Chapter 7
Run
Walang lumalapit sa amin ni Xydon sa mini bar. Kung mayroon man ay kukuha lang ng alak o kaya baso. Nasa loob kami ng counter. Nakaupo ako sa countertop samantalang nasa harap ko naman siya, nakaupo sa isang high stool.
Pakiramdam ko lasing na ako. Marami na rin akong naikwento sa kanya. Most of my stories were about my father. Kung gaano ako naapektuhan sa pagkawala niya sa aming buhay.
"It hurts so much! Wala siyang oras sa'kin, samantalang ako ang tunay na anak! Minsan gusto kong tanungin kung nagsisisi ba siya na ginawa niya ako, o ano!"
I can already hear the hoarseness in my voice.
He was just silent, staring at listening deeply. Hindi niya rin ako pinipigilan na uminom. He's actually drinking with me. Hindi nga lang kasing lakas ng pag-inom ko dahil ihahatid niya raw ako.
"When I... told him I won, he didn't congratulate me or anything... Pero nung natalo ako, ang dami niyang sinabi!"
Inubos ko ulit ang nasa baso ko. Binalik ko kaagad ang tingin ko sa kanya. His hair is messy now. Ginulo-gulo ko kasi kanina.
"I don't know why people don't wanna choose me," sabi ko at ngumuso na parang bata sa kanyang harap. "Am I lovely? Am I loveable?" I crouch a bit to eye him closely.
Tagos na tagos ang kanyang titig. I wanna get inside his eyes and wander what it feels to be in it.
"You're lovely, Uoiea... So lovely. Sobra sobra," he answered seriously and without tearing his eyes off me.
"I know!" halos pasigaw kong sabi. "Pero bakit ayaw sa akin ng mga tao, huhu."
I'm sad but I'd never cry. Because when you cry, people would only feel pity for you. I don't want that to happen to me.
"You don't have to run after them. Right people will keep on choosing you, no matter how flawed and messy you are..."
My eyes took longer entertaining him. I smiled after seconds of shrinking.
"I feel like you're matured to have a relationship. Bakit hanggang ngayon ay wala? No girlfriend since birth ka hindi ba?"
I decided to change the topic. Ayaw ko na ng puro sakit. Hindi naman nakakatulong kung ilulublob ko ang sarili ko sa kalungkutan. Papalungkutin ka lang ng kalungkutan. Hindi ba??
Pinasadahan niya ang kanyang labi. Tinaasan ko siya ng kilay. Ang tagal niya sumagot.
"Yes, I've never had a girlfriend."
"Bakit? You're handsome, and you're rich. Kung tutuusin, mas madali sana ang lapit ng grasya sa'yo. Girls will flock on you like you're a very beneficial prey."
He cleared his throat and sighed. Parang problemado. Kita ko rin ang pagpula ng kan'yang tainga. Lasing na ba ito?
"May hinihintay akong grasya, Uoiea. And I don't care about other girls."
"Anong hinihintay mong grasya?"
Hindi niya nasagot 'yon dahil may sumubok na nagtawag sa kanya. Hindi niya inaanyayahan ang imbitasyon. Kanina pa siya na sa akin. Hindi na nga rin nakapalit ang mga kaibigan ko...
"By the way, alam mo ba na Grace sana ang magiging second name ko?" I laughed. "Siyempre, hindi mo alam!" I laughed harder. I'm insane.
His eyes twinkle for a moment. Tumaas din ang sulok ng kanyang labi.
"Grace... It suits you perfectly."
I shrugged. "Pero ayaw raw ni Daddy sabi ni Mommy ko. Maybe he doesn't see me as a grace in his life? What do you think?"
Natigilan na naman siya. I can see irritation in his eyes. Ilang beses na nagbago ang ekspresyon niya. I lost count already. Nakakaaliw.
"Alam mo, mapanakit talaga Mommy ko, e. Pwede namang hindi niya na sabihin sa akin, but she always chooses saying hurtful facts. Para raw tumigil na ako sa kahihingi ng atensyon sa Daddy ko. Masisisi niya ba ako? I want a father's love. Noon pa man!"
Who wouldn't want a father's love?! It's a package every child must have. A mother and father's love. To have a sibling's love is only a bonus.
