ახალი წლის ღამე იყო.იმის მიუხედავად რაც გამოვიარე ეს დღესასწაული მაინც მანიჭებდა ბედნიერებას.სახლი დიდად მორთული არ მქონდა,მარტო ნაძვისხე მედგა.მე ჰარის სახლში ვცხოვრობ.დიახ მე აქ ვცხოვრეობ.ეს სახლია ერთადერთი სადაც ჰარის სურნელს კარგად შევიგრძნობ.გიჟი არ ვარ.უბრალოდ ჰარის ეს სახლი მართლა ძალიან უყვარდა.თორმეტის ნახევარი იყო, მე კი დღიურში ჩემს წარსულზე ვწერდი, რა დროსაც კარზე ზარის ხმა შემომესმა.წამოვდექი და ქვემოთ ჩავედი.გვიანი იყო ამიტომ ვიკითხე. -ვინ არის?-ვიკითხე.ხმას არავინ იღებდა. -არის აქ ვინმე?-ისევ ვიკითხე ოღონდ უფრო ხმამაღლა.ისევ სიჩუმე იყო.-ის საღამო გამახსენდა ჰარი რომ შემომივარდა.ღემრთო გუშინდელი ღამესავით მახსოვს.ჩემმა ცნობისმოყვარეობამ იჩინა თავი.ვეღარ მოვითმინე და კარები გავაღე.რა ვიგრძენი მაშინ როდესაც ის ადამიანი დავინახე ვინც კარს იქით იდგა?მონატრება,ტკივილი,სიყვარული. გაშეშებული ვიდექი, ვუყურებდი და თვალიდან ცრემლები ღაპა-ღუპით მდიოდა. -ბელ.-მის ბოხ ხმას უკვე 4 წელია ვეძებ. -ჰარიი.-ამოვიქვითინე მისკენ გავიქეცი და შევახტი. -ხო ჩემო პატარავ ხო მე ვარ ძალიან გთხოვ არ გამიბრაზდე რომ აქამდე არ გამოვჩნდი. უბრალოდ მცირედი პრობლემები მქონდა.ძალიან მიჭირდა უშენოდ ძალიან.ახლა კი აქ ვარ ბელ.იცი როგორ მიყვარხარ? ზუსტად ისე როგორც მანამდე...უფრო ძლიერ გთხოვ არ მეჩხუბო.-მისგან ჩამოვბობღდი. -იცი როგორ მაკლდი?იცი როგორ მენატრებოდი?სიკვდილი მინდოდა, მაგრამ შენს პირობას ვერ ვტეხდი.იცი რა დამემართა იმ არაკაცმა რომ გესროლა?უზარმაზარი ტკივილი...მეცც ჰარი მეც ძალიან მიყვარხარ.მაგრამ როგორ გადარჩი?-ემოციებს ვერ ვაკონტროლებდი. -ამას ხვალ მოგიყვები.ახლა კი მითხარი ვინმე გყავს?-დავინახე როგორ დაეჭიმა ვენები და თვალები დახუჭა ჩემს პასუხს ელოდა. -არა ჰარი.მე არავისთან მქონია ურთიერთობა.ალბათ ჩემი გული გრძნობდა რომ ცოცხალი იყავი.სწორედ მაგიტომ არ შემიხედავს არავითვის.გაიღიმა,და ჩამეხუტა. -ანუ ჩემი პატარა ისევ ქალიშვილია?-ეშმაკურად შემომხედა. -რათქმაუნდა.-აღარ დამამთავრებინა ისე ამიყვანა ხელში.მე კი ფეხები მის წელზე მოვათავსე.მთელი გრძნობით მკოცნიდა.ვერც კი ავღწერ როგორი კარგი იყო მონატრებული ადამიანის შეხება, შეგრძნება.ოთახიში ამიყვანა,საწოლზე ნაზად გადამაწვინა თვითონ კი ჩემს ზემოდან მოექცა.მაისური ნაზად გადამაძრო და ოთახის ბოლოში მოისროლა.თვითონაც გაიძრო.ბაგებზე დამეწაფა.ნელ-ნელა კი ქვემოთ მიუყვებოდა.სველ კოცნებს მიტოვებდა ყელზე,ლავიწზე.წამომაყენა და ბიუსჰალტერი გამხადა.გაბრწყინებული სახით შემომხედა. -ძალიან ლამაზი ხარ ჩემო პატარა.- მკერდზე წამეთამაშა და ნაზად მაკოცა.მკერდიდა მუცელზე გადაინაცვლა.შარვლის ღილი გამიხსნა და თვალის დახამხამებაში მის წინ მხოლოდ საცვლები ამარა ვიწექი. -დარწმუნებული ხარ? -კი ჰარი მე შენ ამქვეყნად ყველაზე და ყველაფერზე მეტად მიყვარხარ.ჩემი სული შენ გეკუთნის,გულიც და გონებაც. მე ამისთვის მზად ვარ.-აღარაფერი უთქვამს ისევ შეაერთა ჩვენი ტუჩები ერთმანეთს.ბოლოს სიფრიფანა მატერია ნაზად გამაძრო, თვითონაც გაიძრო საცვალი და ჩემში შემოვიდა.რათქმაუნდა მეტკინა, მაგრამ ტკივილი სიამოვნებამ ჩაანაცვლა.ეს იყო სასწაული.ნელი ბიძგებით შემოდიოდა ჩემში თან ცერათითი ლოყაზე მეფერებოდა.ვერც კი ავღწერ რას ვგძნობდი ამ წამს.სიხარულს ბედნიერებას.რას წარმოვიდგენდი თუ ჩემი სიყვარული ცოცხალი აღომჩნდებოდა.ვუყურებდი მას.მის მწვანე თვალებს რომელიც ბრწყინავდა.საათმა თორმეტს ჩამოკრა თუ არა ფეირვერკის დამაყრუებელი ხმაური შემოგვესმა. -ახლა წელს გილოცავ ბელ.-მითხრა ჰარიმ და წამიერი კოცნა დამიტოვა ბაგებზე. -შენც ჰარი.-არვიცი რამდენი ხანი ვიწექით ჩახუტებულები.სიჩუმე იყო ამიტომ გადავწყვიტე საუბრი დამეწყო.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
-ხო აღარასდროს წახვალ? -აღარასდროს მე სულ შენთან ვიქნები მოგინდება ეს შენ თუ არა.-უფრო მაგრად ჩამეხუტა. -რათქმაუნდა მომინდება.-გავიღიმე. -ძალიან მიყვარხარ ბელ. -მეც ძალიან ჰარი.ძალიან ძალიან.- ჩემი ცხოვრება ისევ გაფერადდა.ისევ მიეცა საბაბი იმის რომ ამ ცხოვრებაში მეცხოვრო.ჩემი ცხოვრების ერთადერთი მიზეზი ვინც იყო,ჩემს გვერდით იწვა და ნაზად მეფერებოდა.ვფიქრობდი ამ ოთხ წელზე და ვხვდებოდი რომ ის იმედი,რომელიც სადღაც გულის სიღრმეში იმალებოდა,შესაძლოა ერთ დღეს მოულოდნელად გამოჩენილიყო და ყველაფერი შეეცვალა.
