေမိုးချိုးရသေးသည်။
********
အသုဘချကာနီး လူဇော်လေးကသူစိတ်မချသောညီမလေးကျန်ခဲ့၍ လိပ်ပြာခွဲကြရသေးသည်။ထိုသို့မှမခွဲလျင်သွားလေသူကစိတ်မဖြောင့်ပဲကျန်ရစ်သူကိုပါသူနှင့်ခေါ်သွားတတ်သည်။
သူ့အလောင်းနားတွင် ချိန်ခွင်တစ်ခုလေးကိုချပြကာတစ်ဖက်တွင် ဝါထုပ်ကလေးကိုတင်ထားလိုက်သည်။
ထိုချိန်ခွင်လေးထဲမှဝါထုပ်လေးကိုသူဘက်ကိုယ့်ဘက်လွန်ဆွဲသလိုဆွဲရတာဖြစ်သည်။ကိုယ်တေတောင်းဆိုတာကိုမှသူ့ဘက်သာရင်သူနဲ့လိုက်သွားရသည်။(သေတာကိုပြောတာပါ)။ကုိယ့်ဘက် သာတယ်ဆိုရင်သူကကိုယ်တွေနှင့်စိတ်ချသည်ကိုဆိုလိုခြင်းဖြစ်သည်။
ဒါဟာစုမော်အမှတ်နှင့်ဖြစ်သည်။
မေမေကငိုရင်းမှစတင်၍ပြောသည်။
"လူဇော်လေး...သားလေးရယ်မေမေတို့နဲ့မင်းညီမလေးကိုအပ်ခဲ့လေကွယ်။ မင်းညီမလေးကိုမေမေကြီးကအားလုံးတာဝန်ယူမှကွယ့်"
မေမေကငိုရင်းတောင်းဆိုသော်လည်းချိန်ခွင်က ဘယ်ညာလှုပ်ရမ်းကာသာနေသည်။ ဘယ်ဘက်ကိုမှအလေးမပေး။
ယုမောင်ကအလောင်းအနားတွင်ကပ်ကာတောင်းဆိုပြန်သည်။
"လူဇော်..ကိုယ့်ကလေးလေး မင်းညီမလေးကိုကိုယ်နဲ့ပဲစိတ်ချတယ်ဆို မင်းညီမလေးကိုတော့ ကိုယ့်ကိုအပ်ခဲ့ကွာနော်။မင်းလည်းမင်းလမ်းခရီးဖြောင့်ဖြောင့်သွား။မင်းညီမလေးကို ကိုယ်တို့ကစောင့်ရှောက်"
ပြောနေရင်းမှချိန်ခွင်ကလျှာကယုမောင်ဘက်သာနေသဖြင့်ဝါထုပ်ကလေးကိုဆတ်ခနဲဆွဲယူလိုက်ကာ ဝိညာဥ်ခွဲခြင်းကပြီးလေသည်။သူတို့နိုင်သည်။စုမော်လေးကိုယုမောင်စောင့်ရှောက်ပေးရမည်ဖြစ်သည်။
မြေမြှုပ်သဂြိုလ်တော့လည်း အကုန်လုံးကငိုကြသည်။
ယုမောင်မှာသာရင်ထဲတင်းကြပ်စို့နစ်နေပြီး မျက်ရည်ပူများသာတစ်လှိမ့်လှိမ့်။သူယုံကိုမယုံနိုင်တာ။ သူ့လူဇော်လေးမသေသေးပါဘူးကွာ။
မြေချပြီးဧည့်သည့်တွေပြန်သွားကြတော့ သူရယ်အနဂ္ဂမောင််ရယ်ပဲကျန်ခဲ့သည်။ကျန်တဲ့သူများကိုအရင်ပြန်ခိုင်းလိုက်သည်။
အနဂ္ဂမောင် က ယုမောင်ပုခုံးလေးကိုလာပုတ်သည်။
"ငါ့ကလေးကလေ ငါစိတ်ညစ်တိုင်းလည်းသူအမြဲရှိပေးတယ်။ငါပျော်စရာဆိုလည်းသူအတူတူပြုံးပေးတာကွ။ "
"ငါမင်းနဲ့ထွေးကိစ္စတွေကြောင့်ငါမျက်ရည်ကျတာတောင်သူကပုခုံးငှားပေးတဲ့ငါ့အဖော်ပါကွာ"
"ငါ့ဘဝမှာ အတူတူရယ်ဖူးပြီးအတူတူငိုဖူးတာလူဇော်လေးတစ် ယောက်ပဲရှိတာကွ"
"ကလေးရာ...ငါ့ကလေးလေးကိုမှကွာ " ဆိုပြီးယုမောင်ကအကျယ်ကြီးအော်ငိုသည်။
"မင်းငိုလို့ဝရင်တော်ရအောင်ကွာမင်းလည်းပင်ပမ်းနေပြီကွ"
'မပင်ပမ်းပါဘူးကွာ။လူဇော့်အတွက်ငါကမပင်ပမ်းဘူး။လူဇော်လေးသာငါ့အတွက်ပင်ပမ်းခဲ့ရတာ။ငါ့အခုအဖြစ်ကသူနဲ့ယှဥ်ရင်ပါမွှားလေးပါကွာ'
သူတို့ကိုအဝေးတနေရာကနေ ကြည့်နေသောအရိပ်လေးတစ်ခုဟာလည်းတစ်သိမ့်သိမ့်ငိုရှိုက်နေခဲ့ပါသည်။
ဘာလို့လဲ... ချစ်ခြင်းမေတ္တာတွေထပ်တူကြတဲ့အခါမှ ကံကြမ္မာကဘာလို့ကျတော့်ကိုရိုက်ချလိုက်ရတာလဲ။
အကို့ကိုကျတော်ချစ်တယ်။နောင်ဘဝထိလည်းဒီလိုပဲဆက်ပြောချင်သေးတယ်...အကို။
May2,2022(3:31AM)
💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜
မင်းဘုန်းတစ်ယောက် ချစ်သောထွေး နှင့်အမြဲတွေ့နေကြနေရာလေးမှာ။
မြူခိုးတွေဝေနေဆဲ။
သည်တစ်ခါထွေးလေးကအဖြူရောင်ဝမ်းဆက်ကလေးဝတ်ထားသည်။ မျက်နှာလေးကလည်းကြည်စင်လို့။
"ထွေးလေ...မင်းမို့လား"
မင်းဘုန်းကလှမ်းခေါ်တော့ထွေးကပြုံးပြသည်။
"ငါ့ခန္ဓာကိုယ်ကိုမင်းပိုင်သွားပြီ။ငါ့ဝိညာဥ်ကလည်းလွတ်မြောက်ပြီ။ ငါ့မေမေနဲ့ငါ့ကိုကိုကြီးကိုအကောင်းဆုံးစောင့်ရှောက်ပေးနော်"
"စိတ်ချပါ ငါမင်းပြောတယ့်ကတိကိုတည်ပါ့မယ်။ မင်းလည်းနောင်ဘဝတွေမှာ ကိုယ်ချစ်တယ့်သူကကိုယ့်ကိုပြန်ချစ်ပါစေလို့ဆုတောင်းပေးလိုက်တယ်နော်"
ထိုအခါထွေးကနာကျင်နေသောအပြုံးတစ်ခုကိုပြုံးလိုက်ပြီး...
