19 Ağustos 2021
Winter Aid - The Wisp Sings
Oy ve yorumlarınızı eksik etmeyin keyifli okumalar. 💃
🎲
Bir acı, sahip olduğu yeri yakar ve kavururdu. Ardında hiç bırakmadan silip süpürdüğü izleri küllere dönüştürürdü. O küller geçmişin izleri, geleceğin ise kabusu olurdu. Peki, ben bu acının neresindeydim?
Hayatım, beyaz bir duvarın üzerine mavi ve kırmızı ışıkların yansımasıyla başlamıştı. Gelecek o ışıkların içerisine gizlenmiş duygularda saklıydı. Öfke, korku, acı ve hüsran. Önce bedenimi öfke sardı. Hayata olan bir isyanım yoktu ama geçmişe karşı her zaman isyanımı duyurdum.
Ardından ruhumu korku sardı. Canım dediğim, ruhumun içinde sakladığım insanlar birer birer gözlerimin önünden gittiklerinde o korkuyla yüzleştim. Birini kaybetme korkusu geleceğime işlenmişti ve bir tek geçmiş buna sevinmişti.
Acı, hep içimdeydi. Onu, bir çift kehribar gözlere baktığımda anımsadım. Gözlerinin içindeki hissiz siyah noktalar bana içindeki acıyı tanıştırmıştı. Ne demek olduğunu iyi biliyordum ama o zamana kadar hep ruhumda kalmıştı.
Peki, hüsran?
Hüsran, hayatımın neresindeydi?
Hüsran bizlerdik. Bizler, öfkeyle korkuya bulanmış acının çocuklarıydık. Kana bulanmış bedenlerimiz sessizliğin içine gömüldüğünde hiç kimse sesimizi duymadı. Gözümüzdeki yaşları görmek yerine gözlerini kapattılar.
Andromeda.
Kanlı bedenlerimizin, gözümüzdeki yaşların, sessiz çığlıklarımızı duyan ve gören oyunun adı buydu.
🎲
Uzun bir süreden sonra bir 'Merhaba'yı hepimizin hak ettiğini düşünüyorum. 'Neredeydin?' diye sorulan sorulara benim bir gemici olduğumu söyleme ihtiyacı duyuyorum. İşlerimden dolayı kendime bile vakit ayıramadım ama bu saatten sonra bir düzenlenme aşamasına giriyorum. Önümüzde kocaman bir yol var ve çok engebeli. Bu engebeli yolların sonunda bir final yaptığımızda arkamıza bir kez dönüp bakacağız ve kendimizi hayal bile edemediğimiz bir yolun sonuna gelmiş bulacağız.
Bu kısa bir tanıtımdı, diğer ve uzun tanıtım bölümü son noktayı koyduğum anda sizlerle buluşacak. O zamana kadar kendinize çok iyi bakın. Görüşmek üzere.