Chapter 20

5K 174 204
                                    


I thought everything would be fine. I am so happy because I have those people that I need. My family, friends and the person that I love, it's all that matters to me. Ano pa bang hihilingin ko? Wala na. Pero hindi pala ganun kadali maging masaya.

       "Relatives of Mrs. Ramos?" The doctor asked.

Sabay kaming napatayo ni Tatay Fernando at lumapit sa doctor.

        "Asawa niya po ako. Kumusta ang asawa ko, doc?" Ramdam ko ang sakit at lungkot kay Tatay sa nangyari kay Nanay.

        "I'm sorry Mr. Ramos but your wife passed away..."

Nabingi ako sa sinabi ng doctor. I was aghast when I heard the news. Hindi ako makapaniwala na wala na sa amin si Nanay Ersa. Unti-unti kong naramdaman ang sakit sa dibdib ko. Sobrang sakit!

Akala ko everything would be fine. That no one in my love ones gonna leave me again and will stay beside me pero bakit ganito ang nangyari? Bakit?

Dahan-dahan akong napaupo sa sahig dahil nanghihina ang buo kong katawan. I didn't expect this will be the exchanged for my happiness these past few months.

Mahirap ba maging masaya sa buhay? Why did this happened to Nanay Ersa? She was very important to us. She was the one who always there for us. She was the one who gave as strength to continued our life when our parents died. She was our mother.

Ang unfair ng mundo sa amin. Why? I wanted to asked HIM, why? Why did He take away the person that very closed to my heart. Why He needs to take away everything in me? Hindi pa ba sapat na kinuha Niya ang magulang namin tapos this? I lost Nanay Ersa. I lost my mother, again.

Naramdaman ko ang yakap ni Tatay sa akin. Napayakap ako sa kanya at humagulhol. Bakit ito nangyayari sa amin? Naging masama ba akong tao at pinapahirapan Niya ako?

      "Anak, tahan na." Pag-aalo sa akin ni Tatay.

But I didn't utter a word, instead I hugged him tight. Hindi ko kaya. Ayaw kong maniwala na iniwan na kami ni Nanay.

     "T-Tay..." I'm crying like there's no one who can stop the pain that I feel right now.

      "Iha, tahan na."

I looked at him. "'Tay, panaginip lang po ito diba? Tell me that this is just a dream." I cried again. "Please, s-sabihin niyo po sa akin na hindi ito totoo. Please.."

Hindi ko kaya ang sakit sa puso ko. Hindi ko kaya! Hindi ko kayang tanggapin na wala na sa amin si Nanay Ersa. Hindi ito totoo.

Please. Wake me up! Wake me up in this fucking nightmare right now. Please.

     "Wala na s-siya. Iniwan na niya tayo anak."

No! No, no. It's not true, right? They just kidding around.

      "H-hahaha." I wiped my tears and laughed. "You're lying to me 'Tay. Nagsisinungaling ka po sa akin haha. H-hindi magandang biro iyan. Hindi diba?" I queried.

I'm crazy right now. This pain makes me crazy. This fucking pain. Damn and I feel it once again.

Ramdam ko ang pagyakap sa akin ni Tatay.

     "Patawad, anak. P-Patawad dahil hindi ko man lang n-nailigtas ang Nanay mo. Kasalanan ko." He was crying too.

I can feel that his blaming himself because of what happened to Nanay Ersa. But it's not Tatay Fernando's fault. He's hurt too. He's more in pain because he lost his wife.

Umiling ako sa kanya to let him know that it's not his fault. Hindi namin ginusto ang nangyari. Hindi ganito ang inaasahan kong sasalubong sa amin ngayong Pasko.

Beautiful Mess (√) • Professor♥Student GL Series #1Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon