Why is it so hard to say?

~37~

Pov Violet

Er zijn al weer een paar dagen voorbij en Daniel kan elk moment uit zijn coma komen. De dokter komt binnen. "We moeten even een controle doen omdat het toch best lang duurt voordat hij uit zijn coma raakt" zegt de dokter. "Oke" zeg ik en ik loop de kamer uit en ga in de wachtkamer zitten.

De dokter komt met een droevig gezicht terug. "Daniel komt waarschijnlijk de komende maand niet uit zijn coma. Als het langer dan 3 maanden gaat duren moeten we de stekkers eruit trekken omdat hij het anders ook niet overleefd" zegt de dokter. Ik krijg een brok in mijn keel maar ik slik hem weg. Ik ga staan. "Hoe groot is de kans dat hij op tijd uit zijn coma komt?" vraag ik. "Groot maar we weten niet wat er voor de rest nog kan gebeuren. Het spijt ons" zegt de dokter en hij loopt weg.

Ik zit naast Daniel zijn bed. Ik kijk naar hem. Hij ligt daar zo stil. Zo kalm. Het is zo eng om hem zo te zien. Tranen stromen over mijn wangen heen. Zijn ouders zijn net ook gebeld dus die zijn nu onderweg.

Even later komen zijn ouders buiten adem binnen rennen. Ik kijk om en als ze me zien komen ze meteen naar me toe. Ik sta op en ik geef Keri een knuffel. Keri begint te huilen en ik kan mijn tranen ook niet meer in houden. Ik geef Jeff ook een knuffel en ik laat ze even alleen.

Ik ben weer aan het wachten als Corbyn en Alex ook aan komen. Ik sta op en ook hun geef ik huilend een knuffel. Er is misschien wel een grote kans dat hij het overleeft maar toch zit je meer met die kleine kans dat hij overlijd.

Ik leg alles uit aan Corbyn en Alex en Alex begint ook te huilen. Corbyn troost haar maar is zelf ook verdrietig. Het ergste is nog dat we Daniel niet kunnen helpen. Je moet toekijken en hopen. Maar dat helpt niet.

Als zijn ouders weer weg zijn gaan wij weer de kamer in. Het is zo eng hoe hij alleen maar op één manier blijft liggen. Hij beweegt niet eens een klein stukje. Hij kan niks. Zou hij ons horen. Dan had hij al de hele tijd mijn gejank aan moeten horen. Ik ben benieuwd of dat zo is.

Alex en Corbyn zijn ook weer weg. Het is al weer laat. De dagen gaan zo langzaam op dit moment. Maar ik verveel me nooit. Ik vind dit genoeg. Bij Daniel zijn. Ookal praat hij niet. Hij is er wel en dat is genoeg op dit moment. Ik kan er niet aan denken dat hij misschien wel dood had kunnen zijn.

De dokter komt weer binnen om te checken. "Kan hij me horen?" vraag ik. "Ja, hij hoort alles maar kan niks" zegt de dokter. Ik glimlach. Zielige Daniel, hij kan niks en moet ook nog mijn gejank aanhoren.

Ik lig in bed maar ik kan niet slapen. Sinds die ene nachtmerrie kan ik niet meer slapen. Ik krijg telkens weer dezelfde enge dromen. Maar toch val ik elke keer weer in slaap en komen ze weer. Ik ben er klaar mee. Maar ik moet volhouden.