Τι λες, θα τα καταφέρουμε;

Κεφάλαιο 22

Αυγής POV

Άκουσα την κεντρική πόρτα να κλείνει δυνατά, σημάδι ότι έφυγε ο Άγγελος. Η μαμά μου βρισκόταν μπροστά μου κοιτάζοντας με θυμωμένα και με σταυρωμένα τα χέρια.

"Αυγή που έχεις το μυαλό σου; Πού ξανακούστηκε ένα δεκαεξάχρονο να βγαίνει με ένα εικοσιπεντάχρονο; Σκέφτηκες τι θα πει ο κόσμος; Μα που να σκεφτείς εσύ! Είσαι ένα ανώριμο κορίτσι!" φώναξε και άρχισα να νευριάζω.

"Αυτό είναι το πρόβλημα σου! Πάντα σκέφτεσαι τι θα πει ο κόσμος κα όχι τι θέλω εγώ. Για αυτό έφυγε ο μπαμπάς, εξαιτίας σου. Εσύ φταις, τον κατέστρεψες και τώρα θα με καταστρέψεις και εμένα" ξέσπασα και ένιωσα τα μάτια μου να καίνε. Δεν ήθελα να της δείξω όμως πόσο ευάλωτη με έκανε το όλο θέμα.

"Το παρατραβάς" προειδοποίησε μέσα από τα δόντια της και γέλασε ειρωνικά.

"Όχι μητέρα, δεν το παρατραβώ. Απλά δεν αντέχεις την αλήθεια" της είπα με πίκρα και έκανα ένα βήμα κοντά της.

"Μην μιλάς, είσαι τιμωρία" είπε και της σήκωσα το φρύδι ειρωνικά.

"Δεν θα μου πεις εσύ τι θα κάνω πλέον. Σε κουράστηκα" είπα και έκανα να φύγω, αλλά με τράβηξε απότομα από  το χέρι πίσω.

"Είμαι η μητέρα σου και οφείλεις να με ακούεις!" φώναξε και τινάχτηκα μακριά της. Την κοιτούσα με αηδία.

"Πίστεψε με, έχεις χάσει αυτόν τον τίτλο εδώ και καιρό" είπα ωμά κοιτάζοντας την έντονα και ένιωσα το χέρι της να χτυπάει αστραπιαία το μάγουλο μου κάνοντας το κεφάλι μου να γυρίσει από την άλλη. Την κοίταξα τρομαγμένη και τα δάκρια μου έτρεχαν στο πρόσωπο μου. Ουτε ένα ίχνος μετάνοιας στο πρόσωπο της.

"Σε μισώ" της ψιθύρισα με μίσος και βγήκα έξω από το σπίτι τρέχοντας. Την άκουγα να με φωνάζει αλλά δεν με ένοιαζε, εγώ συνέχισα να τρέχω. 

Έφτασα έξω από την πόρτα της πολυκατοικίας του Άγγελου και ευτυχώς την πρόλαβα ανοιχτή. Ανέβηκα τα σκαλιά και έφτασα μπροστά από την πόρτα του χτυπώντας την. 

"Αυγή;!" ρώτησε έκπληκτος μόλις με είδε και έπεσα στην αγκαλιά του ξεσπώντας σε κλάματα. Με έσφιξε πάνω του απευθείας και τοποθέτησε τα χέρια του γύρω από την μέση μου.

Άνοιξα τα μάτια μου μετά από λίγο που ηρέμησα και παρατήρησα κάποια να κάθεται στον καναπέ και να μας κοιτάζει. Και μαντέψτε ποια!

"Γεια σου Αυγή" είπε η Βανέσσα και απομακρύνθηκα γρήγορα από τον Άγγελο κοιτάζοντας τον περίεργα.

"Αυτό κάνεις; Την φέρνεις στο σπίτι σου όταν δεν είμαστε μαζί;" ρώτησα ενοχλημένη και έγνεψε αρνητικά.