"ပေးတယ့်ဆုနဲ့ပြည့်ချင်ပါသေးတယ်ကွာ...
ကဲမင်းကိုခေါ်နေကြပြီ မင်းပြန်တော့။ငါလည်းသွားရတော့မှာ"
ထွေးပြောသမျှကိုသူနားမလည်။ သူဘာသံမှမကြားရပါဘူး။တွေး၍မဆုံးသေး။အနောက်နားဆီမှကိုမောင့်ခေါ်သံကိုမင်းဘုန်းကြားနေရသည်။
"ထွေးရေ....ထွေး...လေး"
ဟာခေါ်နေပြီဆိုပြီးသူအပြေးသွားလိုက်ရင်းမှ.....
သူနိုးလာခဲ့သည်။
ထွေးနိုးလာတော့မှအနဂ္ဂမောင်မှာသက်ပျင်းတသ်ချက်ကိုချနိုင်ကာ ဘေးနားကဆရာဝန်ကသူ့ကိုစစ်ဆေးစရာကှိတာတေစစ်ဆေးနေသည်။
သူလည်းမေမေနှင့်ယုမောင်ကိုခဏကြည့်ရန်ဘေးအခန်းသို့ဝင်မိတော့ သုံးေယာက်သားငိုနေကြသည်။
"ထွေးသတိရလာပြီ"
သူပြောလိုက်ကာမှ မေမေကသားကြီးခဏနော်ဆိုပြီး ယုမောင်ကိုထားခဲ့ကာ သားငယ်ဆီအပြေးတပိုင်းပြေးပြန်သည်။
သူမမှာလည်းတစ်ရက်တည်းခံစားလိုက်ရသည်မှာမနည်း။
သားငယ်ကအဆိပ်အပ်မိတယ်။သားကြီးကခြေထောက်သေနတ်ထိတယ်။မွေးစားသားလေးကဆုံးတယ်။ သူမမို့သာပေါ့။သာမာန်မိန်းမသာဆိုလျင်ထိုနေရာမှာတင်လဲကျနိုင်သည်။
ယခုတော့လူဇော်လေးကိုဆေးရုံကရေခဲတိုက်မှာထားထားသည်။ 3ရက်ပြည့်ရင်သဂြိုလ်မည်။
*****
"အနဂ္ဂမောင် ဟိုကောင်တေအကုန်ဖမ်းမိလား"
"မိတယ်ယုမောင် အငြိမ့်မင်းသမီးနှင်းဆီကကာလကတ္တားကိုပြေးဖို့ပြင်နေတာငါတို့ဘက်ဦးမိလိုက်တယ်။သူရယ်ဖိုးတုတ်ရယ်ဟိုမိန်းမရီရီရယ်ကိုငါ့တရားရုံးမှာခဏသိမ်းထားတယ်"
လျှို့ဝှက်သောအကြည့်တစ်ချက်ဖြင့်ပြောသောထိုအပြောကိုယုမောင်နားလည်ပါသည်။
ငါတို့တရားငါတို့စီရင်မယ်။ဘယ်ဥပဒေမှမလိုဘူး။
*****
သုံးရက်မြောက်နေ့။
သည်နေ့နေ့လယ် ၂နာရီ။လူဇော်လေးကိုအသုဘချမည်။ လူဇော်လေးအတွက်တရားမျှတမှုရအောင်သူရောအနဂ္ဂမောင်ရောတရားခွင်တတ်ရဦးမည်။
ယုမောင်လည်းမနက်ကိုးနာရီခန့်တွင် အနဂ္ဂမောင်တို့ ခြံထဲသို့ရောက်နေသည်။
အိမ်ထဲဝင်သွားတော့နဂ္ဂက ဧည့်ခန်းထဲမှာထိုင်ကာသတင်းစာတစ်စောင်ကိုဖတ်နေသည်။
"ယုမောင်ရေ ဂျူဗလီဟောအကြမ်းဖက်မှုမှာ အဓိကတရားခံနှစ်ယောက်ပျောက်နေတယ်ဆိုပဲ"
"သူတို့အစိုးရညံ့ပုံများ တရားခံတောင်လူေစ့အောင်မသိပဲ တိုင်းပြည်ကအုပ်ချုပ်ချင်သေး။"
ယုမောင်ကပြောတော့နအဂ္ဂမောင်ကထပ်ပြောလိုက်သေးသည်။
"အာဏာပါဝါဆိုတာဘာလည်းမေးရင်လက်နက်လို့ပြောပြီး အသိညဏ်ကိုထမင်းစားရေသောက်ဖို့ပဲသိနေရင်သည်အစိုးရလည်းကြာရှည်မှာမဟုတ်ပါဘူးကွာ..."
