𝐭𝐡𝐞 𝐛𝐞𝐚𝐭 𝐨𝐟 𝐦𝐲 𝐡𝐞𝐚𝐫𝐭 [owen patrick joyner] ✔

𝐂𝐇𝐀𝐏𝐓𝐄𝐑 𝐓𝐖𝐎

Anna's POV

- Przestań... Nie dotykaj tego. - Owen mówi zirytowanym tonem.

- Myślę, że byłabym niesamowitym perkusistą. - odpowiadam zabawnie.

Owen siedział za swoją perkusją, próbował ćwiczyć. Ukradłam jego pałeczki i zacząłam uderzać w bębny, wydając straszny dźwięk.

- Moje uszy krwawią. - Owen mówi sarkastycznie.

Delikatnie wyjmuje pałeczki z moich rąk i kontynuuje trening. Patrzyłam, jak gra na perkusji z taką łatwością.

- Jak ty to robisz? - pytam go, jak patrzę na niego z podziwem.

- Nazywa się to ćwiczeniem od dziecka. - Owen odpowiada żartobliwie.

- Nigdy nie potrafiłabym. - bełkoczę, gdy patrzę na perkusję.

Owen przeczesał ręką swoje rozpuszczone blond włosy, przez co nie spuszczałam z niego wzroku.

- Chcesz spróbować jeszcze raz? - Owen pyta mnie delikatnie.

Kiwam głową, gdy wręcza mi pałeczki. Zaczynam walić nimi w bębny tak mocno, jak tylko potrafię, wywołując śmiech Owena.

- Nie musisz uderzać w nie tak mocno. Pozwól, że ci pokażę. - Owen mówi, gdy czuję, że porusza się za mną. Obejmuje moje ramiona i położył dłonie na moich. Mocno trzymał moje ręce, kiedy trzymałam pałeczki.

- Musisz zrobić to delikatniej. - mówi.

Czuję, jak moje serce przyspiesza, gdy zaczyna ruszać rękami razem z moimi. Zaczyna uderzać w bębny, nadal trzymając moje ręce.

- Widzisz. Masz talent. - mówi podekscytowany.

- Dzięki. - mówię, wiedząc, że wcale nie byłam dobra.

Trzyma ręce na moich, gdy czuję, że wciąż jest za mną. Czuję motyle w brzuchu. Dlaczego Owen sprawiał, że czuję się w ten sposób?

- Oto twoje pałeczki z powrotem. - bełkoczę powodując, że on puszcza moje ręce. Biorę głęboki oddech, gdy czuję, jak się ode mnie odsuwa.

- Nie dotykaj moich bębnów, kiedy mnie nie ma. - Owen mamrocze, gdy oczyszcza sobie gardło.

- Nie. Teraz zdecydowanie zamierzam ich dotknąć. - mówię, uśmiechając się do niego.

- Jeśli dotkniesz je znowu, gdy będziesz miała na sobie tę zieloną perukę, zerwę ją! - Owen krzyczy, gdy wchodzi do innego pokoju.

Jak tylko wyjdzie, uderzam w bęben, robiąc głośny hałas. Natychmiast słyszę głośne kroki wbiegające z powrotem do pokoju.

- Mówiłem ci, żebyś ich nie dotykała! - Owen krzyczał, gdy zaczął do mnie podchodzić. Szybko zaczęłam od niego uciekać.

- Zrobiłam to tylko po to, żeby cię wkurzyć! - krzyczałam, gdy nadal się śmiałam.

- Przepraszam! - Krzyczę, gdy prawie wpadłam na Kenny'ego.

- Potrzebuję Owena w kabinie dźwiękowej za pięć minut! - Kenny krzyczy za nami.

- Najpierw muszę zabić Annę! - Owen krzyczy, gdy zaczyna tracić oddech.

Odwracam się, gdy widzę Owena, który zaczyna mnie doganiać. Nie patrzyłam, gdzie biegnę i poczułam, jak moje ciało uderza w ciało innej osoby. Przestaję biegać i czuję, jak Owen wbiega mi w plecy, powodując, że jęknęłam. Patrzę w górę i widzę bardzo zdezorientowanego Charliego.

- Co wy robicie? - Charlie pyta nas i się śmieje.

- Próbuję ją zabić. - mówi Owen, gdy owija mi ręce wokół brzucha i ciągnie mnie.

- Pomóż mi. - Mówię do Charliego, ale on tylko się z nas śmieje i kręci głową.

Owen podnosi mnie i wynosi od wszystkich. Patrzę, jak wyraz twarzy Charliego słabnie, gdy patrzy, jak Owen mnie niesie.

- Nie możesz mnie zabić, bo to oznaczałoby, że nie miałbyś przyjaciół. - mówię żartobliwie, kiedy mocno mnie ściskał.

- Kto powiedział, że jesteśmy przyjaciółmi? - odpowiada sarkastycznie.

Trzymał mnie jak szmacianą lalkę. Nogi i ramiona mi zwisały, kiedy trzymał mnie za brzuch.

- Jak zamierzasz mnie zabić? - pytam go, gdy mogę przestać się śmiać.

- Upuszczając cię. - mówi zabawnie, gdy udaje, że mnie upuszcza. Krzyczę, ale on szybko mnie łapie.

- Dostałam zawału przez ciebie! - krzyczę, uderzając go w ramię.

- Owen, potrzebujemy cię! - nasz instruktor muzyczny krzyczy do niego.

- Jedna sekunda. - mówi Owen, gdy patrzy na mnie z góry.

- Postaw mnie. - mówię, gdy próbuję uwolnić się z jego chwytu.

- Przysięgam, że nigdy nie uda nam się zmusić tego chłopaka do koncentracji, kiedy jest z nią. - Kenny mówi i zaczyna się śmiać.