"Όχι, μην βγάλεις συμπεράσματα μόνη σου πάλι. Άκου σε με πρώτα" απάντησε ήρεμα και στροβίλισα τα μάτια του και περίμενα εξηγήσεις, ή μάλλον δικαιολογίες. 

"Ήθελα κάποιον να μιλήσω για εμάς, να μου πει κάποιος τι να κάνω! Απλά έτυχε να την βρω εδώ γύρω και της είπα να έρθει μέσα" εξήγησε και κατάλαβα ότι έλεγε την αλήθεια.

"Ξέρεις πως νιώθω για αυτήν. Θα μπορούσε να ήταν όποιος δήποτε, όχι αυτή!" τόνισα αγνοώντας τελείως την ύπαρξη της και την άκουσα να βήχει αμήχανα.

"Το απολαμβάνεις αυτό, το ξέρω" είπα στην Βανέσσα και έφτασα μπρστά της.

"Αλλά μάντεψε, εσύ είσαι η δεύτερη επιλογή του ενώ εγώ η πρώτη" συνέχισα αναφερόμενη στον Άγγελο και εκείνη γέλασε ειρωνικά.

"Για άκου εδώ παλιο-" πήγε να πει και ο Άγγελος με αγκάλιασε από τους ώμους τραβώντας με μακριά της.

"Βανέσσα νομίζω είναι ώρα να φεύγεις" είπε ο Άγγελος χαμογελώντας ψευτικά και εκείνη τσιτωμένη έφυγε χωρίς να πει κουβέντα.

"Τι κόλλημα έχεις μαζί της μου λες; Πραγματικά αν ξαναγίνει έτσι πράγμα θα είναι η αιτία να σε χωρίσω, στο λέω" είπα φάση αστείου σοβαρού και τον άκουσα να γελάει. Με τράβηξε από την μέση κοντά και τον κοιτούσα με σηκωμένο φρύδι.

"Ζηλιάρα" είπε τραβώντας την λέξη και με φίλησε.

"Τι έγινε με την μαμά σου;" ρώτησε και αναστέναξα. Κάθισα στον καναπέ με εκείνον δίπλα μλυ και του εξήγησα κάθε λέξη που ειπώθηκε και κάθε πράξη.

"Δεν θέλω να ξαναπάω σπίτι" είπα και ξάπλωσα πίσω στον καναπέ. Ήρθε από πάνω μου και φιλούσε τον λαιμό μου απαλά.

"Ξέρεις ότι μπορείς να μείνεις εδώ" είπε και συνέχισε να μου αφήνει φιλιά.

"Μμ το ξέρω" απάντησα ξέπνοα αφήνοντας ένα μικρό αναστεναγμό.

"Τρελαίνομαι όταν φοράς τα ρούχα μου" είπε και πήγε να μου βγάλει την μπλούζα όως τοποθέτησα τα χέρια μου πάνω από τα δικά του σταματώντας τον.

"Δεν-δεν είμαι έτοιμη ακόμα. Υπό άλλες συνθήκες ναι, αλλά ότι έγινε με τον Κωνσταντίνο με έχει στιγματίσει πραγματικά" είπα σηκώνοντας το σώμα μου και έτριψε αμήχανα το σβέρκο του.

"Μήπως θα ήθελες να δεις κάποιον ειδικό για αυτό; Κάποιο ψυχολόγο ίσως;" πρότεινε και το σκέφτηκα.

"Δεν ξέρω, θα δω" απάντησα αόριστα αλλά μέσα μου αυτό με έκαιγε. 

"Πεινάς; Να παραγγείλω;" ρώτησε παίρνοντας το τηλέφωνο στα χέρια του και προσπάθησα να διώξω κάθε αρνητική σκέψη που είχα στο μυαλό μου.

"Ναι, αμέ" χαμογέλασα και έγνεψε πριν τηλεφωνήσει σε μία πιτσαρία.