Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
ø
"Mantarları uzatabilir misin, tatlım?"
Gözlerim mutfak tezgahının üstünü taradığında mantarların en kenarda olduğunu gördüm. Alıp hızlıca anneme verdikten sonra salataya geri döndüm.
Dersim üçte bitmişti ve eve geldiğimde saat üç buçuğa geliyordu. Annem gelene kadar duş almış, kendime kahve yapmıştım. Saçımı kuruttuktan sonraysa masamın başına geçmiş ve bu sene beni oldukça zorlayacağını bildiğim Kore Dili ve Edebiyatı dersinin notlarını temize çekmiştim. Baştan sıkı tutmazsam kesinlikle toparlayamazdım çünkü.
Ve şimdi annem eve gelmişti ve biraz dinlendikten sonra kolları sıvayıp mutfağa girmişti. Bugünkü menümüz jajangmyeon, bulgogi ve salata içeriyordu. Bulgogi ocakta pişmeye devam ederken annem jajangmyeon ile devam ediyordu. Ben de salatayı hallediyordum. Açıkçası Kore'de olmak çok farklı hissettiriyordu. Kendi coğrafyamdan tamamen kopup buraya gelmek tabiki böyle hissettirmeliydi biliyordum. Ama tuhaftı. Mesela bu sabah Kore'deki okulumun ilk günüydü. Düzenimizin oluştuğunu hissettiren ilk gündü. İlk duşumu almıştım. Annemle beraber ilk kez mutfağa girmiştik. İlk akşam yemeğimiz olarak sayabileceğim bir yemek yiyecektik az sonra.
Zaman geçtikçe burayı daha çok benimseyecektim. Buraya evim demek, Seul Lisesi'ne okulum demek, Kore'ye ikinci ülkem demek daha sıradanlaşacaktı biliyordum. Sadece alışmak için bekliyordum. Ben salatayı bitirip bir tabağa alırken annem "Ee, nasıl geçti okuldaki ilk günün?' diye sordu. Aklıma olanlar gelince yerimde rahatsızca kıpırdandım. Bu annemin ilgisini çekmesin diye hareketlenip tabağı arkamdaki yemek masasına koydum ve "İyi." diye mırıldandım.
Ama ses tonum söylediğimin aksini gösteriyordu.
Ne diyebilirdim ki? Sabah, dün beni camda izleyen karşı komşumla tanışmıştım. O ve çılgın arkadaşları yüzünden alakam olmayan bir tartışmaya dahil olmuş ve alakam olmayan insanlardan kaçmıştım. Bunu yaparken de alakası olmayan birinin canına kastetmiştim. Ha bir de, Watanabe Haruto ile kullanılmayan kızlar tuvaletinde birbirimize rest çekmiştik.
Ve evet, bunlar ilk gün olmuştu.
Dolayısıyla benim için pek de iyi bir gün değildi. Ama alışılmadık olduğu kesindi. Buraya geldiğim ilk günden beri başka hiçbir kavram durumu daha iyi özetleyemiyordu. Alışılmadık.
Annemin "Hm," diye imayla mırıldandığını duyduğumda inanmadığını anlamıştım. Beni hiç tanımayan biri de inanmazdı. Ses tonumdaki memnuniyetsizlik bariz seçiliyordu.
"Peki ya arkadaşların? Eğer edindiysen yani."
Omuz silkip arkamı döndüm. Kollarımdan destek alarak kendimi yukarı ittim ve tezgahın kuru kısmına oturdum. Annem bu hareketime tebessüm ederken ben mantarları ince ince doğramasını izliyordum
