Unicode
Unicode
-------------
ကုန်တင်ကား က လူတွေနဲ့ ပြည့်နေတယ် ။ ယောက်ျားလေးတွေ ၊ မိန်းကလေးတွေ နဲ့ ကလေးတွေ ။ အဲ့ဒီ မှာ အတော်လေး များပြားတဲ့ အစာ တွေလည်း ရှိတယ် ။
ခုနလေး ကမှ ကုန်တင်ကား ပေါ် ကယ်တင်ခံလိုက်ရတဲ့ သူတွေက ကားပေါ်မှာရှိတဲ့ အစားအစာတွေကို မြင်လိုက်ရတဲ့ အခါ သူတို့ ပျော်ရွှင်သွားကြတယ်။ အစားအစားတွေက ဒီမှာ ရှိနေတာပဲ ။
သတ်လတ်ပိုင်း လူကြီး တစ်ယောက်က ဘီစကွတ် မုန့်ထုတ် တစ်ချို့ကို ပစ် ပေးပြီးတော့ " အရင်ဆုံး ဗိုက်ပြည့်အောင် ဒီ ဘီစကွတ်တွေကို စားလိုက်"
"ကျေးဇူးတင်ပါတယ် " သူတို့ကို ဘီစကွတ်တွေကို ဖမ်းယူလိုက်ကြတယ်။ ပြီးတာနဲ့ ဖွင့်ဖောက်ပြီး တစ်ကိုက်တည်းနဲ့ အကုန် စားပစ်လိုက်ကျတယ်။
ထောင့်တစ်ထောင့်က ကောင်မလေး က သန့်ရှင်းတဲ့ ဝတ်စုံတွေကို ဝတ်ဆင်ထား ပြီး ထိုလူအုပ်စု ကို ကြည့်လိုက်စဥ်မှတော့ နှာခေါင်းရှုံသွားသည် ။
သူမ က အဓိက ဓာတ်လိုက်မ မူရှင်း ဖြစ်သည်။
သူမက ဇွန်ဘီတွေ ဆီကနေ ထွက်ပြေးရင်း လမ်းပျောက်သွားခဲ့သည်။ သူမသည် မူလက သူမ၏မိဘများကို ရှာဖို့ သွားရန် ဆုံးဖြတ်ခဲ့သည်။
သူမလမ်းပျောက်သွားကတည်းက သူမ နောက်တစ်ကြိမ် ပြန်သွားရှာ ဖို့ကလွဲလို့ရွေးချယ်စရာမရှိပါ ။ သူမ မိဘတွေကို ရှာတွေ့ခဲ့တယ်။
မမျှော်လင့်ဘဲ သူမ၏အိမ်တွင် လူတစ်စု ရှိခဲ့သည်။ သူမ၏အဒေါ်များနှင့်အိမ်နီးချင်းများ အားလုံး ရှိနေသည်။
သူမရဲ့အဖေဟာကူညီတတ်တဲ့လူတစ်ယောက်ပါ။ သူမသည်သူမ၏အိမ်တွင်အခြားသူများရှိရန်မျှော်လင့်ခဲ့သော်လည်း လူများစွာရှိလိမ့်မည်ဟုသူမ မမျှော်လင့်ခဲ့ပေ။ ထိုထဲတွင် ကလေးငယ် တစ်ယောက် တောင် ပါဝင်နေသည်။
သူမ ဒီလူတွေကို ခေါ်မသွားချင်ဘူး။ ငါ့မှာ ပြန်ဖြည့်တင်းဖို့ စူပါမားကတ်ရှိပေမယ့် စူပါမားကက်မှာ လဲလှယ်ဖို့တစ်ခုခု သုံးရသေးတယ်။ ဘယ်လိုလုပ် ဒီလောက်များပြားတဲ့ လူတွေကို ထောက်ပံဖို့ ဖြစ်နိုင်မှာလဲ ။
ဒါပေမယ့် သူမဖခင်က ဒီလူတွေကို သူမ မခေါ်သွားဘူးဆိုရင် သူလိုက်လာ မှာ မဟုတ်ဘူးလို့ ခြိမ်းခြောက်ခဲ့တယ်။
မူရှင်း သည် ဒီလူအုပ်စုကိုခေါ်ဆောင်ရန်မှတပါးအခြားရွေးချယ်စရာမရှိချေ။
"ရှောင်ရှင်း " သတ်လတ်ပိုင်း လူကြီးက မူရှင်းရဲ့ နာမည်ကို ခေါ်လိုက်တယ်။
" သမီး စိတ်ဆိုးနေတုန်းဘဲလား "
မူရှင်းက မျက်နှာ တည်တည်တံ့တံ့ ထားပြီး အသံ တိုးပြောတယ် ။
"အဖေ ၊ သူတို့က လူကောင်းမဟုတ်ဘူး ဆိုတာ သိသာပါတယ်၊ အဖေ သူတို့ကိုလာခွင့်ပေးတယ်။ သမီး တို့ကို အန္တရာယ်ပေးနိုင်သည် မဟုတ်ဘူးလား ။ "
ဖေဖေ မူ က သဘော မတူခဲ့ဘူး ။ " ဒါပေမဲ့ သူတို့တွေက ငါတို့နောက်လိုက်လာတဲ့ ဇွန်ဘီ ရဲ့ လိုက်လံဖမ်းဆီးခြင်း ကို ခံနေရတယ်လေ ။ ကမ္ဘာ ပျက်ကပ် အတွင်းမှာ ငါတို့တွေ စည်းလုံးနေသင့်တယ် ။ "
မူရှင်း ဒေါသထွက်သွားတယ် ။ လူတိုင်းက အသက်ရှင်ဖို့ ရုံးကန်နေရတယ် ။ အခြားသူတွေရဲ့ဘဝကို ဘယ်သူကဂရုစိုက်မှာလဲ။
" ရှောင်ရှင်း ၊ သမီး တစ်ကိုယ်ကောင်းဆန်မနေပါနဲ့ ။ ငါတို့မှာ စွမ်းအား ရှိတယ်၊ ဘာလို့ အကူအညီ မပေးနိုင် ရမှာ လဲ။ "
မူရှင်း သည် အရမ်း ရူးချင်နေပြီး သူမအဖေနှင့် စကားမပြောချင်တော့ပေ။
ငါ က အဖေ ကောင်းဖို့ လုပ်ပေမယ့် အဖေ ထင်တာက ငါက တကိုယ်ကောင်း ဆန်တယ်တဲ့လား ။
မူရှင်း သူမ၏မျက်လုံးများကို ပိတ်ပြီးတိတ်ဆိတ်စွာနေခဲ့သည်။ အဖေ မူ သည် မူရှင်း အားတစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး ပါးစပ်ကို ဟ လိုက်သော်လည်းစကားမပြောချေ ။
........
