အပိုင်း၁၂
ထွေးတို့မူဆယ်ကိုရောက်တော့ မနက်မိုးလင်းကာစ နှင်းမိုးများဝေနေဆဲအချိန်ပင်ဖြစ်သည်။
သူတို့လည်းလိမ္မော်ခြံထဲက သစ်သားအိမ်ကလေးဆီအထုတ်အပိုးများချ၍ ကောင်းကောင်းအနားယူလိုက်သည်။
မနေ့ကတစ်နေကုန်ကားစီးထားရသည်ကတစ်ကြောင်း ၊ လမ်းခရီးကြမ်းတမ်းမှုကြောင့်ပါ ထွေးရောသူရောပင်ပမ်းစွာနဲ့အိပ်ပျော်လိုက်တာနေ့လယ်ထမင်းစားချိန်မှသာနိုးသည်။
နေ့လယ်ရောက်သည်အထိအအေးဓာတ်မလျော့သေးသောကြောင့် မျက်နှာသစ်ခြင်းအမှုကိုသာပြုခဲ့သည်။
ထိုအခိုက် သူတို့အနားသို့ရောက်လာသော အဘိုးအိုတစ်ဦးနှင့် လူရွယ်တစ်ဦး။
"ဒီက ဦးကြီးတို့က ကိုယုမောင်ငှားထားတဲ့ ခြံစောင့်ဆိုတာထင်တယ်"
အနဂ္ဂမောင်ကမေးတော့ အသက်ကြီးသည့်အဘိုးအိုကပြန်ဖြေသည်။
"ဟုတ်ပါတယ်။ဦးလေးကဒီခြံကိုစောင့်ရှောက်နေတဲ့ ဦးသာပါ ။ ဒါကတေ့ာ ဦးလေးမြေး ေမာင်မိုးဦးပါ"
"ဟုတ်ပါပြီဗျာ။ ကျွန်တော်တို့ကို မနက်ဖြန်လောက်လက်ဖက်စိုက်ခင်းတွေကိုလိုက်ပို့ပေးပါအုံးဗျာ"
"ဟုတ်ပါပီ လိုအပ်တာတွေကိုလည်းတစ်ခါတည်းပြောပါ့မယ်"
"ဟုတ်ကဲ့"
ဆိုပြီးသူရယ်ထွေးရယ် လိမ္မော်ခြံထဲ လျှောက်ကြည့်ဖြစ်ကြသည်။
"ထွေး..."
"ဗျာ..."
"ထွေး ဒီခရီးကို ဘာလို့ရွေးချယ်လိုက်ခဲ့တာလဲ"
"အမှန်အတိုင်းပြောရရင် ကိုကိုကြီးကို မလွန်ဆန်နိုင်တာလဲပါတယ်။ နောက်ပြီးကိုကိုကြီးကိုတစ်ဖက်တစ်လှမ်းက ထွေးကူညီချင်လို့ပါ"
"ဒါဆို ကို့ကိုရောထွေးမကူညီချင်ဘူးလား"
"ကျွန်တော်ကဘာကူညီရမှာလဲ"
"ကိုယ့်နှလုံးသားလေးရေတိမ်နစ်နေလို့ ထွေးအချစ်တွေနဲ့ကူညီကယ်ပေးဖို့လေ"
"ဟာဗျာ...."
**********************************
မနက်ခင်းက သာမာန်နိုးထမှုများထက်ပို၍အေးစိမ့်စိမ့်။ မနေ့ညက ဟိုမြို့အုပ်မင်းနှင့်အတူတူအိပ်ရသည်မှာကိုယ့်မှာကျောကသိပ်မလုံ။တော်သေးတာပေါ့အရင်လိုမျက်နှာရူးပြီးကိုယ့်ကိုရိသဲ့သဲ့မလုပ်လု့ိ။
လုပ်ကြည့်ပါလား။တစ်ခါတည်းငယ်ပါကိုကန်ပစ်လိုက်လို့ မြို့အုပ်မင်းမျိုးဆက်ပြတ်သွားမယ်။ဟွန်း။2022မှာဘောလုံးချံပီယံကွမင်းဘုန်းကိုဘာမှတ်နေတုန်း။
အတွေးနှင့်အတူ ဘေးနားကိုမျက်စိဖွင့်ကြည့်တော့မြို့အုပ်မင်းကရှိမနေ။ ဘယ်သွားတာပါလိမ့်။
ထွေးလည်းစဥ်းစားမနေတော့ပဲ အိမ်အောက်ထပ်သို့ဆင်း၍ အုတ်ရေကန်လေးဆီသွားကာ မျက်နှာသစ်သွားတိုက်၍ကိုယ်လက်သန့်စင်လုပ်လိုက်သည်။
အိမ်ပေါ်ပြန်တက်တော့ တစ်အိမ်လုံးကို တံမြက်စည်းလှဲသန့်ရှင်းရေးလုပ်နေသော မိုးဦး။
"ဧည့်သည်လေးနိုးပြီလား။ဒီမှာ ဧည့်သည်လေးဘာကြိုက်တတ်မှန်းမသိလို့ ရှမ်းခေါက်ဆွဲနဲ့တို့ဖူးကြော်လေးလုပ်ထားတယ် "
"ကျေးဇူးပါမိုးဦး"
ထိုသို့နှင့် သူရယ်မိုးဦးရယ် ထမင်းစားခန်းသို့ ထွက်လာမိသည်။
"ဟိုလေ မြို့အုပ်မင်းကဘယ်သွားလဲကိုမိုးဦး"
"အော် မြို့အုပ်မင်းကြီးက မနက်ကလိမ္မော်ခြံကိုတစ်ချက်ကြည့်ပြီး ဟိုးဘက်ကတောင်ယာစိုက်ခင်းတွေဘက်ထွက်သွားတယ်ဗျ"
"ဒီက နောင်ကြီးနိုးလာရင်အစစအရာရာဂရုစိုက်ပေးဖို့လဲမှာလိုက်တာပါ"
"အော်ရပါတယ် ကျွန်တော့်ကိုနောင်ကြီးလို့မခေါ်ပဲ ထွေးလို့ပဲခေါ်ပါရပါတယ်"
"ကျေးဇူး..ခ"
"ကျွန်ုပ်ကိုလဲ မိုးဦးလို့ခေါ်ပါ"
"အော်..ဟုတ်"
******************************************
အနဂ္ဂမောင်နှင့်ဦးသာတို့နှစ်ယောက်လည်း လက်ဖက်စိုက်ခင်းများဆီသို့သွားရောက်လေ့လာခဲ့သည်။
အနဂ္ဂမောင်တို့ရောက်သွားချိန်က လက်ဖက်ခူးချိန်ဖြစ်၍ တောင်သူများကသူ့အလုပ်နှင့်သူရှုတ်နေခဲ့ကြသည်။
"ဒီအချိန်လက်ဖက်ခူးချိန်လေ၊တစ်ပတ်ကိုတစ်ခါခူးပြီး တစ်နှစ်ကိုအကြိမ်၄၀လောက်ခူးရတယ်"
"အော်..."
ဦးသာကသူသိသလောက်ရှင်းပြလိုက်၊ အနဂ္ဂမောင်ကမေးလိုက် လျှောက်ကြည့်လိုက်နှင့် အချိန်တွေကကုန်မှန်းမသိကိုကုန်ခဲ့သည်။
******************************************
ညနေစောင်းမှသာ အနဂ္ဂမောင်နင့်ဦးသာ တို့ ပြန်ရောက်ကြသည်။
အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ဘယ်သူမှမတွေ့သဖြင့် လိမ္မော်သီးလာစွပ်သောကောင်မလေးကိုမေးရသည်။
"အနန်းရေ ကလေးတွေဘယ်သွားတုန်း"
"ေရွှလီမြစ်ဘက်သွားမယ်ပြောတယ်"
"ဗျာ ရွှေလီမြစ်"
အနဂ္ဂမောင်လည်နှစ်ခါစဥ်းစားမနေပဲ ခြံထဲကကားကိုထုတ်ကာ ရွှေလီမြစ်ဆီထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။
ဒီကလေးကလေ ရေရောကူးတတ်လားမသိပဲသွားသည်။နောက်ပြီးဒါသူများနယ် ဒါမျိုးဆိုမဆော့ရတာသူမသိဘူးလား။
"ထွေး...."
"ဟင်"
"ထွေးနဲ့ မြို့အုပ်မင်းနဲ့ကညီအကိုအရင်းတွေလား"
"မဟုတ်ပါဘူးဒီတိုင်းပါပဲ"
"အော် "
"မိုးဦးကဘာလို့မေးတာလဲ"
"ငါပြောပြရင် ထွေးကငါ့ကိုရွံရှာသွားမလား"
"ဘာလို့ရွံရှာရမာလဲပြောပါ"
"ငါ့ချစ်တဲ့သူက အမျိုးတူယောကျ်ားတစ်ယောက်ဖြစ်တယ်ထွေး"
ထွေးစွံ့အသွားမိသည်။ဒီကောင်လေးကLGBT ပဲလား။
"ငါကသာမာန်လယ်သမားလေးလေ ငါချစ်တဲ့သူကလယ်မြေရှင်။ ငါ့အဘိုးကအခြားကြောင်းတွေကြောင့်သဘောမတူတာမဟုတ်ပဲ ငါတို့ဘဝအခြေအနေတစ်ခုတည်းနဲ့တင်သဘာမတူဘူးတဲ့လေ"
"ဟာအဲ့လောက်တောင်လား"
"သူရော ငါေရာလက်မလျော့တော့ သူ့မိဘတွေက ငါအဘိုးကိုအကြပ်ကိုင်တယ်"
ထွေးမျက်နှာထပ်၌အံ့သြလွန်းလို့မျက်ဝန်းအဝိုင်းသား။
" မင်းတို့ကိုဒုက္ခမပေးချင်ဘူး သူတို့မိသားစုနဲ့ဝေးဝေးနေ...ဒါပဲမဟုတ်လား"
မိုးဦးအံ့သြသွားသည်။သူကဒါတွေဘယ်လိုသိနေတာလဲ။
"ဒါ..ဒါတွေကိုထွေးကဘယ်လိုသိလဲ"
"ခေတ်တွေသာပြောင်းလဲတာဒီနည်းလမ်းတွေကမပြောင်းသွားပါဘူး...မိုးဦးကရော ဘယ်လိုဖြစ်ချင်လဲ သူကိုဆုံးရှုံးခံမှာလား"
"ဖြစ်နိုင်ရင်တော့မဆုံးရှုံးချင်ဘူးပေါ့ ဒါပေမဲ့ကိုယ့်ချစ်သူကိုလည်းဆင်းရဲတွင်းထဲဆွဲမခေါ်ရက်ဘူးထွေး"
ပြောရင်းမျက်ရည်လေးတွေကျလျက်ခေါင်းငုံ့သွားသောထိုကောင်လေး။ သိပ်ကိုရိုးသားလွန်းပါသည်။
ထွေးလည်းထိုကောင်လေး လက်ကိုကိုင်ပြီးအားပေးခြင်းအလို့ငှာကိုင်လိုက်သည်။
"မိုးဦးရယ်ကိုယ်ကချစ်ရင် သတ္တိရှိရမှာ။မိုးဦးက ရောသူနဲ့ဆို ဆင်းရဲတဲ့ဒဏ်ကိုရောခံနိုင်လား။"
"ငါကသူနဲ့ဆိုဘယ်လိုနေရပါစေပါ။ငါ့ကသာသူ့ကိုငါနဲ့နေရင်ဆင်းရဲမှာကိုစိုးရိမ်တာ"
"အဓိကကချစ်နေဖို့ပဲမိုးဦး သူ့ကိုစာကမ်းလိုက် မင်းသူ့လက်က်ိုတွဲရဲတယ်မို့လား"
"အွန်း..ဖိုက်တင်း"
ထွေးကလက်သီးလေးကိုဆုပ်လျက်ပြောတော့ထိုကောင်လေးကကြောင်နန။
"ဟမ်ဘယ်လိုကြီး"
"အော်ဒါလားကြိုးစားလို့ပြောတာ ဖိုက်တင်း"
"ဟင်း..ဖိုက်တင်း"
"ထွေး...."
ထွေးနောက်ကိုလှည့်ကြည့်မ်ိတော့ မြို့အုပ်မင်းပါပေ။
"ထွေးရော မိုးဦးရော ညမိုးချုပ်တော့မယ်။လာကားပေါ်တက်"
ထွေးထင်တာမမှားရင် ဒီမြို့အုပ်မင်းတစ်ခုခုကိုစိတ်တိုနေတာ ဘာလို့ပါလိမ့်။အလုပ်အဆင်မပြေဘူးလား။
******************************************
"မင်း အမေအတွက်က စိတ်ချလို့ရပါပြီ။ ခဏနေသတ်ိရမှာပါ"
တအိအိနှင့်ငိုနေသောထိုကောင်လေးကိုဘယ်လိုနှစ်သိမ့်ပေးရမယ်မှနး်မသိပေ။
"မင်းဘာစားပြီးပြီလဲ"
ယုမောင်ရဲ့အပြောကိုထိုကောင်လေးကခေါင်းလေးခါပြီးသာဖြေနိုင်သည်။
"တစ်ခုခုသွားစားရအောင်လေ"
".."
ခေါင်းလေးသာခါပြန်သည်။
"ကဲပါ လာ "..
ယုမောင်လည်းထိုကောင်လေးလက်ကိုဆွဲကာ ဆေးရုံမျက်စောင်းထိုးကာ ထမင်းဆိုင်လေးသို့သာဦးတည်သွားလိုက်သည်။
ထမင်းတွေမှာတော့လည်း ယုမောင်ကသာအကုန်မှာသည်။
မိမိရှေ့ကကောင်လေးက ငိုထားရလွန်းလို့ မျက်လုံးတွေကမို့အစ်လို့။ အရိုက်ခံထားရတဲ့မျက်နှာကလည်းရောင်ရမ်းလို့။ဒါတောင်ဒီကောင်လေးရဲ့ကြည့်ကောင်းမှုလေးကပျောက်မသွားသေးဟုယုမောင်ထင်မိသည်။
"ခင်ဗျားကျွန်တော့်က်ိုဖမ်းမယ်ဆိုဖမ်းပါတော့ဗျာ"
လက်ကလေးနှစ်ဖက်ကို သူ့ရှေ့ထုတ်ကာ ပြောလာသောကောင်လေးကြောင့်ယုမောင်ဝါးလက်စထမင်းပင် ဘယ်လိုမြိုချမိလဲမသိ။
"ငါကမင်းကိုဖမ်းမယ်ပြောလို့လား"
"ခင်ဗျားပဲကျွန်တော့်ကိုဖမ်းမှာဆို"
"ဒါပေမဲ့မင်းက မင်းအတွက်သီးသန့်မှာမဟုတ်တာ။ ငါနားလည်ပါတယ်ဒါပေမဲ့မင်းကဘာလို့ခြေလက်ကောင်းတာကိုကောင်းရာကောင်းကြောင်းလုပ်မစားလဲ"
လူဇော်ကမချိတင်သောမဲ့ပြုံးလေးတစ်ချက်ကိုပြုံးလိုက်သည်။
"ကျွန်တော့်အဖေက အင်္ဂလိပ်တွေကိုတော်လှန်တဲ့တော်လှန်ရေးအဖွဲ့ဝင်လေ။ အဲ့တာတိုက်ပွဲတစ်ခုမှကျပြီးဆုံးသွားတယ် ။ ကျွန်တော်က ၁၀နှစ်သား နဲ့ မွေးကင်းစညီမလေးကျန်ခဲ့တဲ့အမေက ကျွန်တော်တို့ကို လုပ်ကျွေးရတာပေါ့"
".."
"အမေကအစကတည်းကရင်ကြပ်ရောဂါရှိတော့ အမောမခံနိုင်တာနဲ့ပဲတစ်နှစ်ကျော်လောက်လုပ်ပြီးတရှောင်ရှောင်ဖြစ်တော့ ကျွန်တော်ပဲအိမ်ရဲ့တာဝန်ကိုယူရတာပေါ့
ကျွန်တော်အသက်၁၁နှစ်လောက်ကစပြီး သတင်းစာရောင်းတယ် ဘုန်းကြီးကျောင်းထဲကပန်းကလေးတွေကောက်ပြီးသီပြီးပန်းရောင်းတယ်။အစကအိမ်စားဖို့အဆင်ပြေပေမဲ့ အမေ့ကျန်းမာရေးကတဖြေးဖြေးဆိုးလာ တော့ဆေးဖိုးလိုလာတယ်လေ"
..'
"တစ်နေ့ ဥိးလေးကြီးတစ်ယောက်ကသူ့အိမ်ဆီခေါ်သွားတယ် ကျွန်တော်ကလည်း ကျတော့်အခက်အခဲက်ိုပြောပြတော့သူ့ငွေကူချေးပါတယ်။သူ့အကြွေးကိုပြန်ဆပ်ချင်ရင်တော့ဒီအလုပ်လေးတွေလုပ်နေရုံနဲ့မရဘူးဆိုပြီးသူပဲအကြံပေးပြီးသူပဲကျွန်တော့်ကိုလုယက်တတ်ဖို့သင်ပေးရင်းကျွန်တော်ဒီလိုဖြစ်လာတာပါပဲ"
""
"ကျွန်တော့်အသက်၁၁နှစ်နဲ့ဘာလို့ခြေကောင်းလက်ကောင်းနဲ့မလုပ်လဲလို့ရာဇဝတ်အုပ်မေးတယ်နော် ကကြီးခကွေးဖတ်တတ်ရုံနဲ့ဘယ်နေရာအလုပ်သွားလုပ်ရမလဲ။ "
"မင်း ကို ငါ့ရုံးမှာအလုပ်ခန့်ပေးမယ်ဆိုရင်ရော "
"ခင်ဗျာ"
May13,2022(1:08PM)
(ရေးကောင်းကောင်းနဲ့ရေးတာစာလုံးရေ၂၀၀၀ကေျာ်သွားတယ်။😁 viewers 2kကျော်သွားလို့ နောက်တပိုင်းထပ်အပ်ပေးမယ်နော်😚😘
>>>>>>>>
Zawgyi Font
အပိုင္း၁၂
ေထြးတို႔မူဆယ္ကိုေရာက္ေတာ့ မနက္မိုးလင္းကာစ ႏွင္းမိုးမ်ားေဝေနဆဲအခ်ိန္ပင္ျဖစ္သည္။မီ
သူတို႔လည္းလိေမၼာ္ၿခံထဲက သစ္သားအိမ္ကေလးဆီအထုတ္အပိုးမ်ားခ်၍ ေကာင္းေကာင္းအနားယူလိုက္သည္။
မေန႕ကတစ္ေနကုန္ကားစီးထားရသည္ကတစ္ေၾကာင္း ၊ လမ္းခရီးၾကမ္းတမ္းမႈေၾကာင့္ပါ ေထြးေရာသူေရာပင္ပမ္းစြာနဲ႕အိပ္ေပ်ာ္လိုက္တာေန႕လယ္ထမင္းစားခ်ိန္မွသာနိုးသည္။
ေန႕လယ္ေရာက္သည္အထိအေအးဓာတ္မေလ်ာ့ေသးေသာေၾကာင့္ မ်က္ႏွာသစ္ျခင္းအမႈကိုသာျပဳခဲ့သည္။
ထိုအခိုက္ သူတို႔အနားသို႔ေရာက္လာေသာ အဘိုးအိုတစ္ဦးႏွင့္ လူ႐ြယ္တစ္ဦး။
"ဒီက ဦးႀကီးတို႔က ကိုယုေမာင္ငွားထားတဲ့ ၿခံေစာင့္ဆိုတာထင္တယ္"
အနဂၢေမာင္ကေမးေတာ့ အသက္ႀကီးသည့္အဘိုးအိုကျပန္ေျဖသည္။
"ဟုတ္ပါတယ္။ဦးေလးကဒီၿခံကိုေစာင့္ေရွာက္ေနတဲ့ ဦးသာပါ ။ ဒါကေတ့ာ ဦးေလးေျမး ေမာင်မိုးဦးပါ"
"ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို မနက္ျဖန္ေလာက္လက္ဖက္စိုက္ခင္းေတြကိုလိုက္ပို႔ေပးပါအုံးဗ်ာ"
"ဟုတ္ပါပီ လိုအပ္တာေတြကိုလည္းတစ္ခါတည္းေျပာပါ့မယ္"
"ဟုတ္ကဲ့"
ဆိုၿပီးသူရယ္ေထြးရယ္ လိေမၼာ္ၿခံထဲ ေလွ်ာက္ၾကည့္ျဖစ္ၾကသည္။
"ေထြး..."
"ဗ်ာ..."
"ေထြး ဒီခရီးကို ဘာလို႔ေ႐ြးခ်ယ္လိုက္ခဲ့တာလဲ"
"အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ ကိုကိုႀကီးကို မလြန္ဆန္နိုင္တာလဲပါတယ္။ ေနာက္ၿပီးကိုကိုႀကီးကိုတစ္ဖက္တစ္လွမ္းက ေထြးကူညီခ်င္လို႔ပါ"
"ဒါဆို ကို႔ကိုေရာေထြးမကူညီခ်င္ဘူးလား"
"ကြၽန္ေတာ္ကဘာကူညီရမွာလဲ"
"ကိုယ့္ႏွလုံးသားေလးေရတိမ္နစ္ေနလို႔ ေထြးအခ်စ္ေတြနဲ႕ကူညီကယ္ေပးဖို႔ေလ"
"ဟာဗ်ာ...."
******************************************
မနက္ခင္းက သာမာန္နိုးထမႈမ်ားထပ္ပို၍ေအးစိမ့္စိမ့္။ မေန႕ညက ဟိုၿမိဳ႕အုပ္မင္းႏွင့္အတူတူအိပ္ရသည္မွာကိုယ့္မွာေက်ာကသိပ္မလုံ။ေတာ္ေသးတာေပါ့အရင္လိုမ်က္ႏွာ႐ူးၿပီးကိုယ့္ကိုရိသဲ့သဲ့မလုပ္လု႔ိ။
လုပ္ၾကည့္ပါလား။တစ္ခါတည္းငယ္ပါကိုကန္ပစ္လိုက္လို႔ ၿမိဳ႕အုပ္မင္းမ်ိဳးဆက္ျပတ္သြားမယ္။ဟြန္း။2022မွာေဘာလုံးခ်ံပီယံကြမင္းဘုန္းကိုဘာမွတ္ေနတုန္း။
အေတြးႏွင့္အတူ ေဘးနားကိုမ်က္စိဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ၿမိဳ႕အုပ္မင္းကရွိမေန။ ဘယ္သြားတာပါလိမ့္။
ေထြးလည္းစဥ္းစားမေနေတာ့ပဲ အိမ္ေအာက္ထပ္သို႔ဆင္း၍ အုတ္ေရကန္ေလးဆီသြားကာ မ်က္ႏွာသစ္သြားတိုက္၍ကိုယ္လက္သန့္စင္လုပ္လိုက္သည္။
အိမ္ေပၚျပန္တက္ေတာ့ တစ္အိမ္လုံးကို တံျမက္စည္းလွဲသန့္ရွင္းေရးလုပ္ေနေသာ မိုးဦး။
"ဧည့္သည္ေလးနိုးၿပီလား။ဒီမွာ ဧည့္သည္ေလးဘာႀကိဳက္တတ္မွန္းမသိလို႔ ရွမ္းေခါက္ဆြဲနဲ႕တို႔ဖူးေၾကာ္ေလးလုပ္ထားတယ္ "
"ေက်းဇူးပါမိုးဦး"
ထိုသို႔ႏွင့္ သူရယ္မိုးဦးရယ္ ထမင္းစားခန္းသို႔ ထြက္လာမိသည္။
"ဟိုေလ ၿမို႔အုပ္မင္းကဘယ္သြားလဲကိုမိုးဦး"
"ေအာ္ ၿမိဳ႕အုပ္မင္းႀကီးက မနက္ကလိေမၼာ္ၿခံကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး ဟိုးဘက္ကေတာင္ယာစိုက္ခင္းေတြဘက္ထြက္သြားတယ္ဗ်"
"ဒီက ေနာင္ႀကီးနိုးလာရင္အစစအရာရာဂ႐ုစိုက္ေပးဖို႔လဲမွာလိုက္တာပါ"
"ေအာ္ရပါတယ္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုေနာင္ႀကီးလို႔မေခၚပဲ ေထြးလို႔ပဲေခၚပါရပါတယ္"
"ေက်းဇူး..ခ"
"ကျွန်ုပ်ကိုလဲ မိုးဦးလို႔ေခၚပါ"
"ေအာ္..ဟုတ္"
******************************************
အနဂၢေမာင္ႏွင့္ဦးသာတို႔ႏွစ္ေယာက္လည္း လက္ဖက္စိုက္ခင္းမ်ားဆီသို႔သြားေရာက္ေလ့လာခဲ့သည္။
အနဂၢေမာင္တို႔ေရာက္သြားခ်ိန္က လက္ဖက္ခူးခ်ိန္ျဖစ္၍ ေတာင္သူမ်ားကသူ႕အလုပ္ႏွင့္သူရႈတ္ေနခဲ့ၾကသည္။
"ဒီအခ်ိန္လက္ဖက္ခူးခ်ိန္ေလ၊တစ္ပတ္ကိုတစ္ခါခူးၿပီး တစ္ႏွစ္ကိုအႀကိမ္၄၀ေလာက္ခူးရတယ္"
"ေအာ္..."
ဦးသာကသူသိသေလာက္ရွင္းျပလိုက္၊ အနဂၢေမာင္ကေမးလိုက္ ေလွ်ာက္ၾကည့္လိုက္ႏွင့္ အခ်ိန္ေတြကကုန္မွန္းမသိကိုကုန္ခဲ့သည္။
******************************************
ညေနေစာင္းမွသာ အနဂၢေမာင္နင့္ဦးသာ တို႔ ျပန္ေရာက္ၾကသည္။
အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဘယ္သူမွမေတြ႕သျဖင့္ လိေမၼာ္သီးလာစြပ္ေသာေကာင္မေလးကိုေမးရသည္။
"အနန္းေရ ကေလးေတြဘယ္သြားတုန္း"
"ေရွှလီမြစ်ဘက်သွားမယ်ပြောတယ်"
"ဗ်ာ ေ႐ႊလီျမစ္"
အနဂၢေမာင္လည္ႏွစ္ခါစဥ္းစားမေနပဲ ၿခံထဲကကားကိုထုတ္ကာ ေ႐ႊလီျမစ္ဆီထြက္လာခဲ့လိုက္သည္။
ဒီကေလးကေလ ေရေရာကူးတတ္လားမသိပဲသြားသည္။ေနာက္ၿပီးဒါသူမ်ားနယ္ ဒါမ်ိဳးဆိုမေဆာ့ရတာသူမသိဘူးလား။
"ေထြး...."
