Why is it so hard to say?

~38~

Twee maanden later
Pov Daniel

Ik ben nu al zo lang in deze wereld. Een wereld vol met bos en bloemen. Het is prachtig. Maar ik hoor telkens iemand huilen. Iemand die ik goed ken maar ik kan niet plaatsen wie. Het is wel minder geworden. Ik hoor het alleen 's middags. Eerst was het de halve dag door. En ook wel eens iemand die over mijn gezondheid praatte. Maar ik luisterde nooit naar hem.

Pov Violet

Ik word wakker en sta op. Ik neem een lange warme douche en doe mijn kleding aan. Ik ga ontbijten en poets mijn tanden. Ik pak mijn tas en ga naar school.

Het is nu al weer 2 maanden geleden dat Daniel in een coma is gekomen. Ik moest wel weer naar school anders miste ik teveel. Maar ik mis alsnog alles. Ik luister nergens na. Met mijn gedachten zit ik alleen maar bij Daniel. En als ik al mijn taken heb gedaan op een dag ga ik meteen naar het ziekenhuis. Daarom maak ik nu sneller mijn huiswerk af en al die andere dingen.

Het hoeft nog maar een paar weken te duren en hij is dood. Ik wil daar niet aan denken maar ik ben zo bang. Hij kan elk moment terug komen om vervolgens weer boos op me te worden. Waarschijnlijk wil hij mij echt niet meer. En hoe erg het me hart dan ook zou breken, ik ben bij hem geweest in deze tijd wat alles was dat ik nodig had.

Als ik klaar ben met school ga ik snel naar school en maak ik een opdracht die we pas voor volgende week af hoeven te hebben. Maar dan heb ik het alvast af. Ik heb alles van deze week namelijk al af. Dat had ik vorige week al gedaan. Het klinkt misschien een beetje overdreven maar op deze manier heb ik super veel tijd over. Dus dan kan ik ook vaak naar Daniel toe.

Ik ben alweer bij het ziekenhuis en ik loop naar Daniel zijn kamer. De dokter staat daar en kijkt om. Hij geeft me een droevige glimlach. Ik kijk hem verward en bezorgd aan. "Daniel is er niet goed aan toe. We weten niet of hij het red" zegt de dokter. "Het spijt ons enorm. We doen er alles aan om hem sterker te maken. Ik laat je even alleen" zegt hij en hij loopt weg.

De tranen rollen weer over mijn wangen. Ik loop naar Daniel zijn bed en ga op een stoel zitten. Ik pak zijn hand. "Alsjeblieft Daniel...."

Pov Daniel

"...ik weet dat je me kan horen" zegt iemand. Dezelfde stem die altijd aan het huilen was. "Laat me niet alleen alsjeblieft. Ik kan het echt niet meer aan. Je bent nu al zo lang weg en ik weet echt niet wat ik moet doen" zegt ze en ze begint te huilen. Ik moet zo mijn best doen om te kunnen plaatsen wie het is. "Alsjeblieft kom terug. Anders trekken ze de stekkers er uit en ben je er echt niet meer" zegt ze. "Ik weet dat we niet meer iets hebben maar ik kan het niet. Ik heb het gevoel alsof we nog steeds bij elkaar zijn. En ik weet dat je waarschijnlijk niet hetzelfde voelt maar ik moet nu bij je zijn" zegt ze.

Ze is al de hele middag dingen tegen me aan het zeggen. Lieve dingen. Verdrietige dingen. Boos, blij. Alle emoties zijn wel langs gekomen. Het is een goed persoon, dat is duidelijk. Iemand waar je op kan bouwen. Iemand waar ik veel om geef. Of als in haar woorden, gaf. Maar volgens mij geef ik nogsteeds super veel om dit persoon. Het is iemand die er altijd voor je is. Iemand die bereid is om haar leven op te geven voor je. Iemand die van je houdt.

Dan weet ik het opeens.......

Violet.