O gün beni görmemiş olabilirdin. Ağaçların altında değil, odamda uyuyakalmış olsaydım beni hiç görmeyebilirdin. O gece seni görmemiş olabilirdim. Ailemle birlikte operaya değil, son anda ertelenen davete gitmiş olsaydım seni hiç görmeyebilirdim.
Sevmeseydin beni, bir daha hiç sevilmeyebilirdim ve sevmeseydim seni, başka kimseyi sevemeyebilirdim.
Sen de biliyordun bunu, buluşmasaydı ellerimiz, çölden ne farkı kalırdı denizlerin? Kavuşmasaydı gözlerimiz, tekrar duyulur muydu sesim yahut gölgesi satırlara işler miydi sözcüklerin?
İkimiz de biliyoruz kalplerimizin birbirine ait olduğunu ve tam da bu sebeple seneler önce ruhlarımız birbirine sıkıca tutundu. Bugün ise tam on sekiz yıl oldu.
Keder dolu bir günde üzerimize örtülen fırtınadan kaçarken doğumuyla bize en huzurlu sığınağı bahşeden kızımız "Haydi anne, anlat hikayenizi bize," dediği için gösterdim ona hatıralarımızı ve o da okumaya başladı bütün mektupları. Çok geçmeden ikizi olan en büyük oğlumuz da bize katıldı, sonra diğer kardeşleri de yanımda yerlerini aldı.
En nihayetinde bütün mektuplar sona erdiğinde hepsi yanı başımda parıldayan gözlerle bana bakarken gülümsedim ve yanımda oturan sana çevirdim bakışlarımı. Elimi tuttun tebessümünü büyütürken, her zaman olduğu gibi sevgiyle kaşımın üzerinden uğurladın beyazlar düşen saç tutamlarını ve etrafımızı saran çocuklarımıza bakıp "Evet, işte şimdi bütün hikâyeyi biliyorsunuz," dedin.
Parmaklarım sıkılaştı avucunda ve yanıma çağırdım bakışlarını. Bir lahza içinde göğsümde hissetim kalp atışını, ruhum ilk günkü heyecanla titrerken "Hayır, hepsini değil," diye cevap verdim.
"Yalnızca başlangıcını."
❅
*18 yaşıma armağan.
beyefendiye mektuplar, 2015 - 2021.