ေပြလီငရႈပ္ေလးရဲ႕ခ်စ္ရသူ

5 uni

"ဟူးးးးးး ပျင်းတာကွာ"

"ပျင်းရင် ဂျုံအင့်အိမ်ရှေ့သွားရအောင်လေ ယောက်ဖကြီး"

ချန်းယောလ်တို့ ဘူချွန်ရောက်တာ ၃လကျော်လောက်ရှိခဲ့ပြီ တရွာလုံးက ကလေးတွေနဲ့လဲငယ်ပေါင်းကြီးဖော်တွေလိုပင် ငယ်ငယ်ကတည်းကတယောက်ထဲဆိုတော့ အင်းးးအဖေ့နောက်မိန်းမနဲ့ရတဲ့ညီမလေး ကိုယ်ကသာညီမလေးလို့သတ်မှတ်တာပါ သူရှိပေမဲ့လဲ ကိုယ်ကအိမ်မှာဆို တယောက်တည်းအဖော်မဲ့နေခဲ့ရတော့ အခုချန်းယောလ်ကအိမ်မှာလဲဘာမှမလုပ်ခိုင်း သူ့လယ်လဲမလိုက်ခိုင်းနဲ့ ကိုယ့်မှာဆယ်ဟွန်းနဲ့အလေလိုက်ရင်း အတော်ကိုကလေးတွေနဲ့အပြိုင်ကမျဉ်းတတ်နေပြီ အရင်ကပွေလီရှုပ်တဲ့ပါရမီနဲ့ပေါင်းလိုက်တော့ပိုဆိုး

"ဟာ မသွားချင်ပါဘူးကွာ သူ့မြင်ရင်ငါပိုပျင်းတယ် မင်းကောင်ကအချိန်တိုင်းအိပ်နေတာ"

"ဟာဗျာ အာ့တာချစ်ဖို့ကောင်းတာဗျ မျက်လုံးလေးဖောင်းပြီး နှုတ်ခမ်းလေးစူနေတာ ဘယ်လောက်ချစ်ဖို့ကောင်းလဲ"

အာ့ဆယ်ဟွန်းဆိုတဲ့ကောင်ကလည်း တကယ့်ဘယ်လိုကောင်လဲမသိ တနေ့တနေ့မနက်မောင်လယ်ထဲသွားရင်သူကလာခေါ်ပြီ ရွာထဲကလေးတွေနဲ့စုံအောင်ကစား ကစားလို့ဝရင်ကိုယ်တော်က သူ့ချစ်ချစ်ကြီးအိမ်ရှေ့မယောင်မလည်သွားသွားလုပ်ချင်တာ ဟိုကလည်းသိပ်နိုးကြားတာ သူ့ပွေ့ပြေးတောင်သိမှာမဟုတ်ဘူး သွားလိုက်တိုင်းသူတို့ခြံထဲကအပင်အောက်ကကွပ်ပျစ်မှာ ကုလားသေ ကုလားမော အိပ်နေလိုက်တာ မသိရင် ဘဝအဆက်ဆက်က မအိပ်ခဲ့ရတဲ့လူလိုမျိုး

ဒါကိုဒီကောင်က သွားသွားချောင်းနေတာ ကြာတော့ ကိုယ်ကပါ သူ့ကောင်အိပ်တာလိုက်လိုက်ကြည့်နေရသလိုပင်

"ချစ်ဖို့ကောင်းလဲ ဒီနေ့တော့မသွားကြပါနဲ့စို့ကွာနော်"

"ဟုတ်ပါပြီ ဒါဆိုဘာလုပ်ကြမလဲ ကျနော်တို့ ကလေးတွေကလည်းပြန်သွားပြီ ဟူးးးး ကလေးမကျလူကြီးမကျနဲ့ ဘဝကြီးကဗျာ"

"အမလေး ငါ့လည်းညည်းဖို့ထားပါဦး"

ဟုတ်တယ်လေ ၁၅နှစ်ကညည်းနေ ဒီက၂၀ကျော်ကြီးက ကလေးတွေနဲ့ပြိုင်ဆော့နေရတာကို သဘောကျနေတာကို