ရှီရှန်း သည် အိမ်ခြေမြေ အကျိုးဆောင် အဆောက်အဦး တစ်ခုမှ မြေပုံတစ်ခုကိုကောက်ယူလိုက်သည်။ နောက်ဆုံးတော့ ငါတို့လမ်းမှားစရာ မလိုတော့ဘူး။
ကလေးက ကားထဲမှာ ဆက်ငိုနေ တယ်။
ရှီရှန်း အနည်းငယ် စိတ်ပျက်သွားပြီး "သူမဘာလို့ ငိုနေတာလဲ"
ရီအန်းလည်း ရီယန်လေး ဘာလို့ ငိုနေတာလဲဆိုတာ မသိဘူး ။ သူ သူမကို ချော့ နေ ခဲ့တာအတော်ကြာပါပြီ ၊ ဒါပေမယ့် သူမ ငိုတာကို မရပ်ဘူး ၊ အစာ စားချင် တာလည်း မဟုတ်ပြန်ဘူး။
ရှီရှန်းက ရီယန် ကို တစ်ချက် ကြည့်လိုက်ပြီး
" သူမ ရဲ့ အဝတ် တစ်ထပ် ကို ချွတ်လိုက် "
ရီအန်း သည် ရှီရှင်း၏အမိန့်ကို လိုက်နာသည်။ သူမ၏အ ၀တ်များကိုချွတ်ပြီးနောက် ရီယန်သည် အငိုတိတ်သွားသည် ။
ဒီရက်တွေမှာ ရာသီဥတုက အရမ်း ပူနေခဲ့တယ် ။ ရီအန်း က ကလေးဘဲ ရှိသေးတာမို့ ဒါကို ဘယ်လိုလို့ သိမှာလဲ ။
သူက လူကြီးတွေကို ဘယ်လို တုပ ရမယ် ဆိုတာပဲ သိခဲ့တယ် ။
ရှီရှန်း ကားမှန် ချလိုက်ပြီး အပြင်က လေပူ တွေ အထဲကို ဝင်စေတယ် ။
ဤရာသီဥတုသည် လပေါင်းများစွာကြာလိမ့်မည်၊ ထို့နောက် ပိုပူလာလိမ့်မည်။ တကယ့်ကို ဆိုးဝါးတဲ့ဘဝပါ
" အမ ဗိုက်ဆာနေပြီလား " ရီအန်းက သူ့ လွယ်အိတ် ထဲက ကွတ်ကီး တွေကို ထုတ်ပြီး ရှီရှန်းကို ကမ်းပေးခဲ့တယ်။
( Miss ကို ဆီလျော်အောင် အမ လို့ ပြန်လိုက်တာပါ ။ မရင်းနှီးတဲ့ အသုံးအနှုန်း လို့ မှတ်ထားစေချင်ပါတယ်)
ရှီရှန်းက က အခု ရေခဲမုန့်ကို သာ စားချင် နေတာကြောင့် ခေါင်း ခါလိုက်တယ် ။
ရီအန်း သည် ယခုအချိန်တွင် အစားအစာသည် အလွန် အဖိုးတန်ကြောင်းကိုသိသည် ။ သူသည်ဘီစကွတ် အနည်းငယ် စား ပြီး သူ
မဆာလောင်သည့်အချိန်တွင် အစာမစားတော့ပါ။
"အစ်မ ၊ ကြည့်ရတာ လမ်း ပိတ်ထားတယ်ဗျ ။ " ရီအန်း အရှေ့ကို ကြည့်လိုက်တယ် ။
အရှေ့မှာ ကားအချို့ရပ်ထားပြီး လူအချို့ လမ်းလျှောက်နေကြတယ် ။
ရှီရှန်း ကားကိုရပ်လိုက်ပြီး "ကားပေါ်မှာပဲနေ " လို့ ပြောတယ် ။
ရီအန်းက ခေါင်းညိမ့်တယ် ။
ရှီရှန်း သည် ရှေ့သို့လျှောက်သွားပြီးစစ်စခန်းရှိလူတို့က လူအချို့ကို ခေါ် နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ဒီလူတွေဟာ စစ်စခန်း နဲ့ထွက်ခွာဖို့ စီစဉ်ခဲ့ကြတယ်။
"ဘယ်တော့မှ စထွက်ကြမှာလဲ ။ ဇွန်ဘီတွေလာရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ ။."
