Why is it so hard to say?

~39~

Paar weken later
Pov Violet

Vandaag is het zondag. Maar dat boeit me niks. Vandaag is de laatste dag dat ze Daniel nog in een coma houden. Als hij voor morgen nog niet wakker is, gaat de stekker eruit.

Ik sta op en ga douchen. Ik doe een shirt van Daniel aan en mom jeans. Ik doe mijn sneakers aan en ga snel ontbijten. Ik krijg bijna geen hap door mijn keel. Maar van Alex moest ik eten. Ik poets mijn tanden en ga snel naar het ziekenhuis.

Ik zit er al een tijdje en zijn ouders ook. Alex en Corbyn komen straks ook nog. De jongens en Liv zijn trouwens ook vaak geweest maar die komen vandaag niet. Anders zouden er teveel mensen zijn. Anna is er trouwens ook.

De dokter komt weer binnen om te checken. Iedereen zit met spanning te wachten. Wachten op goed nieuws. Tot nu toe is er nog niks veranderd. Behalve dat hij zwakker is geworden. We bereiden ons er allemaal op voor. Voor afscheid nemen. Iedereen heeft geen hoop meer. Maar we kunnen niet opgeven. Niet nu. Daniel moet terug komen.

Het is al de hele middag stil. Ik wilde Jeff, Keri en Anna alleen laten maar dat wilden ze niet. Ze wilden dat ik bleef. We zoeken nu zoveel mogelijk steun in elkaar. Wat een sterke motivatie voor me is om sterk te blijven. Ik moet er nu ook zijn voor zijn familie.

De hele dag lang heeft iedereen stil zitten te huilen. Niemand zei iets. Niemand maakte geluid. Het enigste wat gebeurde waren onze tranen die maar bleven komen. We deden ook niet ons best om ze tegen te houden.

Gelukkig zijn Alex en Corbyn hier nu ook. Ze proberen ons allemaal te troosten terwijl ze zelf hun verdriet ook niet voor zich kunnen houden. Het is al weer laat in de avond. Nog een paar uurtjes en ze halen de stekkers eruit.

Dan komt de dokter binnen. Hij gaat weer checken maar zijn blik veranderd. Er komt een stukje trots in zijn ogen. "Daniel kan nog wakker worden maar de kans is klein" zegt de dokter. "Hij is sterker dus hij kan elk moment wakker worden maar hij heeft niet lang meer. Als hij wakker zou worden moet hij sowieso nog 2 weken in het ziekenhuis blijven. Ik denk dat het voor nu het beste is om alvast afscheid te nemen. Ik wens jullie allemaal veel sterkte" zegt de dokter en iedereen weet niet hoe we moeten reageren. Er is een kans dat hij nog wakker wordt. Maar de kans is klein.

Alex, Corbyn en ik wachten nu totdat wij afscheid kunnen nemen. We hebben zijn ouders en Anna even alleen gelaten. We geven hun ook de tijd. Het is tenslotte hun zoon en broer. Zijn broers zijn er nu ook trouwens. Dus die nemen nu ook afscheid.

Even later zijn Corbyn en Alex afscheid aan het nemen. Ik wilde liever alleen en als laatste. Ik wilde niet dat iemand mij zo verschrikkelijk zou zien huilen. Op dit moment is mijn hart keihard aan het kloppen. Keihard aan het hopen dat hij terugkomt.

Corbyn en Alex komen de kamer uit en kijken me verdrietig aan. Ik geef ze beide een knuffel en loop zelf de kamer in ik pak zijn hand en ga op een stoel zitten.

"Ik weet geeneens waar ik moet beginnen. Je bent zo belangrijk voor me" zeg ik en ik zucht. "We hebben in een jaar tijd veel meegemaakt. De eerste dag dat ik je zag wist ik al dat ik verliefd was. Je was altijd zo aardig voor iedereen en zag altijd het positieve. Je bent een grote inspiratie voor me geweest. En we hebben onze ups en downs gehad maar vaak kwam dat altijd weer goed" zeg ik en ik neem even een pauze. "Ik ga je zo erg missen Daniel" zeg ik.

Ik geef hem een kus op zijn wang. "Ik hou van je" zeg ik en ik begin nu echt heel hard te huilen. Ik laat zijn hand los en wil weg lopen. Maar iemand blijft mijn hand vast houden.

"Ik hou ook van jou"