Τι λες, θα τα καταφέρουμε;

Κεφαλαίο 4

Αυγής POV

Το φως του ήλιου ενοχλούσε τα μάτια μου και ήμουν αναγκασμένη να τα ανοίξω. Κοίταξα το ρολόι και είδα πως είναι Κυριακή, 12.30, είχε ήδη πάει μεσημέρι. Σηκώθηκα από το κρεβάτι μου και αφού είδα ότι λείπανε όλοι πήγα κάτω να πάρω δύο ασπιρίνες και ένα ποτήρι νερό στην Αρετή για μόλις ξυπνήσει. Θυμήθηκα επίσης πως μέσα στο ψυγείο υπήρχε ένα κομμάτι γλυκού έτσι το έβγαλα έξω και έβαλα πάνω ένα αναμμένο κεράκι. Άνοιξα σιγανά την πόρτα και άρχισα να τραγουδάω στην Αρετή.

"Να ζήσεις Αρετή και χρόνια πολλά, μεγάλη να γίνεις με άσπρα μαλλιά.
Παντού να σκορπίζεις της νιότης το φως και όλοι να λένε ζητείται γαμπρός!" Με κοιτούσε χαμογελαστή και φύσηξε να σβήσει το κεράκι.

"Λίγο αργοπορημένα αλλά ποιος νοιάζεται" είπα και της έδωσα μια αγκαλιά. Όταν απομακρύνθηκαμε εκείνη μούγκρισε και έβαλε τα χέρια της στους κροταφους της.

"Το κεφάλι μου θα σπάσει" είπε και της πρόσφερα το νερό με τις ασπιρίνες.

"Τι θα έκανα χωρίς εσένα μου λες; Σαν μαμά μου είσαι" είπε και τα πήρε στα χέρια της.

"Τι έγινε χθες το βράδυ; Έχω θολές αναμνήσεις από όταν μέθυσα και μετά" συνέχισε.

"Λογικό, ήσουν αρκετά πιωμένη." της απάντησα και γέλασε. Τα επόμενα 30 λεπτά πέρασαν με εμένα να εξηγώ στην Αρετή τι έγινε χθες το βράδυ. Φυσικά της είπα τα πάντα για τον Άγγελο.

"Ποτέ να του τηλεφωνήσω όμως;" την ρώτησα και αυτή σκεφτόταν.

"Χμμ.. απόψε. Να μην νομίσει ότι κρέμεσαι από αυτόν. Να σε πεθυμήσει και αυτός λίγο" είπε χαμογελαστά και συμφώνησα μαζί της.

"Ταινία;" την ρώτησα χαμογελώντας.

"Ταινία!" αναφώνησε και κατεβήκαμε μαζί κάτω τα σκαλιά για να βρούμε τι θα δούμε.

[..]

Όταν πήγε 7 η ώρα, η Αρετή είχε μόλις φύγει και εγώ ήμουν έτοιμη να τηλεφωνήσω στον Άγγελο. Πάτησα στην επαφή του και περίμενα να μου απαντήσει. Πέρασαν αρκετοί χτύποι αλλά καμία απάντηση. Ήμουν έτοιμη να κλείσω το τηλέφωνο, μέχρι που άκουσα την φωνή του.

"Ναι;" είπε λαχανιασμένος από την άλλη γραμμή και αμέσως το πρόσωπο μου φωτίστηκε.

"Άγγελε εμ γεια. Η Αυγή είμαι" είπα αγχωμένη και σηκώθηκα από τον καναπέ. Άρχισα να κάνω  γύρους στο σαλόνι από το άγχος.

"Νόμιζα πως δεν θα με έπαιρνες ποτέ" είπε και προσπαθούσε να σταθεροποιήσει την αναπνοή του. Σκέψου Αυγή, δεν είσαι εύκολη.

"Εμ ναι είχα μερικές δουλειές. Τέλοσπαντων, τι κάνεις; Να σε πάρω μετά;" ρώτησα απορημένη αφού ακογόντουσαν διάφοροι ήχοι σαν μέταλλα να συγκρούονται.