နှစ်ယောက်သားမတိုင်ပင်ပါပဲ ခြံလေးထဲသို့ဆင်းကယကွပ်ပစ်လေးနားတွင်မတ်တပ်ရပ်လိုက်သည်။
ကွပ်ပစ်အောက်ကြမ်းခင်းနားသို့လက်ကလေးစမ်းကာ တစ်နေရာကိုဖိနှိပ်လိုက်စဥ်ကွပ်ပစ်ကလေးကနှစ်ခြမ်းကွဲကာလူတစ်ယောက်စာလျှောက်လမ်းကလေးပေါ်လာသည်။
သူရောယုမောင်ရောထိုလမ်းကလေးအတိုင်းဆင်းသွားလိုက်သည်။သူတို့ဝင်ခဲ့သောတံခါးလေးကသူတို့ဆင်းပြီမကြာAutoပိတ်သွားသည်။ လှေကားအောက်ဆုံးထိပ်တွင်မီးတုတ်နှစ်ခုချထား၍ထိုမီးတုတ်ကိုမီးညှိကာအထဲသို့ဆက်ဝင်လာလိုက်သည်။
အထဲသို့တိုးဝင်လေ သွေးညှီနံ့ကပိုရလာလေဖြစ်သည်။ နောက်ဆုံးအမှောင်ခန်းမတစ်ခုသို့ရောက်သောအခါ ထိုင်ခုံသုံးခုံယှဥ်ထားပြီး ထိုသူတို့ကိုအိတ်အမဲနဲ့မျက်နှာကိုစွပ်ထားသည်။
သူတို့လည်းပါလာသောမီးတုတ်များကိုမီးတုတ်ထောင်ထားရသည့်နေရာတွင်ထားလိုက်သည်။
ထိုသူများကိုလက်ပြန်ကြိုးများတုပ်ထားပြီး မျက်နှာမမြင်ခင်ကပင် ထိုသူတို့မှာ မိန်းမနှစ်ယောက်နှင့်ယောကျ်ားတစ်ယောက်ဆိုတာသိနိုင်သည်။
ယုမောင်ကအိတ်အမဲကိုချွတ်ပစ်လိုက်တော့ မြင်လိုက်ရသည်က ရီရီရယ်။လမ်းမတော်ဖိုးတုတ်ရယ်။ အငြိမ့်မင်းသမီးမနှင်းဆီရယ်။
သူတို့သုံးယောက်စလုံးရဲ့ပါးစပ်ကိုတော့အဝတ်စဖြင့်စည်းထားသည်။
အားလုံးကရိုက်နှက်ခံထားရ၍မျက်နှာမှာဖူးယောင်နေပြီး လူတွေကသတိလစ်နေသည်။
ယုမောင်လည်းဘေးနားကရှိသောရေပုံးထဲမှဆားရေကိုယူကာသူတို့သုံးယောက်မျက်နှာကိုပက်လိုက်သည်။
ထိုအခါမှအအေးဓာတ်နှင့်အတူစပ်ဖျင်းဖျင်းနိင်မှူကြောင့်နှိုးထလာရသည်။
ထိုအခိုက်အနဂ္ဂမောင်ကယုမောင်ဘေးနားလာရပ်ပြီး "ကဲယုမောင် မင်းတရားစီရင်ချင်တယ့်အပြစ်ဒဏ်ကိုပေးလို့ရပြီ"
ဆိုပြီး ယုမောင်ပုခုံးကိုတစ်ချက်ပုတ်ကာ ရေခဲတောင်စီးကရက်ကိုဖွာရှိုက်ရင်းနံရံတစ်နေရာတွင်ကပ်၍သူလုပ်သမျှကိုရပ်ကြည့်ရန်ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။
ယုမောင်ကပထမဦးဆုံး သတိကောင်းကောင်းမလည်သောဖိုးတုတ်ပါးကို ဖြောင်းခနဲလက်လွှဲ၍ရိုက်ချလိုက်သည်။
နာကျင်မှုနှင့်အတူလူးလွန်ထလာပြီးဖိုးတုတ်ကသူကိုမြင်သွားမှပိုအံ့သြရသည်။
"ပြန်တွေ့ကြပြန်ပြီ လမ်းမတော်ဖိုးတုတ် သည်တစ်ခါမင်းဇာတ်သိမ်းပြီ"
ပြောပြီးယုမောင်ကသူ့အနောက်နားဆီမှသံတုတ်တစ်ချောင်းကိုယူကာ သူ့ညိုသကြီးကိုဖြတ်ချလိုက်သည်။
"ဒါကငါ့ခြေထောက်အတွက်ကွ"
"အား..."
အာခေါင်ခြစ်သောဝမ်းခေါင်းသံကြီးနှင့်အတူဂွပ်ခနဲမြည်သွားသောရိုက်ခတ်သံ။
ဖိုးတုတ်ကအသံကွဲအောင်အော်သော်လည်းသည်အခန်းတွေကမြေအောက်အလုံပိတ်အခန်းဖြစ်၍အပြင်သို့အသံမကြားရ။
"သည်ခြေထောက်က ငါ့ကိုကန်တာလား"
"ကဲဟာ..ကဲဟာ..ကဲဟာ..."ဆိုပြီးမေးပြောပြောရိုက်နေသောယုမောင်လက်ချက်နဲ့ဖိုးတုတ်ခြေထောက်ကခြေသလုံးရိုးတို့မှာရစရာပင်မရှိနိုင်တော့ချေ။
ယုမောင်ကအားမရသေးပဲ သူ့နောက်ကရှိနေသောပလက်ယာတစ်ခုကိုယူကာဖိုးတုတ်ကိုချည်ထားသော လက်များဆီသွားလိုက်ပြီး လက်ချောု်းကလေးများတစ်ချောင်းချင်းဆီကိုတစ်ဆစ်ချင်းရိုက်ချိုးသည်။
ပါးစပ်ကလည်းမေးေသး သည်။
"သည်လက်လားငါ့လူဇော်လေးပစ်တာ။သည်လက်လား သည်လက်လား"
ဆိုပြီးလက်ချောင်းဆယ်ချောင်းလုံးကိုတစ်ချောင်းချင်းဆီပလက်ယာနှင့်ဆွဲလိမ်ချိုးပစ်သည်။
ငယ်သံပါအောင်အော်ငိုသံနှင့်တင်ဘေးကရှိနေသောရီရီနှင့်နှင်းဆီပင်လန့်၍ငိုနေသည်။
ငိုသံကြားကာမှယုမောင်ကသတိရပြီးညှပ်နေသောပလက်ယာကိူမြေပေါ်ပစ်ချလိုက်သည်။
ပြီးနောက် ရီရီဘက်သို့လှည့်ကာရီရီ့မေးစေ့ကိုလှမ်းကိုင်၍လက်တစ်ဖက်ကဆံပင်ကိုဆောင့်ဆွဲလိုက်သည်။
"မင်းလား ငါ့လးဇော်လေးကိုသတ်တာ"
ဖြောင်း...
