De ochtend brak aan en ik werd wakker met een grote golf van pijn over mijn hele lichaam. Gelukkig was het nog verzorgd. Ik genoot van de rust en stilte in de kliniek, tot er iemand op mij afgelopen kwam.
Ik kon eerst niet goed zien wie het was, maar nadat hij iets dichterbij kwam zag ik dat het Christopher was. Er was niemand verder in de buurt en ik was bang. Ik probeerde mijn handboeien los te krijgen, maar natuurlijk lukte dat niet. Hoe dichterbij hij kwam, hoe meer kippenvel over mijn lichaam verspreidde.
"Jij dacht zeker dat je van mij af was, of niet Ella?" vroeg hij terwijl hij plaatsnam op mijn bed.
Al had ik zelf voor de naam gekozen kreeg ik alsnog een gevoel van leegte in mij als hij haar naam noemde.
"Waar waren we gebleven? Oh ja! Over dat litteken. Hoe heb je die gekregen." Vroeg Christopher.
Ik bleef dom stil. Ik wist dat als ik zou antwoorden dat er iets uit mijn mond zou komen waar ik spijt van zou krijgen.
"We kunnen dit op de moeilijke of de makkelijke manier doen. Gister had je geluk dat ik het druk had, maar vandaag kom je er niet zo makkelijk onderuit." Zei hij streng.
Ik zweeg en er ontstond een dodelijk stilte. Hoewel mijn blik dodelijk was, was zijn blik dodelijker. Je zag zijn woede langzaam opborrelen met de seconde. Hij stond op en ging naast mij staan. Onder mijn boze blik verschool een bang meisje. Christoph trok mijn shirt omhoog tot net onder mijn bh. Bestudeerde even mijn blauwe plekken en hield zijn hand boven de grootste.
"Als je nu niet zelf antwoord geeft, zal ik zorgen dat je antwoord geven." zei Christoph dreigend.
Hoe bang ik ook was, kon ik hem dat niet laten merken. Ik bleef stug stil. Hij begon zijn hand op mijn blauwe plek te leggen en te drukken. Ik voelde alle pijn naar mijn buik verplaatsen op de plek waar Christoph duwde. Ik beet op mijn lip zodat er geen traan zou ontglippen. Hoeveel pijn het ook deed, hij mocht niet zijn zin krijgen.
"Je bent sterker dan ik dacht. Misschien moet ik wat drastischere maatregelen nemen." Zei hij met een grijns op zijn gezicht.
Het liefste wilde ik die grijns van zijn gezicht slaan, maar dat ging een beetje moeilijk met handboeien om. Hij greep naar een laatje achter hem en haalde er een scalpel uit. Mijn ogen vergrootte toen ik hem het mes zag vasthouden.
"Ik denk dat dit het wel doet." zei hij terwijl hij mijn pols stevig vast hield.
Ik trok en bewoog zoveel als ik kon, maar mijn arm bleef op zijn plek alsof het een honderd kilo steen was. Het mes kwam steeds dichterbij en uit angst zei ik snel:
"Oké, oké. Ik zeg het! Alsjeblieft stop."
Hij bleef mijn arm vasthouden, maar liet het mes zakken. Geïnteresseerd keek hij mij aan. Ik zuchtte even diep in en uit.
"Het is een kogelwond." Zei ik met veel tegenzin.
"Hoe kom je eraan?" vroeg hij.
die vraag viel hard aan. De gedachtes van Benjamin maakten een koude rilling die over mijn lichaam ging. Ik keek wat bedroefder naar beneden en gaf geen antwoord. Hij merkte dat ik geen antwoord gaf en legde het mes op mijn pols. Toch gaf ik geen antwoord. Ik voelde een stekende pijn over mijn pols heen gaan zodra Christopher het mes erin zette. Ik kreunde van de pijn.
"Stop! Ik zeg het al." Zei ik snel, zodat hij stopte.
Ik voelde dat er bloed van de snee over mijn pols gleed en op de grond viel.
"Een oude vriend. Een oude vriend van mij heeft mij in mijn arm geschoten." Antwoordde ik.