"မင်းဘာကို ကြောက်နေတာလဲ ။ စစ်စခန်းက လူတွေငါတို့နဲ့ ရှိနေတာပဲ ။ သူတို့က ကာကွယ်ပေးမှာပေါ့ ။ "
တစ်စုံတစ် ဦး ကရယ်သည်၊ “ သူတို့ကငါတို့ကိုလာခေါ်တာနဲ့ကို လုံလောက်နေပြီ။ ဖုတ်ကောင်များလာလို့ သူတို့ငါတို့ကို မကယ်တင်နိုင်ရင်တောင် သူတို့ အမှား မဟုတ်ဘူး။ သူတစ်ပါးကိုအားကိုးတာထက်ကိုယ့်ကိုကိုယ်အားကိုးတာပိုကောင်းတယ်။ ”
" မင်းက တော့ အဲ့လို ပြောနိုင်တာပေါ့။ မင်း စွမ်းအင် နိုးထနေပြီလေ ။ ဒါပေမဲ့ ငါတို့က သာမန်လူ တွေ ၊ ငါတို့ ဘာလုပ်နိုင်မှာလဲ "
" သာမန်လူတွေ ကလည်း ဇွန်ဘီ တွေကို သတ်နိုင်တာဘဲလေ ။ စစ်စခန်းက တပ်သား အများစုက သာမန်လူတွေပဲ။
သူတို့က မင်းနဲ့မတူလို့ လား။ မင်းကယောက်ျားတစ်ယောက် ဖြစ်ပေမဲ့အရှက်မဲ့စွာ မင်းကိုကာကွယ်ခံရဖို့ မိန်းမတစ်ယောက်လို ပြုမူနေတယ် ။ "
သူတို့ နှစ်ယောက်က အပြန်အလှန် ပိတ်ပြီး စကားလု နေကြပြီး ရှီရှန်း က အပိတ်ခံ ထားရသလို ဖြစ်နေတယ် ။ သူတို့ကို တစ်ယောက်က လာဖျေဖြန်း တယ် ။ ရှီရှန်းကလည်း သူမကားဆီကို ပြန်သွားနေပြီ ဖြစ်တယ် ။
သူမ ကားဆီ ပြန်မရောက်မီ မိန်းမ တစ်ယောက်က သူမ ကားထဲက တစ်ခုခုကို ယူသွားတာကို သူမ မြင်လိုက်တယ် ။
ရှီရှန်း က မျက်မှောင်ကြုတ် လိုက်တယ် ။ သူမကို ကျော်ပြီး ဖြတ်သွားတဲ့ ထိုမိန်းမကြီးရဲ့ အင်္ကျီ ကော်လံကို လှမ်းဆွဲလိုက်တယ် ။
အမျိုးသမီးက ရုတ်တရက် ရှီရှန်းကိုကြည့်ပြီး
"မင်းဘယ်သူလဲ ။ အလုပ်ရှုပ်တဲ့ကောင်မ ။ ”
ထိုအမျိုးသမီးသည် နို့မှုန့်ဘူးနှင့်ကလေးအဝတ်အစားအချို့ကို လက်ထဲတွင်ကိုင်ထားပြီး ရှီရှန်း က ထိုပစ္စည်းများကို ပြန်လုယူလိုက်သည်။
အမျိုးသမီးက ရှီရှန်း လောက်မမြန်ဘူး၊ ရှီရှန်း က နို့မှုန့်နဲ့ ကလေးအဝတ်အစားတွေ ပြန်ယူခွင့် ပြုလိုက် ရုံသာ တတ်နိုင် တယ်။
“ အဲ့တာတွေကို ငါ့ဆီပြန်ပေးစမ်း ။ မင်းအရှက်မရှိလိုက်တာ ၊ ငါ့ကိုပြန်ပေးစမ်း ။ ဘာလို့ ငါ့ပစ္စည်းတွေကို ခိုးတာလဲ " ထိုအမျိုးသမီးသည် ဒေါသအလွန်ထွက်ကာ ရှီရှန်း ကိုရိုက်ချင်နေ သည် ။
ရှီရှန်း သည် ထိုအမျိုးသမီး၏ ဒူးကိုကန်လိုက်ရာ အမျိုးသမီးသည် လဲသွားပြီး ခြေတစ်ဖက်က မြေပြင်ပေါ်တွင်ဒူးထောက်နေခဲ့သည်။
ရီအန်း နှင့်အတူ ရီယန် လည်း ကားထဲတွင် ရှိ နေခဲ့သည်။ ရီယန် ကငိုနေတယ် ။ ရီအန်း လည်းကြောက်နေပုံရပြီးသူ၏မျက်နှာသည် ဖျော့ နေ သည်။
ရှီရှန်း သည် ကားနောက်ဘက်ပြတင်းပေါက်ကို ကြည့်လိုက်သည်။ ပြတင်းပေါက် ကွဲနေ ပြီး ရီအန်း ရဲ့ လက်ကလည်း ဖန်စဖြင့် ခြစ်မိပြီး သွေးထွက် နေခဲ့ သည်။
" မင်း ငါ့အရာတွေကို ဘယ်လိုလုယူဝံ့တာလဲ။ မင်းသေချင်နေတာ လား ။ " ရှီရှန်း က ထိုမိန်းမကြီးအား သံဓားဖြင့် ရွယ် လိုက်သည် ။
အမျိုးသမီး၏ နာကျင်ပြီး ပုံပျက်သောမျက်နှာသည် သံဓားပေါ်တွင် ထင်ဟပ်ပြီး အလွန်ရုပ်ဆိုးသည်။
ပတ်ဝန်းကျင်က လူတွေက သိချင်စိတ် ပြင်းပြလာပြီး ကြည့်ကြသည်။
ထိုအမျိုးသမီးသည်ကား ပြတင်းပေါက်ကို ခိုးယူပြီး ပစ္စည်းများကို ယခုပင်ခိုးယူသွားသည် ကို သူတို့တွေ့မြင်ခဲ့ကြသည်။