ခနဲမြည်သံနှင့်အတူ ရီရီပါးပြင်မှာပူခနဲဖျင်းစပ်၍ပါးစောင်ကသွေးပင်ထွက်လာသည်။
"နင်ကငါ့အပိုင်ကို သတ််တယ်ပေါ့ဟုတ်လား"
ဆိုပြီး အနောက်နားကဓားအစုံထားထားသောနေရာမှ ကိုးလက်မခန့်ရှိသောဓားတစ်ချောင်းကိုယူကာ ရီရီ့ပါးပြင်သို့တစ်ချက်ရှပ်ဖြတ်လိုက်သည်။
ထိုအခိုက်အနဂ္ဂမောင်ကလည်းရောက်လာကာ နှင်းဆီကိုဆံပင်ကကိုင်ဆောင့်၍မေးပြန်သည်။
"မင်းကငါ့အသက်လေးကိုအဆိပ်နဲ့သတ်တယ်ပေါ့ဟုတ်လား"
ဆိုပြီး အရက်ပြန်တစ်ဗူးကိုယူကာနှင်းဆီပါးစပ်ထဲသို့လောင်းချပစ်လိုက်သည်။
နှင်းဆီမှာသတိနဲ့မြိုမချမိအောင်ကြိုးစားရင်းပါးစောင်တစ်ခုလုံးကျဥ်ထုံလာ၍သွားများပင်ကြွေကျချင်နေသည်။
သူလည်းထွေးထုတ်လိုက်ပြီး တဟီးဟီးနဲ့အော်ငိုတော့သည်။ ပါးစပ်ကလည်းတောင်းပန်ကြ။ငိုလည်းငိုကြနှင့်။ငါတို့ချစ်သူတွေကိဒုက္ခပေးတုန်းကသည်လိူတူန်းလာဟ ဆိုပြီးမေးရိုက်ရိုက်တာနောက်ဆုံးသုံးယောက်သားဘယ်လိုမှမခံစားနိုင်ပဲခပ်မျော့မျော့သာကျန်ခဲ့တော့သည်။
သူတို့သုံးယောက်ကိုဂုန်နီအိတ်ထဲထည့်ကာ ဖိုးသာထူးကိုပါခေါ်၍ ရန်ကုန်မြစ်ဆိပ်ကမ်း လူရှင်းသောနေရာတွင်အထုပ်လိုက်ပြစ်ချခဲ့လိုက်ပြီး သူတို့ပြန်လာခဲ့ကြသည်။
သူတို့ကိစ္စတေပြီးလို့နာရီကြည့်မိတော့နေ့လယ်၁နာရီ။ သူတို့နှစ်နာရီတွင်လူဇော်လေးအသုဘချိန်ရှ်ိသေး၍မြန်မြန်ပြန်ပြီးရေမိုးချိုးရသေးသည်။
********
အသုဘချကာနီး လူဇော်လေးကသူစိတ်မချသောညီမလေးကျန်ခဲ့၍ လိပ်ပြာခွဲကြရသေးသည်။ထိုသို့မှမခွဲလျင်သွားလေသူကစိတ်မဖြောင့်ပဲကျန်ရစ်သူကိုပါသူနှင့်ခေါ်သွားတတ်သည်။
သူ့အလောင်းနားတွင် ချိန်ခွင်တစ်ခုလေးကိုချပြကာတစ်ဖက်တွင် ဝါထုပ်ကလေးကိုတင်ထားလိုက်သည်။
ထိုချိန်ခွင်လေးထဲမှဝါထုပ်လေးကိုသူဘက်ကိုယ့်ဘက်လွန်ဆွဲသလိုဆွဲရတာဖြစ်သည်။ကိုယ်တေတောင်းဆိုတာကိုမှသူ့ဘက်သာရင်သူနဲ့လိုက်သွားရသည်။(သေတာကိုပြောတာပါ)။ကုိယ့်ဘက်သာတယ်ဆိုရင်သူကကိုယ်တွေနှင့်စိတ်ချသည်ကိုဆိုလိုခြင်းဖြစ်သည်။
ဒါဟာစုမော်အမှတ်နှင့်ဖြစ်သည်။
မေမေကငိုရေင်းမှစတင်၍ပြောသည်။
"လူဇော်လေးသားလေးရယ်မေမေတို့နဲ့မင်းညီမလေးကိုအပ်ခဲ့လေကွယ်။ မင်းညီမလေးကိုမေမေကြီးကအားလုံးတာဝန်ယူမှကွ"
မေမေကငိုရင်းတောင်းဆိုသော်လည်းချိန်ခွင်က ဘယ်ညာလှုပ်ရမ်းကာသာနေသည်။ ဘယ်ဘက်ကိုမှအလေးမပေး။
ယုမောင်ကအလောင်းအနားတွင်ကပ်ကာတောင်းဆိုပြန်သည်။
"လူဇော်..ကို့ကလေးလေး မင်းညီမလေးကိုကိုယ်နဲ့ပဲစိတ်ချတယ်ဆို မင်းညီမလေးကိုတော့ ကိုယ့်ကိုအပ်ခဲ့ကွာနော်။မင်းလည်းမင်းလမ်းခရီးဖြောင့်ဖြောင့်သွား။မင်းညီမလေးကို ကိုတို့ကစောင့်ရှောက်"
ပြောနေရင်းမှချိန်ခွင်ကလျှာကယုမောင်ဘက်သာနေသဖြင့်ဝါထုပ်ကလေးကိုဆတ်ခနဲဆွဲယူလိုက်ကာ ဝိညာဥ်ခွဲခြင်းကပြီးလေသည်။သူတို့နိုင်သည်။စုမော်လေးကိုယုမောင်စောင့်ရှောက်ပေးရမည်ဖြစ်သည်။