Christopher keek verbaasd op. Hij had door dat hij er niet meer over uit mij zou krijgen en ging door naar het volgende onderwerp
"Heb je een groep?" vroeg hij nu.
Ik dacht even na wat het slimste antwoord zou zijn, aangezien ik niks goeds kreeg met zwijgen.
"Ja. Een hele grote." Zei ik.
Christoph legde het mes achter zich neer en vroeg:
"Hoeveel?"
"Weet ik veel. Dertig ofzo." Zei ik kijken naar de wond die op mijn arm was gemarkeerd.
Christopher pakte een verbandje erbij om mijn pols te verbinden. En keek mij ongelovig aan.
"Ik weet dat je tegen mij liegt." Zei hij terwijl hij mijn pols verwikkelde.
"Ik lieg niet!" zei ik boos terug.
Hij greep mijn pols vast en kneep er een beetje in.
"Ik kan er zo nog een paar voor je maken hoor." Dreigde hij.
"4. We zijn met 4." Zei ik verslagen.
Hoe kan het dat hij zo'n grote invloed op mij heeft. Normaal zou ik nooit zomaar dingen vrijgeven.
Christopher knikte accepterend en stond weer op.
"Ik denk dat dat genoeg voor nu is." Zei hij en hij liep weer weg.
"Klootzak." Mompelde ik zacht.
Nu hij eindelijk weg was kon ik eindelijk even tot rust komen. Ik keek om mij heen om te zien of er iemand was, maar het was helemaal leeg. Ik lag best afgelegen dus het was wel logisch dat hier niet veel mensen lagen, maar ik hoopte dat er in ieder geval iemand zou zijn om mee te praten. Een ontsnappingsplan verzinnen had hier ook niet veel nut aangezien er niks anders was dan bedden en nachtkastjes. Ik zat nog steeds vastgeboeid aan het bed, waardoor ik ook niet op kon staan of iets kon pakken.
Hoewel ik alles wilde doen om hier weg te komen, viel er in mijn situatie niet veel te doen. Mijn lichaam deed nog pijn van gister. Ik besloot nu even mijn verlies te accepteren en te gaan slapen. Er kwam nog wel een moment voor mij om te ontsnappen en zodra dat moment er was zou ik klaar staan, maar voor nu kon ik beter mijn rust pakken. Ik probeerde te relaxen en sloot mijn ogen. Tot mijn verbazing viel ik zo in slaap.
Het geluid van de klapdeuren die dichtvielen wekte mij. Ik opende langzaam mijn ogen en keek wie eraan kwam lopen. Tot mijn opluchting zag ik dat het Olivier was.
"goedemorgen." Zei hij vrolijk. "avelié." Fluisterde hij erachteraan.
Ik grinnikte even om de manier waarop hij mijn naam zei.
"Ik zie dat Chris een bezoekje heeft gebracht." Zei hij meelevend terwijl hij naar mijn arm keek.
Ik keek even weg en knikte. Ik keek weer terug naar Olivier en vroeg:
"Hoelang moet ik hier nog blijven?"
Olivier wierp een blik op de monitor en antwoordde met:
"Ik denk niet zo lang meer. Tot je in ieder geval weer kunt lopen."
"Mogen de handboeien dan in ieder geval af?" vroeg ik.
Olivier knikte en pakte de sleutels op het kastje naast mij. Hij opende de handboeien en borg de sleutels weer op.
"Ik weet niet of je bij de anderen ook zonder boeien mag, maar bij mij mag het sowieso." Zei Olivier.
Ik knikte tevreden en wreef even met mijn hand over mijn pols waar Christopher een snee in had gemaakt. Met wat pijn en moeite zette ik mijzelf rechtop.
"Aangezien ik toch je wonden moet verzorgen neem ik meteen even een kijkje naar je pols als je het niet erg vind." Zei hij.
"Graag zelfs." Antwoordde ik.
Olivier haalde het verband van mijn pols en zei dat het wat hechtingen nodig had. Hij pakte het hechtdraad en begon te hechten.
"Wat had Chris allemaal gevraagd?" vroeg Olivier.
"Iets over mijn litteken en hoeveel mensen mijn groep heeft." antwoordde ik.
Olivier keek even op.
"En weet hij je naam al?" vroeg hij.
"Nee." Proestte ik uit.
We probeerde het in te houden, maar het lukte niet en we schoten in de lach.
Na het hechten van de snee deed Olivier een verbandje eromheen.
"Waarom zie je hier bijna alleen maar vrouwen?" vroeg ik.
"De mannen hier zijn best wel... grof. De meeste vrouwen zijn weggegaan." Antwoordde Olivier. "Eigenlijk is bijna iedereen hier een lul. Op een paar na dan."
"als iedereen hier zo kut is, waarom blijf je hier dan?" vroeg ik zonder erover na te denken.
Ik wist dat het misschien niet een goede vraag was. Het kon persoonlijk zijn of misschien zelfs gevoelig liggen, maar het was nu al te laat. Tot mijn verbazing antwoordde hij toch.
"Een goede vriend en ik zijn hier sinds het begin. We geholpen met het opbouwen van deze plek. De mensen hier zijn misschien niet geweldig, maar ik kan het ook niet zomaar achterlaten." zei hij.
Ik snapte waarom hij niet weg zou willen, maar toch hoopte ik dat hij misschien mee kon gaan wanneer ik zou ontsnappen.
Olivier was klaar met mijn pols en stond op.
"Ik ga weer terug naar de wachtpost." Mompelde Olivier.
Hij maakte mij weer vast aan het bed en liep weg. Ik riep nog doei achter hem aan en hij zei doei terug.
Daar zat ik dan alweer. Helemaal alleen met niks om te doen. Ik voelde mij gelukkig al beter dan eerst. Het enige wat ik kon doen was wachten. Wachten tot er weer iemand kwam om mij eten te geven. Het voelde alsof ik daar bijna een hele dag lag.
Een vrouw kwam binnen met een bord eten. Ze liep op mij af en zei:
"Hoi, ik ben eva. Ik heb hier je middag eten."
"Hey." Mompelde ik verlegen.
Ze zag er aardig uit. Ik vroeg mij af waarom ze Olivier niet hadden gestuurd.
Eva legde het middag eten naast mij op het tafeltje en pakte een krukje om op tezitten.
"Voordat je mag eten, moeten we eerst even kijken of je al kan opstaan." Zei ze.
Ik knikte. Eva maakte mij los. Ik ging rechtop zitten en stond klaar om op testaan. Eva hield haar hand uit voor mij om aan vast te houden. Ik zette mij afvan het bed en stond op. Met veel pijn kon ik mijzelf overeind houden. Heteerste wat in mij gedachte schoot was 'ik kan nu wegrennen. Dit is mijn kans.'.Ik keek naar de klapdeuren, maar ik zag een hoofd voor het raampje staan. Er warenbewakers.
Eva had door dat ik naar de uitgang keek, want ze zei dat ik weer moest gaan zitten. Een hand werd weer vastgemaakt aan het bed en de andere bleef los zodatik kon eten.
"Vanavond word je weer teruggeplaatst naar je vorige plek." Informeerde ze mij.
zonder iets te zeggen pakte ik mijn eten, want ik stierf van de honger. Voordat ik iets kon zeggen liep ze al weg. Die avond was het moment. Zodra ik werd teruggebracht naar mijn cel zou ik ontsnappen. Tijdens het eten plande ik alles. Waarschijnlijk zouden ze mij met twee of drie man wegbrengen. Ik stondop en pakte de scalpel die Christopher die ochtend had laten liggen en stoptehem in mijn zak. 'Dat moet in ieder geval eentje uitschakelen.' Dacht ik bij mijzelf.
Ik at rustig mijn eten op en werd weer vastgemaakt toen ik het op had. Nu had ik alle tijd om mijn plan in mijn hoofd uit te werken. 'Vanavond gaat het gebeuren. Ik ga ontsnappen.' Beloofde ik mijzelf.