ဒါပေမယ့် ကားထဲမှာ နို့မှုန့်နဲ့ကလေးထုတ်ကုန်အချို့သာ ရှိခဲ့သည်။ယခုတွင် ရေရင်းအမြစ် အလွန်ရှားပါးနေသည် ။ သူမနို့မှုန့်ကို ဘယ်လိုစားနိုင်မှာတဲ့လဲ ။ ဒါကြောင့် ပတ်ဝန်းကျင်က လူတွေသည် အစားအစာကို လုယူခဲ့သော အမျိုးသမီးကို လျစ်လျူရှုခဲ့သည်။
ဒီကမ္ဘာပျက်ကပ်ကြီး ၌ အရေးအကြီးဆုံးအရာမှာ ရှင်သန်ရန် ဖြစ်သည် ။အလုပ်များရန် မဟုတ် ။
“ အိုး!လောင်လီ ၊ လောင်လီ ။ လာပါဦး ။ သူမကငါ့ကိုအခုပဲရိုက်တယ်! သူမငါ့ကိုသတ်လိမ့်မယ်! " ထိုမိန်းမသည် မြေပေါ်မှာထိုင်လိုက်ပြီး အော်ဟစ်လေ၏။
Aian( လောင်ကုန်း လီ ၊ လောင်လီ အဲ့လိုမျိုး ထင်ရတာဘဲ ။ )
ကလေးငယ်၏ငိုသံနှင့်အမျိုးသမီး၏ စူးရှသော အော်သံတို့က ထိုနေရာကို ဆူညံလာစေ သည် ။
ကလေးငယ်တစ် ဦး နှင့် လူအုပ်ထဲမှအတင်း ထိုးထွက်လာသော အမျိုးသား သည် မြေပြင်ပေါ်တွင် ထိုင်နေရသောအမျိုးသမီးကိုမြင်လိုက်သည်နှင့် သူ့မျက်နှာက မဲ့ရှုံသွားသည်။
" မိန်းမ ဘာဖြစ်တာလဲ "
"သူမကငါ့ကိုရိုက်တယ်"
သူမ၏ခင်ပွန်းရောက်လာသည်နှင့်အမျှ ထိုအမျိုးသမီးသည် ရုတ်တရက်ယုံကြည်မှုအပြည့် ရှိသွားတယ် ။
သူမက ရှီရှန်း ကိုညွှန်ပြပြီး
“ သူမကငါ့ကိုရိုက်နှက်ပြီး ငါ့ရဲ့ပစ္စည်းတွေကို လုယူသွားတယ် ။ ”
"သူမ မင်းကို ရိုက်တာလား? " လူကြီးဟာ ရှီရှန်းကို ကြည့်ပြီး
" ကလေးမ ၊ မင်း ဘာလို့ သူမကို ရိုက်ပြီး သူမရဲ့ ပစ္စည်းတွေ လုယူရတာလဲ ။
ကိုယ်ကျင့်တရား မရှိလိုက်တာ "
လီး ! ဒီလူတွေက ဘာလား ။
ဘယ်လိုတောင် ငါ့ကို အသရေဖျက် စွပ်စွဲ နေနိုင်ရတာလဲ ။
ငါ့ဓားက သူ့ကိုမသတ်နိုင်ဘူးလို့ ထင်နေတာလား ။
ရှီရှန်း ရဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေ တွန့်လိုက်ပြီး " “ ဒီကမ္ဘာပျက်ကပ်မှာ အမူအကျင့်တွေအကြောင်း ပြောနေတာလား။ ”
အပိုင်း ၆ ပြီးပါပြီ
___________________________________
Translated by hnin_eain_lwin
Zawgyi
Unicode
-------------
ကုန္တင္ကား က လူေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတယ္ ။ ေယာက်္ားေလးေတြ ၊ မိန္းကေလးေတြ နဲ႔ ကေလးေတြ ။ အဲ့ဒီ မွာ အေတာ္ေလး မ်ားျပားတဲ့ အစာ ေတြလည္း ႐ွိတယ္ ။
ခုနေလး ကမွ ကုန္တင္ကား ေပၚ ကယ္တင္ခံလိုက္ရတဲ့ သူေတြက ကားေပၚမွာ႐ွိတဲ့ အစားအစာေတြကို ျမင္လိုက္ရတဲ့ အခါ သူတို႔ ေပ်ာ္႐ႊင္သြားၾကတယ္။ အစားအစားေတြက ဒီမွာ ႐ွိေနတာပဲ ။
သတ္လတ္ပိုင္း လူႀကီး တစ္ေယာက္က ဘီစကြတ္ မုန္႔ထုတ္ တစ္ခ်ိဳ႕ကို ပစ္ ေပးၿပီးေတာ့ " အရင္ဆုံး ဗိုက္ျပည့္ေအာင္ ဒီ ဘီစကြတ္ေတြကို စားလိုက္"
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ " သူတို႔ကို ဘီစကြတ္ေတြကို ဖမ္းယူလိုက္ၾကတယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ ဖြင့္ေဖာက္ၿပီး တစ္ကိုက္တည္းနဲ႔ အကုန္ စားပစ္လိုက္က်တယ္။
