Giray "Güzelim bu kadar kendini üzme. Şimdi olmadıysa sonra olur." dedi.
"Bu sefer fazla ümitlenmiştim sanırım." dedim.
Giray'ın da benim kadar üzülmüştü ama beni teselli etmemeye çalışıyor.
"Bak birazdan eve varırız. Önce bir duş al, sakinleş. Sonra bugün beraber ne istiyorsan onu yapalım. Kafamızı dağıtalım." dedi.
"Yatıp uyusak olmaz mı? Canım hiçbir şey yapmak istemiyor." dedim.
"Sen nasıl istersen öyle yaparız güzelim." dedi.
Arabayı park ederken kapımızın önünde bir kadın gördüm.
Merakla "Bize mi gelmiş?" diye sordum.
Giray kadına bakarken "Evet ama siması tanıdık gelmiyor." dedi.
Kadın elindeki sepeti kapımızın önüne koyunca endişeyle "Bomba falan olmasın?" diye sordum.
"Ben sepete bakıyorum. Sen kadını yakala." diyen Giray ile arabadan indim.
Bağırarak "Hey sen orada bekle!" dedim.
Kadın yaklaşmamam için geri geri giderken "İstemiyorum onu! İstemiyorum! Gidin!" diye bağırdı.
"Önce yerinde dur. Konuşalım. Neyi istemiyorsun?" diye sordum.
"Onu." diyerek sepeti gösterdiğinde Giray'a baktım.
Sepetten bir bebeği kucağına alıyordu. Bu kadın kendi yavrusunu istemiyordu.
"Bak ani bir karar verme. O senin çocuğun. Sana ihtiyacı var." dedim.
"İstemiyorum!" diye bağırdı. Kadının psikolojik sorunları olduğu belliydi.
"Bak gel oturalım ve sakin sakin konuşalım. Pişman olacağın kararlar alma." dedim.
"İstemiyorum! Ölmüyor o, ölmüyor!" diye bağırdı.
"Ne diyorsun sen!" diye bağırdım.
Geri kaçmaya başlayınca "Dur!" diye bağırdım.
Tam sokağa çıkmıştı ki araba çarpmasıyla yere çakıldı.
Korkuyla yanına gittim. Nabzını kontrol ettiğimde atmıyordu.
Arabanın şoförü yaptığı hatadan dolayı şoka girmişti.
Saatime baktım ve "Ölüm saati on bir, kırk üç." dedim.
Giray'a ve kucağındaki bebeğe baktım. Belki de bizim bir bebeğimiz olmadığı için başka yolla bize bebek gönderilmişti. Bu bebeği ortada bırakmayacağız.