Τι λες, θα τα καταφέρουμε;

Κεφάλαιο 20

Άγγελος POV

"Αυγή;! Πού είσαι Αυγή;!" Φώναξα μέσα από το τηλέφωνο. Άκουσα ένα δυνατό κρότο και δεν μου απάντησε ποτέ.

Άκουσα πιο προσεχτικά και κατάλαβα ότι υπήρχε μουσική εκεί, άρα ακόμη βρισκόταν στο σχολείο. Χωρίς δεύτερη σκέψη μπήκα στο αυτοκίνητο και ξεκίνησα να τρέχω για να φτάσω κοντά της. Χίλια δυο σενάρια πέρασαν από μπροστά μου και σε όλα υπεύθυνος ήταν ο Κωνσταντίνος. Το ένιωθα γαμώτο, ήξερα ότι θα μας καταστρέψει. Πήρα τηλέφωνο την Αρετή να με συναντήσει στο πάρκινγκ του σχολείου και της εξήγησα βιαστικά τι είχε γίνει από το τηλέφωνο. Έφτασα εκεί και η Αρετή βρισκόταν στην αγκαλιά του Γιάννη λυπημένη και αυτός την παρηγορούσε. Μόλις με είδε έλαμψε και έτρεξε γρήγορα προς το μέρος μου.

"Πού είναι;!" Φώναξε μπροστά μου και η φωνή της έσπασε.

"Δεν ξέρω. Θα την βρούμε τώρα. Ψάξτε γύρω" είπα και σκορπιστήκαμε γύρω και ψάχναμε να την βρούμε.

"Αυγή, πού είσαι;" φώναζα σε περίπτωση που μου απαντήσει αλλά τίποτα.

"Ω Θεέ μου! Αυγή! ΑΥΓΗ!!" ούρλιαξε τρομοκρατημένη η Αρετή και κάθισε στο πάτωμα πίσω από ένα λεωφορείο. Έτρεξα αστραπιαία προς το μέρος της και το θέαμα με σόκαρε.

Ήταν η Αυγή μου, λιπόθυμη στο πάτωμα. Το φόρεμα της ήταν λερωμένο και σκισμένο. Έσκυψα γρήγορα κοντά της και τοποθέτησα το κεφάλι της στα χέρια μου. Ακούμπησα το κεφάλι μου χαμηλά και ευτυχώς ανάπνεε και ο σφυγμός της ήταν κανονικός.

"Ά-άγγελε.." είπε αχνά η Αρετή και ανασήκωσε ελαφρώς το φουστάνι της Αυγής. Τα πόδια της ήταν μέσα στα αίματα και γδαρμένα. Παραδίπλα εντόπισα μια ένεση άδεια και αμέσως πετάχτηκα πάνω παίρνοντας την Αρετή πάνω μου σε στυλ νύμφης.

"Νοσοκομείο. Τώρα!" Είπα και αρχίσαμε να τρέχουμε προς τα αυτοκίνητα.

"Θα σε συναντήσουμε εκεί εμείς" είπε ο Γιάννης και έγνεψα βιαστικά. Έβαλα την Αυγή να ξαπλώσει στα πίσω καθίσματα και κάθισα γρήγορα στην θέση του οδηγού ξεκινώντας το αμάξι. Περνούσα κόκκινα φανάρια για να φτάσω γρήγορα εκεί.

"Ξέρω ότι μπορεί να με ακούς τώρα" άρχισα να της λέω καθώς οδηγούσα με ένταση.

"Συγγνώμη δεν έπρεπε να σε αφήσω μόνη. Φέρθηκα πάλι εγωιστικά και το να σε βλέπω έτσι ξέροντας ότι φταίω με σκοτώνει. Ελπίζω να με συγχωρέσεις" συνέχισα νιώθοντας πλέον την φωνή μου να σπάει. Έφτασα στο νοσοκομείο και την άρπαξα γρήγορα στα χέρια μου τρέχοντας προς τα μέσα.