ေထာင့္တစ္ေထာင့္က ေကာင္မေလး က သန္႔႐ွင္းတဲ့ ဝတ္စုံေတြကို ဝတ္ဆင္ထား ၿပီး ထိုလူအုပ္စု ကို ၾကည့္လိုက္စဥ္မွေတာ့ ႏွာေခါင္း႐ႈံသြားသည္ ။
သူမ က အဓိက ဓာတ္လိုက္မ မူ႐ွင္း ျဖစ္သည္။
သူမက ဇြန္ဘီေတြ ဆီကေန ထြက္ေျပးရင္း လမ္းေပ်ာက္သြားခဲ့သည္။ သူမသည္ မူလက သူမ၏မိဘမ်ားကို ႐ွာဖို႔ သြားရန္ ဆုံးျဖတ္ခဲ့သည္။
သူမလမ္းေပ်ာက္သြားကတည္းက သူမ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ျပန္သြား႐ွာ ဖို႔ကလြဲလို႔ေ႐ြးခ်ယ္စရာမ႐ွိပါ ။ သူမ မိဘေတြကို ႐ွာေတြ႕ခဲ့တယ္။
မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ သူမ၏အိမ္တြင္ လူတစ္စု ႐ွိခဲ့သည္။ သူမ၏အေဒၚမ်ားႏွင့္အိမ္နီးခ်င္းမ်ား အားလုံး ႐ွိေနသည္။
သူမရဲ႕အေဖဟာကူညီတတ္တဲ့လူတစ္ေယာက္ပါ။ သူမသည္သူမ၏အိမ္တြင္အျခားသူမ်ား႐ွိရန္ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ေသာ္လည္း လူမ်ားစြာ႐ွိလိမ့္မည္ဟုသူမ မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ေပ။ ထိုထဲတြင္ ကေလးငယ္ တစ္ေယာက္ ေတာင္ ပါဝင္ေနသည္။
သူမ ဒီလူေတြကို ေခၚမသြားခ်င္ဘူး။ ငါ့မွာ ျပန္ျဖည့္တင္းဖို႔ စူပါမားကတ္႐ွိေပမယ့္ စူပါမားကက္မွာ လဲလွယ္ဖို႔တစ္ခုခု သုံးရေသးတယ္။ ဘယ္လိုလုပ္ ဒီေလာက္မ်ားျပားတဲ့ လူေတြကို ေထာက္ပံဖို႔ ျဖစ္ႏိုင္မွာလဲ ။
ဒါေပမယ့္ သူမဖခင္က ဒီလူေတြကို သူမ မေခၚသြားဘူးဆိုရင္ သူလိုက္လာ မွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ၿခိမ္းေျခာက္ခဲ့တယ္။
မူ႐ွင္း သည္ ဒီလူအုပ္စုကိုေခၚေဆာင္ရန္မွတပါးအျခားေ႐ြးခ်ယ္စရာမ႐ွိေခ်။
"ေ႐ွာင္႐ွင္း " သတ္လတ္ပိုင္း လူႀကီးက မူ႐ွင္းရဲ႕ နာမည္ကို ေခၚလိုက္တယ္။
" သမီး စိတ္ဆိုးေနတုန္းဘဲလား "
မူ႐ွင္းက မ်က္ႏွာ တည္တည္တံ့တံ့ ထားၿပီး အသံ တိုးေျပာတယ္ ။
"အေဖ ၊ သူတို႔က လူေကာင္းမဟုတ္ဘူး ဆိုတာ သိသာပါတယ္၊ အေဖ သူတို႔ကိုလာခြင့္ေပးတယ္။ သမီး တို႔ကို အႏၲရာယ္ေပးႏိုင္သည္ မဟုတ္ဘူးလား ။ "
ေဖေဖ မူ က သေဘာ မတူခဲ့ဘူး ။ " ဒါေပမဲ့ သူတို႔ေတြက ငါတို႔ေနာက္လိုက္လာတဲ့ ဇြန္ဘီ ရဲ႕ လိုက္လံဖမ္းဆီးျခင္း ကို ခံေနရတယ္ေလ ။ ကမ႓ာ ပ်က္ကပ္ အတြင္းမွာ ငါတို႔ေတြ စည္းလုံးေနသင့္တယ္ ။ "
မူ႐ွင္း ေဒါသထြက္သြားတယ္ ။ လူတိုင္းက အသက္႐ွင္ဖို႔ ႐ုံးကန္ေနရတယ္ ။ အျခားသူေတြရဲ႕ဘဝကို ဘယ္သူကဂ႐ုစိုက္မွာလဲ။
" ေ႐ွာင္႐ွင္း ၊ သမီး တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္မေနပါနဲ႔ ။ ငါတို႔မွာ စြမ္းအား ႐ွိတယ္၊ ဘာလို႔ အကူအညီ မေပးႏိုင္ ရမွာ လဲ။ "
မူ႐ွင္း သည္ အရမ္း ႐ူးခ်င္ေနၿပီး သူမအေဖႏွင့္ စကားမေျပာခ်င္ေတာ့ေပ။
ငါ က အေဖ ေကာင္းဖို႔ လုပ္ေပမယ့္ အေဖ ထင္တာက ငါက တကိုယ္ေကာင္း ဆန္တယ္တဲ့လား ။
မူ႐ွင္း သူမ၏မ်က္လုံးမ်ားကို ပိတ္ၿပီးတိတ္ဆိတ္စြာေနခဲ့သည္။ အေဖ မူ သည္ မူ႐ွင္း အားတစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ၿပီး ပါးစပ္ကို ဟ လိုက္ေသာ္လည္းစကားမေျပာေခ် ။
........
