UMUTSUZ VAKA ღ uçmayı bilmeyen kelebek

4. Bölüm ║ İlk Aşama:"Dengede Kalmak"

Keyifli   okumalar   dilerim. ♥

••• 4. Bölüm ║ İLK AŞAMA: DENGEDE KALMAK •••

"  1. GÜN. "

Yaklaşık bir hafta geçmişti, tahlillerim açıklanmış ve bir yanlış görünmemişti. Doktor Bey bu duruma şaşırmış, psikolojiye bağlı olduğunu düşünmüştü, bu açıdan da evde destek alarak yürümeye çalışmam gerektiğini düşünmüş ama dikkatli olmamız gerektiği konusunda da birçok uyarı da bulunmuştu.

İki haftada bir görmek istediğini, gidişatımı kaydetmek istediğini söylemişti. 

Yürüyemeyeceğim aşikâr bir şekilde belliydi. Neyi zorluyorduk bende bilmiyordum. 

Ama yinede olmayacağını bile bile insan pes etmek istemiyordu, hani böyle vazgeçmek istersin ama kaybedeceğin bir şey de yoktur ya, onun gibi bir şeydi. 

Lafın kısası bugün taburcu olduğum gündü, uykudan yeni kalkmıştım ve uyandığımda annemleri yanımda bulamamıştım. Hemşire hanım, kolumdaki serumu çıkarmak için odaya geldiğinde ona sormuş, karşılığında ise taburcu işlemlerini halletmek için sekreterliğe indiklerini öğrenmiştim.

Barkın'la da geldiği gün dışında bir daha irtibata geçmemiştik, muhtemelen ona karşı bir ön yargı besleyip nefret etmemem için yakın davranmıştı, o günden sonra hiç arayıp sormaması bunun bir göstergesiydi. 

Aslında onunda pek suçu olduğu söylenemezdi, sanki kendi suçuymuş gibi kendini telafi ettirmeye çalışmıştı zaten yeterince, bu açıdan ona minnet duyuyordum.

Ahşap renkteki hastane kapısı açılıp annem gün yüzüne çıktığında bir şükür çekmiştim. Yalnız kalmak hoşuma giden bir şey değildi. 

Küçükken de sürekli yalnızlık çekmiştim, ne zaman bir arkadaş edinsem ya aile üyelerinden birinin tayini çıkıp başka bir şehre taşınıyorlardı ya da arkadaşlığımız bir şekilde sonlanıyordu.

Anneme de bu yüzden sinirlenmiştim, evde olduğumda kendime ait bir dünyam vardı bunu dert etmiyordum ama ev dışındayken böyle değildim, canım bir yere gitmek istediğinde bile birilerinin yardımı olmak zorundaydı. Bu çok can sıkıcıydı ama alışmıştım. 

Annem her defasında bana, ''Zamanla her şey yoluna girecek, günü gelecek belki de bugün yaşadıklarına şükreder hale geleceksin.'' derdi. 

Tabii ki doğru, zaman her şeyin ilacıdır derler zaten hep ama o zaman hiç gelmeyecekmiş gibi hissediyordum. 

Derin bir nefes alıp böyle şeyler düşünmemeye çalıştım, her şey yoluna girecekti. 

Anneme dönüp, ''Hadi babam ödeme işlemlerini halletmek için gitti, sen neden tek bırakıyorsun beni şu dört duvar içinde?'' diyerek ellerimi birbirine kenetledim.

Yüzüme mahcup bir ifadeyle bakıp, ''Üzgünüm kızım. Bu kadar çabuk uyanacağını tahmin edemedim, ayrıca işlemler de normalde bu kadar uzun sürmüyordu. Babanın kredi kartında sorun çıktı. Bankayla falan görüşme yaptı o yüzden biraz gecikti işlemler.'' deyip yanıma geldi ve saçlarımı okşadı.