Cʀʏsᴛᴀʟ Sɴᴏᴡ ❄ Park Jirosé ✔

❄38❄

Açıkcası size kırıldım, yalan söyleyemeyeceğim gerçekten kırıldım. Her okuyan kişi en az bir tane bile yorum yapamaz mı? Çok mu şey istedim?

Sanırım çok şey istemişim duruma bakılırsa.

Sonraki bölüm final , haberiniz olsun.

❄

"Unni lütfen?" 

"Olmaz Chaeyoung"üzerimdeki çarşafı kaldırdım ve çıplak ayaklarımla yanına ilerleyip kolundan tutup salladım.

"Benim için burdan çıkmama yardım edemez misin unni?" 

"Olmaz dedim Chaeyoung, çıkmak için yeterli güce sahip değilsin."

"Ama iyileşmeye yakın olduğumu söyledin" gözlerini kapatıp aralıdığı ağzından nefesini verdi.

"Ama tam olarak iyileşmedin , bünyen hastaneye alıştı. Dışarıya çıkarsan bünyen bunu kaldırabilecek kadar güçlü değil." olduğum yerde ayaklarımı hızlıca yere vurdum.

"Ama...ama...ama-"

"Aması yok chaeyoung, sana birşey olursa vicdan azabı yaşarım." başımı düşürdüğüm gibi dudaklarımı büzdüm.Gözlerimin sızladığını hissettim.

"Üzgünüm ama bu senin için tehlikeli, üstelik doktor bunu duyarsa işim riske girer." burnumu çektim.

"Yapma lütfen..."

"Özledim" dedim yerdeki yaşlı olan bakışlarımı ona kaldırarak.Dolu gözlerimi gördüğünde kaşları hüzünle çatılmıştı.

"Onu çok özledim unni, 1 yıl geçti, koskoca onsuz geçirdiğim 1 yıl. Bunca zaman hastanede ve kel bir şekilde olduğum için onunla görüntülü konuşamadım. Bu sebepten tartışmalarımız olsa da sadece mesajlaşmak bize yetmiyor unni. Şuan onun bildiği üzere yaz tatili geldi ve benim geri dönmemi bekliyor." derin bir nefes alıp yanağıma düşen yaşı hızlıca sildim.

"Eğer gidemezsem, onu yıkmış olacağım. Ben bunu ona yapamam, üzülmesini istemediğim için hasta olduğumu bile ona söylemedim. Bununla ne ben ne de o başa çıkabilirdi. Şimdi ise mutlu, benim okuduğumu sanıyor ve şükrediyorum ki iyileşmeye başladım. Umudum var benim artık unni, benim yaşamak için bir umudum var. 1 yıl boyunca ben bu anı bekledim, onu görmeyi bekledim. Senden sadece birkaç saat istiyorum. Lütfen..artık özlemim içime sığmıyor, televizyonda telefonda ekranlarda onu görmek sesini duymak bana artık yetmiyor. Gözlerinin içindeki kendi yansımama bakmak, sıcak bana göre büyük ama normalde küçük olan tombul ellerinin arasına ellerimi koymak istiyorum. Kafamı boynuna gömmek , gözlerimi huzurla kapatmak istiyorum. Beni bekliyor,1 yıl boyunca kendimden mahrum bıraktım, daha fazla bırakamam. Sadece birkaç saat..."ard arda akan gözyaşlarım beni sinir ettiğinde hızlıca sildim.

Zaten her gün ağlıyordum, artık bıkmıştım. Mutlu olmak istiyordum.

"Sadece birkaç saat" dediğinde gözlerimin büyümesine engel olamadım. 

"Ç-çıkacak mıyım?" kekelememin karşısında güldü ve başını salladı.

"Evet ama bak birkaç saat, akşam olmadan geri dönmen gerekiyor saat 9 da kontrolün var. " 

"Ben ne giyeceğim şimdi" ellerimi birbirine vurup küçük bembeyaz odada dört dönmeye başladım. Gözlerim dolabı görünce açtım ve açmama gerek kalmayan bavuluma baktım. Dolaptan çıkardım ve yatağın üzerine koyup fermuarı açtım.