Τι λες, θα τα καταφέρουμε;

Κεφάλαιο 41

Αυγής POV

3 μήνες μετά

"Τα πήρες όλα;" με ρώτησε η Αρετή με δάκρυα στα μάτια.

"Ναι Αρετή μου. Μην μου στενοχωριέσαι τώρα γιατί θα αρχίσω να κλαίω και εγώ!!" παραπονέθηκα και την αγκάλιασα σφικτά.

"Πολύ αργά" είπε και γέλασα σκουπίζοντας τα μάτια μου.

"Να μου προσέχεις εντάξει; Μόλις μαζέψω τα λεφτά θα σου έρθω το υπόσχομαι!"

"Και εγώ το ίδιο. Σε αγαπώ πολύ, θα μιλάμε κάθε μέρα" την φίλησα στο μάγουλο και την έσφιξα μια τελευταία φορά.

"Μην ταραχτείς αλλά... Ο Άγγελος βρίσκεται πίσω σου" ψιθύρισε πάνω από τον ώμο μου και ένιωσα την καρδιά μου να σταματά.

" Θα σε αφήσω και θα φύγω. Να περνάς καλά. Κοίταξε τον ήρεμα, μην ξαφνιαστείς" έλεγε μέσα από τα δόντια της χαμογελώντας και έγνεψα. Όταν έφυγε έκανα ότι περπατούσα χαλαρά μέχρι που ενώθηκαν οι ματιές μας.

Είχε αφήσει μερικά γένια που τον έκαναν να φαίνεται ελαφρώς μεγαλύτερο από ότι είναι. Περπάτησε προς το μέρος μου και τα χέρια μου έτρεμαν ολόκληρα.

"Γεια" είπε και χαμογέλασα αχνά, μην μπορώντας να μιλήσω. Έχω να τον δω περισσότερο από 2 μήνες. Με είχε πάρει τηλέφωνο όμως μερικές φορές για να δει τι κάνω, οπότε τα πράγματα είναι πολύ περίπλοκα.

"Είσαι έτοιμη;" ρώτησε και πήρε την τσάντα μου από το χέρι μου σέρνοντας την προς την θύρα μαζί μου.

"Ναι, ευχαριστώ" απάντησα και χαμογέλασε κοιτώντας μπροστά.

"Για ό,τι χρειαστείς μην διστάσεις να μου τηλεφωνήσεις" χάιδεψε το μάγουλο μου και με τράβηξε μπροστά από το πρόσωπο.

Την επόμενη κίνηση την έκανα εγώ, ενώνοντας τα χείλη μας μεταξύ τους. Όταν απομακρύνθηκα δεν κατάλαβα πως τόση ώρα είχα κλάψει. Μάλλον επειδή δεν το είχα συνειδητοποιήσει τόσους μήνες ότι τον χάνω στα αλήθεια.

"Σε αγαπώ, μην το ξεχνάς" είπε και χαμογέλασε αδύναμα και έγνεψα θετικά. Αν μιλούσα θα είχα σωριαστεί στο πάτωμα.

"Σε αγαπώ" ψιθύρισα με μία ανάσα γρήγορα. Μετά από μερικές βαθιές ανάσες ένωσα το κούτελο μου με το δικό του.

"Όταν επιστρέψεις, ξέρεις που θα με βρεις"