Αυγής POV
"Ευχαριστώ που με έφερες" είπα στον Άγγελο και με φίλησε απαλά.
"Δεν κάνει τίποτα. Αν χρειαστείς κάτι τηλεφώνησε μου" είπε και έγνεψα πριν κατέβω από το αμάξι.
Ευτυχώς η μαμά μου δεν ήταν σπίτι οπότε πήγα στο δωμάτιο μου και κλείδωσα την πόρτα.
[..]
"Η Αυγή Παπαθανασίου να έρθει στο γραφείο του διευθυντή, παρακαλώ" ακούστηκε από τα μεγάφωνα και η Αρετή με κοίταξε λυπημένα.
"Μην φοβάσαι, θα τελειώσει σύντομα" είπε συμπονετικά και περπατήσαμε μαζί.
Έφυγε για την τάξη και πριν ανοίξω την πόρτα πήρα μια βαθιά ανάσα. Μέσα καθόταν ο διευθυντής, δύο αστυνόμοι και ο Κωνσταντίνος με τους γονείς του.
"Γεια σου Αυγή. Κάθισε" είπε σοβαρά ο διευθυντής και έκανα ότι μου είπε. Δεν κοίταξα τον Κωνσταντίνο, δεν μπορούσα.
"Μπορείς να μου δώσεις τα έγγραφα;" ρώτησε και έγνεψα.
Έβγαλα από την τσάντα μου τον φάκελο του νοσοκομείου με τα αποτελέσματα των εξετάσεων που έκανα την νύχτα του χορού. Ο αστυνόμος τα πήρε στα χέρια του και τον διάβαζε προσεχτικά με μια ησυχία να επικρατεί στο δωμάτιο. Τον έκλεισε και έγνεψε θετικά προς τον άλλον αστυνόμο ο οποίος σήκωσε απότομα τον Κωνσταντίνο από την θέση του φορώντας του χειροπέδες. Άκουσα την μητέρα του Κωνσταντίνου να σπαράζει στο κλάμα και προσπαθούσα να συγκρατήσω και τα δικά μου δάκρια κοιτάζοντας ψηλά το ταβάνι.
"Λυπάμαι" είπε σιγανά ο Κωνσταντίνος όταν πέρασε από δίπλα μου και δεν άντεξα, άρχισα να κλαίω τοποθετώντας το κεφάλι μου ανάμεσα στα χέρια μου.
Δεν ξέρω γιατί έκλαιγα, επειδή τον λυπήθηκα ότι θα μπει φυλακή; Επειδή άκουγα την μαμά του να κλαίει; Ή από ανακούφιση που όλο αυτό τελείωσε; Πάντως είχα την ανάγκη να το κάνω.
"Πραγματικά ότι και να σου πω είναι λίγο. Να ξέρεις πως ό,τι χρειαστείς θα είμαστε εδώ" ένιωσα το χέρι του διευθυντή να με χαϊδεύει απαλά και έγνεψα θετικά.
"Σας ευχαριστώ" είπα γρήγορα και σηκώθηκα βγαίνοντας έξω από το κτήριο του σχολείου τρέχοντας.
Πήγα και κάθισα πίσω από το σχολείο σε ένα απόμερο παγκάκι όπου κάνεις δεν ερχόταν. Εκεί άρχισα να κλαίω προσπαθώντας να απελευθερώσω τα συναισθήματα μου από μέσα μου, να τα αποβάλω.
ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ
Τι λες, θα τα καταφέρουμε;
Fanfiction"Τι-τι εννοείς;" ρώτησε και απομακρύνθηκε από την αγκαλιά μου. "Σου είπα ότι αύριο έχω σχολείο, πρέπει να πηγαίνω" επαναλαμβάνω τα λόγια μου απορημένη. Μα καλά τι τον έπιασε τώρα; "Σχολείο; Τι-τι τάξη;" με ρώτησε και έκανε ένα βήμα μακριά μου. Αυτό...