"ဟင္"
"ေထြးနဲ႕ ၿမိဳ႕အုပ္မင္းနဲ႕ကညီအကိုအရင္းေတြလား"
"မဟုတ္ပါဘူးဒီတိုင္းပါပဲ"
"ေအာ္ "
"ဦးသာကဘာလို႔ေမးတာလဲ"
"ငါေျပာျပရင္ ေထြးကငါ့ကို႐ြံရွာသြားမလား"
"ဘာလို႔႐ြံရွာရမာလဲေျပာပါ"
"ငါ့ခ်စ္တဲ့သူက အမ်ိဳးတူေယာက်္ားတစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္ေထြး"
ေထြးစြံ႕အသြားမိသည္။ဒီေကာင္ေလးကLGBT ပဲလား။
"ငါကသာမာန္လယ္သမားေလးေလ ငါခ်စ္တဲ့သူကလယ္ေျမရွင္။ ငါ့အဘိုးကအျခားေၾကာင္းေတြေၾကညင့္သေဘာမတူတာမဟုတ္ပဲ ငါတို႔ဘဝအေျခအေနတစ္ခုတည္းနဲ႕တင္သဘာမတူဘူးတဲ့ေလ"
"ဟာအဲ့ေလာက္ေတာင္လား"
"သူေရာ ငါေရာလက်မလျော့တော့ သူ႕မိဘေတြက ငါအဘိုးကိုအၾကပ္ကိုင္တယ္"
ေထြးမ်က္ႏွာထပ္၌အံ့ၾသလြန္းလို႔မ်က္ဝန္းအဝိုင္းသား။
" မင္းတို႔ကိုဒုကၡမေပးခ်င္ဘူး သူတို႔မိသားစုနဲ႕ေဝးေဝးေနါဒါပဲမဟုတ္လား"
မိုးဦးအံ့ၾသသြားသည္။သူကဒါေတြဘယ္လိုသိေနတာလဲ။
"ဒါ..ဒါေတြကိုေထြးကဘယ္လိုသိလဲ"
"ေခတ္ေတြသာေျပာင္းလဲတာဒီနည္းလမ္းေတြကမေျပာင္းသြားပါဘူး...မိုးဦးကေရာ ဘယ္လိုျဖစ္ခ်င္လဲ သူကိုဆုံးရႈံးခံမွာလား"
"ျဖစ္နိုင္ရင္ေတာ့မဆုံးရႈံးခ်င္ဘူးေပါ့ ဒါေပမဲ့ကိုယ့္ခ်စ္သူကိုလည္းဆင္းရဲတြင္းထဲဆြဲမေခၚရက္ဘူးေထြး"
ေျပာရင္းမ်က္ရည္ေလးေတြက်လ်က္ေခါင္းငုံ႕သြားေသာထိုေကာင္ေလး။ သိပ္ကိုရိုးသားလြန္းပါသည္။
ေထြးလည္းထိုေကာင္ေလး လက္ကိုကိုင္ၿပီးအားေပးျခင္းအလို႔ငွာကိုင္လိုက္သည္။
"မိုးဦးရယ္ကိုယ္ကခ်စ္ရင္ သတၱိရွိရမွာ။မိုးဦးရ ေရာသူနဲ႕ဆို ဆင္းရဲတဲ့ဒဏ္ကိုေရာခံနိုင္လား။"
"ငါကသူနဲ႕ဆိုဘယ္လိုေနရပါေစပါ။ငါ့ကသာသူ႕ကိုငါနဲ႕ေနရင္ဆင္းရဲမွာကိုစိုးရိမ္တာ"
"အဓိကကခ်စ္ေနဖို႔ပဲမိုးဦး သူ႕ကိုစာကမ္းလိုက္ မင်းသူ့လက်က်ိုတွဲရဲတယ်မို့လား"
"အြန္း..ဖိုက္တင္း"
ေထြးကလက္သီးေလးကိုဆုပ္လ်က္ေျပာေတာ့ထိုေကာင္ေလးကေၾကာင္နန။
"ဟမ္ဘယ္လိုႀကီး"
"ေအာ္ဒါလားႀကိဳးစားလို႔ေျပာတာ ဖိုက္တင္း"
"ဟင္း..ဖိုက္တင္း"
"ေထြး...."
ထွေးနောက်ကိုလှည့်ကြည့်မ်ိတော့ ၿမိဳ႕အုပ္မင္းပါေပ။
"ေထြးေရာ မိုးဦးေရာ ညမိုးခ်ဳပ္ေတာ့မယ္။လာကားေပၚတက္"
ေထြးထင္တာမမွားရင္ ဒီၿမိဳ႕အုပ္မင္းတစ္ခုခုကိုစိတ္တိုေနတာ ဘာလို႔ပါလိမ့္။အလုပ္အဆင္မေျပဘူးလား။
******************************************
"မင္း အေမအတြက္က စိတ္ခ်လိဳ႕ရပါၿပီ။ ခဏနေသတ်ိရမှာပါ"
တအိအိႏွင့္ငိုေနေသာထိုေကာင္ေလးကိုဘယ္လိုႏွစ္သိမ့္ေပးရမယ္မွနး္မသိ။
"မင္းဘာစားၿပီးၿပီလဲ"
ယုေမာင္ရဲ႕အေျပာကိုထိုေကာင္ေလးကေခါင္းေလးခါၿပီးသာေျဖနိုင္သည္။
"တစ္ခုခုသြားစားရေအာင္ေလ"
".."
ေခါင္းေလးသာခါျပန္သည္။
"ကဲပါ လာ "..
