Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
ø
Değişimlerin her zaman yeni bir şans anlamına geldiğini düşünürdüm. Her değişim, ufak bile olsa, hayatınızda büyük etkilere sebep olabiliyordu. Her değişim yeni bir şanstı ve şansın kötü ya da iyi olması, bazen sadece sizin elinizdeydi.
Ben rahatlıkla büyük sayabileceğim bir değişim yaşamıştım ve bu benim için büyük bir şans demekti. Bu seferliğine iyi şansın benimle olmasını diliyordum.
"Ben çıkıyorum!"
"Hey, kahvaltına dokunmadın bile Alia!"
Yine aynı pazartesi, aynı stres, aynı heyecan ama bu sefer oldukça farklı bir konum. Ve bu konum insanı ister istemez daha stresli yapıyordu. Öyle ki stres mideme vurduğu için hiçbir şey yiyesim gelmiyordu.
Annem hafif kızgınlıkla bana bakarken hızlı adımlarla yanına gittim ve kollarımı boynuna doladım. Çok geçmeden onun kollarını da beni sarmıştı. Geri çekilirken yanağına bir öpücük kondurdum ve "Okulda bir şeyler atıştırırım." dedim.
Arkamı dönüp kenarda, yerde duran çantamı aldım ve sırtıma taktım. Annem de arkamdan "Sakın kendini aç bırakma." diye sesleniyordu. Kafamı salladıktan sonra kapıya doğru yürüdüm. Annem benden bir saat sonra hastaneye gidecekti. Aynı zamanlarda uyanıp birlikte kahvaltı etmiştik ve benim için ilk ders zilinin çalmasına yarım saat vardı. İlk günden derse geç kalmak istemiyordum.
Kapıyı açtığımda annemin de arkamdan geldiğini gördüm. Yüzümü ona çevirdiğimde serçe parmağını bana doğru uzattı. Kapının avlusunda dikilirken gülümseyerek ben de uzattım. Serçe parmaklarımız birbirine dolandığında annem "Derin bir nefes al," dedi. Aynı anda derin bir nefes aldıktan sonra onu "Her şey yoluna girecek." diyerek tamamladım.
Annemin yüzündeki tebessüm dişlerini görebileceğim kadar büyüdüğünde ben de gülüyordum. Serçe parmaklarımız usulca ayrıldığında birbirimize baktık ve annem "Her şey yoluna girecek." diye mırıldandı.
Aslında bu söz babama aitti. Ben ya da annem, ne zaman stres altında kalsak bize bunu söylerdi. Basit bir cümleydi ama bana babamın verdiği güveni vermeye başladığında bu cümle gücüm olmaya başlamıştı. Herkes söyleyince değil, babam söyleyince inanırdım. Babam gittikten sonraysa annemle birbirimize söylemeye başlamıştık. Her zaman beraber tamamlardık sözü. Ve bugün ikimiz içinde stresli bir gündü.
"Akşam görüşürüz." dedikten sonra arkamı döndüm ve verandanın basamaklarını indim. Annemse arkamdan "Sana güveniyorum tatlım, onlara ne kadar harika bir insan olduğunu göster!" diye bağırıyordu.
Bense gülerek "Anne..." diye mırıldandım. Bana kahkaha atarken elimi salladım. O da aynı şekilde salladıktan sonra içeri girerek kapıyı kapattı.
Yürürken ellerimi, beyaz tişörtümün üstüne giydiğim kot ceketimin ceplerine koyarken başımı eğip beyaz spor ayakkabılarımı incelemeye başladım.
