Why is it so hard to say?

~26~

Timeskip naar de eerste dag na de kerstvakantie
Pov Violet

Ik loop mijn auto uit en pak mijn spullen. Ik loop het gebouw binnen en ga in de lift staan. Maar net voordat de deur dicht gaat, komt Zach binnen. "Violet" zegt hij enthousiast en hij knuffelt me. "Zach" zeg ik lachend. "Nog gelukkig nieuwjaar" "Gelukkig nieuwjaar" zegt hij. We praten wat bij totdat ik op de goede verdieping ben. "Nou, dag hoor" zeg ik en hij lacht. "Dag hoor" zegt hij.

Ik stop de sleutels in de deur en ga naar binnen. Ik doe mijn jas uit en zet mijn spullen neer. Ik loop naar de woonkamer en daar zit Daniel. Hij kijkt om en begint te glimlachen. "Violet!!" Zegt hij en hij tilt me op en draait me in een rondje. "Heyy" zeg ik lachend. Ik knuffel hem. Hij zet me weer neer en kust me.

"Stik niet!" Zegt Corbyn. Ik trek terug en geef hem ook een knuffel. "Hallo Corbyn" zeg ik. "Hallo Violet" zegt hij en we lachen. "She's back!" Zegt Alex en ze bespringt me. "Alex!" Zeg ik lachend. Ze lacht en knuffelt me.

We zitten met zijn allen op de bank en we zijn aan het praten over onze vakantie. Daniel geeft me kusjes en knuffels om de 5 minuten. Niet dat ik het erg vind tho, ik heb hem heel erg gemist.

"Laten we meteen even boodschappen doen, ik denk niet dat we nog wat hebben" zegt Alex. En we zitten even later in de auto onderweg naar de supermarkt.

Even later zijn Corbyn en Alex fatsoenlijk boodschappen aan het doen terwijl Daniel en ik aan het dansen zijn aangezien de muziek fucking hard staat. "Mama mia, here i go again" zingen we mee met de muziek.

Als Corbyn en Alex niet mee waren geweest had het 4 uur geduurd voordat Daniel en ik weer terug waren.

"Waar zijn Corbyn en Alex eigenlijk?" vraagt Daniel. "Geen idee" zeg ik. We gaan opzoek en ga naar de auto als we ze niet kunnen vinden. Als we bij de auto zijn, zien we Alex en Corbyn de boodschappen in de achterbak leggen.

"Waarom hebben jullie ons achtergelaten?" Vraagt Daniel en ik maak een pruillip en sla mijn armen over elkaar. Corbyn en Alex kijken ons aan met een: ben je nou serieus? blik. Daniel en ik beginnen te lachen en Alex en Corbyn ook.

Opeens tilt Daniel me op. "Ik schrok godve-" wil ik zeggen maar Daniel zet me neer in het karretje en zegt: "hey! Niet schelden!" Hij pakt het karretje vast en begint te rennen. Ik begin te lachen. Als we bij alle andere karretjes zijn bots hij tegen de stoeprand aan. Ik begin te gillen en Daniel begint keihard te lachen. Ik klim uit het karretje en hij zet hem neer. Ik pak zijn hand en we huppelen als 2 kleine kinderen terug naar de auto.

Als we weer thuis zijn gaan Daniel en ik naar Zach en Jack. En volgens mij is Liv daar ook. Daniel wilt aan kloppen maar ik loop gewoon naar binnen. "Maar, wat, hoe? Je moet toch altijd de sleutel hebben?" Vraagt Daniel. "Nee hoor, alleen als mensen de deur fatsoenlijk dicht doen" zeg ik en Daniel lacht.

"Wassup" zeg ik. Zach, Jack en Liv kijken verschrikt om. "Wat? De deur zat toch dicht?" vraagt Jack. "Hallooo" zeg ik en ik geef Liv een knuffel. "Gewoon mijn vraag compleet negeren" zegt Jack. Ik steek mijn middelvinger op.

We hebben eigenlijk helemaal niks nuttigs gedaan vandaag. Maar ik ben blij dat ik weer terug ben.

Sorry dat het zooo lang duurde voordat ik weer uploade, Wattpad had dit hoofdstuk opeens verwijderd toen ik hem af had. Dus thanks to Wattpad.