Ginalaw galaw ko ang paa ko. Inubos ko ulit ang shot ko. I can already feel my head's rebellion. Minsan umiikot na ang mundo ko.
"Even though you didn't have that name, you will remain a grace for me..."
I wasn't sure if I heard him right, but that touched my heart tenderly. Parang may malambot na kamay na humaplos sa aking puso. It feels so good, and I want to feel it more often.
I looked at my side to see the crowd. No one's looking at us, but I know I'd be on the headline again tomorrow. Aakusahan na naman akong malandi.
"Can you stop drinking now? Nakarami ka na..." His tone was so smooth and relaxing. Para akong nilalambing. I feel like a baby.
I smiled, trying to please him. "Just one glass. Last na!"
He sighed but nodded after. "Alright. If that's what you want."
"Hindi naman ako umiinom palagi kaya ayos lang! My kidneys are strong! Puso ko lang hindi..."
He smirked and nodded. "Maybe because you're in the wrong person. Subukan mo sa akin."
A bark of laughter escaped in my small mouth. I was taken aback at that. I didn't see it coming.
"Do you really like me?" Yumuko ako sa kanya. I tilted my head to tease him.
Nilapit niya ang upuan niya sa akin. Binalik ko na ang ulo ko sa pwesto nito kanina. Masakit sa batok.
"I really do..." he said in his low baritone voice. "Subukan mo ako, baka sakaling magustuhan mo rin."
Hindi ako matigil sa kakatawa. I don't think he finds it offending. Kahit siya at natatawa, e. He's like a mythical god whenever he smiles or laugh. Nakaka-adik.
"Who wouldn't like a Montevinski, anyway?"
His eyebrows turned like waves. Same as through strong waves in the ocean.
"If a girl would like me, I want her to do it in the right way. I want her to like me as I am, not because I bear that powerful name..."
I bit my lip and nodded. There's still a ghost of a smile plastered upon my lips. I had never been attracted to mature guys before. And his effect on me is really questionable.
Gaga, lasing ka lang, Uoiea Ishan. Ayaw mo sa matanda.
"I'm not mad..." biglang deklara niya. "I'm not mad, alright?" malambing niya pang dagdag. Ang mga mata ay nangungusap.
Tumango ako. "I know..." Pabulong.
Gabi na. My mom texted me a while ago and she heard that her favorite guy is going to send me home. Kampante na naman ang nanay ko panigurado. I wonder why she likes Xydon so much... Madalas siyang magkwento sa akin. Parang binebenta niya sa akin 'tong lalaki na ito. Siguro dahil kaibigan niya si Tita Cha.
"I love it whenever you smile. Your gummies always make me happy," he announced.
I smiled and showed him my gummies. He chuckled and I laughed. What? He told me he loves seeing it, right? It's free, kaya ayos lang!
"Do you know how much cuteness you bear?" he asked with amusement in his eyes. Parang ang saya saya niya.
"Sige nga, ihalintulad mo sa kilo ng bigas." Hindi pa ako tapos, tumawa na siya. "Ilang kilo ng bigas ang cuteness ko? Ha? Huy!" I tapped his cheek when he held the bridge of his nose.
"You're so drunk, Uoiea... Gusto mo na bang umuwi?"
"Sagutin mo muna! Ilang kilo ng bigas?!"
He looked up and chuckled in a very manly way, to the extent that I felt butterflies playing in my stomach. I baka alak 'yon? Inaatake na ang bituka ko? Naubos ko na rin kasi ang isang baso na hirit ko, e.
"Millions of sacks of rice, Uoiea. Ganoon ka ka-cute. Happy now?" aliw na aliw niyang tugon.
I nodded. "Very much! Aminado rin naman ako na cute ako!"
He nodded while chuckling. He heaved a sigh tranquilly. Kinuha niya ang baso na hawak ko at itinabi iyon. He then fixed the strands of my hair. He tugged it behind my ears.
"Let's go home, alright? Magpaalam na tayo sa mga kaibigan mo..."
Tumango ako dahil gusto ko na rin umuwi at mahiga. I jumped from the table.
"Good girl," I heard him whisper and held my hand.
