Chapter 22

4.6K 198 86
                                    


   "Robin, mauuna na kami sa inyo. We'll wait you in the car, okay." Ani ni Vivi. Lumingon ako dito bago tumango.

It's been a week since that bad things happened to me, to us. Ngayong araw inilibing si Nanay Ersa. Sa loob ng isang linggo ay hindi ako pinapatahimik ni Mara. She's always pestering me, bugging me and bothering me or kung ano pa ang dapat na maitatawag doon. Hindi ko siya kinakausap sa tuwing dadalaw siya at maging sina Lourd at Gwyneth didn't want to talked to her.

Naging ilag din ako kay Rosel at Miss Wela na hindi naman dapat. But I can't help it because whenever I saw them, Mara always crossed into my mind and I hate it. Nasasaktan ako sa tuwing naaalala ko ang ginawa niyang panlilinlang sa nararamdaman ko. She was just playing me sa simula pa lang. I should not have let her enter my life and stole my heart in the very beginning, hindi sana ako nasaktan ng sobra.

My siblings knew that Mara was cheating on me with the other woman and they hate her. Ayaw ko mang sabihin pero wala akong nagawa. I don't want to lie to them. I don't want my siblings hate their ate Zamara because of what happened between us pero nagalit sila rito.

   "Ate Jane?" I looked at Gwy.

Mababakas pa rin sa kanyang mga mata ang sakit at lungkot sa nangyari. Pero nag-aalala ako sa bunso namin dahil hanggang ngayon ay hindi pa rin ito nagsasalita. Araw-araw dumadalaw si Tita Ana just to checked us, especially Lovely.

Palagi itong tulala and I hate myself because I was unable to protect my siblings from pain. I hate myself because I'm not good enough to be an older sister to them. Sobrang sakit ang makitang naging ganito ang kalagayan ng mga kapatid ko.

   "Yes?"

   "Let's go. I badly want to rest." She said, weakly.

Umu-o ako rito bago bumaling ng tingin kay Tatay na nakatingin pa rin sa lapida ni Nanay. I walked towards him.

    "'Tay?" I called him but he didn't faced me. "We need to go po."

    "Anak, gusto ko sanang umuwi sa probinsya upang makalimutan ang masalimuot na pangyayaring ito." Then, he faced me with a sad look. "Gusto ko dun manirahan kung saan kami unang nagkita ng Nanay mo hanggang sa ako'y pumanaw."

He's crying silently. Nasasaktan ako kapag ganito ang nakikita ko kay Tatay Fernando. Hindi ako sanay na umiiyak siya at nasasaktan. He's a happy-go-lucky man but it was changed when Nanay Ersa passed away and leave him, us, behind.

I want to understand the situation of Tatay Fernando right now pero ayaw ko. Ayaw kong maiwan kami rito dahil baka hindi ko makayanang mag-isa para sa mga kapatid ko.

    "'T-Tay..." I cried. "Please, h-huwag po muna sa ngayon." Pagmamakaawa ko at yumakap rito.

    "Anak..." He hugged me back.

Naiiyak ako sa isipang iiwan kami ni Tatay. Paano ako? Paano kami?

   "Give me three months 'Tay, after the class ended, sasama po kami sa inyo pauwi ng probinsya. I want to forget all the bad things happened here. We will come with you, just three months 'Tay."

Humiwalay ako sa yakap niya. He wiped my tears and smiled.

    "Sige iha, sabay tayong magpapagaling sa sugat na natamo natin."

    "Yes 'Tay, we will heal our hearts together."

Napangiti ako pero alam kong hindi ito aabot sa mga mata ko. Masaya ako kahit papaano. Alam ni Tatay na may problema kami ni Mara pero hindi niya tinatanong sa akin kung bakit because he understand that I don't want him to worry about me. He's hurting and I know it's just a burden for Tatay Fernando if I'll tell him what Mara did to me.

Beautiful Mess (√) • Professor♥Student GL Series #1Onde histórias criam vida. Descubra agora