Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
''Acıdan doğmuş yaralar.''
••• 36. Bölüm ║ ''DOĞRU OLAN YANLIŞLAR.'' •••
Yine ve yine tam mutluyum dediğim sırada hayatımın üzerinde zelzeleler kopuyor ve ben bir kenarda sadece izliyorum. Gördüğüm manzara o kadar imkansız ve mucizelere kapalı ki bulabildiğim tek çare, gözlerimi kapatmak.
Kaderimi değiştiremez miydim? Neden her güzel şey de yere bu kadar çabuk çakılmak zorundayım? Reva mı bu? Lütfen beni kurtarın.
Beni kaderimden kurtarın..
Gözlerimi açarak odada göz gezdirdim çaresizce. Annem sürekli içerlenip gözyaşı döküyor, ne zaman göz göze gelsek tebessüm edip elinin tersiyle siliyordu. Tolga koltuklardan birine yerleşmiş meraklı ve endişeli gözlerle bizi izliyordu. Babam telefonla bir görüşme gerçekleştirmiş ardından ise Tolga'nın yanındaki koltuğa yerleşmişti.
''Yeni arkadaşların mı?'' diyerek gözüyle kapının önünde dikilen Barkın, Bulut ve Açelya'yı gösterdi. Kafamla onayladığımda gülümseyip, ''Geçin, oturun sizde.'' dedi. Hepsi birden babama itaat ederek koltuklara yerleştiler.
Onlara bakarak tekrar gülümsediğimde Bulut avcuna bir öpücük kondurup bana doğru üfledi. Barkın ise Bulut'un elini tutup kulağına bir şeyler fısıldamıştı. Bulut omuz silkip tekrar yapmaya devam ederken Barkın ise gözlerini tavana çevirip sabır dilemişti. Çok tatlılardı.
Babam, ''Bugün doktorun beni aradı.'' diyerek konuşmayı başlatmak istemişti. Hepimizin bakışları ona doğru yoğunlaşırken ortamda ciddiyet havası hâkimdi. Babam kollarını koltuğa yerleştirerek gerindi, sonrasında lafına devam etmeye başlamıştı.
''Durumun ciddiyetini ve şu anki durumunu iletti. Birkaç gün sonra seni tekrar görmek istediğini, en ufak şey de bile onunla iletişim halinde olmanı istiyor. Ağrılarında artış olabileceğini olasılığı da yüksekmiş, böyle bir durum olursa hastaneye yatmanı öne-''
''Şaka yapıyor olmalısınız. Benim ömrüm hastanede bitti baba. Hastanede geçti demiyorum, hastanede bitti.'' diyerek lafını kesmek zorunda hissettim. Hastaneye yatmak akıl alır bir şey değildi. Her şey yeterince vahim, yeterince kör kuyuyken daha da beteri ancak hastane olabilirdi. İstemiyordum.. istemiyordum.