Nagtagal ang titig ko sa aming mga kamay. Habang naglalakad ay marami kaming naagaw na atensyon dahil sa hawak niya sa akin. Is he naturally sweet? O dahil gusto niya lang ako kaya siya ganito sa akin. Is his treatment on me exclusive?
It felt nice to have an exclusive treatment. Hindi man niya kinu-kumpirma, natural ko naman 'yung nararamdaman. Does he has a power? Did he study with Harry Potter.
"Iuwi mo 'yan ng maayos, Montevinski!" si Jaya, walang pakialam sa age gap nila. "Kapag 'yan hindi mo naiuwi, lagot ka sa akin!"
Pansin ko ang hawak ni Jared sa kanyang baywang. Mayabang akong tinanguan ni Jared. I smiled at him. I respectfully nominate him for the position of Jaya's boyfriend.
I was swinging our hands while looking for our other friends. Nagpaalam din kami kay Demi at Anikka. He also made sure my friends were fine and in the right hands. Kinausap niya ang mga kaibigan niya na bantayan sila.
"Ingat kayo! Bata pa 'yan si Weya, Zeus, ha?"
Hindi natuwa si Xydon sa biro ni Anikka kaya umalis na kami. Demi was with his boyfriend. Kilala ni Xydon dahil kaibigan yata ni Zoren ang boyfriend ni Demi.
"Saan tayo pupunta?" tanong ko nang nasa loob na kami ng kanyang sasakyan.
"Uuwi na... Iuuwi na kita... sa inyo."
Tumango ako at gustong alisin ang seatbelt. Pinigilan niya ako bago paandarin ang sasakyan.
"Behave, please? You can talk a lot, but never remove your seatbelt."
Ibinalik niya ang lock. He smiled at me before he maneuvered his car. Umalis na kami roon. Gandang ganda talaga ako sa daan. It looks peaceful, but actually dangerous.
Tanga, pwede kang mamatay riyan. Pwede kang magandahan, pero huwag kang magtatagal sa gitna kung ayaw mong mamatay.
"Kung gusto mong mamatay, huwag ka nang mabuhay," wala sa sariling bulong ko.
Lasing na ba talaga ako? Hindi ko ramdam...
"What did you say?"
Bumaling ako kay Xydon. "Tunog malambing ka palagi. Ganyan ka ba talaga? O sa akin lang dahil gusto mo ako?"
He chuckled at my questions. I heard a soft curse from him. Hindi ko pa siya narinig na nagmura ng todo. It's always soft and mediocre. English cursed lang din ang ginagamit niya...
"Sa'yo lang... Tho, I'm sweet with my sisters, too, and with my mom. Mas malambing lang ako sa iyo."
Tumango-tango ako kahit ramdam ko ang init sa aking pisngi. Hindi naman siguro niya mapapansin? He will surely conclude it's the alcohol that made me blush.
"Siguro vocal ka dahil alam mong lasing ako, ano? O vocal ka talaga palagi?"
"Hmmm." He acted thinking. "I don't know... Siguro gusto ko lang ng progression."
"Progression? Ako rin. Progression sa bansa natin at sa gobyerno..." seryoso kong sabi at nilaro-laro ang seatbelt. Marahan niyang inalis ang kamay ko roon kaya kinalkal ko na lang ang dashboard niya.
"Progression between us, Uoiea... Because if I won't do something, nothing will happen, right? I want you mine, that's why I want a progression..."
Natikom ang bibig ko dahil doon. I know I'm drunk, pero hindi ibig sabihin magiging bobo na ako. Naiintindihan ko pa rin ang mga sinasabi niya. Slight...
"Hmmm." Ginaya ko siya. "Ayaw ko sa matanda, e."
Another soft curse from him. Natawa ako dahil doon. He looked at bit dismayed right now. Napanguso ako dahilan ng pagngisi niya.
"Hindi ako matanda."
"You are! Third year ka na, ako grade eleven pa lang... Engineering ang course mo pero tanga ka sa math..."
He laughed hard after what I said. Para akong nakatingala sa kalangitan habang pinapanood siya. Para kasi siyang anghel. Dahil ba sobrang lasing na ako? Kinukuha na ako ni Susej?