ယုေမာင္လည္းထိုေကာင္ေလးလက္ကိုဆြဲကာ ေဆး႐ုံမ်က္ေစာင္းထိုးကာ ထမင္းဆိုင္ေလးသို႔သာဥိးတည္သြားလိုက္သည္။
ထမင္းေတြမွာေတာ့လည္း ယုေမာင္ကသာအကုန္မွာသည္။
မိမိေရွ႕ကေကာင္ေလးက ငိုထားရလြန္းလို႔ မ်က္လုံးေတြကမို႔အစ္လို႔။ အရိုက္ခံထားရတဲ့မ်က္ႏွာကလည္းေရာင္ရမ္းလို႔။ဒါေတာင္ဒီေကာင္ေလးရဲ႕ၾကည့္ေကာင္းမႈေလးကေပ်ာက္မသြားေသးဟုယုေမာင္ထင္မိသည္။
"ခင်ဗျားကျွန်တော့်က်ိုဖမ်းမယ်ဆိုဖမ်းပါတော့ဗျာ"
လက္ကေလးႏွစ္ဖက္ကို သူ႕ေရွ႕ထုတ္ကာ ေျပာလာေသာေကာင္ေလးေၾကာင့္ယုေမာင္ဝါးလက္စထမင္းပင္ ဘယ္လိုၿမိဳခ်မိလည္းမသိ။
"ငါကမင္းကိုဖမ္းမယ္ေျပာလို႔လား"
"ခင္ဗ်ားပဲကြၽန္ေတာ့္ကိုဖမ္းမွာဆို"
"ဒါေပမဲ့မင္းက မင္းအတြက္သီးသန့္မွာမဟုတ္တာ။ ငါနားလည္ပါတယ္ဒါေပမဲ့မင္းကဘာလို႔ေျခလက္ေကာင္းတာကိုေကာင္းရာေကာင္းေၾကာင္းလုပ္မစားလဲ"
လူေဇာ္ကမခ်ိတင္ေသာမဲ့ၿပဳံးေလးတစ္ခ်က္ကိုၿပဳံးလိုက္သည္။
"ကြၽန္ေတာ့္အေဖက အဂၤလိပ္ေတြကိုေတာ္လွန္တဲ့ေတာ္လွန္ေရးအဖြဲ႕ဝင္ေလ။ အဲ့တာတိုက္ပြဲတစ္ခုမွက်ၿပီးဆုံးသြားတယ္ ။ ကြၽန္ေတာ္က ၁၀ႏွစ္သား နဲ႕ ေမြးကင္းစညီမေလးက်န္ခဲ့တဲ့အေမက ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို လုပ္ေကြၽးရတာေပါ့"
".."
"အေမကအစကတည္းကရင္ၾကပ္ေရာဂါရွိေတာ့ အေမာမခံနိုင္တာနဲ႕ပဲတစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္လုပ္ၿပီးတေရွာင္ေရွာင္ျဖစ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ပဲအိမ္ရဲ႕တာဝန္ကိုယူရတာေပါ့
ကြၽန္ေတာ္အသက္၁၁ႏွစ္ေလာက္ကစၿပီး သတင္းစာေရာင္းတယ္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထဲကပန္းကေလးေတြေကာက္ၿပီးသီၿပီးပန္းေရာင္းတယ္။အစကအိမ္စားဖို႔အဆင္ေျပေပမဲ့ အေမ့က်န္းမာေရးကတေျဖးေျဖးဆိုးလာ ေတာ့ေဆးဖိုးလိုလာတယ္ေလ"
..'
"တစ္ေန႕ ဥိးေလးႀကီးတစ္ေယာက္ကသူ႕ေအိမ္ဆီေခၚသြားတယ္ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း ကျတော့်အခက်အခဲက်ုပြောပြတော့သူ့ငွေကူချေးပါတယ်။သူ့အကြွေးကိုပြန်ဆပ်ချင်ရင်တော့ဒီအလုပ်လေးတွေလုပ်နေရုံနဲ့မရဘူးဆိုပြီးသူပဲအကြံပေးပြီးသူပဲကျွန်တော့်ကိုလုယက်တတ်ဖို့သင်ပေးရင်းကျွန်တော်ဒီလိုဖစ်လာတာပါပဲ"
""
"ကြၽန္ေတာ့္အသက္၁၁ႏွစ္နဲ႕ပညဘာလို႔ေျခေကာင္းလက္ေကာင္းနဲ႕မလုပ္လဲလို႔ရာဇဝတ္အုပ္ေမးတယ္ေနာ္ ကႀကီးခေကြးဖတ္တတ္႐ုံနဲ႕ဘယ္ေနရာအလုပ္သြားလုပ္ရမလဲ။ "
"မင္း ကို ငါ့႐ုံးမွာအလုပ္ခန့္ေပးမယ္ဆိုရင္ေရာ "
"ခင္ဗ်ာ"
May13,2022(1:08PM)
(ရေးကောင်းကောင်းနဲ့ရေးတာစာလုံးရေ၂၀၀၀ကေျာ်သွားတယ်။😁 viewers 2kေက်ာ္သြားလို႔ ေနာက္တပိုင္းထပ္အပ္ေပးမယ္ေနာ္😚😘