Why is it so hard to say?

~42~

Pov Violet

Daar sta ik dan. Achter een hoekje van een bos. Ergens waar hij me niet kan zien. Want op het altaar staat Daniel op me te wachten. Mijn vader staat naast me en ik heb een prachtige jurk aan. Ik ben ongelooflijk nerveus.

Ik loop het hoekje om en zie het pad met de mensen er naast. Iedereen kijkt om en mijn moeder begint nu al te huilen. Ik loop langzaam naar het altaar waar Daniel me bewonderend aan kijkt met tranen in zijn ogen. Liv en Alex kijken me aan als trotse moeders. Ik loop naar Daniel en hij houdt mijn handen vast.

Daniel heeft eerst een hele speech en dan ik. We zijn allebei aan het huilen als kleine kinderen die geen snoep mogen. Nee grapje.

"Verklaart U, Daniel James Seavey, Violet Jade Brady aan te nemen tot uw wettige echtgenote en belooft U getrouw alle plichten te zullen vervullen, die door de Wet aan de huwelijkse staat worden verbonden? Wat is daarop uw antwoord?" vraagt de ambtenaar. "Ja" zegt Daniel.

"Verklaart U, Violet Jade Brady, Daniel James Seavey aan te nemen tot uw wettige echtgenote en belooft U getrouw alle plichten te zullen vervullen, die door de Wet aan de huwelijkse staat worden verbonden? Wat is daarop uw antwoord?" zegt hij weer. "Ja" zeg ik.

"Dan mag u nu de bruid kussen" zegt hij en Daniel en ik lachen naar elkaar en onze lippen raken elkaar aan.