႐ွီ႐ွန္း သည္ အိမ္ေျခေျမ အက်ိဳးေဆာင္ အေဆာက္အဦး တစ္ခုမွ ေျမပုံတစ္ခုကိုေကာက္ယူလိုက္သည္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ငါတို႔လမ္းမွားစရာ မလိုေတာ့ဘူး။
ကေလးက ကားထဲမွာ ဆက္ငိုေန တယ္။
႐ွီ႐ွန္း အနည္းငယ္ စိတ္ပ်က္သြားၿပီး "သူမဘာလို႔ ငိုေနတာလဲ"
ရီအန္းလည္း ရီယန္ေလး ဘာလို႔ ငိုေနတာလဲဆိုတာ မသိဘူး ။ သူ သူမကို ေခ်ာ့ ေန ခဲ့တာအေတာ္ၾကာပါၿပီ ၊ ဒါေပမယ့္ သူမ ငိုတာကို မရပ္ဘူး ၊ အစာ စားခ်င္ တာလည္း မဟုတ္ျပန္ဘူး။
႐ွီ႐ွန္းက ရီယန္ ကို တစ္ခ်က္ ၾကည့္လိုက္ၿပီး
" သူမ ရဲ႕ အဝတ္ တစ္ထပ္ ကို ခြၽတ္လိုက္ "
ရီအန္း သည္ ႐ွီ႐ွင္း၏အမိန္႔ကို လိုက္နာသည္။ သူမ၏အ ၀တ္မ်ားကိုခြၽတ္ၿပီးေနာက္ ရီယန္သည္ အငိုတိတ္သြားသည္ ။
ဒီရက္ေတြမွာ ရာသီဥတုက အရမ္း ပူေနခဲ့တယ္ ။ ရီအန္း က ကေလးဘဲ ႐ွိေသးတာမို႔ ဒါကို ဘယ္လိုလို႔ သိမွာလဲ ။
သူက လူႀကီးေတြကို ဘယ္လို တုပ ရမယ္ ဆိုတာပဲ သိခဲ့တယ္ ။
႐ွီ႐ွန္း ကားမွန္ ခ်လိုက္ၿပီး အျပင္က ေလပူ ေတြ အထဲကို ဝင္ေစတယ္ ။
ဤရာသီဥတုသည္ လေပါင္းမ်ားစြာၾကာလိမ့္မည္၊ ထို႔ေနာက္ ပိုပူလာလိမ့္မည္။ တကယ့္ကို ဆိုးဝါးတဲ့ဘဝပါ
" အမ ဗိုက္ဆာေနၿပီလား " ရီအန္းက သူ႕ လြယ္အိတ္ ထဲက ကြတ္ကီး ေတြကို ထုတ္ၿပီး ႐ွီ႐ွန္းကို ကမ္းေပးခဲ့တယ္။
( Miss ကို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ အမ လို႔ ျပန္လိုက္တာပါ ။ မရင္းႏွီးတဲ့ အသုံးအႏႈန္း လို႔ မွတ္ထားေစခ်င္ပါတယ္)
႐ွီ႐ွန္းက က အခု ေရခဲမုန္႔ကို သာ စားခ်င္ ေနတာေၾကာင့္ ေခါင္း ခါလိုက္တယ္ ။
ရီအန္း သည္ ယခုအခ်ိန္တြင္ အစားအစာသည္ အလြန္ အဖိုးတန္ေၾကာင္းကိုသိသည္ ။ သူသည္ဘီစကြတ္ အနည္းငယ္ စား ၿပီး သူ
မဆာေလာင္သည့္အခ်ိန္တြင္ အစာမစားေတာ့ပါ။
"အစ္မ ၊ ၾကည့္ရတာ လမ္း ပိတ္ထားတယ္ဗ် ။ " ရီအန္း အေ႐ွ႕ကို ၾကည့္လိုက္တယ္ ။
အေ႐ွ႕မွာ ကားအခ်ိဳ႕ရပ္ထားၿပီး လူအခ်ိဳ႕ လမ္းေလွ်ာက္ေနၾကတယ္ ။
႐ွီ႐ွန္း ကားကိုရပ္လိုက္ၿပီး "ကားေပၚမွာပဲေန " လို႔ ေျပာတယ္ ။
ရီအန္းက ေခါင္းညိမ့္တယ္ ။
႐ွီ႐ွန္း သည္ ေ႐ွ႕သို႔ေလွ်ာက္သြားၿပီးစစ္စခန္း႐ွိလူတို႔က လူအခ်ိဳ႕ကို ေခၚ ေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ဒီလူေတြဟာ စစ္စခန္း နဲ႔ထြက္ခြာဖို႔ စီစဥ္ခဲ့ၾကတယ္။
"ဘယ္ေတာ့မွ စထြက္ၾကမွာလဲ ။ ဇြန္ဘီေတြလာရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ ။."