"Bakit ayaw mo sa mas matanda sa'yo? I can take care of you very well. You don't want that?"
I scoffed. "May kasambahay naman kami, bakit ikaw pa?"
"Kailangan ko bang maging kasambahay niyo para lang maalagaan kita?"
I chuckled. "Oo. Mahal ba ang sahod mo kung sakali?"
"Kung ikaw ang aalagaan ko, magpapabayad pa ba ako? Kung ang alagaan ka ang pangarap ko?"
Humagalpak ako sa sinabi niya. Sumabay siya sa akin.
"Ay, matanda na makata!" bulalas ko.
"Damn, Villaceran..." mura niya at umiling-iling. Iniliko niya na ang sasakyan niya malapit sa aming subdivision.
"Pero totoo, sa akin ka na lang. Aalagaan kita hanggang maubos ako."
Natawa na naman ako. "Hindi naman kita kakainin kung aalagaan mo ako, a? Bakit ka naman mauubos?"
Mabigat siyang huminga, tila bumigay na. I held his hand when he's about to enter his car inside our subdivision. Natigilan siya kaya huminto kami.
"Gusto kong maglakad papasok... Papunta sa bahay namin. Dito mo na lang ako iwan."
Mula sa maamong mukha, naging madilim ang ekspresyon niya. Hindi yata gusto ang saloobin ko.
"Do you think I'd let you walk alone in the middle of the night? And the fact that you're drunk... I will never let you. Ihahatid na kita."
"I want to walk! I want to inhale fresh air!"
Bumuntong hininga siya at sa huli ay tumango. Gusto ko ang katotohanan na kapag siya ang kasama ko, ako ang nasusunod. Hindi gaya ni... Itago na lang natin sa pangalang, Galongggong.
Lumabas na kami ng sasakyan. The guards know him, hindi ko alam kung bakit. Parang may hinihintay kami. Hindi ako makapagsalita dahil masyado akong nadadala sa marahan na paglalakbay ng hangin sa aking balat. Ang sarap sa baga, grabe!
Hindi niya binitawan ang kamay ko. Sa tapat kasi namin ay highway... Akala niya siguro tatakbo ako.
May humintong dalawang itim na SUV sa tapat namin. Kinabahan pa ako dahil akala ko ay holdaper! Iyon naman pala ay bodyguards lang ni Xydon. Para lang akong kuting habang pinapanood silang nag-uusap.
"Pabantay lang. Huwag munang magpapapasok..." si Xydon sa kanyang mga bodyguards.
"Sige, sir..."
"Check if there's something weird inside. Make sure it's safe bago kami maglalakad papasok."
Kumunot ang noo ko at pinanood na pumasok ang isang SUV sa loob ng subdivision. Ang isa ay nanatili sa aming paligid. I feel safe and nervous at the same time. Pakiramdam ko may nanghuhuli sa amin o ano.
"Bakit kailangan pang gawin nila 'yon? Safe d'yan! Kung ako na lang sana mag-isa, e 'di sana hindi na sila napagod..." sabi ko sa kanya habang hawak niya pa rin ang aking kamay.
"Just want to assure your safety, young lady. At hayaan mo sila. That's their duty..." Ngumiti siya sa akin at biglang sumeryoso nang kausapin niya ang mga tauhan niya.
He's to powerful for a third year college. 'Yong ibang kakilala ko, mayayabang pero walang ipagmayabang. Siya ay mayroon. Marami pa nga.
Bumalik na ang mga tauhan niya. Hindi ko alam kung bakit kailangan pa na gawin 'yon. Ang arte! At secured naman ang subdivision namin. Ilang beses na akong naglakad mag-isa rito! Wala naman nangyari, naglakad lang ako.
Inalis ko na ang kamay ko sa pagkakahawak niya. Sabay kaming naglalakad at nagkwekwentuhan paminsan-minsan.
"Teach me how to play archery... Kapalit n'on, tuturuan din kita mag football."
"Ayaw ko mag football. Nakakapagod. Ayaw ko kasi na pinagpapawisan ng todo..."