မြေမြှုပ်သဂြိုလ်တော့လည်း အကုန်လုံးကငိုကြသည်။
ယုမောင်မှာသာရင်ထဲတင်းကြပ်စို့နစ်နေပြီး မျက်ရည်ပူများသာတစ်လှိမ့်လှိမ့်။သူယုံကိုမယုံနိုင်တာ။ သူ့လူဇော်လေးမသေသေးပါဘူးကွာ။
မြေချပြီးဧည့်သည့်တွေပြန်သွားကြတော့ သူရယ်အနဂ္ဂမောင််ရယ်ပဲကျန်ခဲ့သည်။ကျန်တယ့်သူများကိုအရင်ပြန်ခိုင်းလိုက်သည်။
အနဂ္ဂမောင် က ယုမောင်ပုခုံးလေးကိုလာပုတ်သည်။
"ငါ့ကလေးကလေ ငါစိတ်ညစ်တိုင်းလည်းသူအမြဲရှိပေးတယ်။ငါပျော်စရာဆိုလည်းသူအတူတူပြုံးပေးတာကွ။ "
"ငါမင်းနဲ့ထွေးကိစ္စတွေကြောင့်ငါမျက်ရည်ကျတာတောင်သူကပုခုံးငှားပေးတယ့်ငါ့အဖော်ပါကွာ"
"ငါ့ဘဝမှာ အတူတူရယ်ဖူးပြီးအတူတူငိုဖူးတာလူဇော်လေးတစ် ယောက်ပဲရှိတာကွ"
"ကလေးရာ...ငါ့ကလေးလေးကိုမှကွာ " ဆိုပြီးယုမောင်ကအကျယ်ကြီးအော်ငိုသည်။
"မင်းငိုလို့ဝရင်တော်ရအောင်ကွာမင်းလည်းပင်ပမ်းနေပြီကွ"
'မပင်ပမ်းပါဘူးကွာ။လူဇော့်အတွက်ငါကမပင်ပမ်းဘူး။လူဇော်လေးသာငါ့အတွက်ပင်ပမ်းခဲ့ရတာ။ငါ့အခုအဖြစ်ကသူနဲ့ယှဥ်ရင်ပါမွှားလေးပါကွာ'
သူတို့ကိုအဝေးတနေရာကနေ ကြည့်နေသောအရိပ်လေးတစ်ခုဟာလည်းတစ်သိမ့်သိမ့်ငိုရှိုက်နေခဲ့ပါသည်။
ဘာလို့လည်း... ချစ်ခြင်းမေတ္တာတွေထပ်တူကြတယ့်အခါမှ ကံကြမ္မာကဘာလို့ကျတော့်ကိုရိုက်ချလိုက်ရတာလည်း။
အကို့ကိုကျတော်ချစ်တယ်။နောင်ဘဝထိလည်းသည်လိုပဲဆက်ပြောချင်သေးတယ်...အကို။
May2,2022(3:31AM)
💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜
💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜
Zawgyi Font
မင္းဘုန္းတစ္ေယာက္ ခ်စ္ေသာေထြး ႏွင့္အၿမဲေတြ႕ေနၾကေနရာေလးမွာ။
ျမဴခိုးေတြေဝေနဆဲ။
သည္တစ္ခါေထြးေလးကအျဖဴေရာင္ဝမ္းဆက္ကေလးဝတ္ထားသည္။ မ်က္ႏွာေလးကလည္းၾကည္စင္လို႔။
"ေထြးေလ...မင္းမို႔လား"
မင္းဘုန္းကလွမ္းေခၚေတာ့ေထြးကၿပဳံးျပသည္။
"ငါ့ခႏၶာကိုယ္ကိုမင္းပိုင္သြားၿပီ။ငါ့ဝိညာဥ္ကလည္းလြတ္ေျမာက္ၿပီ။ ငါ့ေမေမနဲ႕ငါ့ကိုကိုႀကီးကိုအေကာင္းဆုံးေစာင့္ေရွာက္ေပးေနာ္"
"စိတ္ခ်ပါ ငါမင္းေျပာတယ့္ကတိကိုတည္ပါ့မယ္။ မင္းလည္းေနာင္ဘဝေတြမွာ ကိုယ္ခ်စ္တယ့္သူကကိုယ့္ကိုျပန္ခ်စ္ပါေစလို႔ဆုေတာင္းေပးလိုက္တယ္ေနာ္"
ထိုအခါေထြးကနာက်င္ေနေသာအၿပဳံးတစ္ခုကိုၿပဳံးလိုက္ၿပီး...
"ေပးတယ့္ဆုနဲ႕ျပည့္ခ်င္ပါေသးတယ္ကြာ...
ကဲမင္းကိုေခၚေနၾကၿပီ မင္းျပန္ေတာ့။ငါလည္းသြားရေတာ့မွာ"
ေထြးေျပာသမွ်ကိုသူနားမလည္။ သူဘာသံမွမၾကားရပါဘူး။ေတြး၍မဆုံးေသး။အေနာက္နားဆီမွကိုေမာင့္ေခၚသံကိုမင္းဘုန္းၾကားေနရသည္။
"ေထြးေရ....ေထြး...ေလး"
ဟာေခၚေနၿပီဆိုၿပီးသူအေျပးသြားလိုက္ရင္းမွ.....
