Τι λες, θα τα καταφέρουμε;

Κεφάλαιο 1

Αυγής POV

"Δεν νομίζω πως είναι καλή ιδέα Αρετή" είπα στην φίλη μου και με κοίταξε με λυπημένο βλέμμα.

"Ω σε παρακαλώ Αυγή! Μια φορά γίνομαι δεκαεφτά! Πρέπει να το γιορτάσουμε!" είπε και κάθισε πιο κοντά μου στον καναπέ.

"Είσαι τρελή; Άλλωστε πώς θα μας βάλουνε μέσα; Θα μας καταλάβουν" αυτή η κοπέλα πράγματι δεν έχει όρια.

"Αυτό να το αφήσεις σε εμένα!" είπε με ένα είδος σιγουριάς και χαμογέλασε.

Πώς θα το πω στους γονείς μου;

"Ξέρω τι σκέφτεσαι. Πες τους ότι θα πάμε απλά για βραδινό με τους δικούς μου και μετά θα κοιμηθείς σπίτι μου. Δεν θα σου αρνηθούν. Αλλά σε παρακαλώ έλα, το θέλω πολύ" είπε και έβλεπα στο πρόσωπο της πόσο πολύ ήθελε να πάω.

"Σου χαλάω ποτέ χατίρι εγώ;" της απάντησα χαμογελώντας και άρχισε να τσιρίζει από χαρά.

"Ναι, ναι! Θα περάσουμε τέλεια, στο υπόσχομαι!" απάντησε και έπεσε κυριολεκτικά πάνω μου για να με αγκαλιάσει.

[..]

"Να είσαι έτοιμη στις 8:00. Θα περάσω να σε πιάσω." είπε και στάθηκε μπροστά από την ανοικτή πόρτα. Της έγνεψα καταφατικά.

"Και που είσαι, να ντυθείς ωραία" την άκουσα να μου φωνάζει πριν κλείσω την πόρτα και την είδα να μου κλείνει το μάτι. Εγώ χαχάνισα και αφού έκλεισα την πόρτα πήγα επάνω στο δωμάτιο μου. Η υπόλοιπη μέρα πέρασε με εμένα να διαβάζω και να ασχολούμαι με τον υπολογιστή μου.

[Επόμενη μέρα]

Κοίταξα τον εαυτό μου μια τελευταία φορά στον καθρέφτη και ψέκασα λίγο από το έντονο άρωμα μου. Το κόκκινο κραγιόν έκανε αντίθεση με το μαύρο στενό φόρεμα μου και ήμουν ευχαριστημένη με το αποτέλεσμα. Εκείνη την στιγμή, ακούστηκε η χαρακτηριστική κόρνα της Αρετής, και αφού πήρα το τσαντάκι και το δώρο της κατέβηκα τα σκαλιά για να φύγω. Στην κουζίνα συνάντησα την μαμά μου, η οποία με κοίταξε προσεκτικά.

"Λίγο επίσημα δεν ντύθηκες για να πας σε εστιατόριο;" με ρώτησε επικριτικά.

"Είναι καινούριο στην πόλη, και πολύ μοντέρνο. Η Αρετή μου είπε να ντυθώ έτσι, είναι άτομα άλλης κλάσης" προσπαθούσα να σκαρφιστώ την πιο πειστική δικαιολογία. Φαίνεται να το πίστεψε.

"Καλά να περάσεις τότε" απάντησε και έστρεψε την προσοχή στο τηλέφωνο της. Ανακουφισμένη βγήκα έξω από το σπίτι και μπήκα στο αυτοκίνητο της Αρετής. Οδηγούσε ο μεγάλος της αδελφός, ο Γιάννης.

"Γεια σας!" τους χαιρέτησα και κάθισα στο πίσω κάθισμα. Ο Γιάννης μου χαμογέλασε μέσα από το καθρεφτάκι.

"Φιλενάδα γουάου! Σκίζεις απόψε!" είπε η Αρετή και γύρισε προς τα πίσω να με δει. Εκείνη ήταν άψογη όπως πάντα.

"Ούτε εσύ πας πίσω! Χρόνια πολλά!" της είπα χαρούμενη και της έδωσα ένα φιλί στο μάγουλο και μια αγκαλιά. Έπειτα της έδωσα το δώρο της .

"Ευχαριστώ ρε χαζή! Δεν έπρεπε αλήθεια." είπε συγκινημένη.

"Δεν είναι ανάγκη να κλάψεις κιόλας! Άνοιξε το!" την πείραξα και ξέσκισε το περιτύλιγμα σαν παιδί τα Χριστούγεννα. Έμεινε με το στόμα ανοικτό. Της είχα πάρει ένα βραχιόλι από το οποίο κρέμεται το σήμα του απείρου, το σήμα της φιλίας μας.

"Αυγή, ευχαριστώ αλήθεια. Είναι υπέροχο!" είπε και το φόρεσε αμέσως.

"Κοίτα! Πήρα το ίδιο και για μένα." της έδειξα το χέρι μου που το φορούσα. Χαμογέλασε ακόμα περισσότερο και ήταν έτοιμη να κλάψει.

"Είσαι υπέροχη σε ευχαριστώ." απάντησε και μου έδωσε ακόμα μια αγκαλιά.

"Λοιπόν, κοριτσάρες φτάσαμε" μας διέκοψε η φωνή του Γιάννη.

"Πόσα θες για να μην πεις στους γονείς μας ότι μας έφερες εδώ;" τον ρώτησε σοβαρά η Αρετή.

"Μπα, λέω να κάνω έκπτωση σήμερα και να μην δεχτώ κανένα ποσό. Καλή διασκέδαση." είπε και μας έκλεισε το μάτι. Αφού τον χαιρετήσαμε, κατεβήκαμε από το αμάξι και περπατούσαμε προς το club. Ήμασταν κοντά στην ουρά και παρατήρησα ότι υπήρχε εκεί ένας security που ζητούσε ταυτότητες.

"Αρετή σου το είπα! Πώς θα μπούμε μέσα;" την ρώτησα ψιθυριστά και αυτή μου έκανε νόημα να σωπάσω. Έβγαλε από το τσαντάκι της δύο μικρές κάρτες και μου έδωσε την μια.

"Καλέ! Ψεύτικες ταυτότητες; Σοβαρά;!" την ρώτησα τρομοκρατημένη με γουρλωμένα μάτια.

"Σσσσς! Να είσαι άνετη και δεν θα σε καταλάβουν." μου απάντησε σιγανά και άνετα για να μην μας πάρουν χαμπάρι. Εξέτασα λίγο την "ταυτότητα" μου.

"Η φωτογραφία είναι ίδια η μαμά μου!" διαπίστωσα και την έδειξα της Αρετής, λες και δεν την είδε πριν.

"Επειδή είναι η μαμά σου! Την βρήκα στο Facebook. Τώρα κανε ησυχία, είναι η σειρά μας. " είπε και πριν το καταλάβω ο security είχε ήδη ελέγξει τις ταυτότητες και μας έβαλε μέσα.

"Θα περάσουμε καταπληκτικά!!" Φώναξε η Αρετή πάνω από την δυνατή μουσική και πράγματι, συμφώνησα μαζί της.