"Όχι όχι. Απλώς έκανα γυμναστική" απάντησε γρήγορα και χαμογέλασα.

"Εσύ τι κάνεις;" πρόσθεσε και πλέον δεν ακουγόταν τίποτα.

"Καλά, μόλις έφυγε η Αρετή από εδώ. Θα δω λίγη τηλεόραση και μετά θα κοιμηθώ. Πρωινό ξύπνημα" είπα και αναστέναξα.

"Ναι και εγώ το ίδιο. Τι θα έλεγες να βγούμε αύριο;" είπε και παραλίγο να πνιγώ. Με βρήκε απροετοίμαστη.

"Αύριο; Ναι φυσικά!" απάντησα γρήγορα και προσπαθούσα να ηρεμήσω.

"Ωραία. Θα περάσω κατά τις 6. Να είσαι απλή" απάντησε και πετούσα στα ουράνια.

"Μάλιστα, εντάξει. Θα είμαι έτοιμη. Ξέρεις που μένω" του είπα και τον άκουσα να γελάει.

"Ναι, φυσικά. Θα σε δω αύριο Αυγή" είπε προφέροντας το όνομα μου αργά.

"Α-αντίο Άγγελε" είπα και έκλεισα γρήγορα το τηλέφωνο πριν μου φύγει τίποτα που δεν πρέπει.

Αμέσως εστειλα μήνυμα στην Αρετή και της διηγήθηκα την συζήτηση. Ήταν όσο ενθουσιασμένη ήμουν και εγώ. Εντάξει σίγουρα όχι όσο εγώ, αλλά τρόπος του λέγειν.

[..]

Το επόμενο πρωί σηκώθηκα αρκετά εύκολα μπορώ να πω, και αφού ετοιμάστηκα σε 10 περίπου λεπτά πήγα κάτω να φάω πρωινό. Έφαγα cornflakes  και περίμενα την Αρετή να περάσει να με πάρει σχολείο. Όταν έφτασε καλημέρισα εκείνη και την μαμά της και μπήκα μέσα.

Στους διαδρόμους του σχολείου πέρασε από δίπλα μου ο Κωνσταντίνος, ένας από την τρίτη τάξη που είναι από τους δημοφιλής. Παλιά υπήρξε κάτι μεταξύ μας αλλά δεν λειτουργούσε όποτε σταματήσαμε. Όλοι λένε όμως πως είναι ακόμα καψουρεμένος μαζί μου. Κατι έχω καταλάβει αφού συνεχώς μου μιλάει και με πειράζει.

"Ωπ καλώς τις όμορφες!" είπε σε εμένα και την Αρετή, αλλά κοιτούσε μόνο εμένα.

"Γεια" του απαντήσαμε με μια φωνή.

"Σήμερα θα βγούμε με την παρέα το απόγευμα, ελάτε και εσείς αν θέλετε" είπε και εξακολουθούσε να κοιτάζει μόνο εμένα. Σας το είπα δεν το εκανα;

"Ααα δεν μπορούμε σήμερα, έχουμε κανονίσει. Κάποια άλλη φορά τσαο!" απάντησε η Αρετή και με τράβηξε μακριά να φύγουμε.

"Θεέ μου, σε ευχαριστώ! Δεν ξέρω πώς θα αντέξω την χρονιά με αυτόν" είπα και εκείνη έγνεψε.

"Με έχεις εμένα αγάπη. Θα τον κανονίζω εγώ " απάντησε και της χαμογέλασα. Το κουδούνι κτύπησε και αφού αποχεραιτηστήκαμε η κάθε μία πήγε στην τάξη της.

Η υπόλοιπη μέρα ήταν αρκετά βαρετή, μέχρι που πήγα πίσω σπίτι και ήταν σχεδόν η ώρα να έρθει ο Άγγελος να με πάρει.