သူနိုးလာခဲ့သည္။
ေထြးနိုးလာေတာ့မွအနဂၢေမာင္မွာသက္ပ်င္းတသ္ခ်က္ကိုခ်နိဳင္ကာ ေဘးနားကဆရာဝန္ကသူ႕ကိုစစ္ေဆးစရာကွိတာေတစစ္ေဆးေနသည္။
သူလည္းေမေမႏွင့္ယုေမာင္ကိုခဏၾကည့္ရန္ေဘးအခန္းသို႔ဝင္မိေတာ့ သုံးေယာက်သားငိုနေကြသည်။
"ေထြးသတိရလာၿပီ"
သူေျပာလိုက္ကာမွ ေမေမကသားႀကီးခဏေနာ္ဆိုၿပီး ယုေမာင္ကိုထားခဲ့ကာ သားငယ္ဆီအေျပးတပိုင္းေျပးျပန္သည္။
သူမမွာလည္းတစ္ရက္တည္းခံစားလိုက္ရသည္မွာမနည္း။
သားငယ္ကအဆိပ္အပ္မိတယ္။သားႀကီးကေျခေထာက္ေသနတ္ထိတယ္။ေမြးစားသားေလးကဆုံးတယ္။ သူမမို႔သာေပါ့။သာမာန္မိန္းမသာဆိုလ်င္ထိုေနရာမွာတင္လဲက်နိဳင္သည္။
ယခုေတာ့လူေဇာ္ေလးကိုေဆး႐ုံကေရခဲတိုက္မွာထားထားသည္။ 3ရက္ျပည့္ရင္သၿဂိဳလ္မည္။
*****
"အနဂၢေမာင္ ဟိုေကာင္ေတအကုန္ဖမ္းမိလား"
"မိတယ္ယုေမာင္ အၿငိမ့္မင္းသမီးႏွင္းဆီကကာလကတၱားကိုေျပးဖို႔ျပင္ေနတာငါတို႔ဘက္ဦးမိလိုက္တယ္။သူရယ္ဖိုးတုတ္ရယ္ဟိုမိန္းမရီရီရယ္ကိုငါ့တရား႐ုံးမွာခဏသိမ္းထားတယ္"
လွ်ို႔ဝွက္ေသာအၾကည့္တစ္ခ်က္ျဖင့္ေျပာေသာထိုအေျပာကိုယုေမာင္နားလည္ပါသည္။
ငါတို႔တရားငါတို႔စီရင္မယ္။ဘယ္ဥပေဒမွမလိုဘူး။
*****
သုံးရက္ေျမာက္ေန႕။
သည္ေန႕ေန႕လယ္ ၂နာရီ။လူေဇာ္ေလးကိုအသုဘခ်မည္။ လူေဇာ္ေလးအတြက္တရားမွ်တမႈရေအာင္သူေရာအနဂၢေမာင္ေရာတရားခြင္တတ္ရဦးမည္။
ယုေမာင္လည္းမနက္ကိုးနာရီခန့္တြင္ အနဂၢေမာင္တို႔ ၿခံထဲသို႔ေရာက္ေနသည္။
အိမ္ထဲဝင္သြားေတာ့နဂၢက ဧည့္ခန္းထဲမွာထိုင္ကာသတင္းစာတစ္ေစာင္ကိုဖတ္ေနသည္။
"ယုေမာင္ေရ ဂ်ဴဗလီေဟာအၾကမ္းဖက္မႈမွာ အဓိကတရားခံႏွစ္ေယာက္ေပ်ာက္ေနတယ္ဆိုပဲ"
"သူတို့အစိုးရညံ့ပုံမ်ား တရားခံေတာင္လူေစ့အောင်မသိပဲ တိုင္းျပည္ကအုပ္ခ်ဳပ္ခ်င္ေသး။"
ယုေမာင္ကေျပာေတာ့နအဂၢေမာင္ကထပ္ေျပာလိုက္ေသးသည္။
"အာဏာပါဝါဆိုတာဘာလည္းေမးရင္လက္နက္လို႔ေျပာၿပီး အသိညဏ္ကိုထမင္းစားေရေသာက္ဖို႔ပဲသိေနရင္သည္အစိုးရလည္းၾကာရွည္မွာမဟုတ္ပါဘူးကြာ..."
ႏွစ္ေယာက္သားမတိုင္ပင္ပါပဲ ၿခံေလးထဲသို႔ဆင္းကယကြပ္ပစ္ေလးနားတြင္မတ္တပ္ရပ္လိုက္သည္။
ကြပ္ပစ္ေအာက္ၾကမ္းခင္းနားသို႔လက္ကေလးစမ္းကာ တစ္ေနရာကိုဖိႏွိပ္လိုက္စဥ္ကြပ္ပစ္ကေလးကႏွစ္ျခမ္းကြဲကာလူတစ္ေယာက္စာေလွ်ာက္လမ္းကေလးေပၚလာသည္။
သူေရာယုေမာင္ေရာထိုလမ္းကေလးအတိုင္းဆင္းသြားလိုက္သည္။သူတို႔ဝင္ခဲ့ေသာတံခါးေလးကသူတို႔ဆင္းၿပီမၾကာAutoပိတ္သြားသည္။ ေလွကားေအာက္ဆုံးထိပ္တြင္မီးတုတ္ႏွစ္ခုခ်ထား၍ထိုမီးတုတ္ကိုမီးညွိကာအထဲသို႔ဆက္ဝင္လာလိုက္သည္။
အထဲသို႔တိုးဝင္ေလ ေသြးညွီနံ႕ကပိုရလာေလျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆုံးအေမွာင္ခန္းမတစ္ခုသို႔ေရာက္ေသာအခါ ထိုင္ခုံသုံးခုံယွဥ္ထားၿပီး ထိုသူတို႔ကိုအိတ္အမဲနဲ႕မ်က္ႏွာကိုစြပ္ထားသည္။
သူတို႔လည္းပါလာေသာမီးတုတ္မ်ားကိုမီးတုတ္ေထာင္ထားရသည့္ေနရာတြင္ထားလိုက္သည္။
ထိုသူမ်ားကိုလက္ျပန္ႀကိဳးမ်ားတုပ္ထားၿပီး မ်က္ႏွာမျမင္ခင္ကပင္ ထိုသူတို႔မွာ မိန္းမႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ဆိုတာသိနိုင္သည္။
ယုေမာင္ကအိတ္အမဲကိုခြၽတ္ပစ္လိုက္ေတာ့ ျမင္လိုက္ရသည္က ရီရီရယ္။လမ္းမေတာ္ဖိုးတုတ္ရယ္။ အၿငိမ့္မင္းသမီးမႏွင္းဆီရယ္။
သူတို႔သုံးေယာက္စလုံးရဲ႕ပါးစပ္ကိုေတာ့အဝတ္စျဖင့္စည္းထားသည္။
အားလုံးကရိုက္ႏွက္ခံထားရ၍မ်က္ႏွာမွာဖူးေယာင္ေနၿပီး လူေတြကသတိလစ္ေနသည္။
ယုေမာင္လည္းေဘးနားကရွိေသာေရပုံးထဲမွဆားေရကိုယူကာသူတို႔သုံးေယာက္မ်က္ႏွာကိုပက္လိုက္သည္။
ထိုအခါမွအေအးဓာတ္ႏွင့္အတူစပ္ဖ်င္းဖ်င္းနိင္မႉေၾကာင့္ႏွိုးထလာရသည္။
ထိုအခိုက္အနဂၢေမာင္ကယုေမာင္ေဘးနားလာရပ္ၿပီး "ကဲယုေမာင္ မင္းတရားစီရင္ခ်င္တယ့္အျပစ္ဒဏ္ကိုေပးလို႔ရၿပီ"
ဆိုၿပီး ယုေမာင္ပုခုံးကိုတစ္ခ်က္ပုတ္ကာ ေရခဲေတာင္စီးကရက္ကိုဖြာရွိုက္ရင္းနံရံတစ္ေနရာတြင္ကပ္၍သူလုပ္သမွ်ကိုရပ္ၾကည့္ရန္ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။
ယုေမာင္ကပထမဦးဆုံး သတိေကာင္းေကာင္းမလည္ေသာဖိုးတုတ္ပါးကို ေျဖာင္းခနဲလက္လႊဲ၍ရိုက္ခ်လိဳက္သည္။
နာက်င္မႈႏွင့္အတူလူးလြန္ထလာၿပီးဖိုးတုတ္ကသူကိုျမင္သြားမွပိုအံ့ၾသရသည္။
"ျပန္ေတြ႕ၾကျပန္ၿပီ လမ္းမေတာ္ဖိုးတုတ္ သည္တစ္ခါမင္းဇာတ္သိမ္းၿပီ"
ေျပာၿပီးယုေမာင္ကသူ႕အေနာက္နားဆီမွသံတုတ္တစ္ေခ်ာင္းကိုယူကာ သူ႕ညိုသႀကီးကိုျဖတ္ခ်လိဳက္သည္။
"ဒါကငါ့ေျခေထာက္အတြက္ကြ"
"အား..."