"မင္းဘာကို ေၾကာက္ေနတာလဲ ။ စစ္စခန္းက လူေတြငါတို႔နဲ႔ ႐ွိေနတာပဲ ။ သူတို႔က ကာကြယ္ေပးမွာေပါ့ ။ "
တစ္စုံတစ္ ဦး ကရယ္သည္၊ “ သူတို႔ကငါတို႔ကိုလာေခၚတာနဲ႔ကို လုံေလာက္ေနၿပီ။ ဖုတ္ေကာင္မ်ားလာလို႔ သူတို႔ငါတို႔ကို မကယ္တင္ႏိုင္ရင္ေတာင္ သူတို႔ အမွား မဟုတ္ဘူး။ သူတစ္ပါးကိုအားကိုးတာထက္ကိုယ့္ကိုကိုယ္အားကိုးတာပိုေကာင္းတယ္။ ”
" မင္းက ေတာ့ အဲ့လို ေျပာႏိုင္တာေပါ့။ မင္း စြမ္းအင္ ႏိုးထေနၿပီေလ ။ ဒါေပမဲ့ ငါတို႔က သာမန္လူ ေတြ ၊ ငါတို႔ ဘာလုပ္ႏိုင္မွာလဲ "
" သာမန္လူေတြ ကလည္း ဇြန္ဘီ ေတြကို သတ္ႏိုင္တာဘဲေလ ။ စစ္စခန္းက တပ္သား အမ်ားစုက သာမန္လူေတြပဲ။
သူတို႔က မင္းနဲ႔မတူလို႔ လား။ မင္းကေယာက်္ားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေပမဲ့အ႐ွက္မဲ့စြာ မင္းကိုကာကြယ္ခံရဖို႔ မိန္းမတစ္ေယာက္လို ျပဳမူေနတယ္ ။ "
သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္က အျပန္အလွန္ ပိတ္ၿပီး စကားလု ေနၾကၿပီး ႐ွီ႐ွန္း က အပိတ္ခံ ထားရသလို ျဖစ္ေနတယ္ ။ သူတို႔ကို တစ္ေယာက္က လာေဖ်ျဖန္း တယ္ ။ ႐ွီ႐ွန္းကလည္း သူမကားဆီကို ျပန္သြားေနၿပီ ျဖစ္တယ္ ။
သူမ ကားဆီ ျပန္မေရာက္မီ မိန္းမ တစ္ေယာက္က သူမ ကားထဲက တစ္ခုခုကို ယူသြားတာကို သူမ ျမင္လိုက္တယ္ ။
႐ွီ႐ွန္း က မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ လိုက္တယ္ ။ သူမကို ေက်ာ္ၿပီး ျဖတ္သြားတဲ့ ထိုမိန္းမႀကီးရဲ႕ အက်ႌ ေကာ္လံကို လွမ္းဆြဲလိုက္တယ္ ။
အမ်ိဳးသမီးက ႐ုတ္တရက္ ႐ွီ႐ွန္းကိုၾကည့္ၿပီး
"မင္းဘယ္သူလဲ ။ အလုပ္႐ႈပ္တဲ့ေကာင္မ ။ ”
ထိုအမ်ိဳးသမီးသည္ ႏို႔မႈန္႔ဘူးႏွင့္ကေလးအဝတ္အစားအခ်ိဳ႕ကို လက္ထဲတြင္ကိုင္ထားၿပီး ႐ွီ႐ွန္း က ထိုပစၥည္းမ်ားကို ျပန္လုယူလိုက္သည္။
အမ်ိဳးသမီးက ႐ွီ႐ွန္း ေလာက္မျမန္ဘူး၊ ႐ွီ႐ွန္း က ႏို႔မႈန္႔နဲ႔ ကေလးအဝတ္အစားေတြ ျပန္ယူခြင့္ ျပဳလိုက္ ႐ုံသာ တတ္ႏိုင္ တယ္။
“ အဲ့တာေတြကို ငါ့ဆီျပန္ေပးစမ္း ။ မင္းအ႐ွက္မ႐ွိလိုက္တာ ၊ ငါ့ကိုျပန္ေပးစမ္း ။ ဘာလို႔ ငါ့ပစၥည္းေတြကို ခိုးတာလဲ " ထိုအမ်ိဳးသမီးသည္ ေဒါသအလြန္ထြက္ကာ ႐ွီ႐ွန္း ကို႐ိုက္ခ်င္ေန သည္ ။
႐ွီ႐ွန္း သည္ ထိုအမ်ိဳးသမီး၏ ဒူးကိုကန္လိုက္ရာ အမ်ိဳးသမီးသည္ လဲသြားၿပီး ေျခတစ္ဖက္က ေျမျပင္ေပၚတြင္ဒူးေထာက္ေနခဲ့သည္။
ရီအန္း ႏွင့္အတူ ရီယန္ လည္း ကားထဲတြင္ ႐ွိ ေနခဲ့သည္။ ရီယန္ ကငိုေနတယ္ ။ ရီအန္း လည္းေၾကာက္ေနပုံရၿပီးသူ၏မ်က္ႏွာသည္ ေဖ်ာ့ ေန သည္။
