Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
ø
Başlayan her şey biter derler. Bizzat deneyimlemiştim. Çok şey başlayıp bitmişti hayatımda. Bitmeye devam edecekti, bittikçe başlayacaktı. Her şeyin bir başlangıcı ve ardından seni hazırlıksız yakalayan bir sonu vardı. Defalarca düşmüştüm, kalkmıştım, dizlerimi parçalayıp canımı acıta acıta iyileşmesini izlemiştim. Her zaman zalim kaderin benim için farklı planları olduğuna inanmıştım. Zorlandığımda, hep yolun sonunda iyi bir şeylerle karşılaşacağıma inanarak pes etmemiştim, nitekim öyle de olmuştu. Her zaman istediğim şey için mücadele etmiştim çünkü istediklerimi hiçbir şey yapmadan elde edemeyeceğimi daha küçük yaşta öğrenmiştim.
Peki şimdi değişen neydi?
Evet, yine düşmüştüm ama kalkmasını bilirdim. Beni ne bu kadar endişelendiriyordu? Bundan ağır şeyler atlatmıştım. Kalkamama korkusu muydu içimdeki?
Daha önümde uzun bir yol varken buna takılıp kalmazdım ki ben. Daha dün, yeni bir başlangıç yapmıştım. Hayatımdaki düzen değişmişti. Bunu istemiştim. Buna ihtiyacım vardı.
Ama bu his sinirlerimi bozacak kadar rahatsız edici bir şekilde kalbimde dolaşıyordu. Sebebini bilmememse daha çok rahatsız ediyordu.
Odamın duvarlarında yankılanan melodik ritim kulaklarıma dolduğunda kafamı önüme serdiğim kitap yığınlarından kaldırıp telefonuma baktım. Numarayı tanımadığımdan başta tereddüt ettim ama sonra annemin hastanede olduğu ve kendi telefonuna bir şey olduğundan bana başka bir yerden ulaşmaya çalıştığı ihtimalini göz önünde bulundurduğum için telefonu açtım.
"Efendim?"
"Selam."
Hattın diğer ucundaki ses bana hiç yabancı gelmiyordu. Birkaç saniye sonra adı beynimde yankılandığında yavaş yavaş öfkelenmeye başladığım için vücut sıcaklığımın arttığını hissettim.
Gayet sert bir ses tonuyla "Yine mi sen? Seni engellediysem bana bir daha ulaşmaman içindi. Nereyi anlamakta zorlandın?" dedim.
"Umrumda değil."
Ağzımdan alaycı bir hah nidası dökülürken "Doğru, umrunda olsaydı beni aldatmazdın zaten." diye mırıldandım.
"Alia, lütfen böyle yapma. Ben çok pişmanım."
Konuştukça yaptıkları aklıma geliyordu. Beni en yakın arkadaşımla aldatmasının nasıl bir mazereti olabilirdi ki? Hangi yüzle beni arayıp pişman olduğunu söyleyebilirdi?
"Buna inanmamı mı bekliyorsun?"
"Yemin ederim! Hayatımda yaptığım en büyük hataydı. Bunun bedelini seni kaybederek ödemek istemiyorum."