အာေခါင္ျခစ္ေသာဝမ္းေခါင္းသံႀကီးႏွင့္အတူဂြပ္ခနဲျမည္သြားေသာရိုက္ခတ္သံ။
ဖိုးတုတ္ကအသံကြဲေအာင္ေအာ္ေသာ္လည္းသည္အခန္းေတြကေျမေအာက္အလုံပိတ္အခန္းျဖစ္၍အျပင္သို႔အသံမၾကားရ။
"သည္ေျခေထာက္က ငါ့ကိုကန္တာလား"
"ကဲဟာ..ကဲဟာ..ကဲဟာ..."ဆိုၿပီးေမးေျပာေျပာရိုက္ေနေသာယုေမာင္လက္ခ်က္နဲ႕ဖိုးတုတ္ေျခေထာက္ကေျခသလုံးရိုးတို႔မွာရစရာပင္မရွိနိုင္ေတာ့ေခ်။
ယုေမာင္ကအားမရေသးပဲ သူ႕ေနာက္ကရွိေနေသာပလက္ယာတစ္ခုကိုယူကာဖိုးတုတ္ကိုခ်ည္ထားေသာ လက္မ်ားဆီသြားလိုက္ၿပီး လက်ချောု်းကလေးများတစ်ချောင်းချင်းဆီကိုတစ်ဆစ်ချင်းရိုက်ချိုးသည်။
ပါးစပ္ကလည္းေမးေသး သည္။
"သည္လက္လားငါ့လူေဇာ္ေလးပစ္တာ။သည္လက္လား သည္လက္လား"
ဆိုၿပီးလက္ေခ်ာင္းဆယ္ေခ်ာင္းလုံးကိုတစ္ေခ်ာင္းခ်င္းဆီပလက္ယာႏွင့္ဆြဲလိမ္ခ်ိဳးပစ္သည္။
ငယ္သံပါေအာင္ေအာ္ငိုသံႏွင့္တင္ေဘးကရွိေနေသာရီရီႏွင့္ႏွင္းဆီပင္လန့္၍ငိုေနသည္။
ငိုသံၾကားကာမွယုေမာင္ကသတိရၿပီးညွပ္ေနေသာပလက္ယာကိူေျမေပၚပစ္ခ်လိဳက္သည္။
ၿပီးေနာက္ ရီရီဘက္သို႔လွည့္ကာရီရီ႕ေမးေစ့ကိုလွမ္းကိုင္၍လက္တစ္ဖက္ကဆံပင္ကိုေဆာင့္ဆြဲလိုက္သည္။
"မင္းလား ငါ့လးေဇာ္ေလးကိုသတ္တာ"
ေျဖာင္း...
ခနဲျမည္သံႏွင့္အတူ ရီရီပါးျပင္မွာပူခနဲဖ်င္းစပ္၍ပါးေစာင္ကေသြးပင္ထြက္လာသည္။
"နင္ကငါ့အပိုင္ကို သတ္္တယ္ေပါ့ဟုတ္လား"
ဆိုၿပီး အေနာက္နားကဓားအစုံထားထားေသာေနရာမွ ကိုးလက္မခန့္ရွိေသာဓားတစ္ေခ်ာင္းကိုယူကာ ရီရီ႕ပါးျပင္သို႔တစ္ခ်က္ရွပ္ျဖတ္လိုက္သည္။
ထိုအခိုက္အနဂၢေမာင္ကလည္းေရာက္လာကာ ႏွင္းဆီကိုဆံပင္ကကိုင္ေဆာင့္၍ေမးျပန္သည္။
"မင္းကငါ့အသက္ေလးကိုအဆိပ္နဲ႕သတ္တယ္ေပါ့ဟုတ္လား"
ဆိုၿပီး အရက္ျပန္တစ္ဗူးကိုယူကာႏွင္းဆီပါးစပ္ထဲသို႔ေလာင္းခ်ပစ္လိုက္သည္။
ႏွင္းဆီမွာသတိနဲ႕ၿမိဳမခ်မိေအာင္ႀကိဳးစားရင္းပါးေစာင္တစ္ခုလုံးက်ဥ္ထုံလာ၍သြားမ်ားပင္ေႂကြက်ခ်င္ေနသည္။
သူလည္းေထြးထုတ္လိုက္ၿပီး တဟီးဟီးနဲ႕ေအာ္ငိုေတာ့သည္။ ပါးစပ္ကလည္းေတာင္းပန္ၾက။ငိုလည္းငိုၾကႏွင့္။ငါတို႔ခ်စ္သူေတြကိဒုကၡေပးတုန္းကသည္လိူတူန္းလာဟ ဆိုၿပီးေမးရိုက္ရိုက္တာေနာက္ဆုံးသုံးေယာက္သားဘယ္လိုမွမခံစားနိုင္ပဲခပ္ေမ်ာ့ေမ်ာ့သာက်န္ခဲ့ေတာ့သည္။
သူတို႔သုံးေယာက္ကိုဂုန္နီအိတ္ထဲထည့္ကာ ဖိုးသာထူးကိုပါေခၚ၍ ရန္ကုန္ျမစ္ဆိပ္ကမ္း လူရွင္းေသာေနရာတြင္အထုပ္လိုက္ျပစ္ခ်ခဲ့လိုက္ၿပီး သူတို႔ျပန္လာခဲ့ၾကသည္။
သူတို႔ကိစၥေတၿပီးလို႔နာရီၾကည့္မိေတာ့ေန႕လယ္၁နာရီ။ သူတို့နှစ်နာရီတွင်လူဇော်လေးအသုဘချိန်ရှ်ိသေး၍မြန်မြန်ပြန်ပြီးရေမိုးချိုးရသေးသည်။
********
အသုဘခ်ကာနီး လူေဇာ္ေလးကသူစိတ္မခ်ေသာညီမေလးက်န္ခဲ့၍ လိပ္ျပာခြဲၾကရေသးသည္။ထိုသို႔မွမခြဲလ်င္သြားေလသူကစိတ္မေျဖာင့္ပဲက်န္ရစ္သူကိုပါသူႏွင့္ေခၚသြားတတ္သည္။