Para siyang nabigo sandali pero nginitian din naman ako. Nakadikit siya sa akin dahil minsan ay nawawala ako sa balanse. Medyo nahihilo na rin kasi ako...
"Gusto kong maunang maglakad. Gusto ko ten meters away ang distance mo sa akin..."
Gusto kong maglakad ng mag-isa, tapos tatakbuhan ko siya. Iniisip ko pa lang, natatawa na ako.
"Let's just walk together. No need to have a gap, Uoiea..."
"Sige na kasi! Ten meters lang naman... Saglit lang, promise!" I even raised my right hand for the gesture.
He sighed, mukhang tutol talaga siya. I pouted just to get what I want. Hindi ko gawain ang ganito, sumusubok lang baka sakaling bumigay.
"Saglit lang?" tanong niya at tumango naman ako. He sighed again and nodded. "Go. I'll watch you from behind..."
I smiled widely at him and mouthed thank you. Naglakad na ako. Pabaling-baling ako sa likuran ko kung sumusunod ba siya o hindi. Nang tama na ang distansya, naglakad na rin siya na parang buntot ko.
I enjoyed being alone for a while. Tingin ako nang tingin sa kanya kung sinusunod niya ba ang gusto ko. In fairness, marunong siyang sumunod. Nang makuntento na ako sa distansya namin, ngumisi ako at tumakbo.
I heard his loud voice, calling my name. Tawa ako nang tawa habang tumatakbo palayo sa kanya. Hindi nagtagal, pumalibot na ang kamay niya sa aking baywang. Hiningal siya kaunti at nabigla ako nang huminga siya sa gilid aking tainga. Nawala ang tawa ko.
"Why are you so naughty, baby?" he asked dearly and hugged me tighter.
Wala akong nasabi roon. My breathings were heavy and I couldn't control it. Hindi ko alam kung bakit na tense ako... Was it because of the endearment, or his clingy gestures?
Hindi na tuloy ako naging magulo habang naglalakad kami. Pinagmamasdan niya ako, at kahit lasing ay napapansin ko pa rin 'yon. Minsan tuloy ay sinasamaan ko siya ng tingin dahil sa paninitig niya sa akin.
"Ako na ang tinakbuhan..." Dinig ko na bulong niya at kinamot ang dulo ng kanyang ilong. He was like a model when he did it.
Huminto na kami sa harap ng gate. Tumayo ako sa kanyang harap. Nakapamulsa siya habang patuloy akong pinapanood. I can say he's happy by just looking at his eyes.
"Dito na ako. Kaya ko nang pumasok sa bahay!"
He chuckled lowly. "Why are you mad?"
Kumunot ang noo ko. "Hindi ako galit!"
"You seem mad..." pilit niya pa.
I sighed. "Hindi nga ako galit, pero dahil pinipilit mo, galit na tuloy ako!!"
He laughed in front of me. Hinila niya ako nang marahan at saka idinikit sa kanyang dibdib. Hindi ako nakapalag dahil sa pagkabigla. Nanghihina ang katawan ko dahil sa hindi maipaliwanag na rason... Parang sasabog na rin yata ang puso ko.
Bakit ba kasi ang clingy niya?!
I stepped back after a long while. Nasa harap ko pa rin siya, at malapit na malapit sa akin. Nakatingala ako habang nilalabanan ang titig niya. Wala sa sariling bumba ang titig ko sa mga labi niya. They're naturally pinkish and look so soft.
Hindi ko alam kung bakit ako tumingkayad at nilapat ang akin doon. Saglit ko lang ginawa pero parang dinala na ako sa impyerno dahil sa init na bumalot sa aking katawan. Ilang segundo bago nag sinked in sa akin kung anong ginawa ko.
Nanlaki ang mga mata ko. He looked shocked as well while watching me panicking. Gaya ng napapanood ko sa mga korean dramas, yumuko ako para humingi ng paumanhin at pumasok na sa gate. Pumasok kaagad ako sa bahay. Pagsara ko ng pinto, sumandal ako roon dahil parang bibigay na yata ang mga tuhod ko.
Sinapo ko ang dibdib ko. This is the first time I felt this kind of heartbeat. Marahas, sobrang bilis, at nakakapanibago. Parang may mali.