႐ွီ႐ွန္း သည္ ကားေနာက္ဘက္ျပတင္းေပါက္ကို ၾကည့္လိုက္သည္။ ျပတင္းေပါက္ ကြဲေန ၿပီး ရီအန္း ရဲ႕ လက္ကလည္း ဖန္စျဖင့္ ျခစ္မိၿပီး ေသြးထြက္ ေနခဲ့ သည္။
" မင္း ငါ့အရာေတြကို ဘယ္လိုလုယူဝံ့တာလဲ။ မင္းေသခ်င္ေနတာ လား ။ " ႐ွီ႐ွန္း က ထိုမိန္းမႀကီးအား သံဓားျဖင့္ ႐ြယ္ လိုက္သည္ ။
အမ်ိဳးသမီး၏ နာက်င္ၿပီး ပုံပ်က္ေသာမ်က္ႏွာသည္ သံဓားေပၚတြင္ ထင္ဟပ္ၿပီး အလြန္႐ုပ္ဆိုးသည္။
ပတ္ဝန္းက်င္က လူေတြက သိခ်င္စိတ္ ျပင္းျပလာၿပီး ၾကည့္ၾကသည္။
ထိုအမ်ိဳးသမီးသည္ကား ျပတင္းေပါက္ကို ခိုးယူၿပီး ပစၥည္းမ်ားကို ယခုပင္ခိုးယူသြားသည္ ကို သူတို႔ေတြ႕ျမင္ခဲ့ၾကသည္။
ဒါေပမယ့္ ကားထဲမွာ ႏို႔မႈန္႔နဲ႔ကေလးထုတ္ကုန္အခ်ိဳ႕သာ ႐ွိခဲ့သည္။ယခုတြင္ ေရရင္းအျမစ္ အလြန္႐ွားပါးေနသည္ ။ သူမႏို႔မႈန္႔ကို ဘယ္လိုစားႏိုင္မွာတဲ့လဲ ။ ဒါေၾကာင့္ ပတ္ဝန္းက်င္က လူေတြသည္ အစားအစာကို လုယူခဲ့ေသာ အမ်ိဳးသမီးကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈခဲ့သည္။
ဒီကမ႓ာပ်က္ကပ္ႀကီး ၌ အေရးအႀကီးဆုံးအရာမွာ ႐ွင္သန္ရန္ ျဖစ္သည္ ။အလုပ္မ်ားရန္ မဟုတ္ ။
“ အိုး!ေလာင္လီ ၊ ေလာင္လီ ။ လာပါဦး ။ သူမကငါ့ကိုအခုပဲ႐ိုက္တယ္! သူမငါ့ကိုသတ္လိမ့္မယ္! " ထိုမိန္းမသည္ ေျမေပၚမွာထိုင္လိုက္ၿပီး ေအာ္ဟစ္ေလ၏။
Aian( ေလာင္ကုန္း လီ ၊ ေလာင္လီ အဲ့လိုမ်ိဳး ထင္ရတာဘဲ ။ )
ကေလးငယ္၏ငိုသံႏွင့္အမ်ိဳးသမီး၏ စူး႐ွေသာ ေအာ္သံတို႔က ထိုေနရာကို ဆူညံလာေစ သည္ ။
ကေလးငယ္တစ္ ဦး ႏွင့္ လူအုပ္ထဲမွအတင္း ထိုးထြက္လာေသာ အမ်ိဳးသား သည္ ေျမျပင္ေပၚတြင္ ထိုင္ေနရေသာအမ်ိဳးသမီးကိုျမင္လိုက္သည္ႏွင့္ သူ႕မ်က္ႏွာက မဲ့႐ႈံသြားသည္။
" မိန္းမ ဘာျဖစ္တာလဲ "
"သူမကငါ့ကို႐ိုက္တယ္"
သူမ၏ခင္ပြန္းေရာက္လာသည္ႏွင့္အမွ် ထိုအမ်ိဳးသမီးသည္ ႐ုတ္တရက္ယုံၾကည္မႈအျပည့္ ႐ွိသြားတယ္ ။
သူမက ႐ွီ႐ွန္း ကိုၫႊန္ျပၿပီး
“ သူမကငါ့ကို႐ိုက္ႏွက္ၿပီး ငါ့ရဲ႕ပစၥည္းေတြကို လုယူသြားတယ္ ။ ”
"သူမ မင္းကို ႐ိုက္တာလား? " လူႀကီးဟာ ႐ွီ႐ွန္းကို ၾကည့္ၿပီး
" ကေလးမ ၊ မင္း ဘာလို႔ သူမကို ႐ိုက္ၿပီး သူမရဲ႕ ပစၥည္းေတြ လုယူရတာလဲ ။
ကိုယ္က်င့္တရား မ႐ွိလိုက္တာ "
လီး ! ဒီလူေတြက ဘာလား ။
ဘယ္လိုေတာင္ ငါ့ကို အသေရဖ်က္ စြပ္စြဲ ေနႏိုင္ရတာလဲ ။
ငါ့ဓားက သူ႕ကိုမသတ္ႏိုင္ဘူးလို႔ ထင္ေနတာလား ။
႐ွီ႐ွန္း ရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းေတြ တြန္႔လိုက္ၿပီး " “ ဒီကမ႓ာပ်က္ကပ္မွာ အမူအက်င့္ေတြအေၾကာင္း ေျပာေနတာလား။ ”
အပိုင္း ၆ ၿပီးပါၿပီ
___________________________________
Translated by hnin_eain_lwin