သူ႕အေလာင္းနားတြင္ ခ်ိန္ခြင္တစ္ခုေလးကိုခ်ျပကာတစ္ဖက္တြင္ ဝါထုပ္ကေလးကိုတင္ထားလိုက္သည္။
ထိုခ်ိန္ခြင္ေလးထဲမွဝါထုပ္ေလးကိုသူဘက္ကိုယ့္ဘက္လြန္ဆြဲသလိုဆြဲရတာျဖစ္သည္။ကိုယ္ေတေတာင္းဆိုတာကိုမွသူ႕ဘက္သာရင္သူနဲ႕လိုက္သြားရသည္။(ေသတာကိုေျပာတာပါ)။ကုိယ့်ဘက်သာတယ်ဆိုရင်သူကကိုယ်တွေနှင့်စိတ်ချသည်ကိုဆိုလိုခြင်းဖြစ်သည်။
ဒါဟာစုေမာ္အမွတ္ႏွင့္ျဖစ္သည္။
ေမေမကငိုေရင္းမွစတင္၍ေျပာသည္။
"လူေဇာ္ေလးသားေလးရယ္ေမေမတို႔နဲ႕မင္းညီမေလးကိုအပ္ခဲ့ေလကြယ္။ မင္းညီမေလးကိုေမေမႀကီးကအားလုံးတာဝန္ယူမွကြ"
ေမေမကငိုရင္းေတာင္းဆိုေသာ္လည္းခ်ိန္ခြင္က ဘယ္ညာလႈပ္ရမ္းကာသာေနသည္။ ဘယ္ဘက္ကိုမွအေလးမေပး။
ယုေမာင္ကအေလာင္းအနားတြင္ကပ္ကာေတာင္းဆိုျပန္သည္။
"လူေဇာ္..ကို႔ကေလးေလး မင္းညီမေလးကိုကိုယ္နဲ႕ပဲစိတ္ခ်တယ္ဆို မင္းညီမေလးကိုေတာ့ ကိုယ့္ကိုအပ္ခဲ့ကြာေနာ္။မင္းလည္းမင္းလမ္းခရီးေျဖာင့္ေျဖာင့္သြား။မင္းညီမေလးကို ကိုတို႔ကေစာင့္ေရွာက္"
ေျပာေနရင္းမွခ်ိန္ခြင္ကလွ်ာကယုေမာင္ဘက္သာေနသျဖင့္ဝါထုပ္ကေလးကိုဆတ္ခနဲဆြဲယူလိုက္ကာ ဝိညာဥ္ခြဲျခင္းကၿပီးေလသည္။သူတို႔နိုင္သည္။စုေမာ္ေလးကိုယုေမာင္ေစာင့္ေရွာက္ေပးရမည္ျဖစ္သည္။
ေျမျမႇုပ္သၿဂိဳလ္ေတာ့လည္း အကုန္လုံးကငိုၾကသည္။
ယုေမာင္မွာသာရင္ထဲတင္းၾကပ္စို႔နစ္ေနၿပီး မ်က္ရည္ပူမ်ားသာတစ္လွိမ့္လွိမ့္။သူယုံကိုမယုံနိုင္တာ။ သူ႕လူေဇာ္ေလးမေသေသးပါဘူးကြာ။
ေျမခ်ၿပီးဧည့္သည့္ေတြျပန္သြားၾကေတာ့ သူရယ္အနဂၢေမာင္္ရယ္ပဲက်န္ခဲ့သည္။က်န္တယ့္သူမ်ားကိုအရင္ျပန္ခိုင္းလိုက္သည္။
အနဂၢေမာင္ က ယုေမာင္ပုခုံးေလးကိုလာပုတ္သည္။
"ငါ့ကေလးကေလ ငါစိတ္ညစ္တိုင္းလည္းသူအၿမဲရွိေပးတယ္။ငါေပ်ာ္စရာဆိုလည္းသူအတူတူၿပဳံးေပးတာကြ။ "
"ငါမင္းနဲ႕ေထြးကိစၥေတြေၾကာင့္ငါမ်က္ရည္က်တာေတာင္သူကပုခုံးငွားေပးတယ့္ငါ့အေဖာ္ပါကြာ"
"ငါ့ဘဝမွာ အတူတူရယ္ဖူးၿပီးအတူတူငိုဖူးတာလူေဇာ္ေလးတစ္ ေယာက္ပဲရွိတာကြ"
"ကေလးရာ...ငါ့ကေလးေလးကိုမွကြာ " ဆိုၿပီးယုေမာင္ကအက်ယ္ႀကီးေအာ္ငိုသည္။
"မင္းငိုလို႔ဝရင္ေတာ္ရေအာင္ကြာမင္းလည္းပင္ပမ္းေနၿပီကြ"
'မပင္ပမ္းပါဘူးကြာ။လူေဇာ့္အတြက္ငါကမပင္ပမ္းဘူး။လူေဇာ္ေလးသာငါ့အတြက္ပင္ပမ္းခဲ့ရတာ။ငါ့အခုအျဖစ္ကသူနဲ႕ယွဥ္ရင္ပါမႊားေလးပါကြာ'
သူတို႔ကိုအေဝးတေနရာကေန ၾကည့္ေနေသာအရိပ္ေလးတစ္ခုဟာလည္းတစ္သိမ့္သိမ့္ငိုရွိုက္ေနခဲ့ပါသည္။
ဘာလို႔လည္း... ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြထပ္တူၾကတယ့္အခါမွ ကံၾကမၼာကဘာလို႔က်ေတာ့္ကိုရိုက္ခ်လိဳက္ရတာလည္း။
အကို႔ကိုက်ေတာ္ခ်စ္တယ္။ေနာင္ဘဝထိလည္းသည္လိုပဲဆက္ေျပာခ်င္ေသးတယ္...အကို။
May2,2022(3:31AM)